* Front & back cover images are for illustration purposes only and the price of book is sold separately.
  • Availability : Available
  • ISBN : 9789353172091
  • Edition : 1
  • Publishing Year : FEBRUARY 2019
  • Weight : 0.00 gms
  • Pages : 220
  • Language : MARATHI
  • Category : SCIENCE
  • Available in Combos :ATUL KAHATE COMBO SET - 11 BOOKS
Quantity
Buying Options:
  • Ebooks:
  • Print Books:
AS MAN GLANCED OVER THE SPACE, HIS CURIOUS MIND INSPIRED HIM TO REACH AND TRAVEL THROUGH THE SPACE. THIS INEVITABLY GAVE RISE TO A NEW ERA, THAT OF SCIENCE AND TECHNOLOGY, A MIRACLE FOREVER. THE PATH FOR THE SAME WAS ALREADY CREATED BY GREAT GENIUS MINDS LIKE COPERNICUS, GALILEO, NEWTON, EINSTEIN AND A FEW OTHERS. THE MID OF THE 20TH CENTURY SAW THIS JOURNEY REACHING ITS HEIGHTS. POST SECOND WORLD WAR, THE COLD WAR BETWEEN THE TWO SUPER POWERS- AMERICA AND SOVIET UNION INTENSIFIED THEIR EFFORTS TO SHOW THEIR COMMAND OVER EVERY AREA INCLUDING SPACE. IT IS VERY DISTURBING TO KNOW THAT DURING HITLER’S NAZI REIGN, THE TECHNOLOGY NEEDED FOR SPACE INVASION WAS DEVELOPED. THE SAID STORY ‘ANTARAL SPARDHA’ – COMPETITION FOR THE SPACE HELPS US TO SOAR HIGH, UP ABOVE THE SKY, REVEALING THE WONDERFUL ‘ANOTHER WORLD’ RIGHT OUT THERE. FAUN BROWN AND KORELIYOVH WERE THE TWO EXTREMELY TALENTED AND PERSUASIVE TECHNICIAN WHO GOT THE GOLDEN OPPORTUNITY TO BE THE PIONEERS OF THIS JOURNEY TO SPACE. THIS STORY SALUTES THEM WHILE THE READERS ENJOY THE EXPEDITION.
अंतराळाकडे कुतूहलानं बघणाऱ्या माणसाला आपण अंतराळात प्रवास करावा असं वाटायला लागलं आणि एक नवं युग सुरू झालं. यासाठीचं विज्ञान आणि तंत्रज्ञान अर्थातच अद्भुत आहे. या सगळ्याची निर्मिती कोपर्निकस, गॅलिलिओ, न्यूटन, आईनस्टाईन यांच्यासारख्या महामानवांनी दाखवून दिलेल्या मार्गावर चालल्यामुळे साध्य झाली असली तरी तिचा कळस विसाव्या शतकाच्या मध्यावर झाला. दुसऱ्या महायुद्धानंतर अमेरिका आणि सोव्हिएत युनियन यांच्यात सुरू झालेल्या शीतयुद्धाच्या पार्श्वभूमीवर या दोन्ही महासत्तांमध्ये एकमेकांवर हरप्रकारे कुरघोडी करण्यासाठीची रस्सीखेच सुरू झाली. याचाच एक भाग अंतराळावर हुकमत गाजवण्याचा होता. कहर म्हणजे हिटलरच्या नाझी राजवटीत यासाठीच्या तंत्रज्ञानाची पाळंमुळं रचली गेली, हे ऐकून आपण सर्दच होऊ. अंतराळामध्ये प्रथम जाण्यासंबंधीच्या या स्पर्धेची अत्यंत रोमहर्षक, चित्तथरारक, भारावून सोडणारी आणि वेगळ्याच विश्वात नेणारी कहाणी म्हणजे `अंतराळ स्पर्धा`! फॉन ब्राऊन आणि कोरेलियॉव्ह हे दोघे विलक्षण हुशार आणि अफाट जिद्दीचे तंत्रज्ञ या शर्यतीमधले मुख्य प्रवासी ठरले. त्यांच्या कर्तृत्वाला सलाम करणारी ही रंजक सफर खास मराठी वाचकांसाठी!
1.अखिल भारतीय मराठी प्रकाशक संघामार्फत दिला जाणारा साल 2019चा विज्ञानविषयक साहित्यातील प्रथम पुरस्कार
Video not available
No Records Found
No Records Found
Keywords
#अंतराळ स्पर्धा#अतुल कहाते# #ANTARAL SPARDHA#ATUL KAHATE#
Customer Reviews
  • Rating StarDainik Samana 4 Aug.2019

    दोन अंतराळशास्त्रज्ञांच्या जिद्दीचं आणि तंत्रज्ञानाचं व्यापक दर्शन आता अंतराळात जाण्यासाठीचं तंत्रज्ञान पुष्कळ अद्ययावत झालं आहे; पण सुरुवातीला अंतराळात उपग्रह आणि मानवाला पाठविण्यासाठी शास्त्रज्ञांना अनंत अडचणींचा सामना करावा लागला. शास्त्रज्ञांचया त्या अथक परिश्रमांचं सखोल चित्रण अतुल कहाते यांनी त्यांच्या ‘अंतराळ स्पर्धा’ या पुस्तकातून केलं आहे. रॉकेटनिर्मितीचं तंत्रज्ञान, त्याची उपयुक्तता, रॉकेटनिर्मितीच्या बाबतीत आणि त्याद्वारे मानवाला, उपग्रहाला अंतराळात पाठविण्याच्या बाबतीत सोव्हिएत रशिया आणि अमेरिकेमध्ये लागलेली चढाओढ, केवळ राजकीय चढाओढीसाठी काम न करता प्रचंड ध्येयासक्तीतून रॉकेटनिर्मितीमध्ये विविध प्रयोग करणारा रशियाचा कोरेलियॉव्ह आणि मूळ जर्मन असणारा, पण अमेरिकेसाठी काम करणारा फॉन ब्राऊन यांचं रॉकेटनिर्मितीच्या क्षेत्रातील अभूतपूर्व योगदान आणि त्यांना करावा लागलेला पराकोटीचा संघर्ष, अनंत अडचणींचा करावा लागलेला सामना या सगळ्याचं व्यापक दर्शन कहाते या पुस्तकातून घडवतात. दुसऱ्या महायुद्धाच्या पार्श्वभूमीवर जॉन फाऊलरवर जर्मनीसाठी रॉकेटनिर्मिती करण्याची जबाबदारी हिटलरने सोपवलेली असते. रॉकेटद्वारे शत्रूच्या प्रदेशावर बॉम्ब टाकणे किंवा क्षेपणास्त्र डागणे याच उद्देशाने ही रॉकेटनिर्मिती करायची असते; पण केवळ युद्धासाठी रॉकेटनिर्मिती न करता रॉकेट अंतराळात पाठविण्याची फाऊलरची महत्त्वाकांक्षा असते; मात्र त्यासाठी राजकीय वातावरण अनुकूल नसतं. दरम्यान, ही रॉकेटनिर्मिती सुरू असतानाच हिटलरचा मृत्यू होतो आणि जर्मनीत प्रचंड अस्थैर्य निर्माण होतं. रॉकेटनिर्मितीचं तंत्रज्ञान शत्रूराष्ट्रांच्या हातात पडू न देण्यासाठी नाझी सैनिक आपल्याला आणि आपल्या सहकाऱ्यांना ठार मारतील, अशी भीती फाऊलरला वाटते. मोठ्या शिताफीने तो स्वत:ची आणि सहकाऱ्यांची एस. एस. संघटनेच्या तावडीतून सुटका करून घेतो आणि अमेरिकेला शरण जातो. सुरुवातीला अमेरिकेचा विश्वास संपादन करण्यात फाऊलरचा बराच वेळ जातो. शेवटी एकदाची त्याच्यावर रॉकेटनिर्मितीची जबाबदारी सोपविण्यात येते; मात्र अमेरिकेलाही फक्त युद्धासाठीच रॉकेटचा वापर करायचा असतो; पण फाऊलर मनोमन रॉकेट अंतराळात सोडण्याचं स्वप्न बाळगून असतो. इकडे रशियामध्ये सर्गई पावलोविच कोरेलियॉव्ह या रॉकेटशास्त्रज्ञाला, क्रूरकर्मा म्हणून प्रसिद्ध असलेला राष्ट्राध्यक्ष स्टॅलिन देशद्रोहाच्या तथाकथित आरोपावरून छळछावणीत डांबतो. कोरेलियॉव्हलाही अंतराळात रॉकेट पाठविण्याची जबरदस्त महत्त्वाकांक्षा असते; पण छळछावणीत त्याच्यावर इतके अनन्वित अत्याचार होत असतात, की त्याने जगण्याची आशा सोडलेली असते; पण अनपेक्षितपणे त्याची त्या छळछावणीतून सुटका होते आणि त्याच्यावर रॉकेटनिर्मितीची जबाबदारी सोपविण्यात येते. अर्थातच रशियाचा रॉकेटनिर्मितीचा उद्देशही फक्त युद्धापुरताच मर्यादित असतो आणि कोरेलियॉव्ह तरीही अंतराळात रॉकेट पाठविण्याची महत्त्वाकांक्षा बाळगून असतो. कोरेलियॉव्ह आणि जॉन फाऊलर यांनी रॉकेटनिर्मितीनंतर ते अंतराळात पाठविण्यासाठी घेतलेल्या विविध चाचण्यांचं आणि त्या दोघांच्याही कर्तृत्वाचं, त्यांच्या भावनिक आंदोलनांचं समांतर चित्रण कहाते यांनी केलं आहे. यातील कोरेलियॉव्हचं प्रसिद्धिपराङ्मुख राहून आपल्या कामाला तन-मन-धनाने वाहून घेणं मनाला स्पर्श करणारं आणि प्रेरणा देणारंही आहे. त्याचबरोबर जॉन फाऊलरचं कोणत्याही प्रलोभनांना बळी न पडता, आपल्या महत्त्वाकांक्षेला चिकटून राहणंही स्फूर्ती देणारं आहे. मानवाला चंद्रावर पाठविण्याचं कोरेलियॉव्हचं स्वप्न त्याच्या मृत्यूमुळे अपूर्ण राहणं, त्याच्या जिवंतपणी त्याचं कर्तृत्व जगासमोर न आणलं जाणं आणि त्याच्या मृत्यूनंतर ते कर्तृत्व जगासमोर आल्यावर लाखो लाकोंनी त्याचं अंत्यदर्शन घेणं या बाबी मन हेलावून टाकतात. कोरेलियॉव्हचं पत्नीपासून विभक्त होणं, मुलीपासून दूर राहावं लागणं, नंतर अनेक वर्षांनी मुलीला भेटल्यानंतर मुलीने त्याच्याशी मनसोक्त गप्पा मारणं, नीनावर त्याचं प्रेम जडणं आणि तिच्याशी त्याने लग्न करणं या त्याच्या वैयक्तिक जीवनातील घटनांमधून एक माणूस म्हणूनही त्याचं व्यक्तिमत्त्व उलगडत जातं. कोरेलियॉव्ह आणि जॉन फाऊलर यांनी रॉकेटच्या घेतलेल्या विविध चाचण्या, अंतराळवीरांच्या अंतराळात पोचल्यानंतरच्या भावना, चाचण्या घेताना आणि अंतराळवीर अंतराळातून परत येईपर्यंतची अंतराळशास्त्रज्ञाची मन:स्थिती, अंतराळ मोहीम यशस्वी झाल्यानंतर अंतराळशास्त्रज्ञाला होणारा मनस्वी आनंद या सगळ्याचं वर्णन वाचणं हा एक रोमांचकारी अनुभव ठरतो. चाचण्यांदरम्यान काही अतराळवीरांचा, चाचणीसाठी अंतराळात पाठवलेल्या कुत्र्यांचा झालेला मृत्यू, या घटना वाचकाला विषण्ण करतात. तसेच अंतराळवीरांना अंतराळात पाठविताना करावी लागणारी तयारी, अंतराळवीरांना तोंड द्याव्या लागणाऱ्या मुख्य अडचणी, अंतराळवीरांना दिलेल्या सूचनांचं काटेकोर पालन करायला लागणं, अंतराळात संभाव्य समस्यांपेक्षा अन्य काही समस्या उद्भवल्या तर अंतराळवीराला दाखवावं लागणारं धाडस आणि प्रसंगावधान याबद्दल वाचताना या कामातील जोखीम आणि जीवन-मृत्यूच्या सीमेवर असताना सेकंदासेकंदाला असणारं महत्त्व लक्षात येतं. अस्थिर राजकीय परिाqस्थतीमुळे आणि सत्ताधाऱ्यांच्या आडमुठेपणामुळे, अहंकारामुळे कोरेलियॉव्ह आणि जॉन फाऊलर यांच्यासारख्या प्रतिभावंतांची कशी गळचेपी होते, याचं विदारक दर्शन या पुस्तकातून घडतं. रॉकेटसंबंधित तंत्रज्ञानाचं अगदी सोप्या भाषेत विवेचन केल्यामुळे आणि त्याला जॉन फाऊलर आणि कोरेलियॉव्ह या दोघांच्या प्रेरणादायक यशोगाथेची साथ मिळाल्यामुळे हे पुस्तक अतिशय रोचक आणि वाचनीय झालं आहे. शिवाय तंत्रज्ञान हा वर्ण्य विषय असूनही मानवातील कौर्य, द्वेष, सूडभावना आणि त्याच्या हळुवार भावभावना याचं संमिश्र चित्र अतिशय सहजतेनं या पुस्तकातून उमटत जातं आणि माणसाचं मन आणि बुद्धी या दोहोंनाही आवाहन करतं. म्हणूनच ते मुळातून वाचावं असं आहे. -अंजली पटवर्धन ...Read more

  • Rating StarDAINIK DIVYA MARATHI 26-05-2019

    आता अंतराळात जाण्यासाठीचं तंत्रज्ञान पुष्कळ अद्ययावत झालं आहे; पण सुरुवातीला अंतराळात उपग्रह आणि मानवाला पाठविण्यासाठी शास्त्रज्ञांना अनंत अडचणींचा सामना करावा लागला. शास्त्रज्ञांच्या त्या अथक परिश्रमांचं सखोल चित्रण अतुल कहाते यांनी त्यांच्या ‘अंतरा स्पर्धा’ या पुस्तकातून केलं आहे. रॉकेटनिर्मितीचं तंत्रज्ञान, त्याची उपयुक्तता, रॉकेटनिर्मितीच्या बाबतीत आणि त्याद्वारे मानवाला, उपग्रहाला अंतराळात पाठविण्याच्या बाबतीत सोव्हिएत रशिया आणि अमेरिकेमध्ये लागलेली चढाओढ, केवळ राजकीय चढाओढीसाठी काम न करता प्रचंड ध्येयासक्तीतून रॉकेटनिर्मितीमध्ये विविध प्रयोग करणारा रशियाचा कोरेलियॉव्ह आणि मूळ जर्मन असणारा, पण अमेरिकेसाठी काम करणारा फॉन ब्राऊन यांचं रॉकेटनिर्मितीच्या क्षेत्रातील अभूतपूर्व योगदान आणि त्यांना करावा लागलेला पराकोटीचा संघर्ष, अनंत अडचणींचा करावा लागलेला सामना या सगळ्याचं व्यापक दर्शन कहाते या पुस्तकातून घडवतात. रॉकेटसंबंधित तंत्रज्ञानाचं अगदी सोप्या भाषेत विवेचन केल्यामुळे आणि त्याला जॉन फाऊलर आणि कोरेलियॉव्ह या दोघांच्या प्रेरणादायक यशोगाथेची साथ मिळाल्यामुळे हे पुस्तक अतिशय रोचक आणि वाचनीय झालं आहे. ...Read more

  • Rating Starशिरीष भोसले, सांगली

    नुकतेच आपले अंतराळ स्पर्धा पुस्तक झपाट्याने वाचून काढले,आपल्या आधीच्या पुस्तकां प्रमाणेच हेही पुस्तक अगदी सुंदर लिहिलं गेलेले आहे,आपण ज्या पध्दतीने मांडणी केलीत ती वाचताना थक्क व्हायला होते, अशीच नवीन पुस्तके आम्हास वाचायला मिळावोत, आणि नवीन विषय आपाकडून लिहला जावो हीच आपणास शुभेच्छा ...Read more

  • Rating StarDAINIK LOKMAT 14-04-2019

    अंतराळविश्वात नेणारी कहाणी... दुसऱ्या महायुद्धानंतर अमेरिका आणि सोव्हिएत युनियन या दोन्ही महासत्तांमध्ये सुरू झालेल्या शीतयुद्धाच्या पार्श्वभूमीवर परस्परांवर कुरघोडी करण्याची त्यांच्यात एक स्पर्धाच सुरू झाली. याचाच एक भाग अंतराळावर हुकुमत गाजवण्याच होता. या स्पर्धेची अत्यंत रोमहर्षक कहाणी अतुल कहाते यांच्या ‘अंतराळ स्पर्धा’ या नव्या पुस्तकातून उलगडत जाते. या शर्यतीमधले फॉन ब्राऊन आणि सर्गई पावलोव कोरेलियॉव्ह हे विलक्षण हुशार आणि जिद्दी तंत्रज्ञ मुख्य प्रवासी ठरले. त्यांच्या कर्तृत्वाची अतिशय रंजक सफर वाचकाला या पुस्तकात वाचायला मिळते. सगळ्या अडचणींवर आणि निराशाजनक परिस्थितींवर मात करत या दोघांनी आपल्यातील जिद्द अभंग ठेवली. आवश्यक तेवढ्याच वैज्ञानिक संकल्पनांच्या आधारे लेखकाने हा प्रवास चितारला आहे. ...Read more

Write Your Own Review
  • Default typing language is Marathi. To type in English press Ctrl+G key combination
Submit Review
PLEASE SEND YOUR AUDIO REVIEW ON editorial@mehtapublishinghouse.com

Related Books

People Who Bought This Item Also Bought

Latest Reviews

NAGZIRA
NAGZIRA by VYANKATESH MADGULKAR Rating Star
कृष्णा DIWATE

आजच्या पुस्तकाचा विषय माझ्या आवडीचा - जंगलाचा... *जंगल - काय असतं ?* म्हटलं तर फक्त झाडे, नदी-नाले, प्राणी पक्षी यांनी भरलेला जमिनीचा एक तुकडा .... की वन-देवता? की पशु-पक्ष्यांचं घर? की जीवनचक्रातील अति-महत्वाचा घटक? की आपल्यातल्या दांभिकपणाला - दिखव्याला - व्यवहाराला गाळून टाकणारं आणि आपल्यालाही त्याच्यासारखाच सर्वसमावेशक, निर्मळ बनवणारं आणि आपल्यातल्या originality ला बाहेर आणणारं, असं एक अजब रसायन? *जंगल भटक्यांना विचारा एकदा... बोलतानाच त्यांच्या चेहऱ्यावर आणि डोळ्यात जी चमक दिसेल ना, त्यातून फार वेळ वाट न बघता सरळ जंगल गाठण्याची इच्छा न होईल तरच नवल!* आमचा एक मित्र- ज्याने असंच जंगलांचं वेड लावलं आणि अजून एक भटकी मैत्रीण - जिने त्या वेडात भरच घातली..... आणि असे अजून अनेक भटके निसर्गप्रेमी ... आणि मुळातूनच निसर्गाची ओढ , या सर्व गोष्टी माझ्या जंगल -प्रेमासाठी कारणीभूत ठरल्या. *आणि मग अरण्यऋषी श्री. मारुती चितमपल्ली, शंकर पाटील (कथा), डॉ. सलीम अली, जिम कॉर्बेट, व्यंकटेश माडगूळकर इत्यादींनी या निसर्गदेवतेकडे बघण्याची एक वेगळी दृष्टी दिली. त्या सर्वांनाच आजचा हा पुस्तक-परिचय सादर अर्पण!!* कथांसाठी प्रसिद्ध असणाऱ्या लेखकाने हे नागझिरा पुस्तक का बरे लिहिले असावे? मनोगतात ते स्वतः म्हणतात - *"महाराष्ट्रातील एखाद्या आडबाजूच्या जंगलात जाऊन महिना दोन महिने राहावे, प्राणी जीवन, पक्षी जीवन, झाडेझुडे पाहत मनमुराद भटकावे आणि या अनुभवाला शब्दरूप द्यावे हा विचार गेली काही वर्षे माझ्या मनात घोळत होता. काही परदेशी प्राणी शास्त्रज्ञांनी असा उद्योग करून लिहिलेली उत्तम पुस्तके माझ्या वाचण्यात आल्यापासून ही इच्छा फारच बळवली. मी इथे तिथे प्रयत्न करून पाहिले आणि निराश झालो. हे काम आपल्या आवाक्यातले नाही असे वाटले. मग शेल्लरने कुठेतरी लिहिल्याचे वाचले की भारतातील लोक प्राणी जीवनाच्या अभ्यासात उदासीन आहेत, आफ्रिकेच्याही फार मागे आहेत. त्यांना वाटते अशा संशोधनासाठी प्रचंड खर्च करावा लागतो, पाण्यासारखा पैसा लागतो. पण तसे नाही. गळ्यात दुर्बीण, मनात अमाप उत्साह आणि आस्था असली की अभ्यास होतो. मी शक्य तेव्हा एकट्यानेच उठून थोडेफार काम करत राहायचे ठरवले. कधी काझीरंगा, मानस या अभयारण्यावर, कधी नवेगाव-बांधावर तर कधी कोरेगावच्या मोरावर लिहित राहिलो.* *मला चांगली जाणीव आहे की हा प्रयत्न नवशिक्याचा आहे. तो अपुरा आहे, भरघोस नाही. त्यात बऱ्याच त्रुटी आहेत, पण नव्या रानात शिरण्यासाठी पहिल्यांदा कोणीतरी वाट पाडावी लागते. पुढे त्या वाटेने ये-जा सुरू होते. मी लहानशी वाट पाडली आहे एवढेच!"* लेखक आत्ता असते तर त्यांना नक्की सांगितले असते की तुम्ही पाडलेली पायवाट आता जवळ-पास राजमार्ग बनत चालली आहे. आज अनेक वन्य-जीव अभ्यासक, जंगल भटके सुजाण व सतर्क झाले आहेत, जंगले आणि प्राणी वाचले पाहिजेत यासाठी प्रयत्न सुरु आहेत. ह्या प्रयत्नांमागे लेखकासारख्या अनेक वनांचा अभ्यास करून ते आपल्यासमोर आणणाऱ्यांचा मोठा हात आहे. आज पक्षी-निरीक्षक किरण पुरंदरेंसारखे व्यक्ती शहरातील सगळा गाशा गुंडाळून जंगलात राहायला गेलेत ... काय नक्की thought -process झाली असेल त्यांची? फक्त जंगल-भटकंती करताना पाळावयाचे नियम अत्यंत महत्वाचे आहे. मुख्यत्वे-करून कुठल्याही वृक्षांचे, प्राणी-पक्ष्यांचे आपल्या असण्याने कुठलाही त्रास किंवा धोका - हानी संभवू नये, याची काळजी आपल्यासारख्या सुज्ञ भटक्यांनी नक्की घ्यावी. तरच हे भटकणे आनंद-दायी होईल. *भंडारा जिल्यातील नागझिरा हे एक अभयारण्य! फार सुंदर आहे.* हे पुस्तक फक्त लेखकाच्या दृष्टीने त्यांना भावलेलं जंगल आहे का? फक्त जंगलाचं वर्णन आहे का? तर नाही. एक पट्टीचा कथालेखक आणि मानव-स्वभाव चितारणारा लेखक केवळ वर्णन करू शकत नाही. माझ्या मते ही एक प्रक्रिया आहे, त्यांच्या अंतर्बाह्य बदलाची, जी त्यांना जाणवली, अगदी प्रकर्षाने. आणि तोच स्वतःचा शोध त्यांनी आपल्यासमोर मांडण्याचा प्रयत्न केलाय. बाकी प्रत्येकाचं जंगल वेगळं, खरं जंगल नाही तर स्वतःच्या आतलं एक जंगल. ते ज्याचं त्याने शोधायचं, त्यात डुंबायच, विहार करायचा आणि काही गवसत का ते बघायचं .... लेखकानेही तेच केलं... एक स्वगत मांडलं आहे.... आणि त्यातून संवादही साधला आहे. हे पुस्तक ललित म्हणावे की कादंबरी, वर्णन म्हणावे की आत्मकथन, अशा हिंदोळ्यावर हे वाचताना मी सतत राहते. अतिशय आशयपूर्ण गहिऱ्या अर्थाचे लिखाण आहे यात. लेखकाने नागझिरा आणि त्याचे वर्णन कसे केले आहे ते आपण रसिक वाचकांनी हे पुस्तक वाचूनच त्याचा आनंद घ्यावा. ते इथे मी सांगत बसणार नाही, उगाच तुमचं आनंद का हिरावून घेऊ? मी इथे मला भावलेले लेखकच मांडण्याचा अल्पसा प्रयत्न करत आहे, ते ही या पुस्तकाच्या माध्यमातून... पहिल्याच पानावर ते काय लिहितात बघा - *"गरजा शक्य तेवढ्या कमी करायच्या, दोनच वेळा साधे जेवण घ्यायचे, त्यात पदार्थ सुद्धा दोन किंवा तीनच. स्वतःचे कामे स्वतःच करायची. पाणी आणणे, कपडे धुणे अंथरून टाकणे आणि काढणे या साध्या सुध्या गोष्टींसाठी माणसांनी दुसऱ्यावर का अवलंबून राहावे? एकांत, स्वावलंबन आणि प्रत्येक बाबतीत मितव्यय ही त्रिसूत्री पाळून जंगलात पायी भटकायचे, जंगलाच्या कुशीत राहून निरागस असा आनंद लुटायचा या माफक अपेक्षेने गेलो आणि माझा काळ फार आनंदत गेला . रेडिओ, वृत्तपत्रे, वाङ्मय चर्चा, वाचन, कुटुंब, मित्र, दुसऱ्याच्या घरी जाणे येणे, जेवण देणे आणि घेणे यापैकी काहीही नसताना कधी कंटाळा आला नाही. करमत नाही असे झाले नाही. रोज गाढ झोप आली. स्वप्न पडले असतील तर ती सकाळी आठवली नाही. शिवाय मित आहार आणि पायी हिंडणे यामुळे चरबी झडली. एकूणच मांद्य कमी झाले."* हे वाचून आपल्याला नक्की काय हवे असते, आणि रोजच्या रहाटगाडग्यात आपण काय करतो, याची मनातल्या मनात तुलना व्हावी. खरंच काय हवं असतं आपल्याला? आपण सतत प्रेम, शांती, समाधान आणि मनःशांती याच्याच तर शोधात असतो ना? आणि नेमक्या ह्याच सर्व गोष्टी बाजूला पडून आपण नुसते धावतच असतो... कशासाठी?? जीवनाचं तत्वज्ञान हे फार गंभीर नाहीये, अगदी छोट्या छोट्या गोष्टीतून आपण ते समजून घेऊन शकतो. फक्त ती जाण असली पाहिजे. थोडासा थांबून विचार झाला पाहिजे. मनःचक्षु उघडे पाहिजे आणि मुख्य म्हणजे मी कुणीतरी मोठा , हा भाव पहिल्यांदा गाळून पडला पाहिजे. *अगदी तसंच जसं पानगळीच्या मोसमात जुनं पान अगदी सहज गळून पडतं ... नव्यासाठी जागा करून देतं ... जंगल आपल्याला हेच शिकवतं ... न बोलता ... त्याच्या कृतीतून ... आपली ते समजून घेण्याची कुवत आहे का?* शेवटच्या प्रकरणात लेखक परतीसाठी रेल्वे फलाटावर येतो. तेव्हाचचं त्यांचं स्वगत फार विचार करायला भाग पाडतं - *"ह्या दोन तासात करण्याजोगे असे काहीच महत्त्वाचे कार्य नसल्यामुळे मी आरशासमोर बसून दाढी केली, मिशा काढून टाकल्या. सतत अंगावर होते ते हिरवे कपडे काढून टाकले आणि इतके दिवस माझ्या कातडी पिशवीच्या तळाशी परिटघडी राहिलेले झुळझुळीत कपडे चढवून पोशाखी बनलो.`* किती साधी वाक्य आहेत, पण `पोशाखी बनलो` यातून किती काय काय सांगायचे आहे लेखकाला... गहिरेपण जाणवते! मला विचार करायला भाग पाडते. ट्रेक करून गड -किल्ल्यांहून परतताना माझीही अवस्था काहीशी अशीच व्हायची... जाड पावलांनी घरी परतणे आणि पुन्हा निसर्गात भटकायला मिळण्याची वाट पाहणे, याशिवाय गत्यंतर नसायचे. *जंगलांवर , निसर्गावर निस्सीम प्रेम करणाऱ्या आणि त्यांच्या संवर्धनासाठी झटणाऱ्या अनेक वेड्यांमुळे आज आपली वसुंधरा टिकली आहे. पुढील पिढ्यांसाठी तिला असच बहरत ठेवायचं असेल, किमान टिकवायचं जरी असेल तरी आपणही थोडेसे निसर्ग-वेडे व्हायला काय हरकत आहे??* *वृक्षवल्ली आम्हा सोयरे... वनचरे ...* धन्यवाद! जय हिंद!!! ...Read more