* Front & back cover images are for illustration purposes only and the price of book is sold separately.
  • Original Book Title: MANS SEARCH FOR MEANING
  • Availability : Available
  • Translators : VIJAYA BAPAT
  • ISBN : 9788184980721
  • Edition : 10
  • Publishing Year : OCTOBER 2009
  • Weight : 0.00 gms
  • Pages : 148
  • Language : Translated From ENGLISH to MARATHI
  • Category : SELF HELP, HEALTH & PERSONAL DEVELOPMENT
  • Sub Category : FAMILY & RELATIONSHIPS, PARENTING
Quantity
Buying Options:
  • Ebooks:
  • Print Books:
A PROMINENT VIENNESE PSYCHIATRIST BEFORE THE WAR, VIKTOR FRANKL WAS UNIQUELY ABLE TO OBSERVE THE WAY THAT HE AND OTHER INMATES COPED WITH THE EXPERIENCE OF BEING IN AUSCHWITZ. HE NOTICED THAT IT WAS THE MEN WHO COMFORTED OTHERS AND WHO GAVE AWAY THEIR LAST PIECE OF BREAD WHO SURVIVED THE LONGEST - AND WHO OFFERED PROOF THAT EVERYTHING CAN BE TAKEN AWAY FROM US EXCEPT THE ABILITY TO CHOOSE OUR ATTITUDE IN ANY GIVEN SET OF CIRCUMSTANCES.NNTHE SORT OF PERSON THE PRISONER BECAME WAS THE RESULT OF AN INNER DECISION AND NOT OF CAMP INFLUENCES ALONE. ONLY THOSE WHO ALLOWED THEIR INNER HOLD ON THEIR MORAL AND SPIRITUAL SELVES TO SUBSIDE EVENTUALLY FELL VICTIM TO THE CAMP`S DEGENERATING INFLUENCE - WHILE THOSE WHO MADE A VICTORY OF THOSE EXPERIENCES TURNED THEM INTO AN INNER TRIUMPH.NNFRANKL CAME TO BELIEVE THAT MAN`S DEEPEST DESIRE IS TO SEARCH FOR MEANING AND PURPOSE. THIS OUTSTANDING WORK OFFERS US ALL A WAY TO TRANSCEND SUFFERING AND FIND SIGNIFICANCE IN THE ART OF LIVING.
दररोज, दर तासाला, दर मिनिटाला स्वत:च्या वागण्यासंबंधी निर्णय घेण्याची संधी समोर येत असते. तुमच्या अस्मितेचा नाश करणाऱ्या , तुमचे मनोबल हिरावून घेऊ पाहणाऱ्या शक्तींना शरण जायचे की नाही हे पदोपदी ठरवावे लागते. तुम्ही केवळ नियतीच्या हातातील खेळणे बनता की नाही हे तुमच्या निर्णयांवर अवलंबून असते. आपले मानसिक स्वातंत्र्य घालवून, आत्मसन्मान गमावून, मेंढरांसारखे मनानेही वैÂदी होता की नाही हे ठरविण्याचे तुमचे स्वातंत्र्य अबाधित असते...
Video not available
No Records Found
No Records Found
Keywords
"#MARATHIBOOKS#ONLINEMARATHIBOOKS#TRANSLATEDMARATHIBOOKS#TBC#TRANSLATEDBOOKS@50% #ARTHACHYASHODHAT #MANSSEARCHFORMEANING #अर्थाच्याशोधात #SELFHELPHEALTH&PERSONALDEVELOPMENT #TRANSLATEDFROMENGLISHTOMARATHI #VIJAYABAPAT #विजयाबापट #VIKTORE.FRANKL "
Customer Reviews
  • Rating StarSumitabh SP

    🎀`अर्थाच्या शोधात`🎀 दुःखाने ग्रासलेल्या, मनाने खचलेल्या, रोगाने पीडित अश्या माणसाला मरण्याचे/जीवन संपवण्याचे कित्त्येक कारणं सापडतात, पण जगण्याचा एकही मार्ग, एकही कारण सापडू नये? `अर्थाच्या शोधात` ह्या डॉ.व्हिक्टर फ्रँकल ह्यांच्या आत्मचरित्रातत्यांनी लिहिलेले अनुभव हे एक मनोवैज्ञानिक म्हणून तर आहेच परंतु त्याहीपेक्षा जास्त एक सामान्य कैदी म्हणून आहेत. दुसऱ्या महायुद्धाच्या दरम्यान त्यांनी ऑशवीत्झ आणि इतर काही concentration कॅम्प (यतानातळांवर) तीन वर्षे घालवली. तिथे नाझींच्या छळछावण्यांचा अनुभव घेतलेल्या फ्रँकल यांनी `लोगोथेरपी` ही पद्धत निर्माण केली. जगण्यास सामर्थ्य देणारे मनोबल कसे मिळवले पाहिजे, याचे विवेचन करणारे लेखन. सोप्या सुटसुटीत निवेदन शैलीतील तत्वज्ञानाचा विचार. यतानातळांवरील परिस्थिती बद्दल बोलताना फ्रँकल लिहितात, "दररोज, दर तासाला, दर मिनिटाला स्वत:च्या वागण्यासंबंधी निर्णय घेण्याची संधी समोर येत असते. तुमच्या अस्मितेचा नाश करणार्‍या , तुमचे मनोबल हिरावून घेऊ पाहणार्‍या शक्तींना शरण जायचे की नाही हे पदोपदी ठरवावे लागते. तुम्ही केवळ नियतीच्या हातातील खेळणे बनता की नाही हे तुमच्या निर्णयांवर अवलंबून असते. आपले मानसिक स्वातंत्र्य घालवून, आत्मसन्मान गमावून, मेंढरांसारखे मनानेही वैदी होता की नाही हे ठरविण्याचे तुमचे स्वातंत्र्य अबाधित असते..." यतानातळांवर कैद्यांचा होणारा छळ, त्यांची मानसिक स्थिती, त्यांची मरणाला शरण जाण्याची तीव्र इच्छा ह्या सगळ्या गोष्टी वाचतांना अंगावर काटा येतो. त्या परिस्थितीत, कैद्यांचं एव्हढ मानसिक खच्चीकरण करण्यात येत होतं की, मरण म्हणजे सुटका असं समीकरण झालं. स्वतःच्याच विष्ठेत पडून राहणं, आप्तस्वकीयांच्या वियोगाच्या दुःखाने खचून जाऊन भूतकाळात जगणं सुसह्य वाटणे आणि अखेरीस मनोविकार जडणे, रोज मरणाची भीक मागणे, छावणीतील इतर मित्रांना जिवंत जाळतांना बघणे इत्यादी दाखले वाचतांना माणूस म्हणून स्वतःचीच लाज वाटू लागते. पुस्तकाच्या उत्तरार्धात लेखकाने `लोगोथेरपी` ह्या उपचारपद्धतीबद्दल माहिती दिली आहे. ह्या संज्ञांचा अर्थ सांगताना प्रत्येक वेळी लेखकाने उदाहरण देऊन स्पष्ट केले आहे. एक कैद्याच्या मनोविकाराबद्दल सांगताना लेखक सांगतात की, त्या कैद्याला असं स्वप्न पडलं की 31 मार्च रोजी युद्ध संपणार आहे. तो कैदी दिवसभर ह्याच विचारात असायचा आणि दिवस मोजायचा, अखेरीस 31 मार्च चा दिवस उगवला पण युद्ध काही संपले नाही आणि तो कैदी 1 एप्रिल रोजी मरण पावला. यातानातळामध्ये कैद्यांना वाटलेली सगळ्यात मोठी शिक्षा म्हणजे `अनिश्चितता`. लिहिण्यासारखं खूप आहे परंतु हे पुस्तक प्रत्येकाने वाचून लेखकाचे अनुभव, त्यांनी concentration कॅम्प मध्ये मनोविकार जडलेल्या रुग्णांवर/कैद्यांवर केलेली थेरपी, कैद्यांचं जीवनाकडे बघण्याचा दृष्टिकोन बदलणं आणि त्यांना जीवनाचा अर्थ शोधायला लावणं हे सगळं स्वतः अनुभवावं. मी अत्यंत आभारी आहे माझा मित्र Hrishi Endait ह्यांचा, ज्यांनी मला हे पुस्तक सुचवले. धन्यवाद!🙏 ...Read more

  • Rating StarBharat Gaikwad

    #व्हिक्टर_फ्रॅन्कल यांचं #Man_Search_for_Meaning हे इंग्रजी पुस्तक #डॉ_विजया_बापट यांनी "#अर्थाच्या_शोधात" या नावानं मराठीत अनुवादित केलं आहे. नुकतंच हे पुस्तक वाचून झालं. 📚📖 आज आपण सर्वजणच जीवनाच्या अर्थाच्या शोधात आहोत. त्यामुळे "अर्थाच्या शोधत" या मथळ्यानच लक्ष वेधताच मलाही पुस्तक वाचल्याशिवाय राहवलं नाही. डॉ. व्हिक्टर फ्रॅन्कल या न्यूरॉलॉजिस्ट आणि सायकिऍट्रिस्ट असलेल्या व्यक्तीला (लेखकाला) दुसऱ्या महायुद्धादरम्यान तो केवळ `ज्यू` असण्याच्या अपराधा बद्दल पकडण्यात आले. नाझींच्या छळछावण्याच्या यातनातळांवर (कॉन्संट्रेशन कॅम्प) मध्ये फ्रॅन्कल यांनी जी 3 वर्षे घालवली त्या अनुभवांचे सखोल वर्णन या पुस्तकाच्या पूर्वार्धात आहे. फ्रॅन्कल यांच्या बरोबर पकडण्यात आलेल्या 90 टक्क्यापेक्षा जास्त लोकांना विषारी वायूकक्षात अथवा विधुत भट्टीत घालून ठार मारण्यात आले. उरलेल्या लोकांकडून उपाशीपोटी, युरोपातील गारठ्यात, अपुऱ्या वस्त्रानिशी कष्टाची कामे करून घेतली. अशा बिकट आणि भयानक परिस्थितीतीतून जात असतानाही फ्रॅन्कल यांनी आपला आशावाद ढळू दिला नाही. आपल्या ध्येर्याचा त्याग केला नाही. फ्रॅन्कल यांनी माणुसकी जपलीच, पण त्या भयंकर वातावरणातही माणुसकी शोधण्याचं औदार्य उरी बाळगलं. सभोवती हाहाकार माजला असताना तो स्वतःला प्रश्न विचारात राहिला, जीवनाचा अर्थ शोधत राहिला. `ज्याला "का" जगायचे ह्याचा उलगडा झाला कि त्याला "कशाही" परिस्थितीत जगता येते` हाच जीवनाचा अर्थ शोधता यावा, जीवनातील अर्थाचा शोध घेणारी उपचार पद्धती #लोगोथेरपी हा या पुस्तकाचा उत्तरार्ध आहे. बुद्धिबळाच्या खेळात सर्वात चांगली किंवा फक्त चांगली चाल अशी कुठलीच चाल नसते. त्या वेळच्या प्याद्द्यांनुसार, पटावरील त्यांच्या स्थानानुसार आणि प्रतिस्पर्ध्याच्या व्यक्तीमत्वानुसार सर्वात चांगली चाल कुठली ते ठरवावे लागते. जीवनाचेही तसेच आहे प्रत्येक व्यक्ती जेव्हा आपल्या आयुष्यातील ध्येय शोधायला आणि त्याच्या पूर्तीसाठी असलेली जबाबदारी पेलायला शिकते तेव्हाच ती जीवनातील प्रत्येक उत्तर शोधायला सज्ज होते. दररोज, दर तासाला, दर मिनिटाला स्वतःच्या वागण्यासंबंधी निर्णय घेण्याची संधी समोर येत असते. तुमच्या अस्मितेचा नाश करणाऱ्या, तुमचे मनोबल हिरावून घेऊ पाहणाऱ्या शक्तींना शरण जायचे कि नाही हे पदोपदी ठरवावे लागते. तुम्ही केवळ नियतीच्या हातातील खेळणे बनता कि नाही हे तुमच्या निर्णयावर अवलंबुन असते. तुम्ही जर जीवनाचा अर्थ शोधण्याच्या तयारीत असाल तर हे पुस्तक निश्चितच दिशादर्शक ठरेल.... वाचत रहा....👍🏻 © Bharat Gaikwad ✍🏻📚❣️ ...Read more

  • Rating StarAtul Nanda

    जिथं जगायला नाही तर फक्त मरायला वेगवेगळे पर्याय दिले जातात आणि त्यातूनच जगण्याचा अर्थ शोधणे म्हणजे हे पुस्तक.

  • Rating StarPurva Badave

    "अर्थाच्या शोधात" नाव वाचून हातात घ्यावंसं वाटलं तर हरकत नाही वाचायला, कारण जीवनाला अर्थ असतो का, निरर्थक आहे सगळं, असं वाटतं कधीतरी आणि हे वाटणं जास्त होत असताना हे पुस्तक हातात आलं तर विचारांना एक वेगळा अँगल हे पुस्तकं नक्कीच देऊन जातं. डॉ. वहिक्टर फ्रँकल अशा न्यूरालॉजिस्ट व सायकिअँट्रिस्ट असलेल्या व्यक्तीने दुसऱ्या महायुद्धाच्या दरम्यान नाझींच्या छळछावण्यांच्या यातनातळांवर जी तीन वर्षे घालवली, त्या सर्व अनुभवांचे सूक्ष्म वर्णन त्याने या पुस्तकाच्या पहिल्या भागात केले गेले आहे. मानसोपचार प्रणालीतील पहिला फ्राईडचा `सुखाचा शोध`, दुसरा अँडलरचा `सत्तेची आकांक्षा` आणि तिसरा हा `जीवनाच्या हेतूचा शोध` असे सिद्धांत मांडले गेले. सायकालॉजीची बरीचशी पुस्तके वाचून झाली असली तर वेगळं काय आहे यात, असं वाटतं. पण तसं पाहता फार सूक्ष्म पैलू हा लक्षात येतो, की कुठलीही आशा नसताना, अनिश्चितता सर्वत्र दिसताना माणसाच्या हातात काय असतं? याचं सार म्हणजे या लेखकाने मांडलेली पुस्तकाच्या दुसऱ्या भागातली लोगो थेरपी. यात काही संकल्पना घेऊन विवेकपूर्वक त्या त्या संकल्पनेवरचा संज्ञा परिहार छान मांडला आहे. काही सामान्य कैदी एका पावाच्या तुकड्यावर दिवस काढत असतानाही माणूसकीचे दान म्हणून मित्रांना त्यातला तुकडा देतात आणि काही आत्यंतिक उपोषणास बळी पडून नरमांस खाण्यास ही प्रवृत्त होतात. माणसांचीच ही दोन रूपे लेखकाला तिथं पहायला मिळाली. मूळ प्रवृत्ती म्हणून जी काही स्वभावतःच येते, ती कसल्याही परिस्थितीत तिचा मूळ स्वभाव सोडत नाही, हे खरं असलं तरी नवा दृष्टिकोन आणि आशा लोकांच्या मनात पेरल्या तर त्याच्यातून पुढे निर्माण होणारे आयुष्य हे नक्कीच अर्थपूर्ण असू शकेल, असं डॉक्टर व्हिक्टर फ्रँकल इथं सांगतात. भूक, थकवा, उपासमार, थंडी, छळ अशा निरुत्साही, निराशाजनक वातावरणात ही कशासाठी जगायचे, आयुष्य आपल्याला काय आव्हान करतंय, त्याच्या प्रत्येक क्षणाला आपण काय अर्थ द्यायचा? चित्रकार चित्र रंगवून आपल्यापुढे उभे करतो, पण ही लोगो थेरपी आपला दृष्टिकोन सखोल नि विशाल करायचं काम करते, जेणेकरून जग जसे आहे तसे पाहता यावे, आणि त्याही पलीकडे दृष्टिकोन इतका व्यापक व्हावा की जगताना जरी समोर परिस्थिती क्लेशकारक असेल तरी मानसिक दृष्टिकोनामुळे त्या क्लेशाची सुसह्यता वाढेल, असं डॉ. व्हिक्टर फ्रँकल यांचं म्हणणं आहे. द सायकियाट्रिक क्रिडो म्हणून त्यांचं हे मत मला खूपच हृदयस्पर्शी वाटलं. ते म्हणतात माणसाच्या स्वातंत्र्याचे संपूर्ण अपहरण करील अशी कुठलीच परिस्थिती नसते, मनोविकृत व्यक्तीपाशीदेखील मर्यादित स्वरूपाचे स्वातंत्र्य कायम असते. ती विकृती त्याच्या व्यक्तिमत्वाच्या गाभ्यास शिवू शकत नाही. माणसानेच ऑश विट्झच्या छळछावणीत वापरलेल्या विषारी वायूकक्षांचा शोध लावला आणि माणसानेच विषारी वायूकक्षांत ताठ मानेने, `शेमा ईस्त्रायेल`ची प्रार्थना ओठांवर आणत प्रवेश केला. `अर्थाच्या शोधात` हे पुस्तक मनाचा एक सूक्ष्म कप्पा उघडून जाते. ---पूर्वा बडवे ...Read more

  • Read more reviews
Write Your Own Review
  • Default typing language is Marathi. To type in English press Ctrl+G key combination
Submit Review
PLEASE SEND YOUR AUDIO REVIEW ON editorial@mehtapublishinghouse.com

Related Books

People Who Bought This Item Also Bought

Latest Reviews

NAGZIRA
NAGZIRA by VYANKATESH MADGULKAR Rating Star
कृष्णा DIWATE

आजच्या पुस्तकाचा विषय माझ्या आवडीचा - जंगलाचा... *जंगल - काय असतं ?* म्हटलं तर फक्त झाडे, नदी-नाले, प्राणी पक्षी यांनी भरलेला जमिनीचा एक तुकडा .... की वन-देवता? की पशु-पक्ष्यांचं घर? की जीवनचक्रातील अति-महत्वाचा घटक? की आपल्यातल्या दांभिकपणाला - दिखव्याला - व्यवहाराला गाळून टाकणारं आणि आपल्यालाही त्याच्यासारखाच सर्वसमावेशक, निर्मळ बनवणारं आणि आपल्यातल्या originality ला बाहेर आणणारं, असं एक अजब रसायन? *जंगल भटक्यांना विचारा एकदा... बोलतानाच त्यांच्या चेहऱ्यावर आणि डोळ्यात जी चमक दिसेल ना, त्यातून फार वेळ वाट न बघता सरळ जंगल गाठण्याची इच्छा न होईल तरच नवल!* आमचा एक मित्र- ज्याने असंच जंगलांचं वेड लावलं आणि अजून एक भटकी मैत्रीण - जिने त्या वेडात भरच घातली..... आणि असे अजून अनेक भटके निसर्गप्रेमी ... आणि मुळातूनच निसर्गाची ओढ , या सर्व गोष्टी माझ्या जंगल -प्रेमासाठी कारणीभूत ठरल्या. *आणि मग अरण्यऋषी श्री. मारुती चितमपल्ली, शंकर पाटील (कथा), डॉ. सलीम अली, जिम कॉर्बेट, व्यंकटेश माडगूळकर इत्यादींनी या निसर्गदेवतेकडे बघण्याची एक वेगळी दृष्टी दिली. त्या सर्वांनाच आजचा हा पुस्तक-परिचय सादर अर्पण!!* कथांसाठी प्रसिद्ध असणाऱ्या लेखकाने हे नागझिरा पुस्तक का बरे लिहिले असावे? मनोगतात ते स्वतः म्हणतात - *"महाराष्ट्रातील एखाद्या आडबाजूच्या जंगलात जाऊन महिना दोन महिने राहावे, प्राणी जीवन, पक्षी जीवन, झाडेझुडे पाहत मनमुराद भटकावे आणि या अनुभवाला शब्दरूप द्यावे हा विचार गेली काही वर्षे माझ्या मनात घोळत होता. काही परदेशी प्राणी शास्त्रज्ञांनी असा उद्योग करून लिहिलेली उत्तम पुस्तके माझ्या वाचण्यात आल्यापासून ही इच्छा फारच बळवली. मी इथे तिथे प्रयत्न करून पाहिले आणि निराश झालो. हे काम आपल्या आवाक्यातले नाही असे वाटले. मग शेल्लरने कुठेतरी लिहिल्याचे वाचले की भारतातील लोक प्राणी जीवनाच्या अभ्यासात उदासीन आहेत, आफ्रिकेच्याही फार मागे आहेत. त्यांना वाटते अशा संशोधनासाठी प्रचंड खर्च करावा लागतो, पाण्यासारखा पैसा लागतो. पण तसे नाही. गळ्यात दुर्बीण, मनात अमाप उत्साह आणि आस्था असली की अभ्यास होतो. मी शक्य तेव्हा एकट्यानेच उठून थोडेफार काम करत राहायचे ठरवले. कधी काझीरंगा, मानस या अभयारण्यावर, कधी नवेगाव-बांधावर तर कधी कोरेगावच्या मोरावर लिहित राहिलो.* *मला चांगली जाणीव आहे की हा प्रयत्न नवशिक्याचा आहे. तो अपुरा आहे, भरघोस नाही. त्यात बऱ्याच त्रुटी आहेत, पण नव्या रानात शिरण्यासाठी पहिल्यांदा कोणीतरी वाट पाडावी लागते. पुढे त्या वाटेने ये-जा सुरू होते. मी लहानशी वाट पाडली आहे एवढेच!"* लेखक आत्ता असते तर त्यांना नक्की सांगितले असते की तुम्ही पाडलेली पायवाट आता जवळ-पास राजमार्ग बनत चालली आहे. आज अनेक वन्य-जीव अभ्यासक, जंगल भटके सुजाण व सतर्क झाले आहेत, जंगले आणि प्राणी वाचले पाहिजेत यासाठी प्रयत्न सुरु आहेत. ह्या प्रयत्नांमागे लेखकासारख्या अनेक वनांचा अभ्यास करून ते आपल्यासमोर आणणाऱ्यांचा मोठा हात आहे. आज पक्षी-निरीक्षक किरण पुरंदरेंसारखे व्यक्ती शहरातील सगळा गाशा गुंडाळून जंगलात राहायला गेलेत ... काय नक्की thought -process झाली असेल त्यांची? फक्त जंगल-भटकंती करताना पाळावयाचे नियम अत्यंत महत्वाचे आहे. मुख्यत्वे-करून कुठल्याही वृक्षांचे, प्राणी-पक्ष्यांचे आपल्या असण्याने कुठलाही त्रास किंवा धोका - हानी संभवू नये, याची काळजी आपल्यासारख्या सुज्ञ भटक्यांनी नक्की घ्यावी. तरच हे भटकणे आनंद-दायी होईल. *भंडारा जिल्यातील नागझिरा हे एक अभयारण्य! फार सुंदर आहे.* हे पुस्तक फक्त लेखकाच्या दृष्टीने त्यांना भावलेलं जंगल आहे का? फक्त जंगलाचं वर्णन आहे का? तर नाही. एक पट्टीचा कथालेखक आणि मानव-स्वभाव चितारणारा लेखक केवळ वर्णन करू शकत नाही. माझ्या मते ही एक प्रक्रिया आहे, त्यांच्या अंतर्बाह्य बदलाची, जी त्यांना जाणवली, अगदी प्रकर्षाने. आणि तोच स्वतःचा शोध त्यांनी आपल्यासमोर मांडण्याचा प्रयत्न केलाय. बाकी प्रत्येकाचं जंगल वेगळं, खरं जंगल नाही तर स्वतःच्या आतलं एक जंगल. ते ज्याचं त्याने शोधायचं, त्यात डुंबायच, विहार करायचा आणि काही गवसत का ते बघायचं .... लेखकानेही तेच केलं... एक स्वगत मांडलं आहे.... आणि त्यातून संवादही साधला आहे. हे पुस्तक ललित म्हणावे की कादंबरी, वर्णन म्हणावे की आत्मकथन, अशा हिंदोळ्यावर हे वाचताना मी सतत राहते. अतिशय आशयपूर्ण गहिऱ्या अर्थाचे लिखाण आहे यात. लेखकाने नागझिरा आणि त्याचे वर्णन कसे केले आहे ते आपण रसिक वाचकांनी हे पुस्तक वाचूनच त्याचा आनंद घ्यावा. ते इथे मी सांगत बसणार नाही, उगाच तुमचं आनंद का हिरावून घेऊ? मी इथे मला भावलेले लेखकच मांडण्याचा अल्पसा प्रयत्न करत आहे, ते ही या पुस्तकाच्या माध्यमातून... पहिल्याच पानावर ते काय लिहितात बघा - *"गरजा शक्य तेवढ्या कमी करायच्या, दोनच वेळा साधे जेवण घ्यायचे, त्यात पदार्थ सुद्धा दोन किंवा तीनच. स्वतःचे कामे स्वतःच करायची. पाणी आणणे, कपडे धुणे अंथरून टाकणे आणि काढणे या साध्या सुध्या गोष्टींसाठी माणसांनी दुसऱ्यावर का अवलंबून राहावे? एकांत, स्वावलंबन आणि प्रत्येक बाबतीत मितव्यय ही त्रिसूत्री पाळून जंगलात पायी भटकायचे, जंगलाच्या कुशीत राहून निरागस असा आनंद लुटायचा या माफक अपेक्षेने गेलो आणि माझा काळ फार आनंदत गेला . रेडिओ, वृत्तपत्रे, वाङ्मय चर्चा, वाचन, कुटुंब, मित्र, दुसऱ्याच्या घरी जाणे येणे, जेवण देणे आणि घेणे यापैकी काहीही नसताना कधी कंटाळा आला नाही. करमत नाही असे झाले नाही. रोज गाढ झोप आली. स्वप्न पडले असतील तर ती सकाळी आठवली नाही. शिवाय मित आहार आणि पायी हिंडणे यामुळे चरबी झडली. एकूणच मांद्य कमी झाले."* हे वाचून आपल्याला नक्की काय हवे असते, आणि रोजच्या रहाटगाडग्यात आपण काय करतो, याची मनातल्या मनात तुलना व्हावी. खरंच काय हवं असतं आपल्याला? आपण सतत प्रेम, शांती, समाधान आणि मनःशांती याच्याच तर शोधात असतो ना? आणि नेमक्या ह्याच सर्व गोष्टी बाजूला पडून आपण नुसते धावतच असतो... कशासाठी?? जीवनाचं तत्वज्ञान हे फार गंभीर नाहीये, अगदी छोट्या छोट्या गोष्टीतून आपण ते समजून घेऊन शकतो. फक्त ती जाण असली पाहिजे. थोडासा थांबून विचार झाला पाहिजे. मनःचक्षु उघडे पाहिजे आणि मुख्य म्हणजे मी कुणीतरी मोठा , हा भाव पहिल्यांदा गाळून पडला पाहिजे. *अगदी तसंच जसं पानगळीच्या मोसमात जुनं पान अगदी सहज गळून पडतं ... नव्यासाठी जागा करून देतं ... जंगल आपल्याला हेच शिकवतं ... न बोलता ... त्याच्या कृतीतून ... आपली ते समजून घेण्याची कुवत आहे का?* शेवटच्या प्रकरणात लेखक परतीसाठी रेल्वे फलाटावर येतो. तेव्हाचचं त्यांचं स्वगत फार विचार करायला भाग पाडतं - *"ह्या दोन तासात करण्याजोगे असे काहीच महत्त्वाचे कार्य नसल्यामुळे मी आरशासमोर बसून दाढी केली, मिशा काढून टाकल्या. सतत अंगावर होते ते हिरवे कपडे काढून टाकले आणि इतके दिवस माझ्या कातडी पिशवीच्या तळाशी परिटघडी राहिलेले झुळझुळीत कपडे चढवून पोशाखी बनलो.`* किती साधी वाक्य आहेत, पण `पोशाखी बनलो` यातून किती काय काय सांगायचे आहे लेखकाला... गहिरेपण जाणवते! मला विचार करायला भाग पाडते. ट्रेक करून गड -किल्ल्यांहून परतताना माझीही अवस्था काहीशी अशीच व्हायची... जाड पावलांनी घरी परतणे आणि पुन्हा निसर्गात भटकायला मिळण्याची वाट पाहणे, याशिवाय गत्यंतर नसायचे. *जंगलांवर , निसर्गावर निस्सीम प्रेम करणाऱ्या आणि त्यांच्या संवर्धनासाठी झटणाऱ्या अनेक वेड्यांमुळे आज आपली वसुंधरा टिकली आहे. पुढील पिढ्यांसाठी तिला असच बहरत ठेवायचं असेल, किमान टिकवायचं जरी असेल तरी आपणही थोडेसे निसर्ग-वेडे व्हायला काय हरकत आहे??* *वृक्षवल्ली आम्हा सोयरे... वनचरे ...* धन्यवाद! जय हिंद!!! ...Read more