* Front & back cover images are for illustration purposes only and the price of book is sold separately.
  • Availability : Available
  • ISBN : 9789353174613
  • Edition : 3
  • Publishing Year : DECEMBER 2008
  • Weight : 500.00 gms
  • Pages : 188
  • Language : MARATHI
  • Category : FICTION
Quantity
Buying Options:
  • Ebooks:
  • Print Books:
THRILLING CHASE TO ACQUIRE THE MYSTERIOUS OBJECT ENDS AT BINDU LAKE. TILL REACHING THERE PILGRIMS GET MANY MYSTERIOUS ENIGMATIC EXPERIENCES. THEY HAVE TO CROSS THREE GATES ON THREE DIFFERENT PLANES CROSSING EACH GATE LEADS THEM INTO A DIFFERENT KIND OF LAND SPECTACULAR IN THEIR IMAGERY
‘बिंदूसरोवर’ ही राजेन्द्र खेर यांची अद्भुतरम्य उत्वंठावर्धक कादंबरी. बिंदूसरोवर हे काल्पनिक ठिकाण असलं, तरी त्याची लेखकाने वर्णिलेली रमणीयता आपल्याला वास्तवसदृश अनोख्या विश्वात घेऊन जाते. हिमालय हे योगी-तपस्वी यांचं तपसाधना करण्याचं ठिकाण. स्वामी शिवानंद आपल्या दोन शिष्यांसह एका गुहेत साधना करीत असतात. त्यांच्याकडे परग्रहावरील अतिमानवाने दडवलेली पंचधातूची पेटी असते; ज्यात एक वौQश्वक रहस्य जपलेलं असतं. चिनी सैनिक तिबेटमधल्या पुरातन मंदिरातून त्या पेटीची माहिती मिळवून शोध घेत शिवानंदांच्या गुहेपर्यंत पोहोचतात. योगी आपल्या विश्वनाथन् नामक शिष्याकडे पेटी सुपूर्द करून त्याला दूर रवाना करतात. प्रा. विश्वनाथन यांच्याकडून व्याख्यानात अनवधानाने या रहस्याचा उल्लेख होतो... आणि पेटी हस्तगत करण्यासाठी अज्ञात व्यक्ती प्राध्यापकांच्या घरी पोहोचतात. तत्पूर्वी ते आपला सुहृद विक्रमकडे पेटी सोपवून त्याला दक्षिणेकडे पाठवतात. रेल्वेत विक्रमला कोण कोण भेटतात... संकटं झेलत ते स्वप्नमयी रमणीय बिंदूसागरापर्यंत कसे पोहोचतात... तेथे त्यांना कोणत्या वौQश्वक रहस्याचा बोध होतो, हे जाणून घेण्यासाठी ही अत्यंत उत्वंÂठावर्धक कादंबरी अवश्य वाचायला हवी.
Video not available
No Records Found
No Records Found
Keywords
#बिंदूसरोवर #राजेन्द्रखेर #हिमालय #परग्रहावरीलअतिमानव #तिबेटमधीलपुरातनमंदिर #चिनीसैनिक #स्वामीयोगानंद #पंचधातूचीगूढपेटी #विश्वनाथनजगमोहन #विक्रम #महानंद #अपूर्वा #त्रिदंडीमहाराज #कीथ #शंकर #ऑस्कर #पिंड #इंद्रधनुष्य #देव #गंधर्व #मराठीपुस्तके #मराठीप्रकाशक #BINDUROVAR #RAJENDRAKHER #HIMALAYAS #TIBELATED ANCIENT TEMPLES #CHINESEMILITARY #VISHWANATHANJAGMOHAN #VIKRAM #MAHANANDA #APURVA #TRIDANDIMAHARAJ #KEITH #SHANKAR #OSCAR #PIND#INDRADHU#MARATHIBOOKS#ONLINEMARATHIBOOKS#TRANSLATEDMARATHIBOOKS#TBC#TRANSLATEDBOOKS@50%
Customer Reviews
  • Rating Starसुप्रिया हळबे - ठाणे वार्ता

    एक अप्रतिम कादंबरी. विविध विषयांनी नटलेली. मनाला आनंद देणारी पण नकळत चिंतन, आत्मशोध घ्यायला लावणारी अनोखी अशी ही कादंबरी... "बिंदुसरोवर." राजेन्द्र खेर लिखित बिंदुसरोवर ही कादंबरी म्हणजे एक उत्तम रहस्यमय प्रवास. लेखकाबरोबर वाचक नकळत कल्पने्या प्रवासाला सुरूवात करतो आणि कादंबरीतील साऱ्या घटनांमधील एक विशेष पात्र होऊन त्या रहस्यमय, अद्भुत, अध्यात्मिक प्रवासाची अनुभूती घेत जातो.. तिबेटमध्ये घुसखोरी करून चीनचे सैनिक अनेक मंदिरांचा विध्वंस करतात. त्याचवेळी त्यांना माहिती मिळते की, भारतात एका गूढ ठिकाणी अशी एक वस्तू आहे की तिच्या साहाय्याने संपूर्ण विश्वाची रहस्ये उलगडत जातील आणि माणूस संपूर्ण विश्वावर ताबा मिळवू शकेल.. योगी शिवानंद यांचे दोन शिष्य..विश्वनाथ आणि मोहनीश. जे हिमालयात आपल्या गुरुसमवेत योगाभ्यासाची ज्ञानोपासना करीत असतात. नेमके त्याचवेळी चिनी आक्रमक तो संपूर्ण परिसर व्यापून टाकतात. पन्नास वर्षे एका विलक्षण धातूच्या पेटीचा सांभाळ केल्यानंतर ती पेटी आणि एक भूर्जपत्र योगी शिवानंद, विश्वनाथ यांच्याकडे सुपूर्त करतात. त्या पेटीत नेमकं काय असतं...? प्रा.विश्वनाथ यांच्यावर विश्वास ठेवून सुपूर्त केलेल्या धातूच्या पेटीचं पुढे काय होतं...? याचा संपूर्ण अध्यात्मिक, रोमांचक प्रवास म्हणजे बिंदुसरोवर ही कादंबरी.. विज्ञानाच्या अभ्यासाबरोबरच अध्यात्माची, योगिक क्षेत्राची आवड असलेले, अनुभूती घेतलेले प्रा.विश्वनाथ त्यांच्यावर विश्वास ठेवून किंवा त्यांच्याबद्दल खात्री बाळगून त्यांचे गुरु त्यांच्यावर ती पेटी जीवापाड जपण्याची जबाबदारी देतात. पण त्यानंतर जेव्हा त्यांच्यावर संकट येते तेव्हा प्रा.विश्वनाथ काय करतात...ती धातूची पेटी पुढे कुणाकडे सुपूर्त करतात...प्रत्येक टप्प्यावर पेटीचा सांभाळ करायला मदत करणारे महानंद नेमके असतात तरी कोण...? ह्या सर्व गोष्टींची उत्कंठा प्रत्येक पानासरशी वाढत जाते. शेवटच्या टप्प्यात तर उत्कंठा शिगेला पोहोचते, विचारांचे वादळ मनात घोंगावू लागते आणि त्याचमुळे वेळेचे भान न राहता वाचक हातात घेतलेली कादंबरी संपूर्ण वाचल्याशिवाय खाली ठेवत नाही.. कादंबरी वाचून झाल्यानंतर देखील त्यातील अध्यात्मिक विचारांनी घेतलेली मनाची पकड चटकन सैल होत नाही. बराच काळ वाचकाच्या मनावर त्याचे गारूड तसेच राहते. ही कादंबरी निव्वळ कल्पनेत रमवणारी नसून, वाचकाला विचार करायला प्रवृत्त करणारी आहे. सध्याच्या काळात प्रत्येकजण भौतिक सुखाच्या मागे धावत असतो. अनेक उत्तम, मनाला पटणाऱ्या गोष्टी मागे सारत निव्वळ ध्येयपूर्तीसाठी योग्य अयोग्यतेच्या पलीकडे जाऊन काम करत असतो. पण बिंदुसरोवर ही कादंबरी वाचल्यानंतर वाचक नक्कीच चिंतनशील अवस्थेत जाण्यासाठी प्रवृत्त होतो.. बिंदुसरोवर वाचताना, कुठेही ते रटाळ, कंटाळवाणे होत नाही. लेखक राजेन्द्र खेर यांच्या ओघवत्या लेखनशैलीचा प्रभाव नक्कीच वाचकाच्या मनाचा वेध घेते. प्रत्येक घटनेत आपण प्रत्यक्ष तिथे आहोत याची अनुभूती घेत एक अद्भुत, अविस्मरणीय आनंददायी प्रवास करत वाचक " बिंदुसरोवरात" नाहून जातो.. ह्या रहस्यमय, अद्भुत, अविस्मरणीय आणि अध्यात्मिक प्रवासाचा आनंद घेण्यासाठी राजेन्द्र खेर लिखित बिंदुसरोवर ही कादंबरी जरूर वाचावी. ...Read more

  • Rating StarVaishali Joshi Nagarkar

    नुकतेच बिंदू सरोवर हे पुस्तक वाचले, रम्य, रहस्यमय कथानक. एक वेगळे पुस्तक म्हणून नक्कीच वाचनीय.

  • Rating StarYogesh Ugale

    बिंदुसरोवर. केवळ अद्भुत कादंबरी. या कादंबरीत केवळ कल्पनाविलास नाही तर कल्पनांना वैचारिक अधिष्ठान आहे. यातील लेखन केवळ मनोरंजन करणारे नसून मनात विचारांचे अंजन घालणारे असे आहे. अतिशय प्रवाही लेखनशैली, खिळवून ठेवणारी प्रसंगमांडणी आणि वारंवार अचंबित करणरे धक्के देऊन उत्कंठा वाढवणारी ही कादंबरी वेळोवेळी अंतर्मुख व्हायला भागही पाडते. प्रचलित fiction या प्रकारातील कादंबऱ्यांपेक्षा या कादंबरीचा गाभा वेगळा आहे. अनेक प्रसंगांमधून सामाजिक उन्नती - अवनतीचे चिंतन समोर येते. अद्भुतरम्य कल्पनाविश्वात विहरणाऱ्या वाचकाला हे लेखन अगदी अलगदपणे विचारांच्या लाटेवर बसवून आत्मजाणीवेपर्यंत घेऊन जाते. हा प्रवास अतिशय आनंददायी आहे. नववीत असताना मी ही कादंबरी पहिल्यांदा वाचल्याचे आठवते. या कादंबरीकडे मी आकर्षित झालो ते तिच्या मनोवेधक मुखपृष्ठामुळे. आजही ते आकर्षण कायम आहे. आज तिसऱ्यांदा ही कादंबरी वाचताना कोणताही प्रसंग कंटाळवाणा वाटत नसून पहिल्याइतक्याच आतुरतेने वाचला जातो, यात कोणतेही नवल वाटण्याचे कारण नाही. कारण यातील लेखनात नित्य नाविन्यता जाणवते. त्याच त्या प्रसंगांतून चिंतन आणि अध्ययनाचे नवनवीन बिंदू दरवेळी गवसत जातात. जाणिवसमृध्द आत्मिक बिंदुसरोवराकडे चिंतनशील मनाची यात्रा सुरु राहते.. २०२५ सालची परिस्थिती कल्पनेतून साकार करुन कादंबरीची सुरुवात होते. विज्ञानाच्या सहाय्याने केलेली प्रचंड प्रगती, केवळ भौतिक उपभोगांत रममाण झालेली भारतासहित सगळ्या जगातील मानवजात, अशा पार्श्वभूमीवर एकेक प्रसंग पुढे सरकू लागतो. विज्ञानाच्या अध्ययनाबरोबरच आध्यात्मिक सत्याची अनुभूती घेतलेले प्रा. विश्वनाथन सर. आपल्या साधनाकाळात त्यांच्या गुरुजींनी त्यांच्याकडे एक पेटी रक्षणासाठी सोपविली, जिच्यात असे रहस्य दडले आहे की ज्यायोगे संपूर्ण विश्वावर नियंत्रण मिळवता येईल. जगातील अनेक शक्ती ती पेटी प्राप्त करण्यासाठी आपली शक्ती पणाला लावतात. विक्रम भार्गव नावाच्या आपल्या एका विद्यार्थ्याला प्रा. विश्वनाथन ती पेटी बिंदुसरोवरात न्यायला सांगतात. येथून सुरु होतो बिंदुसरोवराचा रोमांचक प्रवास.. प्रत्येक पान उलटताना उत्कंठा वाढतच जाते. मनोमन त्या चित्तथरारक प्रवासाचा आनंद घेताना मनाच्या एका कोपर्‍यात त्या पेटीत दडलेल्या रहस्याविषयी गूढ तसेच राहते. शेवटी शेवटी ही उत्कंठा परमोच्च अवस्थेला पोहचते. या कादंबरीत विविध प्रसंगांद्वारे आणि पात्रांच्या आपापसांतील संवादाद्वारे जीवन, विज्ञान आणि धर्मविषयक जे चिंतन मांडले आहे, त्याचा प्रभाव अंतरंगी दरवळत राहतो. विकासाच्या दिशेने झपाट्याने वाटचाल करणारा भारत बघता बघता आपण खेड्यांतील, गिरीकंदरातील दारिद्र्यात जीवन कंठणाऱ्या भारतापर्यंत येऊन पोहचतो. परंतु याच अविकसित लोकांनी जपलेल्या संस्कृतीचे दर्शनही घडते. स्वतःला नास्तिक म्हणवणाऱ्यांची कट्टरता आणि भौतिक उत्थानात गुरफटलेल्या बुवा - महाराजांची भोंदुगिरीही डोकावते. कादंबरी शेवटाकडे धावत राहते. पण मनात चिंतनाची बीजपेरणी करुन.. महानंद नावाचा कादंबरीतील व्यक्तिरेखांचा वाटाड्या नकळतपणे आत्मजाणीवेच्या दिशेने प्रवास करणाऱ्या वाचकाचाही वाटाड्या होऊन जातो. संवादातून अनेक प्रश्नांची उत्तरे मिळत जातात. काही उत्तरे नवीन प्रश्नांना जन्म देतात. असे प्रश्न चिंतनाची पायवाट उजळवून जातात. बिंदुसरोवरापर्यंतचा प्रवास अतिशय आकर्षक आहे. या लेखनातून होणारे बिंदुसरोवराचे दर्शन तर केवळ विलक्षण आहे. तेथील वेगवेगळ्या विश्वांचे वर्णन, त्या प्रत्येकातील अंतर्बाह्य वेगळेपण, वेगवेगळ्या मितींचे जीवन सारंकाही अचंबित करणारं आहे. हे वर्णन वाचताना माझ्या डॉ. कार्ल सगन यांच्यासारख्या थोर शास्त्रज्ञाने लिहिलेल्या `कॉसमॉस` या विज्ञानग्रंथाची आठवण डोकावत राहिली.. त्या पेटीत दडलेल्या रहस्याविषयीचे कुतूहल शेवटपर्यंत टिकून राहते. काय आहे त्यातील गुपित ज्याद्वारे माणूस संपूर्ण विश्वावर ताबा मिळवू शकतो..? या रहस्याला जाणून घेण्यासाठी, बिंदुसरोवराचे अद्भुत दर्शन घडण्यासाठी आणि तो रोमहर्षक प्रवास अनुभवण्यासाठी प्रत्येकाने ही कादंबरी वाचायला हवी. चिंतनशील मनाला सत्प्रवृत्त करणारी, सत्प्रवृत्तांना आत्मभान देणारी अशी ही अभिनव कादंबरी. यातील सहजसुंदर आणि तरीही आपल्या वेगळेपणाची जाणीव करुन देणारी लेखनशैली राजेन्द्र खेरांच्या लेखनप्रेमात पडायला पुरेशी होती. काही पुस्तकं जीवनाला विचारसमृध्द करतात, कारण त्यांतील लेखनामागे व्रतस्थ लेखकाची तपश्चर्या असते, एवढे मात्र निश्चित.. ...Read more

Write Your Own Review
  • Default typing language is Marathi. To type in English press Ctrl+G key combination
Submit Review
PLEASE SEND YOUR AUDIO REVIEW ON editorial@mehtapublishinghouse.com

Related Books

People Who Bought This Item Also Bought

Latest Reviews

NAGZIRA
NAGZIRA by VYANKATESH MADGULKAR Rating Star
कृष्णा DIWATE

आजच्या पुस्तकाचा विषय माझ्या आवडीचा - जंगलाचा... *जंगल - काय असतं ?* म्हटलं तर फक्त झाडे, नदी-नाले, प्राणी पक्षी यांनी भरलेला जमिनीचा एक तुकडा .... की वन-देवता? की पशु-पक्ष्यांचं घर? की जीवनचक्रातील अति-महत्वाचा घटक? की आपल्यातल्या दांभिकपणाला - दिखव्याला - व्यवहाराला गाळून टाकणारं आणि आपल्यालाही त्याच्यासारखाच सर्वसमावेशक, निर्मळ बनवणारं आणि आपल्यातल्या originality ला बाहेर आणणारं, असं एक अजब रसायन? *जंगल भटक्यांना विचारा एकदा... बोलतानाच त्यांच्या चेहऱ्यावर आणि डोळ्यात जी चमक दिसेल ना, त्यातून फार वेळ वाट न बघता सरळ जंगल गाठण्याची इच्छा न होईल तरच नवल!* आमचा एक मित्र- ज्याने असंच जंगलांचं वेड लावलं आणि अजून एक भटकी मैत्रीण - जिने त्या वेडात भरच घातली..... आणि असे अजून अनेक भटके निसर्गप्रेमी ... आणि मुळातूनच निसर्गाची ओढ , या सर्व गोष्टी माझ्या जंगल -प्रेमासाठी कारणीभूत ठरल्या. *आणि मग अरण्यऋषी श्री. मारुती चितमपल्ली, शंकर पाटील (कथा), डॉ. सलीम अली, जिम कॉर्बेट, व्यंकटेश माडगूळकर इत्यादींनी या निसर्गदेवतेकडे बघण्याची एक वेगळी दृष्टी दिली. त्या सर्वांनाच आजचा हा पुस्तक-परिचय सादर अर्पण!!* कथांसाठी प्रसिद्ध असणाऱ्या लेखकाने हे नागझिरा पुस्तक का बरे लिहिले असावे? मनोगतात ते स्वतः म्हणतात - *"महाराष्ट्रातील एखाद्या आडबाजूच्या जंगलात जाऊन महिना दोन महिने राहावे, प्राणी जीवन, पक्षी जीवन, झाडेझुडे पाहत मनमुराद भटकावे आणि या अनुभवाला शब्दरूप द्यावे हा विचार गेली काही वर्षे माझ्या मनात घोळत होता. काही परदेशी प्राणी शास्त्रज्ञांनी असा उद्योग करून लिहिलेली उत्तम पुस्तके माझ्या वाचण्यात आल्यापासून ही इच्छा फारच बळवली. मी इथे तिथे प्रयत्न करून पाहिले आणि निराश झालो. हे काम आपल्या आवाक्यातले नाही असे वाटले. मग शेल्लरने कुठेतरी लिहिल्याचे वाचले की भारतातील लोक प्राणी जीवनाच्या अभ्यासात उदासीन आहेत, आफ्रिकेच्याही फार मागे आहेत. त्यांना वाटते अशा संशोधनासाठी प्रचंड खर्च करावा लागतो, पाण्यासारखा पैसा लागतो. पण तसे नाही. गळ्यात दुर्बीण, मनात अमाप उत्साह आणि आस्था असली की अभ्यास होतो. मी शक्य तेव्हा एकट्यानेच उठून थोडेफार काम करत राहायचे ठरवले. कधी काझीरंगा, मानस या अभयारण्यावर, कधी नवेगाव-बांधावर तर कधी कोरेगावच्या मोरावर लिहित राहिलो.* *मला चांगली जाणीव आहे की हा प्रयत्न नवशिक्याचा आहे. तो अपुरा आहे, भरघोस नाही. त्यात बऱ्याच त्रुटी आहेत, पण नव्या रानात शिरण्यासाठी पहिल्यांदा कोणीतरी वाट पाडावी लागते. पुढे त्या वाटेने ये-जा सुरू होते. मी लहानशी वाट पाडली आहे एवढेच!"* लेखक आत्ता असते तर त्यांना नक्की सांगितले असते की तुम्ही पाडलेली पायवाट आता जवळ-पास राजमार्ग बनत चालली आहे. आज अनेक वन्य-जीव अभ्यासक, जंगल भटके सुजाण व सतर्क झाले आहेत, जंगले आणि प्राणी वाचले पाहिजेत यासाठी प्रयत्न सुरु आहेत. ह्या प्रयत्नांमागे लेखकासारख्या अनेक वनांचा अभ्यास करून ते आपल्यासमोर आणणाऱ्यांचा मोठा हात आहे. आज पक्षी-निरीक्षक किरण पुरंदरेंसारखे व्यक्ती शहरातील सगळा गाशा गुंडाळून जंगलात राहायला गेलेत ... काय नक्की thought -process झाली असेल त्यांची? फक्त जंगल-भटकंती करताना पाळावयाचे नियम अत्यंत महत्वाचे आहे. मुख्यत्वे-करून कुठल्याही वृक्षांचे, प्राणी-पक्ष्यांचे आपल्या असण्याने कुठलाही त्रास किंवा धोका - हानी संभवू नये, याची काळजी आपल्यासारख्या सुज्ञ भटक्यांनी नक्की घ्यावी. तरच हे भटकणे आनंद-दायी होईल. *भंडारा जिल्यातील नागझिरा हे एक अभयारण्य! फार सुंदर आहे.* हे पुस्तक फक्त लेखकाच्या दृष्टीने त्यांना भावलेलं जंगल आहे का? फक्त जंगलाचं वर्णन आहे का? तर नाही. एक पट्टीचा कथालेखक आणि मानव-स्वभाव चितारणारा लेखक केवळ वर्णन करू शकत नाही. माझ्या मते ही एक प्रक्रिया आहे, त्यांच्या अंतर्बाह्य बदलाची, जी त्यांना जाणवली, अगदी प्रकर्षाने. आणि तोच स्वतःचा शोध त्यांनी आपल्यासमोर मांडण्याचा प्रयत्न केलाय. बाकी प्रत्येकाचं जंगल वेगळं, खरं जंगल नाही तर स्वतःच्या आतलं एक जंगल. ते ज्याचं त्याने शोधायचं, त्यात डुंबायच, विहार करायचा आणि काही गवसत का ते बघायचं .... लेखकानेही तेच केलं... एक स्वगत मांडलं आहे.... आणि त्यातून संवादही साधला आहे. हे पुस्तक ललित म्हणावे की कादंबरी, वर्णन म्हणावे की आत्मकथन, अशा हिंदोळ्यावर हे वाचताना मी सतत राहते. अतिशय आशयपूर्ण गहिऱ्या अर्थाचे लिखाण आहे यात. लेखकाने नागझिरा आणि त्याचे वर्णन कसे केले आहे ते आपण रसिक वाचकांनी हे पुस्तक वाचूनच त्याचा आनंद घ्यावा. ते इथे मी सांगत बसणार नाही, उगाच तुमचं आनंद का हिरावून घेऊ? मी इथे मला भावलेले लेखकच मांडण्याचा अल्पसा प्रयत्न करत आहे, ते ही या पुस्तकाच्या माध्यमातून... पहिल्याच पानावर ते काय लिहितात बघा - *"गरजा शक्य तेवढ्या कमी करायच्या, दोनच वेळा साधे जेवण घ्यायचे, त्यात पदार्थ सुद्धा दोन किंवा तीनच. स्वतःचे कामे स्वतःच करायची. पाणी आणणे, कपडे धुणे अंथरून टाकणे आणि काढणे या साध्या सुध्या गोष्टींसाठी माणसांनी दुसऱ्यावर का अवलंबून राहावे? एकांत, स्वावलंबन आणि प्रत्येक बाबतीत मितव्यय ही त्रिसूत्री पाळून जंगलात पायी भटकायचे, जंगलाच्या कुशीत राहून निरागस असा आनंद लुटायचा या माफक अपेक्षेने गेलो आणि माझा काळ फार आनंदत गेला . रेडिओ, वृत्तपत्रे, वाङ्मय चर्चा, वाचन, कुटुंब, मित्र, दुसऱ्याच्या घरी जाणे येणे, जेवण देणे आणि घेणे यापैकी काहीही नसताना कधी कंटाळा आला नाही. करमत नाही असे झाले नाही. रोज गाढ झोप आली. स्वप्न पडले असतील तर ती सकाळी आठवली नाही. शिवाय मित आहार आणि पायी हिंडणे यामुळे चरबी झडली. एकूणच मांद्य कमी झाले."* हे वाचून आपल्याला नक्की काय हवे असते, आणि रोजच्या रहाटगाडग्यात आपण काय करतो, याची मनातल्या मनात तुलना व्हावी. खरंच काय हवं असतं आपल्याला? आपण सतत प्रेम, शांती, समाधान आणि मनःशांती याच्याच तर शोधात असतो ना? आणि नेमक्या ह्याच सर्व गोष्टी बाजूला पडून आपण नुसते धावतच असतो... कशासाठी?? जीवनाचं तत्वज्ञान हे फार गंभीर नाहीये, अगदी छोट्या छोट्या गोष्टीतून आपण ते समजून घेऊन शकतो. फक्त ती जाण असली पाहिजे. थोडासा थांबून विचार झाला पाहिजे. मनःचक्षु उघडे पाहिजे आणि मुख्य म्हणजे मी कुणीतरी मोठा , हा भाव पहिल्यांदा गाळून पडला पाहिजे. *अगदी तसंच जसं पानगळीच्या मोसमात जुनं पान अगदी सहज गळून पडतं ... नव्यासाठी जागा करून देतं ... जंगल आपल्याला हेच शिकवतं ... न बोलता ... त्याच्या कृतीतून ... आपली ते समजून घेण्याची कुवत आहे का?* शेवटच्या प्रकरणात लेखक परतीसाठी रेल्वे फलाटावर येतो. तेव्हाचचं त्यांचं स्वगत फार विचार करायला भाग पाडतं - *"ह्या दोन तासात करण्याजोगे असे काहीच महत्त्वाचे कार्य नसल्यामुळे मी आरशासमोर बसून दाढी केली, मिशा काढून टाकल्या. सतत अंगावर होते ते हिरवे कपडे काढून टाकले आणि इतके दिवस माझ्या कातडी पिशवीच्या तळाशी परिटघडी राहिलेले झुळझुळीत कपडे चढवून पोशाखी बनलो.`* किती साधी वाक्य आहेत, पण `पोशाखी बनलो` यातून किती काय काय सांगायचे आहे लेखकाला... गहिरेपण जाणवते! मला विचार करायला भाग पाडते. ट्रेक करून गड -किल्ल्यांहून परतताना माझीही अवस्था काहीशी अशीच व्हायची... जाड पावलांनी घरी परतणे आणि पुन्हा निसर्गात भटकायला मिळण्याची वाट पाहणे, याशिवाय गत्यंतर नसायचे. *जंगलांवर , निसर्गावर निस्सीम प्रेम करणाऱ्या आणि त्यांच्या संवर्धनासाठी झटणाऱ्या अनेक वेड्यांमुळे आज आपली वसुंधरा टिकली आहे. पुढील पिढ्यांसाठी तिला असच बहरत ठेवायचं असेल, किमान टिकवायचं जरी असेल तरी आपणही थोडेसे निसर्ग-वेडे व्हायला काय हरकत आहे??* *वृक्षवल्ली आम्हा सोयरे... वनचरे ...* धन्यवाद! जय हिंद!!! ...Read more