* Front & back cover images are for illustration purposes only and the price of book is sold separately.
  • Original Book Title: CHALISHINANTARCHI VATCHAL
  • Availability : Available
  • ISBN : 9788177667066
  • Edition : 7
  • Publishing Year : MARCH 2002
  • Weight : 0.00 gms
  • Pages : 196
  • Language : MARATHI
  • Category : HEALTHCARE & PSYCHOLOGY
Quantity
Buying Options:
  • Ebooks:
  • Print Books:
FORTIES` IS A VERY IMPORTANT MILESTONE IN EVERYBODY`S LIFE. DR. SUBHASH REVEALS HERE THE VARIOUS IMPORTANT ASPECTS RELATED TO THIS AGE GROUP. THE `FORTIES` ARE ALSO RESPONSIBLE FOR MANY CHANGES IN OUR BODY, SOUL AND MIND. HE DISCUSSES THIS IN DETAIL ALONG WITH THE OTHER TOPICS SUCH AS MENOPAUSE, HEART DISEASE, CANCER, DIABETES, ETC. WHILE DOING SO HE SKIPS THE DIFFICULT TECHNICAL PART OF EACH OF THE TOPICS AND MAKES THEM VERY SIMPLE TO UNDERSTAND. THIS SIMPLICITY MAKES IT POSSIBLE TO FOLLOW THE GUIDELINES HE HAS PROVIDED TO AVOID THE DANGERS OF CONTACTING THESE DISEASES. HE ALSO TALKS ABOUT THE REMEDIES FOR THESE DISEASES. HE ELABORATES THEM WITH THE EXAMPLES FROM DAY-TO-DAY LIFE.THE SALIENT FEATURE OF THIS BOOK IS THE SECTION DEVOTED TO HEART DISEASE ALONG WITH ITS VARIOUS TESTS, SURGERIES, THE NATURE OF SURGERIES, ETC.HE VERY DELICATELY HANDLES THE SENSITIVE TOPIC OF `SEX AFTER FORTIES` WHICH IS HARDLY DISCUSSED. HE PROVIDES VITAL INFORMATION ABOUT MAINTAINING PEACE IN FAMILY, AVOIDING OLD-AGE HOMES, ETC. HE GIVES DETAILED INFORMATION ABOUT THE OLD-AGE HOMES, ADAPTATION PROCEDURE, WILL, EYE-DONATION, BODY-DONATION, ETC. MAKING IT VERY SIMPLE TO UNDERSTAND THESE TECHNICALLY DIFFICULT TOPICS. THIS BOOK IS THE ONLY OF ITS TYPE FOR THE `OVER FORTY` AGE GROUP. IT WILL SURELY MAKE THEIR LIFE EASIER TO LEAD.
‘चाळिशी’ हा माणसाच्या आयुष्यातील निर्णायक टप्पा का मानला जातो, हे सांगून डॉ. सुभाष दांडेकर यांनी या पुस्तकात, चाळिशीनंतरच्या आयुष्याशी अत्यंत निगडित अशा अनेक महत्त्वाच्या आणि जिव्हाळ्याच्या विषयांवर उत्कृष्ट मार्गदर्शन केलेले आहे. चाळिशीनंतर होणारे शारीरिक बदल, ऋतुनिवृत्ती, हृदयविकार, कर्वÂरोग, मधुमेह अशा अनेक विषयांचे सविस्तर विवेचन करून, लेखकाने या विविध विकारांवरील उपचारांचे नेमके स्वरूप, त्यांतील तांत्रिक क्लिष्टता टाळून स्पष्ट केले आहे. वाचकांना त्यांच्या रोजच्या अनुभवविश्वातील उदाहरणे देत देत या सर्व गोष्टी लेखकाने पटवून दिल्या आहेत. हृदयविकाराच्या विविध चाचण्या, शस्त्रक्रिया, त्यांचे स्वरूप यांचे त्यांनी केलेले स्पष्टीकरण हे तर या पुस्तकाचे वैशिष्ट्य ठरावे. ज्या विषयांवर कुटुंबात, समाजात उघड बोललेही जात नाही, असा ‘चाळिशीनंतरचे कामजीवन’ हा नाजूक विषयीही त्यांनी कौशल्याने हाताळला आहे. ‘कौटुंबिक स्वास्थ्यासाठी काय करावे’, ‘वृद्धाश्रम टाळण्यासाठी काय करावे’, याविषयी मोलाची चर्चा करताना त्यांनी वृद्धाश्रमांविषयीची मौलिक माहिती दिली आहे. दत्तकविधान, मृत्युपत्र, स्वेच्छामरण, देहदान, नेत्रदान या एरवी त्यांतील तांत्रिकतेमुळे क्लिष्ट वाटणाNया विषयांची माहितीही त्यांनी वाचकांच्या आकलनाच्या कक्षेत आणून ठेवली आहे.
Video not available
No Records Found
No Records Found
Keywords
# मराठीपुस्तके#मराठीप्रकाशक #MARATHIBOOKS#ONLIN EMARATHIBOOKS#TRANSLATEDMARATHIBOOKS#TBC#TRANSLATEDBOOKS@50% #डॉ.सुभाष दांडेकर #DR.SUBHASH DANDEKAR #HEALTHCARE & PSYCHOLOGY#चाळिशीनंतरची वाटचाल #CHALISHINANTARCHI VATCHAL #
Customer Reviews
  • Rating StarDAINIK TARUN BHARAT 08-09-2002

    समाधानी वृद्धत्वाची पूर्वतयारी... जुन्या काळी मोठी माणसे देवाकडे चांगली शंभर वर्षे आयुष्य मागायची आशीर्वादही तसाच द्यायची तेव्हा ते शंभर वर्षांचे आयुष्य स्वावलंबी, समाधानी असावे अशीच त्यांची इच्छा होती; पण आरोग्यसंपन्न शंभर वर्षाचे आयुष्य जगायचे तर ास प्रयत्न हवेत. सकस आहार, योग्य व्यायाम, विश्रांती स्वच्छता, आजारावरील उपचार याबरोबरच मानसिक आरोग्यही हवे. साताऱ्याच्या डॉ. सुभाष दांडेकर यांनी अशा समाधानी वृद्धपणाची तयारी चाळीशीपासूनच करायला हवी असे प्रतिपादन केले आहे. त्यांच्या घरात चार पिढ्या समाधानाने नांदत आहेत. फॅमिली डॉक्टर म्हणून त्यांनी अनेक कुटुंबाचे आयुष्य जवळून पाहिले आहे. चाळिशी हा व्यक्तीच्या आयुष्यातला एक महत्त्वाचा टप्पा आहे. या सुमारास अनेक शारीरिक, मानसिक व कौटुंबिक बदल घडत असतात. त्याची जाणीव ठेवून पुढच्या आयुष्याचे नियोजन करावे लागते. पुढील आयुष्याशी अत्यंत निगडित अशा अनेक महत्त्वाच्या व जिव्हाळ्याच्या विषयावर लेखकाने उत्कृष्ट मार्गदर्शन केले आहे. शारीरिक बदल, ऋतुनिवृत्ती, हृदयविकार, कर्करोग, मधुमेह अशा अनेक विषयांवर सविस्तर व सोप्या भाषेत माहिती दिली आहे. स्वेच्छामरण, दत्तकविधान, मृत्युपत्र यातली कायद्याची गुंतागुंत सोप्या भाषेमुळे कळते. देहदान, नेत्रदान, यासाठी मनाची तयारी करणे आवश्यक आहे. ओघवती भाषा व रोजच्या माहितीतील उदाहरणे याने विषय सहज सुलभ झाला आहे. सामाजिक व कौटुंबिक समस्यांवर विशेष मार्गदर्शन केले आहे. उघड बोलता न येणारा चाळिशीनंतरचे कामजीवन हा नाजूक विषय लेखकाने विशेष कौशल्याने हाताळला आहे. लग्न झाल्या क्षणापासून पूर्ण अनोळखी कुटुंबाला आपले म्हणायचे, सर्वस्व द्यायचे यापेक्षा मोठा त्याग तो कोणता? हा नित्याचा व्यवहार झाल्याने त्या त्यागाचे मोठेपण कुणालाच जाणवत नाही. पण पतीने तरी आपल्या पत्नीचा हा मोठेपणा जाणावा व तिचे मनही जाणून घ्यावे, स्त्री ही क्षणाची पत्नी व अनंत काळाची माता असते. उतारवयात तर ती फक्त माताच असते. कामवासना ही फार मोठी ऊर्जा आहे. तिला चांगल्या मार्गाने वळवणे हेही उत्तम पुरुषार्थाचे लक्षण आहे. साठीनंतर स्त्रिया मुले, नातवंडे, देवधर्म यात गुंततात. त्यांना पतीची फारशी गरज भासत नाही. हेच कारण असेल का की स्त्रिया वैधव्य आल्यानंतरही कित्येक वर्षे समाधानाने जगतात. याउलट पुरुष पत्नी निधनानंतर उदास होतो. आजारी होतो. पत्नीच्या पश्चात तो मनाने खचतो. पुरुष मानसिकदृष्ट्या पत्नीवर फार मोठ्या प्रमाणात अवलंबून असतो. कौटुंबिक कलह, चिंता करण्याची वृत्ती, नेहमी सगळ्यांनी आपलेच ऐकावे असा अट्टाहास यामुळे वृद्ध व्यक्ती अनेक घरातून नकोशा होतात. तसे होऊ नये म्हणून काय करता येईल याविषयी तरुणांना व वृद्धांना मार्गदर्शन केले आहे. श्रवणातील दोष व विस्मृती यामुळे कुटुंबात अनेक गैरसमज कसे निर्माण होतात हेही उदाहरणाने स्पष्ट केले आहे. चाळिशीनंतरची वाटचाल सुखासमाधानाची व्हावी म्हणून अनेक महत्त्वाच्या विषयावरची चर्चा एकत्र आणणारे हे अतिशय उपयुक्त पुस्तक आहे. -रजनी वैद्य ...Read more

  • Rating StarDAINIK TARUN BHARAT 05-05-2002

    चाळीशी सुखाने पार करण्यासाठी... चाळीशी या निर्णायक टप्प्यावर अतिशय उपयुक्त असे मार्गदर्शन करणारे विवेचन करणारे डॉ. सुभाष दांडेकर यांचे पुस्तक मेहता पब्लिशिंग हाऊसने प्रकाशित केले आहे. या पुस्तकात चाळीशीनंतर होणारे शारीरिक बदल, ऋतुनिवृत्ती, हृदयविकार कर्करोग, मधुमेह अशा अनेक विषयांचे विवेचन सविस्तर केले आहे. लेखकाने या विकारांवरील उपचारांचे नेमके स्वरूप, त्यातील तांत्रिक क्लिष्टता टाळून स्पष्ट केले आहे. वाचकांना त्यांच्या रोजच्या जीवनातील उदाहरणे देत या गोष्टी पटवून दिल्या आहेत. दत्तकविधान, मृत्युपत्र, स्वेच्छामरण, देहदान आणि नेत्रदान या गोष्टींची माहिती ही लेखकाने वाचकांच्या आकलनाच्या कक्षेत आणून मांडली आहे. चाळीशीनंतरची वाटचाल सुखाची करण्यासाठी चर्चा घडविणारे हे मराठीतील एकमेव पुस्तक असे म्हणावे लागेल. ...Read more

  • Rating StarDAINIK LOKSATTA, LOKRANG 26-05-2002

    चाळिशी? डोन्ट वरी!... ‘चाळिशीनंतरची वाटचाल’ हे डॉ. सुभाष दांडेकर यांचे पुस्तक. या पुस्तकात वयाची चाळिशी ओलांडल्यानंतर कोणकोणते शारीरिक बदल होतात, ते बदल लक्षात घेऊन काय काळजी घेतली पाहिजे, उतार-वयात होणारे आजार नियंत्रणात ठेवण्यासाठी कोणती दक्षता घेली पाहिजे, अशी विविध माहिती देण्यात आली आहे. मेनोपॉज, स्त्रियांना होणारे कर्करोग, मोतीबिंदू, हृदयविकार, मधु-मेह, मूत्रविसर्जन संस्थेचे विकार या संदर्भातील माहिती लेखकाने दिली आहे. उतारवयात निर्माण होणारे कौटुंबिक कलह, ते टाळण्याचे मार्ग, वृद्धाश्रमात जाऊ इच्छिणाऱ्यांसाठी महाराष्ट्रातील वृद्धाश्रमांची माहिती, स्वेच्छा-मरण, दत्तकविधान, मृत्युपत्र, नेत्रदान, देहदान आदी विषयही लेखकाने हाताळले आहेत. वृद्धत्वाची चाहूल लागणार हे लक्षात घेऊन मनाची तयारी कशी करावी, दिनचर्या कशी ठेवावी, आदींची चर्चाही या पुस्तकात आहे. ...Read more

  • Rating StarDAINIK PUDHARI 19-05-2002

    परिपूर्ण सुखी उत्तरायुष्यासाठी आवश्यक पूर्वतयारी… सातारचे एक नामवंत डॉ. सुभाष दांडेकर यांचे ‘चाळिशीनंतरची वाटचाल’ हे पुस्तक चाळिशीचा टप्पा ओलांडणाऱ्या प्रत्येकाला उपयुक्त वाटेल. ‘लाईफ बिगिन्स अ‍ॅट फॉर्टी’ असे सध्या मानतात. कारण चाळिशीचा हा टप्पा हा ता पूर्वीसारखा वार्धक्याचा आरंभबिंदू राहिलेला नाही. तो साठीकडे झुकत आहे. तरीही चाळिशीनंतरचे आयुष्य हे अनेक दृष्टींनी वेगळे ठरतेच. डॉ. ह. वि. सरदेसाई यांनी या पुस्तकाच्या प्रस्तावनेत चाळिशी हे आयुष्यातील एक संदर्भकेंद्र असून शारीरिक, मानसिक व कौटुंबिक बदलांची जाणीव ठेवून उर्वरित आयुष्याचे नियोजन करण्याची गरज प्रकट केली आहे. डॉ. दांडेकर यांनी वृद्धाश्रम व नेत्रपेढी या क्षेत्रात केलेल्या कार्याबद्दल व त्यांच्या सामाजिक बांधिलकीबद्दल डॉ. सरदेसाई त्यांना समाजाचे भूषण म्हणतात आणि या पुस्तकात शारीरिक व्याधींप्रमाणेच सामाजिक व कौटुंबिक समस्यांबाबत केलेले मार्गदर्शन महत्त्वाचे आहे याकडे लक्ष वेधतात. चाळिशीआधीचा काळ हा उमेदवारीचा असतो. त्यानंतर नोकरीधंद्यात स्थिरता येते. प्रमोशन्स मिळणे व व्यावसायिक प्रगती होणे हे पुढच्या काळातच सुलभ जाते. आजवरचा अनुभव यासाठी उपयुक्त ठरतो. चाळीशी ते साठी हा आयुष्यातील काळ वर्तमानावर पकडे ठेवून भविष्यकाळ आश्वासक ठरवण्याचा असतो. आपले उत्तरायुष्य आनंदमय करण्यासाठी आवश्यक ती बैठक चाळिशीतच साधावी लागते. या पुस्तकातील आरंभीच सात प्रकरणे मेनोपॉज, स्त्रियांचे रोग, मोतीबिंदू, हृदयविकार, मूत्रसंस्थेचे विकार, मधुमेह यांची चर्चा करतात. चाळिशीनंतरच्या कामजीवनाच्या मर्यादा व पथ्ये यांची कल्पना स्वतंत्र प्रकरणात देण्यात आली आहे. कौटुंबिक कलह कसे टाळावेत हे सांगून वृद्धाश्रमातील वास्तव्य व आर्थिक नियोजन याबद्दलही मार्गदर्शन केले आहे. उत्तरायुष्यात जोपसण्यासारखे छंद, दत्तकविधान, मृत्युपत्र, मरणोत्तर देहदान व नेत्रदान करण्याची पूर्वयोजना यांचीही माहिती देण्यात आली आहे. एकूणच आपल्यासाठीनंतरच्या जीवनाची सर्वकष रूपरेखा ठरवण्याच्या दृष्टीने आपली मानसिक तयारी करून घेणारे हे पुस्तक आहे. चाळिशीचा काळ हा एका परीने उत्साहाचा, स्वप्नपूर्तीचा व भरभराटीचा काळ असतो. साठीनंतरचा काळ हळूहळू सर्वच क्षेत्रांतून लक्ष कमी करण्याचा व निवृत्तीकडे जाण्याचा असतो. चाळिशीतच या साठोत्तरी आयुष्याचे नियोजन केले तर शारीरिक, आर्थिक मानिकस संतुलन उत्तम राहू शकते व शेवटचे दिवस गोड ठरू शकतात. परंतु चाळिशीत चुकीच्या सवयींच्या व व्यसनांच्या आहारी गेले, आर्थिक उधळपट्टी केली, तडजोडीचे हीन मार्ग स्वीकारले तर मात्र उत्तरायुष्याचे एकूणच गाडे रूळावरून घसरत आणि वार्धक्य ही शिक्षा ठरते. ज्येष्ठपण हे बिनचेहऱ्याचे व बिनकण्याचे होते. डॉ. सुभाष दांडेकर यांनी मोजक्या शब्दांत चाळीशीनंतरच्या वैद्यकीय समस्यांचे स्वरूप नेमके सांगून त्याबाबतच्या उपाययोजनांची दिशा सुचित केली आहे. मात्र वैद्यकीय सल्ला घेऊनच पुढे पाऊल टाकावे, असे पुन्हा पुन्हा बजावले आहे. हृदयविकाराची पूर्वसूचना मिळते, तशी लक्षणेही अनेक असतात. चरबी वाढू न देणे, धुम्रपान न करणे, चिडचिड टाळणे, तणावमुक्त राहणे, अंजायनाचा त्रास असेल तर नायट्रोग्लिसरीनच्या गोळ्या सतत जवळ ठेवणे, मधुमेह व रक्तदाब काबूत ठेवणे हे प्रतिबंधात्मक उपाय, तसेच हार्टअ‍ॅटक आल्यानंतरचे उपचार व शस्त्रक्रिया याबाबतही मार्गदर्शन केले आहे. चाळिशीनंतरच्या कामजीवनाबाबत डॉ. दांडेकर यांनी अनेक सूचना दिल्या आहेत. पुरुष लैंगिकदृष्ट्या कधीच म्हातारा होत नाही. कामभावना अखेरपर्यंत राहते. शीघ्रपतन व ताठरता याबद्दलच्या समस्या काहींना त्रस्त करतात. स्त्रियांची कामभावना या वयात थोडी कमी होते. हे पुस्तक चाळिशीतल्या प्रत्येकाने काळजीपूर्वक वाचायला हवे; त्यामुळे उत्तरायुष्यातील बऱ्याच समस्या वेळीच लक्षात येऊन त्यांना सामोरे जाण्यासाठी योग्य ती दक्षता घेण्याची मानसिकता तयार होईल. दत्तकविधान, मृत्युपत्र, देहदान, नेत्रदान, स्वेच्छामरण याबद्दही आपल्या मनोधारणा निश्चित करण्यासाठी या पुस्तकातील विवेचन परिणामाकारक ठरेल. चाळिशीनंतरची वाटचाल, ...Read more

Write Your Own Review
  • Default typing language is Marathi. To type in English press Ctrl+G key combination
Submit Review
PLEASE SEND YOUR AUDIO REVIEW ON editorial@mehtapublishinghouse.com

Related Books

People Who Bought This Item Also Bought

Latest Reviews

NAGZIRA
NAGZIRA by VYANKATESH MADGULKAR Rating Star
कृष्णा DIWATE

आजच्या पुस्तकाचा विषय माझ्या आवडीचा - जंगलाचा... *जंगल - काय असतं ?* म्हटलं तर फक्त झाडे, नदी-नाले, प्राणी पक्षी यांनी भरलेला जमिनीचा एक तुकडा .... की वन-देवता? की पशु-पक्ष्यांचं घर? की जीवनचक्रातील अति-महत्वाचा घटक? की आपल्यातल्या दांभिकपणाला - दिखव्याला - व्यवहाराला गाळून टाकणारं आणि आपल्यालाही त्याच्यासारखाच सर्वसमावेशक, निर्मळ बनवणारं आणि आपल्यातल्या originality ला बाहेर आणणारं, असं एक अजब रसायन? *जंगल भटक्यांना विचारा एकदा... बोलतानाच त्यांच्या चेहऱ्यावर आणि डोळ्यात जी चमक दिसेल ना, त्यातून फार वेळ वाट न बघता सरळ जंगल गाठण्याची इच्छा न होईल तरच नवल!* आमचा एक मित्र- ज्याने असंच जंगलांचं वेड लावलं आणि अजून एक भटकी मैत्रीण - जिने त्या वेडात भरच घातली..... आणि असे अजून अनेक भटके निसर्गप्रेमी ... आणि मुळातूनच निसर्गाची ओढ , या सर्व गोष्टी माझ्या जंगल -प्रेमासाठी कारणीभूत ठरल्या. *आणि मग अरण्यऋषी श्री. मारुती चितमपल्ली, शंकर पाटील (कथा), डॉ. सलीम अली, जिम कॉर्बेट, व्यंकटेश माडगूळकर इत्यादींनी या निसर्गदेवतेकडे बघण्याची एक वेगळी दृष्टी दिली. त्या सर्वांनाच आजचा हा पुस्तक-परिचय सादर अर्पण!!* कथांसाठी प्रसिद्ध असणाऱ्या लेखकाने हे नागझिरा पुस्तक का बरे लिहिले असावे? मनोगतात ते स्वतः म्हणतात - *"महाराष्ट्रातील एखाद्या आडबाजूच्या जंगलात जाऊन महिना दोन महिने राहावे, प्राणी जीवन, पक्षी जीवन, झाडेझुडे पाहत मनमुराद भटकावे आणि या अनुभवाला शब्दरूप द्यावे हा विचार गेली काही वर्षे माझ्या मनात घोळत होता. काही परदेशी प्राणी शास्त्रज्ञांनी असा उद्योग करून लिहिलेली उत्तम पुस्तके माझ्या वाचण्यात आल्यापासून ही इच्छा फारच बळवली. मी इथे तिथे प्रयत्न करून पाहिले आणि निराश झालो. हे काम आपल्या आवाक्यातले नाही असे वाटले. मग शेल्लरने कुठेतरी लिहिल्याचे वाचले की भारतातील लोक प्राणी जीवनाच्या अभ्यासात उदासीन आहेत, आफ्रिकेच्याही फार मागे आहेत. त्यांना वाटते अशा संशोधनासाठी प्रचंड खर्च करावा लागतो, पाण्यासारखा पैसा लागतो. पण तसे नाही. गळ्यात दुर्बीण, मनात अमाप उत्साह आणि आस्था असली की अभ्यास होतो. मी शक्य तेव्हा एकट्यानेच उठून थोडेफार काम करत राहायचे ठरवले. कधी काझीरंगा, मानस या अभयारण्यावर, कधी नवेगाव-बांधावर तर कधी कोरेगावच्या मोरावर लिहित राहिलो.* *मला चांगली जाणीव आहे की हा प्रयत्न नवशिक्याचा आहे. तो अपुरा आहे, भरघोस नाही. त्यात बऱ्याच त्रुटी आहेत, पण नव्या रानात शिरण्यासाठी पहिल्यांदा कोणीतरी वाट पाडावी लागते. पुढे त्या वाटेने ये-जा सुरू होते. मी लहानशी वाट पाडली आहे एवढेच!"* लेखक आत्ता असते तर त्यांना नक्की सांगितले असते की तुम्ही पाडलेली पायवाट आता जवळ-पास राजमार्ग बनत चालली आहे. आज अनेक वन्य-जीव अभ्यासक, जंगल भटके सुजाण व सतर्क झाले आहेत, जंगले आणि प्राणी वाचले पाहिजेत यासाठी प्रयत्न सुरु आहेत. ह्या प्रयत्नांमागे लेखकासारख्या अनेक वनांचा अभ्यास करून ते आपल्यासमोर आणणाऱ्यांचा मोठा हात आहे. आज पक्षी-निरीक्षक किरण पुरंदरेंसारखे व्यक्ती शहरातील सगळा गाशा गुंडाळून जंगलात राहायला गेलेत ... काय नक्की thought -process झाली असेल त्यांची? फक्त जंगल-भटकंती करताना पाळावयाचे नियम अत्यंत महत्वाचे आहे. मुख्यत्वे-करून कुठल्याही वृक्षांचे, प्राणी-पक्ष्यांचे आपल्या असण्याने कुठलाही त्रास किंवा धोका - हानी संभवू नये, याची काळजी आपल्यासारख्या सुज्ञ भटक्यांनी नक्की घ्यावी. तरच हे भटकणे आनंद-दायी होईल. *भंडारा जिल्यातील नागझिरा हे एक अभयारण्य! फार सुंदर आहे.* हे पुस्तक फक्त लेखकाच्या दृष्टीने त्यांना भावलेलं जंगल आहे का? फक्त जंगलाचं वर्णन आहे का? तर नाही. एक पट्टीचा कथालेखक आणि मानव-स्वभाव चितारणारा लेखक केवळ वर्णन करू शकत नाही. माझ्या मते ही एक प्रक्रिया आहे, त्यांच्या अंतर्बाह्य बदलाची, जी त्यांना जाणवली, अगदी प्रकर्षाने. आणि तोच स्वतःचा शोध त्यांनी आपल्यासमोर मांडण्याचा प्रयत्न केलाय. बाकी प्रत्येकाचं जंगल वेगळं, खरं जंगल नाही तर स्वतःच्या आतलं एक जंगल. ते ज्याचं त्याने शोधायचं, त्यात डुंबायच, विहार करायचा आणि काही गवसत का ते बघायचं .... लेखकानेही तेच केलं... एक स्वगत मांडलं आहे.... आणि त्यातून संवादही साधला आहे. हे पुस्तक ललित म्हणावे की कादंबरी, वर्णन म्हणावे की आत्मकथन, अशा हिंदोळ्यावर हे वाचताना मी सतत राहते. अतिशय आशयपूर्ण गहिऱ्या अर्थाचे लिखाण आहे यात. लेखकाने नागझिरा आणि त्याचे वर्णन कसे केले आहे ते आपण रसिक वाचकांनी हे पुस्तक वाचूनच त्याचा आनंद घ्यावा. ते इथे मी सांगत बसणार नाही, उगाच तुमचं आनंद का हिरावून घेऊ? मी इथे मला भावलेले लेखकच मांडण्याचा अल्पसा प्रयत्न करत आहे, ते ही या पुस्तकाच्या माध्यमातून... पहिल्याच पानावर ते काय लिहितात बघा - *"गरजा शक्य तेवढ्या कमी करायच्या, दोनच वेळा साधे जेवण घ्यायचे, त्यात पदार्थ सुद्धा दोन किंवा तीनच. स्वतःचे कामे स्वतःच करायची. पाणी आणणे, कपडे धुणे अंथरून टाकणे आणि काढणे या साध्या सुध्या गोष्टींसाठी माणसांनी दुसऱ्यावर का अवलंबून राहावे? एकांत, स्वावलंबन आणि प्रत्येक बाबतीत मितव्यय ही त्रिसूत्री पाळून जंगलात पायी भटकायचे, जंगलाच्या कुशीत राहून निरागस असा आनंद लुटायचा या माफक अपेक्षेने गेलो आणि माझा काळ फार आनंदत गेला . रेडिओ, वृत्तपत्रे, वाङ्मय चर्चा, वाचन, कुटुंब, मित्र, दुसऱ्याच्या घरी जाणे येणे, जेवण देणे आणि घेणे यापैकी काहीही नसताना कधी कंटाळा आला नाही. करमत नाही असे झाले नाही. रोज गाढ झोप आली. स्वप्न पडले असतील तर ती सकाळी आठवली नाही. शिवाय मित आहार आणि पायी हिंडणे यामुळे चरबी झडली. एकूणच मांद्य कमी झाले."* हे वाचून आपल्याला नक्की काय हवे असते, आणि रोजच्या रहाटगाडग्यात आपण काय करतो, याची मनातल्या मनात तुलना व्हावी. खरंच काय हवं असतं आपल्याला? आपण सतत प्रेम, शांती, समाधान आणि मनःशांती याच्याच तर शोधात असतो ना? आणि नेमक्या ह्याच सर्व गोष्टी बाजूला पडून आपण नुसते धावतच असतो... कशासाठी?? जीवनाचं तत्वज्ञान हे फार गंभीर नाहीये, अगदी छोट्या छोट्या गोष्टीतून आपण ते समजून घेऊन शकतो. फक्त ती जाण असली पाहिजे. थोडासा थांबून विचार झाला पाहिजे. मनःचक्षु उघडे पाहिजे आणि मुख्य म्हणजे मी कुणीतरी मोठा , हा भाव पहिल्यांदा गाळून पडला पाहिजे. *अगदी तसंच जसं पानगळीच्या मोसमात जुनं पान अगदी सहज गळून पडतं ... नव्यासाठी जागा करून देतं ... जंगल आपल्याला हेच शिकवतं ... न बोलता ... त्याच्या कृतीतून ... आपली ते समजून घेण्याची कुवत आहे का?* शेवटच्या प्रकरणात लेखक परतीसाठी रेल्वे फलाटावर येतो. तेव्हाचचं त्यांचं स्वगत फार विचार करायला भाग पाडतं - *"ह्या दोन तासात करण्याजोगे असे काहीच महत्त्वाचे कार्य नसल्यामुळे मी आरशासमोर बसून दाढी केली, मिशा काढून टाकल्या. सतत अंगावर होते ते हिरवे कपडे काढून टाकले आणि इतके दिवस माझ्या कातडी पिशवीच्या तळाशी परिटघडी राहिलेले झुळझुळीत कपडे चढवून पोशाखी बनलो.`* किती साधी वाक्य आहेत, पण `पोशाखी बनलो` यातून किती काय काय सांगायचे आहे लेखकाला... गहिरेपण जाणवते! मला विचार करायला भाग पाडते. ट्रेक करून गड -किल्ल्यांहून परतताना माझीही अवस्था काहीशी अशीच व्हायची... जाड पावलांनी घरी परतणे आणि पुन्हा निसर्गात भटकायला मिळण्याची वाट पाहणे, याशिवाय गत्यंतर नसायचे. *जंगलांवर , निसर्गावर निस्सीम प्रेम करणाऱ्या आणि त्यांच्या संवर्धनासाठी झटणाऱ्या अनेक वेड्यांमुळे आज आपली वसुंधरा टिकली आहे. पुढील पिढ्यांसाठी तिला असच बहरत ठेवायचं असेल, किमान टिकवायचं जरी असेल तरी आपणही थोडेसे निसर्ग-वेडे व्हायला काय हरकत आहे??* *वृक्षवल्ली आम्हा सोयरे... वनचरे ...* धन्यवाद! जय हिंद!!! ...Read more