* Front & back cover images are for illustration purposes only and the price of book is sold separately.
  • Original Book Title: CHROMOSOME-6
  • Availability : Available
  • Translators : VAISHALI JOSHI
  • ISBN : 9788177660845
  • Edition : 2
  • Publishing Year : FEBRUARY 2001
  • Weight : 0.00 gms
  • Pages : 512
  • Language : Translated From ENGLISH to MARATHI
  • Category : FICTION
Quantity
Buying Options:
  • Print Books:
CHROMOSOME 6 IS A PROPHETIC THRILLER THAT CHALLENGES THE MEDICAL ETHICS OF GENETIC MANIPULATION AND CLONING IN THE JUNGLES OF EQUATORIAL AFRICA, WHERE ONE MISTAKE COULD BRIDGE THE GAP BETWEEN MAN AND APE--AND FOREVER CHANGE THE GENETIC MAP OF OUR EXISTENCE...
शरीरात परक्या पदार्थाचा प्रवेश झाला तर त्याला कडाडून विरोध करायचा, हे याचं कार्य असतं. अडचण अशी होती, की एम्एच्सी हा क्रोमोझोम्-६ च्या छोट्या भागातील फारच छोटा भाग होता. त्यामध्ये आम्लारींच्या लक्षावधी जोड्या असलेल्या कितीतरी रिकाम्या जागा होत्या. या जागांमध्ये इतर शेकडो जनुवंÂ होती. या जनुकांचं कार्य काय आहे, ते केविनला अजिबात ठाऊक नव्हतं. ते जाणून घेण्यासाठी त्यानं अलीकडेच इंटरनेटवर चौकशी करण्याचा प्रयत्न केला होता. पण त्याला मिळालेली उत्तरं फारच मोघम आणि असमाधानकारक होती. बNयाच संशोधकांचं म्हणणं असं होतं, की क्रोमोझोम्-६ च्या छोट्या भागामध्ये स्नायू आणि हाडांच्या वाढीशी संबंधित अशी जनुवंÂ आहेत. पण यापलीकडे आणखी काही माहिती उपलब्ध होऊ शकली नव्हती.
Video not available
No Records Found
No Records Found
Keywords
"#MARATHIBOOKS#ONLINEMARATHIBOOKS#TRANSLATEDMARATHIBOOKS#TBC#TRANSLATEDBOOKS@50% #EKAKIBAND #THEWHISTLEBLOWER #एकाकीबंड #MEMOIR #TRANSLATEDFROMENGLISHTOMARATHI #SINDHUJOSHI #KATHRYN BOLKOVACCARILYNN "
Customer Reviews
  • Rating StarDAINIK SAKAL 06-05-2001

    उत्क्रांतीवादाला धक्का देणारी रहस्यमय कादंबरी... माकडे, उंदीर, घोडे वगैरेसारख्या प्राण्यांचे मानवावर मुख्यत: वैद्यकीय क्षेत्रात अनंत उपकार आहेत. अनेक प्रकारची औषधे, लशी, प्रतिजैविके ही एकतर प्राण्यांच्या माध्यमातून किंवा त्यांच्या घेतलेल्या चाचण्यांरून बनविली आहेत. याच क्षेत्रात क्रोमोसोम्स म्हणजे रंगसूत्रांवरील जनुके आणि सूक्ष्मात सूक्ष्म अशा प्रथिनांच्या संशोधनावर भर दिला जात आहे. अशाच प्रकारच्या संशोधनात माणसाच्या शरीरातील विशिष्ट क्रोमोसोम्सवरील जनुके शोधून, ती एका जागेवरून दुसरीकडे किंवा एखाद्या प्राण्याच्या शरीरात फलित स्त्रीबीजांमार्फत हलविणे आणि मग त्या प्राण्याच्या वाढीनंतर आरोपण करणे, या विशिष्ट पद्धतीने पेशीसमूह जुळवून घेऊन माणसाचे शरीर त्या अवयवाचा सहजगत्या स्वीकार करते, या एका महत्त्वाकांक्षी प्रकल्पावर ‘क्रोमोझोम - ६’ ही इंग्रजी कादंबरी आधारित आहे. गुन्हेगारी विश्वातील एक कुविख्यात गुंड कार्लो फ्रॅंकोनीचा खून होतो. त्याचा मृतदेह न्यूयॉर्कमधील सहकारी शवागारात आणल्यानंतर अचानकरीत्या बेपत्ता केला जातो. काही दिवसांनी पाण्यावर तरंगत असलेला एक मृतदेह आणला जातो. त्याच्या शवविच्छेदनानंतर छिन्नविछिन्न केलेल्या यकृताचा शस्त्रक्रिया केलेला एक भाग गुन्हेगारी रोगनिदान तज्ज्ञ डॉ. जॅक स्टेपलटन आणि डॉ. लॉरी मॉन्टगोमेरी यांना आढळतो. त्यासंबंधी त्यांना काही वेगळेच वाटून, ही जोडगोळी या यकृताच्या अनेक चाचण्या घेते. त्याचे उलटसुलट निष्कर्ष निघून शेवटी ते कोठल्यातरी माकडाचा तो झीनोग्राफ्ट असल्याचा तर्क करतात. पोलिसांच्या साहाय्याने धागेदोऱ्यांचा शोध घेत ही जोडगोळी शेवटी आफ्रिका खंडातील इक्वेटोरियाला गिनीमधील कोगो शहरात पोहोचते. याच वेळेस या कोगो शहरातील जेनेनिस या जीव-तंत्रज्ञान कंपनीच्या प्रयोगशाळेतील रेण्वीय जीवशास्त्रज्ञ केविन मार्शल यकृत रोपणाकरता ‘बोनोबो’ जातीच्या एप्स माकडांचा उपयोग करून, त्या माणसाची एक प्रतिकृतीच (किमेरो) तयार होते आणि असे अनेक बोनोबो कोगोजवळील इस्ला फ्रॅन्सेस्का या निर्जन, अस्पर्श जंगल असलेल्या बेटावर सोडले जातात. पण या बोनोबोंबद्दल केविनला वेगळाच संशय येऊ लागतो. शेवटी तो आणि जेनेसिसमधल्या मेलनी आणि कँडेससह तिसऱ्या प्रयत्नांत यशस्वीपणे त्या बेटावर पोहोचतात. केविनची भीती व्यर्थ ठरत नाही. आग निर्माण करणारे, हत्यारे बनवणारे, असे हे बोनोबो म्हणजे ५० लाख वर्षांपूर्वीचे आदिमानव तयार झालेले असतात. हे सर्व अमानवी भयंकर असे घडते. पुन्हा एकदा ही जोडगोळी आणि न्यूयॉर्कवरून आलेली डॉक्टर मंडळी त्या बेटावर कसे पोहोचतात, त्या बोनोबोचे पुढे काय होते, हे रहस्य नक्कीच वाचण्यासारखे आहे. रोमांचकारी घटना वेगाने घडत जातात त्यामुळे वाचण्यातली उत्सुकता पानागणिक वाढतच जाते आणि शेवटी पुढे काय होणार, ही उत्कंठा कायम राहते. इतकी प्रभावी कादंबरी मूळ इंग्रजी लेखक डॉ. रॉबिन कुक यांनी साकारली असून, त्याचा मराठी अनुवाद वैशाली जोशी यांनी तितक्याच प्रभावीपणे आणि समर्थपणे ओघवत्या भाषाशैलीत वाचकांपुढे उभा केला आहे. भौगोलिक परिस्थितीचे भान यावे म्हणून इक्वेटोरियल गिनी आणि कोगोचे नकाशे दिले आहेत आणि एक इंग्रजी-मराठी शब्दसूचीही दिली आहे. पाश्चात्त्य लेखकांनी अनेक वैज्ञानिक कल्पना लढवून यंत्रमानव, परग्रहावरील विश्व, अशा कथा-कादंबऱ्या पूर्वीच लिहिल्या आणि त्या गोष्टी आज आपण प्रत्याक्षात खऱ्या झालेल्या पाहतो आहोत. एके काळी अशक्य असणाऱ्या मनावी जनुकांचा आराखडा आत पूर्णपणे बनविल्याचा क्रांतिकारक शोध नुकताच लागला आहे. त्याच धर्तीवर या क्रोमोझोम - ६ कादंबरीतील वैद्यकीय अमानवी कल्पना नजीकच्या भविष्यात खऱ्या ठरू शकतात याची भीतीयुक्त जाणीव पदोपदी होत राहते. -डॉ. अनिल महाबळ ...Read more

  • Rating StarDAINIK SAKAL (YUVA)

    अमेरिकेत ‘बेस्टसेलर’ कादंबऱ्या म्हणजे एक मोठंच प्रकरण आहे. एखादा चित्रपट यशस्वी होण्यासाठी जसे त्याच्यात काही विशिष्ट घटक आवश्यक असतात. तसंच या कादंबऱ्यांचंही असतं आणि चित्रपट किती धंदा खेचतोय याचा जसा दर आठवड्याला आढावा घेण्यात येतो. आदल्या महिन्यातजास्तीत जास्त खपलेल्या पहिल्या दहा पुस्तकांची नावं जाहीर करण्यात येतात. तीच ‘बेस्टसेलर लिस्ट.’ या कादंबऱ्यांमधला विषय अगदी नवा असतो. लेखकाने वर्णन केल्या जाणाऱ्या विषयाचा अगदी सखोल अभ्यास केलेला असतो आणि त्याचं कथानक अत्यंत गतिमान असतं. वाचक गुंतून राहील असं घट्टपणे कथानक बांधलेलं असतं. शिवाय बाकी हमखास यशस्वी मसाला असतोच. पण म्हणजे मसाला हा चटकदारपणासाठी असतो. मुख्य विषयावर लेखकाने प्रचंड मेहनत घेतलेली असते. म्हणून मग त्या कादंबऱ्या जगभर तुफान खपतात आणि लेखकाला श्रीमंत बनवतात. जेफ्री आर्चर, हेरॉल्ड रॉबिन्स, मारिओ पुझो, फ्रेडरिक फोरसिथ, मायकेल क्रायटन हे सध्याचे बेस्टसेलर लेखक आहेत. त्यांच्याच पंक्तीतलं आणखी एक नाव म्हणजे रॉबिन कुक. स्वत: निष्णात डॉक्टर आहेत. साहजिकच त्यांच्या कादंबऱ्यांमध्ये वैद्यक शास्त्रीय विश्वातले विषय भन्नाटपणे हाताळलेले असतात. ‘क्रोमोझोम-६’ ही डॉ. रॉबिन कुक यांची अशीच एक भन्नाट कादंबरी. जेनेटिक्स किंवा जनुकशास्त्र या विषयात वाचकाला आरपार घुसवणारी, खिळवून ठेवणारी. डी.एन.ए. हा शब्द आपल्याला माहीतच आहे. व्यक्तीची सगळी आनुवंशिक माहिती डी.एन.ए.मध्ये सांकेतिक भाषेत साठवलेली असते. हे डी.एन.ए. ज्यांच्यामध्ये असतं अशा प्रत्येक पेशीतील लांबट आकाराच्या रचना किंवा समजुतीसाठी म्हणूया डी.एन.ए.च्या डब्या म्हणजे क्रोमोझोम किंवा गुणसूत्रं. गुणसूत्रं एकूण सेहेचाळीस असतात आणि ती नेहमी जोड्यांमध्ये असतात. माणसामध्ये आणि मानवसदृश वानरांमध्ये गुणसूत्रांच्या तेवीस जोड्या असतात. सध्या अवयवारोपणाच्या शस्त्रक्रिया सर्रास केल्या जातात. पण अनेकदा रुग्णाचं शरीर तो आरोपित अवयव नाकारलं. कारण त्याच्या शरीरासाठी तो अवयव ही ‘फॉरिन बॉडी’ असते. मग शस्त्रक्रिया फुकट जाते. डॉ. केविन मार्शल या मॉलिक्युलर बायोलॉजी तज्ज्ञाला यावर एक उपाय सुचतो. प्रत्येक माणसाचीच एक प्रतिकृती बनवायची. प्रतिकृतीमधली सगळी गुणसूत्रं ही मूळ व्यक्तीशी मिळतीजुळतीच ठेवायची. म्हणजे मूळ व्यक्तीला गरज लागेल तेव्हा प्रतिकृतीतला अवयव काढून त्याचं आरोपण करता येईल. मूळ व्यक्तीचं शरीर ‘फॉरिन बॉडी’ म्हणून तो नाकारणार नाही. कल्पना तर अफलातून असते. पण ती प्रत्यक्षात उतरवायची कशी? प्रत्येक माणसाची प्रतिकृती घडवायची कशी? निसर्ग हा असा महान शास्त्रज्ञ आहे की दोन जुळी भावंडं देखील तो निराळी घडवतो. डॉ. केविन मार्शलचं यावरचं संशोधन असं की, चिपांझी वानरांमधल्या बोनोबो या जातीमध्ये मानवी शरीरातील क्रोमोझोम-६ आरोपित करायचा. म्हणजे उदाहरणार्थ, एका बोनोबो नराच्या शरीरातला मूळ क्रोमोझोम-६ काढला आणि डॉ. केविन मार्शलच्या शरीरातला क्रोमोझोम-६ तिथे घातला की, तो नर म्हणजे केविनची प्रतिकृती झाली. भविष्यात केव्हाही केविनला एखादा अवयवाची गरज पडली की, त्या नराच्या शरीरातला हवा तो अवयव काढून त्याचं आरोपण केविनच्या शरीरात करता येईल. डॉ. रेमंड लियॉन्स नावाचा व्यापारी दृष्टीचा डॉक्टर केविनच्या संशोधनावर बेहद्द खूष होतो. त्याच्या दृष्टीने हे संशोधन म्हणजे सोन्याची खाण असते. आफ्रिका खंडातल्या इक्वेटोरियल गिनी या देशातलं घनदाट झाडीचं एक बेट निवडण्यात येतं. तिथे बोनोबो वानरांची वसाहत करण्यात येते. डॉ. केविन मार्शलला एक अत्याधुनिक, सुसज्ज प्रयोगशाळा उभारून देण्यात येते. जगभरातले धनिक स्त्री-पुरुषही डॉ. रेमंडची गिऱ्हाईकं असतात. भरपूर भाडं घेऊन त्या श्रीमंतांची प्रतिकृती निर्माण करणं हा डॉ. रेमंडचा शास्त्रीय धंदा बनतो. हे सारं वैज्ञानिक नितीमत्तेला सोडून असतं. त्यामुळे हा प्रकल्प अत्यंत गुप्त ठेवण्यात येतो. पण न्यूयॉर्कचा कुख्यात माफिया कार्लो फ्रॅंकोनी याचा खून होतो. त्याचं प्रेत शवागारातून अचानक गायब होतं. परत सापडतं तेव्हा त्या प्रेताचं यकृत छिन्नविछिन्न केलेलं असतं. शवविच्छेदनात तज्ज्ञांना आढळतं की, हे यकृत मूळचं नाही, आरोपित केलेलं आहे. इथून शोधाला सुरुवात होते आणि कथानक डॉ. जॅक स्टेपलटन, डॉ. लॉरी मॉनृगोमेरी, डॉ. केविन मार्शल आणि त्यांच्या सहकाऱ्यांसह इक्वेटोरियल गिनीच्या दाट जंगलात घुसतं. शेवट अर्थातच गोड होतो. पण त्या शेवटपर्यंत डॉ. रॉबनि कुक वाचकाला असं काही थरारून टाकतात की, पुस्तक हातातून खाली ठेववत नाही. विज्ञानाच्या उपयोगातून माणूस अधिक शहाणा, अधिक जबाबदार बनण्याऐवजी तो अधिकाधिक लोभी बनत चाललाय, पैशासाठी तो अन्य सजीवांच्या आणि अन्य मानवांच्या जिवाशीही खेळ सुरू लागलाय. हे अत्यंत घातक आहे. हा भस्मासूर उलटला तर संपूर्ण मानवजातच धोक्यात येऊ शकते, या वास्तवाचं भान वाचकाला या कादंबरीतून येतं. कोणत्याही उपदेशाचे डोस न पाजता कादंबरीतून हा संदेश वाचकांपर्यंत पोचणं हेच डॉ. रॉबिन कुक याचं यश आहे. -मल्हार कृष्ण गोखले ...Read more

  • Rating StarDAINIK LOKSATTA 27-05

    वाचकांसाठी एक वेगळे दालन… निसर्गचक्र आपल्या हाती ठेवण्याचे प्रयत्न विविध संशोधनांच्या निमित्ताने मानवाने सुरू केले आहेत. जिनोम प्रकल्पाच्या यशानंतर आता या प्रकल्पाच्या नैमिकतेविषयी जगभरात प्रश्न विचारले जाऊ लागले आहेत. मानव निसर्गचक्रात आता खूपच ढवळढवळ करू लागल्याचे मत व्यक्त होऊ लागले आहे. आपल्याला हवा तसा माणूस जन्माला घालण्यातही कदाचित येत्या काही वर्षांमध्ये मानवाला यश येईल. अशी शक्यता वर्तविली जात आहे. या पार्श्वभूमीवर मानवाच्या या कारवायामुळे यात काय होऊ शकते, याचा एक रोमांचकारी अनुभव देणारी क्रोमोझम् – सिक्य ही कादंबरी विख्यात लेखक डॉ. रॉबिन कुक यांनी लिहिली असून मेहता पब्लिशिंगने सुरू केलेल्या गाजलेल्या कादंबऱ्यांच्या अनुवाद प्रकल्पाअंतर्गत त्याचा मराठी अनुवादही सादर करण्यात आला आहे. हा मराठी अनुवाद वैशाली जोशी यांनी केला आहे. कादंबरीला सुरुवात होते ती कुख्यात गुंड कार्लो फ्रॅंकोनी याच्या हत्येपासून. या हत्येनंतर त्याचा मृतदेह सरकारी शवागरातून गायब केला जातो. हे प्रतिस्पर्धी गुंड टोळीचे काम असावे, असा कयास सुरुवातीस व्यक्त केला जातो. मात्र या सरकारी शवागारात काम करणारा गुन्हेगारी रोगनिदान तज्ज्ञ डॉ. जॅक स्टेपलटन आणि त्यांची सहकारी डॉ. लॉरी मॉन्टगोमेरी या प्रकरणाचा पिच्छा पुरवितात आणि एका वेगळ्याच व्यापारी कटाचा पर्दाफाश होतो. सरकारी शवागाराला एक मृतदेह सापडतो, ज्याची ओळख पटणे खूपच कठीण असते. त्या मृतदेहामध्ये यकृतारोपण केलेले असते. मात्र अवयवारोपणानंतर तो नवा अवयव शरीराने स्वीकारावा यासाठी घेतल्या जाणाऱ्या औषधांचा मागमूसही त्या मृतदेहात सापडत नाही. यामुळे सारेच चक्रावून जातात. विविध चाचण्यानंतर तो छिन्नविच्छन्न मृतदेह फ्रॅंकोनीचाच असल्याचे स्पष्ट होते. असे लक्षात येते की, कदाचित विषुवृत्तावरील घनदाट अरण्यात इक्वेटोरियन गिनीमध्ये या घटनेचे मूळ असावे. डॉ. जॅक व डॉ. लॉरी दोघेही तेथे पोहोचतात आणि त्यांना धक्कादायक उलगडा होतो. या कादंबरीचे कथानक दोन समांतर पातळ्यावर पुढे सरकते. दुसरी समांतर पातळी आहे ती, केविन मार्शलशी संबंधित. त्याने हिस्टोकॉपोबिलीटी या विषयावर केलेले संशोधन पाहून डॉ. रेमंडच्या मनात एक वेगळी कल्पना येते. बोनोबो जातीच्या माकडांमधील गुणसूत्रात अवयवारोपण करावाच्या व्यक्तीतील क्रोमोझोम सिक्सचा भाग घालून नवीन माकडाची निर्मिती केली जाते. हे नवे बोनोबो माकड म्हणजे त्या माणसाची दुसरी प्रतिकृतीच असते. दोन ते तीन वर्षांत हे माकड पूर्णपणे वाढल्यानंतर त्याचे वर्षांत हे माकड पूर्णपणे वाढल्यानंतर त्याचे अवयव काढून रुग्णाच्या शरीरात त्याचे रोपण केले जाते. ते त्याच्या प्रतिकृतीचेच रोपण असल्यामुळे रोपण टिकण्यासाठीची औषधे घ्यावी लागत नाहीत. या माकडांच्या व्यवस्थेचा खर्च मोठा असल्याने केवळ श्रीमंत व्यक्तींनाच त्याचा लाभ घेता येतो. ज्या डॉक्टरांकडे श्रीमंत व्यक्ती येतात, त्यांना यात सहभागी करून घेऊन ‘जेनिसिस’ या कंपनीकडून इक्वेटोरियन गिनीमध्ये हा प्रकल्प राबविला जातो. ढोबळ मानाने हेच कादंबरीचे कथानक असले तरी मध्यवर्ती कल्पना असलेल्या बोनोबो माकडांची वर्तणूक आणि त्यामुळे केविन मार्शलला आलेली शंका यामुळेच कादंबरीला कलाटणी मिळते. माणसाचे गुणसूत्र असलेल्या माकडाची निर्मिती करता करता असा काही तरी घोटाळा होतो की केविन मार्शल व त्याची सहाय्यक मेलिनी यांच्याकडून पूर्णरूपात येणाऱ्या मानवापूर्वीची वानर-मानवाची निर्मिती होते. संघटितपणे रहाणे, आगीचा वापर करणे, शस्त्रांचा वापर करणे या बाबींमुळे ही शंका खरी असल्याचे लक्षात येते. त्यामुळे हा प्रकल्प बंद करावा, असे केविनचे मत असते. मात्र मोठाल्या फायद्यामुळे डॉ. रेमंड आणि त्याच्या सहकाऱ्यांना तो बंद करायचा नसतो. यातच केविन मार्शलचे धाडस आणि त्याच वेळेस डॉ. जॅक आणि त्याच्या सहप्रवाशांचे तिथे पोहोचणे, योगयोगाने एकाच वेळेस होते. या सर्वांना यमसदनी धाडण्याचाच जेनेसिसच्या मुख्य सुरक्षा रक्षकाचा विचार असतो. मात्र एकमेकांच्या मदतीने हे सारेजण निसटतात आणि जाता जाता बोनोबोंनाही विषुवृत्तीय जंगलात सोडून देतात. तब्बल ५२० पांनाच्या या कादंबरीत तीन ते चार ठिकाणीच केवळ शास्त्रीय माहिती मोठ्या प्रमाणावर येते. तिथे कदाचित सामान्य माणसाला वाचताना कंटाळा येऊ शकतो. मात्र ज्याला विज्ञानकथा वाचण्याची सवय आहे. त्याला हा भाग समजून घेण्यात अधिक मजा वाटू शकते. कारण संपूर्ण कादंबरीचे तेच मूळ आहे. त्याच कल्पनेवर पूर्ण कादंबरी घेतलेली आहे. दोन समांतर पातळ्यांवर केलेली कादंबरीची रचनाही उत्तम झाली आहे. त्यामुळे कादंबरीच्या वेगातही समतोल राखण्यात लेखकाला यश आले आहे. कादंबरीच्या अगदी मध्यापर्यंत वाचकाची उत्सुकता टिकवून ठेवण्यात लेखक यशस्वी ठरला आहे. त्यानंतर बोनोबोंचे गूढ उकलते तरीही पुढे काय हा प्रश्न वाचकाच्या मनात राहतोच. कादंबरीचा शेवट ज्या वेगात करण्यात आला आहे. तो मात्र काहीसा खटकणारा आहे. कादंबरीतील घटना अतिशय वेगात घडत असल्या तरी कादंबरी मात्र तितकी वेगात पुढे जात नाही. यात वावगे काहीच नाही. मात्र हा वेग कादंबरीच्या अंतिम टप्प्यात म्हणजे केविन मार्शल आणि डॉ. जॅक व सहप्रवाशांच्या अटकेजवळ अचानक वाढतो. कादंबरी लवकर संपविण्याच्या घाईच लेखकाला झाली आहे की काय अशी शंका यावी इतपत हा वेग वाढला आहे. मराठी अनुवादाबाबत बोलायचे तर अनुवाद चांगला उतरला आहे. आपण कोणत्या तरी एका कादंबरीचा अनुवाद वाचत आहोत अशी शंका वाचकाच्या मनात येणार नाही. ज्या वैज्ञानिक संकल्पनाचा उल्लेख कादंबरीत आहे. त्यातील महत्त्वाच्या संकल्पना शेवटच्या पानावर शब्दसूचीत देण्यात आल्या आहेत. विविध भाषांतील चांगल्या साहित्याचा अनुवाद आपल्या भाषेत आल्यास एक नवे दालन आपल्या वाचकांसमोर खुले होते, असे अनुवादाच्या बाबतीत नेहमीच म्हटले जाते. त्याचा प्रत्यय क्रोमोझोम् सिक्सचा हा अनुवाद वाचताना वाचकांना निश्चितच येईल. -विनायक परब ...Read more

Write Your Own Review
  • Default typing language is Marathi. To type in English press Ctrl+G key combination
Submit Review
PLEASE SEND YOUR AUDIO REVIEW ON editorial@mehtapublishinghouse.com

Related Books

People Who Bought This Item Also Bought

Latest Reviews

NAGZIRA
NAGZIRA by VYANKATESH MADGULKAR Rating Star
कृष्णा DIWATE

आजच्या पुस्तकाचा विषय माझ्या आवडीचा - जंगलाचा... *जंगल - काय असतं ?* म्हटलं तर फक्त झाडे, नदी-नाले, प्राणी पक्षी यांनी भरलेला जमिनीचा एक तुकडा .... की वन-देवता? की पशु-पक्ष्यांचं घर? की जीवनचक्रातील अति-महत्वाचा घटक? की आपल्यातल्या दांभिकपणाला - दिखव्याला - व्यवहाराला गाळून टाकणारं आणि आपल्यालाही त्याच्यासारखाच सर्वसमावेशक, निर्मळ बनवणारं आणि आपल्यातल्या originality ला बाहेर आणणारं, असं एक अजब रसायन? *जंगल भटक्यांना विचारा एकदा... बोलतानाच त्यांच्या चेहऱ्यावर आणि डोळ्यात जी चमक दिसेल ना, त्यातून फार वेळ वाट न बघता सरळ जंगल गाठण्याची इच्छा न होईल तरच नवल!* आमचा एक मित्र- ज्याने असंच जंगलांचं वेड लावलं आणि अजून एक भटकी मैत्रीण - जिने त्या वेडात भरच घातली..... आणि असे अजून अनेक भटके निसर्गप्रेमी ... आणि मुळातूनच निसर्गाची ओढ , या सर्व गोष्टी माझ्या जंगल -प्रेमासाठी कारणीभूत ठरल्या. *आणि मग अरण्यऋषी श्री. मारुती चितमपल्ली, शंकर पाटील (कथा), डॉ. सलीम अली, जिम कॉर्बेट, व्यंकटेश माडगूळकर इत्यादींनी या निसर्गदेवतेकडे बघण्याची एक वेगळी दृष्टी दिली. त्या सर्वांनाच आजचा हा पुस्तक-परिचय सादर अर्पण!!* कथांसाठी प्रसिद्ध असणाऱ्या लेखकाने हे नागझिरा पुस्तक का बरे लिहिले असावे? मनोगतात ते स्वतः म्हणतात - *"महाराष्ट्रातील एखाद्या आडबाजूच्या जंगलात जाऊन महिना दोन महिने राहावे, प्राणी जीवन, पक्षी जीवन, झाडेझुडे पाहत मनमुराद भटकावे आणि या अनुभवाला शब्दरूप द्यावे हा विचार गेली काही वर्षे माझ्या मनात घोळत होता. काही परदेशी प्राणी शास्त्रज्ञांनी असा उद्योग करून लिहिलेली उत्तम पुस्तके माझ्या वाचण्यात आल्यापासून ही इच्छा फारच बळवली. मी इथे तिथे प्रयत्न करून पाहिले आणि निराश झालो. हे काम आपल्या आवाक्यातले नाही असे वाटले. मग शेल्लरने कुठेतरी लिहिल्याचे वाचले की भारतातील लोक प्राणी जीवनाच्या अभ्यासात उदासीन आहेत, आफ्रिकेच्याही फार मागे आहेत. त्यांना वाटते अशा संशोधनासाठी प्रचंड खर्च करावा लागतो, पाण्यासारखा पैसा लागतो. पण तसे नाही. गळ्यात दुर्बीण, मनात अमाप उत्साह आणि आस्था असली की अभ्यास होतो. मी शक्य तेव्हा एकट्यानेच उठून थोडेफार काम करत राहायचे ठरवले. कधी काझीरंगा, मानस या अभयारण्यावर, कधी नवेगाव-बांधावर तर कधी कोरेगावच्या मोरावर लिहित राहिलो.* *मला चांगली जाणीव आहे की हा प्रयत्न नवशिक्याचा आहे. तो अपुरा आहे, भरघोस नाही. त्यात बऱ्याच त्रुटी आहेत, पण नव्या रानात शिरण्यासाठी पहिल्यांदा कोणीतरी वाट पाडावी लागते. पुढे त्या वाटेने ये-जा सुरू होते. मी लहानशी वाट पाडली आहे एवढेच!"* लेखक आत्ता असते तर त्यांना नक्की सांगितले असते की तुम्ही पाडलेली पायवाट आता जवळ-पास राजमार्ग बनत चालली आहे. आज अनेक वन्य-जीव अभ्यासक, जंगल भटके सुजाण व सतर्क झाले आहेत, जंगले आणि प्राणी वाचले पाहिजेत यासाठी प्रयत्न सुरु आहेत. ह्या प्रयत्नांमागे लेखकासारख्या अनेक वनांचा अभ्यास करून ते आपल्यासमोर आणणाऱ्यांचा मोठा हात आहे. आज पक्षी-निरीक्षक किरण पुरंदरेंसारखे व्यक्ती शहरातील सगळा गाशा गुंडाळून जंगलात राहायला गेलेत ... काय नक्की thought -process झाली असेल त्यांची? फक्त जंगल-भटकंती करताना पाळावयाचे नियम अत्यंत महत्वाचे आहे. मुख्यत्वे-करून कुठल्याही वृक्षांचे, प्राणी-पक्ष्यांचे आपल्या असण्याने कुठलाही त्रास किंवा धोका - हानी संभवू नये, याची काळजी आपल्यासारख्या सुज्ञ भटक्यांनी नक्की घ्यावी. तरच हे भटकणे आनंद-दायी होईल. *भंडारा जिल्यातील नागझिरा हे एक अभयारण्य! फार सुंदर आहे.* हे पुस्तक फक्त लेखकाच्या दृष्टीने त्यांना भावलेलं जंगल आहे का? फक्त जंगलाचं वर्णन आहे का? तर नाही. एक पट्टीचा कथालेखक आणि मानव-स्वभाव चितारणारा लेखक केवळ वर्णन करू शकत नाही. माझ्या मते ही एक प्रक्रिया आहे, त्यांच्या अंतर्बाह्य बदलाची, जी त्यांना जाणवली, अगदी प्रकर्षाने. आणि तोच स्वतःचा शोध त्यांनी आपल्यासमोर मांडण्याचा प्रयत्न केलाय. बाकी प्रत्येकाचं जंगल वेगळं, खरं जंगल नाही तर स्वतःच्या आतलं एक जंगल. ते ज्याचं त्याने शोधायचं, त्यात डुंबायच, विहार करायचा आणि काही गवसत का ते बघायचं .... लेखकानेही तेच केलं... एक स्वगत मांडलं आहे.... आणि त्यातून संवादही साधला आहे. हे पुस्तक ललित म्हणावे की कादंबरी, वर्णन म्हणावे की आत्मकथन, अशा हिंदोळ्यावर हे वाचताना मी सतत राहते. अतिशय आशयपूर्ण गहिऱ्या अर्थाचे लिखाण आहे यात. लेखकाने नागझिरा आणि त्याचे वर्णन कसे केले आहे ते आपण रसिक वाचकांनी हे पुस्तक वाचूनच त्याचा आनंद घ्यावा. ते इथे मी सांगत बसणार नाही, उगाच तुमचं आनंद का हिरावून घेऊ? मी इथे मला भावलेले लेखकच मांडण्याचा अल्पसा प्रयत्न करत आहे, ते ही या पुस्तकाच्या माध्यमातून... पहिल्याच पानावर ते काय लिहितात बघा - *"गरजा शक्य तेवढ्या कमी करायच्या, दोनच वेळा साधे जेवण घ्यायचे, त्यात पदार्थ सुद्धा दोन किंवा तीनच. स्वतःचे कामे स्वतःच करायची. पाणी आणणे, कपडे धुणे अंथरून टाकणे आणि काढणे या साध्या सुध्या गोष्टींसाठी माणसांनी दुसऱ्यावर का अवलंबून राहावे? एकांत, स्वावलंबन आणि प्रत्येक बाबतीत मितव्यय ही त्रिसूत्री पाळून जंगलात पायी भटकायचे, जंगलाच्या कुशीत राहून निरागस असा आनंद लुटायचा या माफक अपेक्षेने गेलो आणि माझा काळ फार आनंदत गेला . रेडिओ, वृत्तपत्रे, वाङ्मय चर्चा, वाचन, कुटुंब, मित्र, दुसऱ्याच्या घरी जाणे येणे, जेवण देणे आणि घेणे यापैकी काहीही नसताना कधी कंटाळा आला नाही. करमत नाही असे झाले नाही. रोज गाढ झोप आली. स्वप्न पडले असतील तर ती सकाळी आठवली नाही. शिवाय मित आहार आणि पायी हिंडणे यामुळे चरबी झडली. एकूणच मांद्य कमी झाले."* हे वाचून आपल्याला नक्की काय हवे असते, आणि रोजच्या रहाटगाडग्यात आपण काय करतो, याची मनातल्या मनात तुलना व्हावी. खरंच काय हवं असतं आपल्याला? आपण सतत प्रेम, शांती, समाधान आणि मनःशांती याच्याच तर शोधात असतो ना? आणि नेमक्या ह्याच सर्व गोष्टी बाजूला पडून आपण नुसते धावतच असतो... कशासाठी?? जीवनाचं तत्वज्ञान हे फार गंभीर नाहीये, अगदी छोट्या छोट्या गोष्टीतून आपण ते समजून घेऊन शकतो. फक्त ती जाण असली पाहिजे. थोडासा थांबून विचार झाला पाहिजे. मनःचक्षु उघडे पाहिजे आणि मुख्य म्हणजे मी कुणीतरी मोठा , हा भाव पहिल्यांदा गाळून पडला पाहिजे. *अगदी तसंच जसं पानगळीच्या मोसमात जुनं पान अगदी सहज गळून पडतं ... नव्यासाठी जागा करून देतं ... जंगल आपल्याला हेच शिकवतं ... न बोलता ... त्याच्या कृतीतून ... आपली ते समजून घेण्याची कुवत आहे का?* शेवटच्या प्रकरणात लेखक परतीसाठी रेल्वे फलाटावर येतो. तेव्हाचचं त्यांचं स्वगत फार विचार करायला भाग पाडतं - *"ह्या दोन तासात करण्याजोगे असे काहीच महत्त्वाचे कार्य नसल्यामुळे मी आरशासमोर बसून दाढी केली, मिशा काढून टाकल्या. सतत अंगावर होते ते हिरवे कपडे काढून टाकले आणि इतके दिवस माझ्या कातडी पिशवीच्या तळाशी परिटघडी राहिलेले झुळझुळीत कपडे चढवून पोशाखी बनलो.`* किती साधी वाक्य आहेत, पण `पोशाखी बनलो` यातून किती काय काय सांगायचे आहे लेखकाला... गहिरेपण जाणवते! मला विचार करायला भाग पाडते. ट्रेक करून गड -किल्ल्यांहून परतताना माझीही अवस्था काहीशी अशीच व्हायची... जाड पावलांनी घरी परतणे आणि पुन्हा निसर्गात भटकायला मिळण्याची वाट पाहणे, याशिवाय गत्यंतर नसायचे. *जंगलांवर , निसर्गावर निस्सीम प्रेम करणाऱ्या आणि त्यांच्या संवर्धनासाठी झटणाऱ्या अनेक वेड्यांमुळे आज आपली वसुंधरा टिकली आहे. पुढील पिढ्यांसाठी तिला असच बहरत ठेवायचं असेल, किमान टिकवायचं जरी असेल तरी आपणही थोडेसे निसर्ग-वेडे व्हायला काय हरकत आहे??* *वृक्षवल्ली आम्हा सोयरे... वनचरे ...* धन्यवाद! जय हिंद!!! ...Read more