* Front & back cover images are for illustration purposes only and the price of book is sold separately.
  • Original Book Title: CONTAGION
  • Availability : Available
  • Translators : PRAMOD JOGLEKAR
  • ISBN : 9788177662047
  • Edition : 2
  • Publishing Year : JANUARY 2002
  • Weight : 0.00 gms
  • Pages : 328
  • Language : Translated From ENGLISH to MARATHI
  • Category : FICTION
  • Available in Combos :PRAMOD JOGLEKAR COMBO SET - 29 BOOKS
Quantity
Buying Options:
  • Print Books:
THIS IS A NOVEL BASED ON THE MEDICAL BACKGROUND. A VERY INTELLIGENT TEAM OF CRIMINALS WHO ARE ALSO THE CLASS ONE IN THE FIELD OF SCIENCE, THEIR UNCOMMON WAYS OF CRIMES, A FIGHT BY AN EQUALLY INTELLIGENT BUT VIRTUOUS MAN WHO IS WELL AWARE THAT HE IS PLAYING WITH HIS LIFE, AND THE BEAUTIFULLY WOVEN FACTS PRESENTING YET ANOTHER NOVEL FULL OF SUSPENSE, MAINTAINING THE STATUS OF THE WELL KNOWN AUTHOR ROBIN COOK. IN THE WELL KNOWN MANHATTAN GENERAL HOSPITAL AT NEW YORK, PATIENTS START DYING SUDDENLY WITH SOME UNKNOWN, UNDETECTABLE INFECTIOUS DISEASE. THE CHIEF MEDICAL OFFICER AND THE MAIN DOCTOR IN THE AUTOPSY DEPARTMENT DR. JACK STAPLETON IS BAFFLED WITH THE FINDINGS AFTER POSTMORTEM. WHAT IS THIS INFECTIOUS DISEASE? INFLUENZA? PLAGUE? TULAREMIA? ROCKY MOUNTAIN SPOTTED FEVER? WHAT IS THIS DISEASE? HOW COME THE LONG ERADICATED VIRUSES HAVE FOUND THEIR WAY AGAIN? AND THAT TOO IN THE POSH AND MODERN HOSPITAL OF NEW YORK? HAVE THESE VIRUSES OCCURRED NATURALLY OR IS SOMEONE DOING THIS INTENTIONALLY? JACK SETS HIMSELF UP ON THE TASK OF FINDING THE CULPRIT BEHIND THESE MISHAPS. NATIONAL BIOLOGICAL… FRAZER LAB, THE FROZEN ESKIMOS IN ALASKA, WHAT IS AT THE BASE OF ALL THESE? A NOVEL FULL OF DRAMATIC SITUATIONS, IT WILL MAKE YOU HELD YOUR BREATH. THIS NOVEL MAKES YOU REALIZE THAT THESE MEDICAL MISHAPS CAN TAKE PLACE ANYWHERE ALL OVER THE WORLD.
‘कन्टेजन’ ही डॉ. रॉबिन कुक यांची वैद्यकीय पाश्र्वभूमीवरील एक यशस्वी रहस्यमय कादंबरी. विज्ञानाच्या क्षेत्रातील प्रतिष्ठित ‘इंटेलिजंट’ गुन्हेगारांची टोळी, त्यांची असाधारण गुन्हेगारी व एका बुद्धिमान, निष्ठावंत व्यक्तीनं ती हाणून पाडण्यासाठी जिवाच्या करारानं घेतलेला त्याचा शोध, या पद्धतीनं गुंफलेलं हे कथानक अत्यंत उत्कंठावर्धक मांडणीमुळे वाचकांच्या मनाचा ठाव घेतं. न्यू यॉर्कच्या मॅनहटन जनरल हॉस्पिटलमध्ये कोणत्यातरी अज्ञात संसर्गजन्य रोगानं एकापाठोपाठ एक माणसं मरू लागतात. मुख्य वैद्यकीय तपासनीस ऑफिसातील गुन्हाअन्वेषण विभागातील निष्णात डॉक्टर जॅक स्टेपलटन शवविच्छेदन केल्यावर चक्रावून जातो...! हा घातक संसर्गजन्य रोग कोणता? इन्फ्ल्युएंझा?... प्लेग?... टुलरेमिया?... रॉकी माउंटन स्पॉटेड फिव्हर?... ७०-७५ वर्षांपूर्वी नामशेष झालेल्या या रोगांचे विषाणू पुन्हा या काळात आणि तेही न्यू यॉर्कमधल्या इतक्या अत्याधुनिक हॉस्पिटलमध्ये? हे विषाणू नैसर्गिकपणे उद्भवले, की कोणा माथेफिरू दहशतवाद्याचं हे कृत्य? जॅक हात धुऊन या प्रकरणाच्या मागे लागतो. नॅशनल बायॉलॉजिकल्स... फ्रेझर लॅब... अलास्कातील गोठलेले एस्किमो... शेवटी काय असतं याच्या मुळाशी? अत्यंत नाट्यपूर्ण घडामोडींनी श्वास रोधायला लावणारी ही कादंबरी. या वैज्ञानिक शक्यता कोणत्याही देशात, कोणत्याही काळात प्रत्यक्षात येऊ शकतील, या जाणिवेनं मनाचा थरकाप होतो, हेच डॉ. रॉबिन कुक यांचं यश आहे.
Video not available
No Records Found
No Records Found
Keywords
"#MEHTAPUBLISHINGHOUSE #MARATHIBOOKS #TRANSLATEDBOOKS #ONLINEBOOKS #BIOGRAPHYA&TRUESTORIES #प्रमोदजोगळेकर #रोबिनकुक #COMA #TOXIN #SONS OF FORTUNE #FALSE IMPRESSION #CONTAGION #SEIZURE #CRISIS #CRITICAL #NOT A PENNY MORE, NOT A PENNY LESS #MARKER #कोमा #टॉक्सिन #कन्टेजन #सीजर #क्रायसिस #क्रिटिकल #मार्कर "
Customer Reviews
  • Rating StarDAINIK SAKAL (SAPTARANG) 26-05-2002

    वैद्यकीय संशोधन क्षेत्रातील खळबळजनक कादंबरी... ‘कन्टेजन’ म्हणजे स्पर्शजन्य रोग. स्पर्शजन्य रोग सहजासहजी नैसर्गिकरीत्या होणं निराळं आणि स्वार्थापोटी तो मुद्दाम पसरवणं निराळं. त्यात स्वार्थापोटी काही औषधी कंपन्याही सामील असतात. हेतू असा की, त्यांच्या षधांना उठाव मिळावा. स्पर्शजन्य रोग वाऱ्यासारखा पसरतो. उग्र स्वरूप धारण करतो. परिणामी औषधांचा खप वाढतो. संबंधितांचं उखळ पांढरं होतं. आपल्याकडे काही दिवसांपूर्वी ‘हिपेटायटीस बी’ या रोगावरील प्रतिबंधक लसीसंदर्भात अशीच जोरदार जाहिरातबाजी चालली होती. अगदी मोहीमच उघडण्यात आली होती. त्यामागे अंतस्थ हेतू हाच होता. जगातील सर्वच देशात हा धुमाकूळ चालतो की नाही माहीत नाही. पण अमेरिकेत तो चालत असावा. अमेरिका सर्वच बाबतीत पुढारलेला देश आहे. तेव्हा याही क्षेत्रात तो आघाडीवर असणारच. त्या अमेरिकेमधील ही कहाणी आहे. ती थोडक्यात अशी– जॉन टेंपलटन (पुढे तो जॅक टेंपलटन म्हणून वावरतो) हा अमेरिकेतील ‘शांपान’ गावातील एक नेत्रविशारद. त्याचं तसं छान चाललेलं असतं. पत्नी आणि दोन मुलींसमवेत तो आनंदात राहत असतो. पण त्याच्या दुर्दैवाने औषधनिर्मिती क्षेत्रातील ‘अमेरिकेअर’ ही महाकाय कंपनी त्या भागात आपलं जाळं पसरते आणि बघता बघता तेथील खासगी डॉक्टरांचे व्यवसाय मोडीत काढते. सगळ्या वैद्यकीय सुविधा ती कंपनी आपल्या प्रचंड हॉस्पिटलमध्ये उपलब्ध करून देते. त्यामुळे खासगी डॉक्टर बेकारीच्या खाईत लोटले जातात. त्यांना आपले दवाखाने बंद करावे लागतात. जॉन टेंपलटन त्याला अपवाद कसा असणार? मग तो आपलं कार्यक्षेत्रच बदलतो. पॅथॉलॉजीमध्ये तो पाच वर्षें शिकागोमध्ये शिक्षण घेतो. त्याच्या व्यतिरिक्त शवविच्छेदनातही तो कौशल्य संपादन करतो. त्यामुळे मृत्यू नेमका कोणत्या रोगामुळे झाला याचे तो अचूक निदान करू शकतो. शिकागोला शिक्षण घेण्यासाठी तो जातो तेव्हा त्याच्या कुटुंबीयांनी त्याच्या समवेत राहावं असं त्याला वाटतं. पण त्याच्या पत्नीच्या नोकरीमुळे ते शक्य नसतं. ती मुलींसमवेत परत आपल्या गावी विमानाने परत जायला निघते. पण दुर्दैवाने त्या विमानाला अपघात होतो आणि जॉनची बायको आणि दोन मुली त्या अपघातात मरतात. जॉन आता कौटुंबिक पाशातून मुक्त झालेला असतो. तो आपलं संपूर्ण आयुष्य वैद्यकीय संशोधनात विशेषत: हे सांसर्गीय रोगजंतू कुठून निर्माण होतात, त्याचा प्रसार कसा होतो यावरच तो आपलं लक्ष केंद्रित करतो. Associate Medical Examiner म्हणून तो काम करू लागतो. या कादंबरीतील दुसरी महत्त्वाची रेखा म्हणजे टेरेस हेगन. जाहिरात क्षेत्रातील ती एक बडी असामी असते. ‘विलो अँड हिथ’ या न्यू यॉर्कमधील एका बड्या जाहिरात कंपनीत ती मोठ्या हुद्द्यावर काम करीत असते. ‘नॅशनल हेल्थ’ ही दुसरी एक औषधी कंपनी असते. त्या कंपनीची जाहिरात टेरेसची कंपनी करीत असते. त्या जाहिरातीची जबाबदारी टेरेसवर असते. वैवाहिक जीवनात टेरेस दु:खीच असते. तिचं अ‍ॅबॉर्शन तर होतंच. पण त्याचबरोबर अ‍ॅबॉर्शन करताना नाइलाजास्तव तिचं गर्भाशयही काढून टाकावं लागतं. आता ती कधी आई होऊ शकणार नसते. तिच्या पतीचा तिच्यामधला रस संपतो. तो तिला सोडून जातो. हा तिला जबरदस्त मानसिक आघात करतो. त्यातून वर येण्यासाठी ती स्वत:ला आकंठ कामात बुडवून घेते. योगायोगाने तिची आणि जॉन टेंपलटनची ओळख होते. त्याच्या संशोधनातील बित्तंबातम्या ती जॉनकडून काढून घेत असते. या दोन महत्त्वाच्या पात्रांभोवती कादंबरी गुंफलेली आहे. इतरही पात्रे आहेत. पण जॉन आणि टेरेस ही पात्रे महत्त्वाची. अमेरिकेअर कंपनीच्या हॉस्पिटलमध्ये काही लोकांचा स्पर्शजन्य रोगाने मृत्यू होतो. तोही अगदी झटपट. लागण की लगेच मृत्यू. हॉस्पिटलचे लोक हवालदिल होतात. पुन्हा ही बातमी बाहेर फुटता कामा नये. हॉस्पिटलची बदनामी होईल ही भीती. हॉस्पिटलच्या औषध पुरवठा विभागातील लोकांना त्याची लागण होऊन ते मरतात. कोणत्या जंतूंमुळे हा रोग होतो हे शोधून काढण्यात जॉन व्यग्र होतो. त्याला तो ध्यासच लागतो. शवचिकित्सेचं काम तो करू लागतो. खरं तर हॉस्पिटलमधील वरिष्ठांना त्याचं अस्तित्व त्रासदायक होऊ लागतं. कारण त्यांचे हितसंबंध त्यात गुंतलेले असतात. पण तो त्यांना दाद देत नाही. त्यांच्या विरोधाला न जुमानता तो आपलं काम चालूच ठेवतो. हे काम करीत असताना एकेक रहस्याचा उलगडा होऊ लागतो. त्यात त्याच्या असं लक्षात येतं की, जंतू मुद्दाम पसरविले जात आहेत. त्यात अनेकांचा मृत्यू होतोय. एन्फ्लुएंझा, प्लेग, ग्रॅनुलोमा, टुलरोमिया, क्षय, नोसोकॉमियल इत्यादी रोग झपाट्यानं पसरविण्यात ही एकमेकांची सख्खी भावंडेच. जॉन चक्रावून जातो. मग हे जंतू कोण पसरवीत असावं याचा तो शोध घेऊ लागतो. या शोध कामात अनेक अडथळे येतात. त्याच्यावर मारेकरी घातले जातात. पण सगळ्या अग्निदिव्यातून तो पार पडतो. शेवटी गुन्हेगार शोधून काढण्यात तो यशस्वी होतो आणि ते सापडल्यावर तो चाट पडतो. ते असतात टेरेस आणि तिचा भाऊ रिचर्ड. ते आपल्या घरातच रोगजंतू वाढवीत असतात आणि ते पार्सलने निरनिराळ्या हॉस्पिटलमध्ये कंपन्यांच्या बनावट नावाने पाठवीत असतात. त्या उद्योगात ही बहीण-भावंडं स्वत:च त्या रोगजंतूंना बळी पडतात. जॉन मात्र सहीसलामत सुटतो. इथे कादबंरी संपते. -वसंत जहागिरदार ...Read more

  • Rating StarDAINIK SAKAL 31-03-2002

    प्राणघातक रोगजंतूंच्या फ़ैलावाची रहस्यमय कथा... न्यू यॉर्कच्या वर्ल्ड ट्रेड सेंटरच्या उत्तुंग जुळ्या इमारतीवर ११ सप्टेंबर २००१ रोजी हल्ला होऊन दोन्ही इमारती जमीनदोस्त झाल्या. त्या पाठोपाठच अमेरिकेत जागोजागी अ‍ॅथ्रॅक्स या अत्यंत घातक सांसर्गिक रोगकारकजंतूचा टपालामार्फत प्रसार होण्याचे प्रकार सुरू झाले. सारेजण विलक्षण धास्तावले. प्रत्यक्षात २००१ मध्ये घडलेल्या या घटनेच्या आधीच काही वर्षे कुणा माथेफिरूने असे प्राणघातक विषाणू आणि रोगजंतू पसरवण्याचा घाट घातला तर काय भयानक परिस्थिती उदभवू शकेल याचे प्रत्ययकारी रोमांचक चित्रण डॉ. रॉबिन कुक यांनी त्यांच्या ‘कन्टेजन’ या कादंबरीत केले कन्टेजन या शब्दाचा अर्थ प्राणघातक संसर्गजन्य रोगास कारणीभूत होणारा घटक-रोगजंतू किंवा विषाणू असा आहे. स्वार्थाने आणि सूडबुद्धीने प्रेरित होऊन न्यू यॉर्कच्या मॅनहटन जनरल हॉस्पिटलात प्लेग, टुलारेमिया, रॉकी माउंटन स्पॉटेड फिव्हर, १९१८ सालचा तडकाफडकी बळी घेणारा घातक इन्फ्लुएंझा अशा रोगांचे जंतू आणि विषाणूंचा प्रसार करण्याचा माथेफिरू गुन्हेगारी कट त्यातून सुरू झालेले एकापाठोपाठ एक अनेक निष्पाप माणसांचे तडकाफडकी रहस्यमय मृत्यू. या मृत व्यक्तीचे शवविच्छेदन करताना चक्रावून जाणारा बुद्धिमान, निष्ठवंत डॉ. जॅक स्टेपलटन आणि त्याने हे कटकारस्थान शोधून काढून ते हाणून पाडण्यासाठी जिवाच्या कराराने केलेले प्रयत्न याची ही चित्तथरारक, उत्कंठावर्धक कहाणी आहे. डॉ. रॉबिन कुक यांनी कादंबरीची मांडणी एखाद्या रहस्यमय गुन्हेगारी चित्रपटाच्या पटकथेसारखी केली आहे. कथेच्या सुरुवातीला १२ जून १९९१ या एकाच दिवशी अमेरिकेतील तीन अगदी वेगवेगळ्या ठिकाणी घडलेल्या वरवर पाहता परस्परांशी दूरान्वयानेही संबंध नसलेल्या तीन घटनांचे वर्णन केले आहे. पुढच्या कादंबरीचे सारे मध्यवर्ती सूत्र या तीन घटनांच्या परिणामावरच गुंफले गेले आहे. पहिली घटना म्हणजे अलास्कातील गोठलेल्या हिमभूमीत गाडल्या गेलेल्या एस्किमोच्या झोपडीतील मृत शवांच्या फुप्फुसातून डिक नावाचा सूक्ष्मजंतूशास्त्रज्ञ सूक्ष्मजंतूंचे नमुने काढून घेतो. ही मृत शरीरे १९१८ मध्ये उद्भवलेल्या इन्फ्लुइंझाच्या रोगाने गेलेल्या एस्किमोची असून बर्फात गाडली गेल्याने टिकून राहिलेली असतात. दुसरी घटना म्हणजे शंपान या छोट्या गावी नेत्रवैद्याचा व्यवसाय करणारा डॉ. जॅक स्टेपलटन याचा व्यवसाय आरोग्यविषयक महाप्रचंड अशा अमेरिकेअर कंपनीच्या मक्तेदारीमुळे साफ बसल्याने वेगळ्याच क्षेत्रातील वैद्यकीय शिक्षणासाठी तो शिकागोला येतो. शिकागोहून त्याचा निरोप घेऊन त्याची पत्नी व दोन छोट्या मुली शंपानला परत येत असताना विमान अपघातात त्यांचा मृत्यू होतो. तिसरी घटना म्हणजे न्यू यॉर्कच्या मॅनहटन जनरल हॉस्पिटलात दाखल झालेल्या टेरेस हेगेन या महिलेच्या गर्भवाहक नलिकेमध्ये वाढू लागलेल्या गर्भाचे ऑपरेशन करताना तिचे गर्भाशय काढून टाकावे लागते. त्यामुळे तिला पन्हा अपत्यप्राप्ती होण्याचा मार्ग खुंटतो. १९९१ मध्ये एकाच दिवशी घडलेल्या या तीन घटनांनंतर पाच वर्षे उलटून गेल्यावर १९९६ च्या मार्च महिन्यात कादंबरीतील मुख्य घटनांना सुरुवात होते. या पाच वर्षांच्या काळात जॅक स्टेपलटन याने पॅथॉलॉजीचा अभ्यासक्रम पूर्ण करून तो आता निष्णात कुशल पॅथॉलॉजिस्ट झालेला असतो. वैद्यकीय गुन्हा अन्वेषण विभागात संशयास्पद मृत्यू झालेल्या शवांचे विच्छेदन करून मृत्यूचे नेमके कारण व परिस्थिती शोधून काढण्याचे काम तो करीत आहे. तो काहीसा मनस्वी, सडेतोड, परखड, स्पष्ट बोलणारा, जगावेगळा वागणारा, निग्रोच्या वस्तीत राहणारा, स्वच्छंदी वागणूक असणारा, पण हाती घेतलेले काम निष्ठेने अथक श्रमाने पूर्ण करणारा माणूस आहे. कथेच्या सुरुवातीला मॅनहटन हॉस्पिटलमधून कोणत्यातरी अज्ञात घातक संसर्गजन्य रोगाने एकापाठोपाठ मरू लागलेल्या माणसांची मृत शरीरे शवविच्छेदनासाठी येऊ लागतात. त्यांच्या वैद्यकीय तपासणीतून मिळणाऱ्या निष्कर्षाने जॅक चक्रावून जातो. न्यू यॉर्कच्या अत्याधुनिक हॉस्पिटलमध्ये हे रोगजंतू उद्भवले की कुणा माथेफिरूने हे कृत्य केले आहे, अशी शंका जॅकला येते, तो त्याचा शोध घेतो. त्यानंतर अनेक नाट्यमय घटना घडतात. जॅकवर गुंडांचे हल्ले, निग्रो गुंडांच्या दोन टोळ्यांतील समझोता, जॅकच्या मित्रांनी त्याचे प्राण वाचवणे. याची चित्तथरारक वर्णने कादंबरीत आहेत. शेवटी या साऱ्या विषाणूंचा प्रसार करणारी बहीण भावांची जोडी स्वत:च या विषाणूंना बळी पडते. जॅक वाचतो आणि शेवट सुखद होतो. एका वेगळ्या विषयावरची वेगळ्याच क्षेत्रातील गुन्हेगारीचे चित्रण करणारी ही उत्कंठावर्धक कादंबरी मांडणीमुळे वाचकांच्या मनाची पकड घेते. मेहता पब्लिशिंग हाऊसने इंग्रजीतील नामवंत व जगप्रसिद्ध लेखकांच्या उत्तम कलाकृतींचे अनुवाद ‘टी क्लब’ योजनेतून मराठी वाचकांना सादर करण्याचा स्तुत्य उपक्रम सुरू केला आहे. त्यातीलच ही एक वाचनीय कादंबरी आहे. -प्रभाकर सोवनी ...Read more

  • Rating StarDAINIK SAKAL (NASIK) 06-01-2002

    ही डॉ. रॉबिन कुक यांची वैद्यकीय पार्श्वभूमीवरील एक यशस्वी रहस्यमय कादंबरी. विज्ञानाच्या क्षेत्रातील प्रतिष्ठिा ‘इंटेलिजंट’ गुन्हेगारांची टोळी, त्यांची असाधारण गुन्हेगारी व एका बुद्धिमान, निष्ठवंत व्यक्तीनं ती हाणून पाडण्यासाठी, जीवाच्या करारानं घेतलेा त्याचा शोध, या पद्धतीने गुंफलेलं हे कथानक अत्यंत उत्कंठावर्धक मांडणीमुळे वाचकांच्या मनाचा ठाव घेते. ...Read more

Write Your Own Review
  • Default typing language is Marathi. To type in English press Ctrl+G key combination
Submit Review
PLEASE SEND YOUR AUDIO REVIEW ON editorial@mehtapublishinghouse.com

Related Books

People Who Bought This Item Also Bought

Latest Reviews

NAGZIRA
NAGZIRA by VYANKATESH MADGULKAR Rating Star
कृष्णा DIWATE

आजच्या पुस्तकाचा विषय माझ्या आवडीचा - जंगलाचा... *जंगल - काय असतं ?* म्हटलं तर फक्त झाडे, नदी-नाले, प्राणी पक्षी यांनी भरलेला जमिनीचा एक तुकडा .... की वन-देवता? की पशु-पक्ष्यांचं घर? की जीवनचक्रातील अति-महत्वाचा घटक? की आपल्यातल्या दांभिकपणाला - दिखव्याला - व्यवहाराला गाळून टाकणारं आणि आपल्यालाही त्याच्यासारखाच सर्वसमावेशक, निर्मळ बनवणारं आणि आपल्यातल्या originality ला बाहेर आणणारं, असं एक अजब रसायन? *जंगल भटक्यांना विचारा एकदा... बोलतानाच त्यांच्या चेहऱ्यावर आणि डोळ्यात जी चमक दिसेल ना, त्यातून फार वेळ वाट न बघता सरळ जंगल गाठण्याची इच्छा न होईल तरच नवल!* आमचा एक मित्र- ज्याने असंच जंगलांचं वेड लावलं आणि अजून एक भटकी मैत्रीण - जिने त्या वेडात भरच घातली..... आणि असे अजून अनेक भटके निसर्गप्रेमी ... आणि मुळातूनच निसर्गाची ओढ , या सर्व गोष्टी माझ्या जंगल -प्रेमासाठी कारणीभूत ठरल्या. *आणि मग अरण्यऋषी श्री. मारुती चितमपल्ली, शंकर पाटील (कथा), डॉ. सलीम अली, जिम कॉर्बेट, व्यंकटेश माडगूळकर इत्यादींनी या निसर्गदेवतेकडे बघण्याची एक वेगळी दृष्टी दिली. त्या सर्वांनाच आजचा हा पुस्तक-परिचय सादर अर्पण!!* कथांसाठी प्रसिद्ध असणाऱ्या लेखकाने हे नागझिरा पुस्तक का बरे लिहिले असावे? मनोगतात ते स्वतः म्हणतात - *"महाराष्ट्रातील एखाद्या आडबाजूच्या जंगलात जाऊन महिना दोन महिने राहावे, प्राणी जीवन, पक्षी जीवन, झाडेझुडे पाहत मनमुराद भटकावे आणि या अनुभवाला शब्दरूप द्यावे हा विचार गेली काही वर्षे माझ्या मनात घोळत होता. काही परदेशी प्राणी शास्त्रज्ञांनी असा उद्योग करून लिहिलेली उत्तम पुस्तके माझ्या वाचण्यात आल्यापासून ही इच्छा फारच बळवली. मी इथे तिथे प्रयत्न करून पाहिले आणि निराश झालो. हे काम आपल्या आवाक्यातले नाही असे वाटले. मग शेल्लरने कुठेतरी लिहिल्याचे वाचले की भारतातील लोक प्राणी जीवनाच्या अभ्यासात उदासीन आहेत, आफ्रिकेच्याही फार मागे आहेत. त्यांना वाटते अशा संशोधनासाठी प्रचंड खर्च करावा लागतो, पाण्यासारखा पैसा लागतो. पण तसे नाही. गळ्यात दुर्बीण, मनात अमाप उत्साह आणि आस्था असली की अभ्यास होतो. मी शक्य तेव्हा एकट्यानेच उठून थोडेफार काम करत राहायचे ठरवले. कधी काझीरंगा, मानस या अभयारण्यावर, कधी नवेगाव-बांधावर तर कधी कोरेगावच्या मोरावर लिहित राहिलो.* *मला चांगली जाणीव आहे की हा प्रयत्न नवशिक्याचा आहे. तो अपुरा आहे, भरघोस नाही. त्यात बऱ्याच त्रुटी आहेत, पण नव्या रानात शिरण्यासाठी पहिल्यांदा कोणीतरी वाट पाडावी लागते. पुढे त्या वाटेने ये-जा सुरू होते. मी लहानशी वाट पाडली आहे एवढेच!"* लेखक आत्ता असते तर त्यांना नक्की सांगितले असते की तुम्ही पाडलेली पायवाट आता जवळ-पास राजमार्ग बनत चालली आहे. आज अनेक वन्य-जीव अभ्यासक, जंगल भटके सुजाण व सतर्क झाले आहेत, जंगले आणि प्राणी वाचले पाहिजेत यासाठी प्रयत्न सुरु आहेत. ह्या प्रयत्नांमागे लेखकासारख्या अनेक वनांचा अभ्यास करून ते आपल्यासमोर आणणाऱ्यांचा मोठा हात आहे. आज पक्षी-निरीक्षक किरण पुरंदरेंसारखे व्यक्ती शहरातील सगळा गाशा गुंडाळून जंगलात राहायला गेलेत ... काय नक्की thought -process झाली असेल त्यांची? फक्त जंगल-भटकंती करताना पाळावयाचे नियम अत्यंत महत्वाचे आहे. मुख्यत्वे-करून कुठल्याही वृक्षांचे, प्राणी-पक्ष्यांचे आपल्या असण्याने कुठलाही त्रास किंवा धोका - हानी संभवू नये, याची काळजी आपल्यासारख्या सुज्ञ भटक्यांनी नक्की घ्यावी. तरच हे भटकणे आनंद-दायी होईल. *भंडारा जिल्यातील नागझिरा हे एक अभयारण्य! फार सुंदर आहे.* हे पुस्तक फक्त लेखकाच्या दृष्टीने त्यांना भावलेलं जंगल आहे का? फक्त जंगलाचं वर्णन आहे का? तर नाही. एक पट्टीचा कथालेखक आणि मानव-स्वभाव चितारणारा लेखक केवळ वर्णन करू शकत नाही. माझ्या मते ही एक प्रक्रिया आहे, त्यांच्या अंतर्बाह्य बदलाची, जी त्यांना जाणवली, अगदी प्रकर्षाने. आणि तोच स्वतःचा शोध त्यांनी आपल्यासमोर मांडण्याचा प्रयत्न केलाय. बाकी प्रत्येकाचं जंगल वेगळं, खरं जंगल नाही तर स्वतःच्या आतलं एक जंगल. ते ज्याचं त्याने शोधायचं, त्यात डुंबायच, विहार करायचा आणि काही गवसत का ते बघायचं .... लेखकानेही तेच केलं... एक स्वगत मांडलं आहे.... आणि त्यातून संवादही साधला आहे. हे पुस्तक ललित म्हणावे की कादंबरी, वर्णन म्हणावे की आत्मकथन, अशा हिंदोळ्यावर हे वाचताना मी सतत राहते. अतिशय आशयपूर्ण गहिऱ्या अर्थाचे लिखाण आहे यात. लेखकाने नागझिरा आणि त्याचे वर्णन कसे केले आहे ते आपण रसिक वाचकांनी हे पुस्तक वाचूनच त्याचा आनंद घ्यावा. ते इथे मी सांगत बसणार नाही, उगाच तुमचं आनंद का हिरावून घेऊ? मी इथे मला भावलेले लेखकच मांडण्याचा अल्पसा प्रयत्न करत आहे, ते ही या पुस्तकाच्या माध्यमातून... पहिल्याच पानावर ते काय लिहितात बघा - *"गरजा शक्य तेवढ्या कमी करायच्या, दोनच वेळा साधे जेवण घ्यायचे, त्यात पदार्थ सुद्धा दोन किंवा तीनच. स्वतःचे कामे स्वतःच करायची. पाणी आणणे, कपडे धुणे अंथरून टाकणे आणि काढणे या साध्या सुध्या गोष्टींसाठी माणसांनी दुसऱ्यावर का अवलंबून राहावे? एकांत, स्वावलंबन आणि प्रत्येक बाबतीत मितव्यय ही त्रिसूत्री पाळून जंगलात पायी भटकायचे, जंगलाच्या कुशीत राहून निरागस असा आनंद लुटायचा या माफक अपेक्षेने गेलो आणि माझा काळ फार आनंदत गेला . रेडिओ, वृत्तपत्रे, वाङ्मय चर्चा, वाचन, कुटुंब, मित्र, दुसऱ्याच्या घरी जाणे येणे, जेवण देणे आणि घेणे यापैकी काहीही नसताना कधी कंटाळा आला नाही. करमत नाही असे झाले नाही. रोज गाढ झोप आली. स्वप्न पडले असतील तर ती सकाळी आठवली नाही. शिवाय मित आहार आणि पायी हिंडणे यामुळे चरबी झडली. एकूणच मांद्य कमी झाले."* हे वाचून आपल्याला नक्की काय हवे असते, आणि रोजच्या रहाटगाडग्यात आपण काय करतो, याची मनातल्या मनात तुलना व्हावी. खरंच काय हवं असतं आपल्याला? आपण सतत प्रेम, शांती, समाधान आणि मनःशांती याच्याच तर शोधात असतो ना? आणि नेमक्या ह्याच सर्व गोष्टी बाजूला पडून आपण नुसते धावतच असतो... कशासाठी?? जीवनाचं तत्वज्ञान हे फार गंभीर नाहीये, अगदी छोट्या छोट्या गोष्टीतून आपण ते समजून घेऊन शकतो. फक्त ती जाण असली पाहिजे. थोडासा थांबून विचार झाला पाहिजे. मनःचक्षु उघडे पाहिजे आणि मुख्य म्हणजे मी कुणीतरी मोठा , हा भाव पहिल्यांदा गाळून पडला पाहिजे. *अगदी तसंच जसं पानगळीच्या मोसमात जुनं पान अगदी सहज गळून पडतं ... नव्यासाठी जागा करून देतं ... जंगल आपल्याला हेच शिकवतं ... न बोलता ... त्याच्या कृतीतून ... आपली ते समजून घेण्याची कुवत आहे का?* शेवटच्या प्रकरणात लेखक परतीसाठी रेल्वे फलाटावर येतो. तेव्हाचचं त्यांचं स्वगत फार विचार करायला भाग पाडतं - *"ह्या दोन तासात करण्याजोगे असे काहीच महत्त्वाचे कार्य नसल्यामुळे मी आरशासमोर बसून दाढी केली, मिशा काढून टाकल्या. सतत अंगावर होते ते हिरवे कपडे काढून टाकले आणि इतके दिवस माझ्या कातडी पिशवीच्या तळाशी परिटघडी राहिलेले झुळझुळीत कपडे चढवून पोशाखी बनलो.`* किती साधी वाक्य आहेत, पण `पोशाखी बनलो` यातून किती काय काय सांगायचे आहे लेखकाला... गहिरेपण जाणवते! मला विचार करायला भाग पाडते. ट्रेक करून गड -किल्ल्यांहून परतताना माझीही अवस्था काहीशी अशीच व्हायची... जाड पावलांनी घरी परतणे आणि पुन्हा निसर्गात भटकायला मिळण्याची वाट पाहणे, याशिवाय गत्यंतर नसायचे. *जंगलांवर , निसर्गावर निस्सीम प्रेम करणाऱ्या आणि त्यांच्या संवर्धनासाठी झटणाऱ्या अनेक वेड्यांमुळे आज आपली वसुंधरा टिकली आहे. पुढील पिढ्यांसाठी तिला असच बहरत ठेवायचं असेल, किमान टिकवायचं जरी असेल तरी आपणही थोडेसे निसर्ग-वेडे व्हायला काय हरकत आहे??* *वृक्षवल्ली आम्हा सोयरे... वनचरे ...* धन्यवाद! जय हिंद!!! ...Read more