PEOPLE WHO DO NOT WRITE OFTEN ASK US, HOW DO YOU WRITE? FROM WHERE DO YOU GET THE IDEAS FOR WRITING? ARE THESE IDEAS TAKEN FROM ALL ABOUT YOU OR DO YOU CREATE THEM? IF YOU FIND THEM ALL AROUND YOU, THEN HOW COME WE DO NOT NOTICE THEM? I WOULD SAY THAT THE IDEAS ARE ALL AROUND US. EACH IDEA HAS THE IMMENSE POTENTIALITY OF EXPRESSIONS. BUT ALL OF THEM ARE NOT CONVERTED INTO ANY FORM OF LITERATURE. WHY DOES THIS HAPPEN? I AS AN AUTHOR FEEL THAT IT IS BECAUSE OF THE LIMITATION AN AUTHOR HAS. NOT EVERY AUTHOR HAS THE CAPACITY TO METAMORPHASE EACH AND EVERY IDEA INTO A BEAUTIFUL BUTTERFLY. SOMETIMES, SOME IDEA INVOKES SOME INNER STRENGTH AND AUTOMATICALLY THE MIND FILLS IN WITH WORDS, PHRASES, SENTENCES. SOME OF IT TAKES A FORM OF LITERATURE, SOME OF IT JUST DOES NOT. I HAVE BEEN A WRITER SINCE LAST 50 YEARS. FOR HALFACENTURY I HAVE BEEN SHARING MY IDEAS WITH YOU. I AM REALISING THAT MY ENERGY IS DRAWING BACK THESE DAYS, ONE SHOULD NOT ACCEPT THE BOON OF YOUTH FOREVER. THIS COLLECTION CONTAINS A FEW OF MY EXPERIENCES. THEY GIVE ME UTMOST PLEASURE. THEY WILL GIVE A ME A FEELING OF FULFILMENT IF YOU DERIVE PLEASURE, HAPPINESS, MORAL SUPPORT, RELIEF OR ENTERTAINMENT.
...कथाबीजं दाही दिशांनी मनात येऊन पडतात – प्रत्यक्ष अनुभवलेल्या एखाद्या भावनेच्या छटेपासून, तो सहजगत्या कानांवर पडलेल्या एखाद्या चारदोन ओळींच्या घटनेपर्यंत. अशा अनेक अनुभवांत कथाबीजं लपलेली असतात; पण ती सारीच फुलवण्याचं सामथ्र्य पुष्कळांच्या अंगी नसतं. मीही त्याला अपवाद नाही. झोपलेलं माणूस एकदम काहीतरी टोचल्यामुळं जागं व्हावं, त्याप्रमाणं ज्या अनुभूतीनं संवेदना सचेतन होते आणि कल्पनाभावनाविचार यांच्या त्रिवेणी संगमानं न्हाऊ लागते, तीच पुढं स्वत:ला हवं तसं कथारूप धारण करू शकते. अशा रीतीनं गेली पन्नास वर्षं मी कथापंढरीचा वारकरी राहिलो आहे. पहिल्या दहावीस वर्षांत मी तरुण वारकरी होतो. चालण्यात काय किंवा अभंग आळवण्यात काय, माझ्या ठिकाणी दुर्दम्य उत्साह होता. आता त्या उत्साहाची अपेक्षा करणं सृष्टिक्रमाला धरून होणार नाही. तथापि, गेल्या काही वर्षांत ज्यांचा कथारूपानं माझ्या हातून आविष्कार झाला, असे काही अनुभव या संग्रहात प्रतिबिम्बित झाले आहेत.... या संग्रहातील कथांनी कुणाचं थोडंसं सात्विक रंजन केलं, कुणाला थोडा वाङ्मयीन आनंद दिला, एखाद्याला त्यात दिलासा सापडला, तर त्या लिहिताना मला जो आनंद झाला; तो केवळ वैयक्तिक नव्हता, या जाणिवेनं माझं लेखन सफल झालं, असं मी मानेन.’