* Front & back cover images are for illustration purposes only and the price of book is sold separately.
  • Original Book Title: GOLD FINGER
  • Availability : Available
  • Translators : MADHAV KARVE
  • ISBN : 9788177667677
  • Edition : 1
  • Publishing Year : FEBRUARY 2007
  • Weight : 0.00 gms
  • Pages : 240
  • Language : Translated From ENGLISH to MARATHI
  • Category : FICTION
Quantity
Buying Options:
  • Print Books:
JAMES BOND 007; A PERSONALITY WHOM WE FIND TO BE VERY REAL, EVEN TODAY, RULING THE WORLD, A HERO ENTERTAINING THE BEAUTIFUL LADIES AND AT THE SAME TIME KILLING THE VILLAINS, A SPY. BOND IS ASSIGNED WITH THE TASK OF FINDING THE SUSPECTED `GOLD FINGER`. HE STARTS REVEALING THE SECRET, ONE BY ONE, HE COMES ACROSS THE CLUES WHILE REACHING THE `GOLD FINGER`, WHO IS CRAZY FOR GOLD AS HIS NAME SUGGESTS, BUT HE RULES HIS GOLDEN KINGDOM TOO. HE HAS SET UP A TERRIBLE PLAN WITH THE RUSSIAN SECRET AGENTS, SMARSH. SO TERRIBLE THAT IT WOULD SHATTER AMERICA WITH THE KILLING OF SO MANY. ACCEPTING THE RELATIONS WITH THE TERRORIST ACTIVITIES. ONLY JAMES BOND CAN STOP THIS CALAMITY. A NEW DRAMA BY BOND, FULL OF SUSPENSE, CHECK AND CHECKMATE, TREACHERY AND CONSPIRACY.
जेम्स बाँड ००७ वास्तव वाटावी अशी, आजही जगावर अधिराज्य गाजवणारी व्यक्तिरेखा. सौंदर्यवतींना रमवणारा आणि खलनायकांना ठेचणारा हिकमती योद्धा, हेर. ‘गोल्डफिंगर’ या संशयास्पद असामीचा वेध घेण्याची कामगिरी बाँडवर सोपवली जाते... रहस्याचे धागे उलगडू लागतात... गोल्डफिंगरला सोन्याचं वेड तर असतंच; पण त्याचं असं सोनेरी साम्राज्यच असतं... ‘स्मर्श’ या रशियाच्या खुनशी हेर संघटनेशी संधान असणा-या गोल्डफिंगरनं एक महाकारस्थानही आखलेलं असतं... मोठा नरसंहार होईल, अमेरिका हादरून जाईल एवढं भयावह... आजच्या अतिरेकी कारवायांशी नातं सांगणारं... ही आपत्ती टाळणं शक्य असतं फक्त जेम्स बाँडला! शह-काटशह, कपट-कारस्थानं, रहस्यानं भारलेलं दमदार बाँड-नाट्य... ‘गोल्डफिंगर!’
Video not available
No Records Found
No Records Found
Keywords
"#MARATHIBOOKS#ONLINEMARATHIBOOKS#TRANSLATEDMARATHIBOOKS#TBC#TRANSLATEDBOOKS@5%0 #GOLDFINGER #GOLDFINGER #गोल्डफिंगर #FICTION #TRANSLATEDFROMENGLISHTOMARATHI #MADHAVKARVE IAN FLEMING "
Customer Reviews
  • Rating StarDAINIK SAMANA 29-07-2002

    ऑरिक गोल्डफिंगरची गोष्ट... काळ कितीही बदलू दे; कागदी नोटा, प्लास्टिक नोटा, डेबिट कार्ड, क्रेडिट कार्ड, आणखी सत्राशे साठ प्रकारची ई-कार्डस् निघोत, अखेर सर्वांत मौल्यवान अशा दोन गोष्टी कायमच राहणार आहेत. जमीन आणि सोनं! यातली जमीन ही अचल आहे, स्थिर आह. त्यामुळे तिच्या विनिमयाला अपरिहार्य मर्यादा आहे, पण सोनं? त्याच्या सहज विनिमयामुळे त्याला कुठेही मुक्त वाव आहे. हे अचूकपणे ओळखलं ऑरिक गोल्डफिंगरने. त्याने हळूहळू, क्रमाक्रमाने ब्रिटनमध्ये, किडुक-मिडुक विकत घेणाऱ्या, सोन्याची किरकोळ खरेदी-विक्री करणाऱ्या दुकानांची साखळी सुरू केली. वरकरणी हा अधिकृत धंदा करतानाच तो सोन्याच्या तस्करीकडे वळला. टनावारी सोनं जमा करून शेवटी हा त्याचं करतो काय, असा प्रश्न बँक ऑफ इंग्लंडचा कर्नल स्मिदर्स याला पडला. आणि तिथून हे प्रकरण ब्रिटिश गुप्तहेर खातं एम.आय.५ चा प्रमुख ‘एम’ आणि त्याचा हुशार हस्तक जेम्स बाँड यांच्याकडे येऊन थडकलं. योगायोग असा की, जेम्स बाँड आणि ऑरिक गोल्डफिंगर यांची एक झडप या अगोदर नुकतीच घडून गेली होती, पण आता तर बाँड अधिकृतपणेच गोल्डफिंगरच्या मागावर सुटला. बाँडच्या लक्षात आलं की, ब्रिटनसह अन्य युरोपीय देशांमधूनही जमा केलेलं सोनं अखेर सोव्हिएत रशियात पोहोचतं. म्हणजे गोल्डफिंगर हा साधा तस्कर नव्हे, तर के.जी.बी. या सोव्हिएत गुप्तहेर संघटनेचा अत्यंत धूर्त असा हस्तक आहे. पण एवढं कळेपर्यंत बाँड गोल्डफिंगरचा कैदी बनतो आणि स्वत:च्या मनाविरुद्ध त्याला गोल्डफिंगरच्या एका लोकविलक्षण योजनेत सामील व्हावंच लागतं. ही योजना असते फोर्ट नॉक्स लुटण्याची. अमेरिकेचं सगळं सोनं जिथे कमालीच्या बंदोबस्तात ठेवलेलं आहे ते फोर्ट नॉक्स हे ठाणं लुटण्याची. अतिशय चित्तथरारक अशी ही कथा इयान फ्लेमिंगच्याच शब्दात वाचली पाहिजे. माधव कर्वे यांनी केलेला मराठी अनुवाद उत्तम. मेहता प्रकाशनाची एकंदर निर्मिती, चंद्रमोहन कुलकर्णींचं मुखपृष्ठ दर्जेदार. ...Read more

  • Rating StarDAINIK AIKYA SATARA 4-11-2007

    ‘गोल्डफिंगर’ ही जेम्स बाँड या नायकाच्या हुशारीचा एक देदीप्यमान पैलू दाखवणारी थरारकथा. अमेरिकेचा सोन्याचा साठा ज्या अभेद्य इमारतीत आहे, ज्याच्या संरक्षणासाठी घोडदळापासून चिलखती दळाशी संबंधित सैन्याच्या तुकड्या आणि हजारो माणसे तैनातीत आहेत. त्या ‘फोर्टनॉक्स’वर हल्ला चढवून तेथील पंधरा अब्ज डॉलर्स किमंतीच्या सोन्याच्या विटा हस्तगत करून त्या सुरक्षितपणे तेथून बाहेर काढण्याचा एक अफलातून कट गोल्डफिंगर रचतो आणि त्यात जेम्स बाँडलाही तो जबरदस्तीने सामील करून घेतो. त्या कटाची अफलातून महत्त्वकांक्षी कहाणी... जागतिक सुवर्ण व्यवहाराच्या अंगोपंगाची यथार्थ कल्पना देणारी आणि अमेरिकेने जगातील सर्वांत मोठ्या संचयाच्या संरक्षणासाठी उभारलेली कडेकोट यंत्रणा समजावून देणारी ही कहाणी वाचकाची मती गुंग करते. हा गोल्डफिंगर कोण आहे? जेम्स बाँडची आणि त्याची गाठ कशी पडते? गोल्डफिंगरच्या हुशारीला आणि चातुर्याला जेम्स बाँड कसा पुरून उरतो? हे सगळे तपशील या थरारकथेत मोहक रंग भरतात. उत्कंठा वाढवतात. जेम्स बाँड न्यूयॉर्कला जाण्यासाठी मियामी विमानतळावर येतो; पण ते विमान रद्द झाल्याची घोषणा होते. लाऊंजमध्ये ड्रिंक घेत बसलेल्या जेम्स बाँडपुढे तुम्ही मला ओळखलं नसेल- पण आपण भेटलोय आधी...’ असे म्हणत पन्नाशीतला धनाढ्य अमेरिकन उभा राहतो आणि आधीच्या भेटीचे स्मरण देतो. एवढेच नव्हे तर जेम्स बाँडला एक ऑफर देतो. आज रात्री मियामीतच राहून माझा पाहुणचार घ्या... एका समस्येबाबत मला मार्गदर्शन हवयं. पत्त्यांमध्ये तुम्हाला दुहेरी कॅनॅस्टा हा गेम आवडतो का?... बरोबरीच्या भिडूमध्ये बरीच बरोबरी राहू शकेल असा हा गेम... पण त्यात मला एका आठवड्यात २५ हजार डॉलर्सचा गंडा बसला... माझ्या भिडूकडून माझी फसवणूक होतय असे मला वाटते. ही फसवणूक कशी होतेय हे मला कळत नाही.’ जेम्स बाँड विचारतो, ‘हा भिडू कोण आहे?’ ‘ऑरिक गोल्डफिंगर... ब्रिटीश... नॉसॉचा पासपोर्ट... बेचाळीस वय... अविवाहित ब्रोकरचा व्यवसाय.. खूप श्रीमंत असावा. सोन्याच्या व्यवहारात तो पैसा गुंतवतो. सोनं जगभर फिरवतो. जगातल्या धनाढ्य व्यक्तीत त्याची गणना होते.... पण तरी त्याने मला २५ हजार डॉलर्सला गंडा का घालावा हे मला कळत नाही... तुम्ही ते शोधून काढा. त्यासाठी येथे रहा. ते तुम्ही शोधले तर मी तुम्हाला दहा हजार डॉलर्स देईन.’’ ‘तुमचा प्रस्ताव आकर्षक आहे. उद्या रात्री मला न्यूयॉर्कला पोहोचणे भाग आहे. तुम्ही उद्या सकाळी व दुपारी गोल्डफिंगर बरोबर नेहमीसारखं खेळा... मला तुमच्या प्रश्नाचं उत्तर शोधायला बराच वेळ मिळेल. दुसऱ्या दिवशी कॅबॅना क्लबवर गोल्डफिंगर आणि ड्यू पाँट यांचा गेम सुरू होतो. ड्यू पाँट जेम्स बाँडची ‘न्यूयॉर्कमधील मित्र’ म्हणून ओळख करून देतो. गोल्डफिंगरची एक्सरेसारखी नजर आपला आरपार वेध घेत आहे असे जेम्स बाँडला वाटते. हा आपली प्रचंड सुप्त ऊर्जा कशात वापरत असणार? श्रीमंत होण्यात? असा प्रश्न जेम्स बाँडला पडतो. काही वेळ तो दुरून निरीक्षण करतो़. गोल्डफिंगरला त्याच्या जागेवरून काय दिसत असेल असा प्रश्न तो स्वत:लाच विचारतो... समोरच त्याची हॉटेलमधली रूम असते... बाल्कनी... दार... आणि जेम्स बाँड गोल्डफिंगरच्या त्या खोलीत प्रवेश मिळवतो. कॅमेरा बरोबर असतो. तेथे दुर्बिण घऊन बसलेली एक तरूणी दिसते. ती दुर्बिणीतूद ड्यू पाँटच्या हातातले पत्ते बघून काही सूचना देत असते. जेम्स बाँड तिचे फोटो काढतो... तिला सांगतो, ‘मी तुला काही करणार नाही. तुला घाबरल्याबद्दल सॉरी... तू गोल्डफिंगरला पत्ते सांगणे थांबवलेस तर तो काय करील? खेळ बंद करील?’ ‘नाही. प्लग निघाला किंवा काही तरी झाले तर संपर्क तुटतो. तोपर्यंत तो थांबून राहतो.’ गोल्डफिंगरला मग जेम्स बाँड त्या मायक्रोफोनवरून सांगतो, मी जेम्स बाँड बोलतोय... ड्यू पाँटला तुम्ही आतापर्यंत खूप संपलाय... इथली तरुणी, दुर्बिण, मायक्रोफोन, श्रवणयंत्र - सर्व फोटो मजजवळ आहेत. ते मी एफबीआय वा स्कॉटलंड यार्डला पाठवणार नाही... चेकबुक काढा. त्यावर पन्नास हजार डॉलर्स आकडा लिहा. पस्तीस हजार डॉलर्स ड्यु पाँटकडून मिळवलेले... दहा हजार माझी फी... पाच हजार ड्यु पाँटचा वेळ वाया घालवला म्हणून. चेक व्यवस्थित वटेल असे बघा... रात्रीचे माझे हॉटेल मधील बुकिंग करा... काही गडबड केली तर हे सर्व फोटो व बातमी जगजाहीर होईल...मी माझ्याबरोबर ओलीस म्हणून या तरुणीला माझ्याबरोबर न्यूयॉर्कला नेतोय. गोल्डफिंगरशी जेम्स बाँडचा झालेला हा पहिला सामना. दुसरा सामना होतो. गॉल्फ कोर्सवर फक्त एकाच आठवड्याने. त्यातही गोल्डफिंगर जेम्स बाँडला फसवू पाहतो. पण जेम्स बाँड त्याला रंगेहाथ पकडतो. तिसरा सामना होतो तो जेम्स बाँडला बँक ऑफ इंग्लडमधून गोल्डफिंगरच्या सोन्याच्या खरेदीच्या संबंधातील व्यवहाराची चौकशी करण्याची कामगिरी सोपल्यावर! जेम्स बाँड त्या कामगिरीवर असताना गोल्डफिंगरच्या निवासस्थानाला भेट देतो; तेथील कोरियन व जर्मन सुरक्षा कर्मचाऱयांना न्याहाळतो.... त्या ठिकाणी असणाऱ्या प्रयोगशाळेला भेट देतो... त्या प्रयत्नात गोल्डफिंगर त्याला पकडतो... त्याला ठार मारण्याचा विचार रद्द करून, फोर्ट नॉक्समधील सोन्याचा प्रचंड साठा पळवण्यासाठी उपयोग करून घेण्यासाठी त्याचा वापर करण्याचा घाट घालतो. त्यासाठी डेट्रॉइट, मियामी, शिकागो, लासवेगास, सिसिली येथील प्रमुख माफिया टोळ्यांची मदत घेतो. तुम्हाला एकेक अब्ज डॉलर्सचे सोने मिळेल; अशी ऑफर देतो. ‘ऑपरेशन ग्रँडस्लम’ असे या प्रकल्पाला नाव देतो. जेम्स बाँड ती योजना ऐकून म्हणतो, तू पाण्यात जीमी हे द्रव्य मिसळून फोर्ट नॉक्स परिसरात राहणाऱ्या साठ हजार लोकांना मारणार... पाचशे टन सोने ट्रेनने रशियन युद्धनौकेपर्यंत नेणार... शुद्धीवर आहेस का? गोल्डफिंगर हा एक प्रतिभावंत कलाकार होता. गुन्हेगारी शास्त्रज्ञ फोर्ट नोक्सवर दरोडा घालण्याची त्याची अफलातून योजना कोणालाही भयचकित करावं अशीच होती. जेम्स बाँड ही मोहीम त्याच्यावरच उलवटतो. इंग्लिश माणसांना फार कमी लेखतोस. त्यांची गती मंद असेल पण ते पोहोचायचं तिथं पोहोचतात. रशियातून तू सुरक्षित राहशील असं तुला वाटतं. गोल्डफिंगर ज्या विमानातून रशियाकडे निघाला आहे, त्यात जेम्स बाँडही असतो. त्याच्यावर लक्ष ठेवणारा कोरियन ऑडजॉबही असतो आणि त्या मोहिमेत सामील झालेली बायकांची गँग चालवणारी पुसी गॅलोरही असते. त्या विमानात तीन टन सोन्याच्या विटाही असतात... जेम्स बाँड त्या विमानातून सुटण्यासाठी अफलातून युक्ती लढवतो. विमानाच्या एका खिडकीची काच फुटावी अशी क्लृप्ती लढवतो. त्यामुळे येणाऱ्या वाऱ्याच्या झोतात ऑडजॉब खेचला जातो. त्या विमानातून जेम्स बाँड लंडनच्या गॅन्डर नियंत्रण केंद्राशी आणीबाणीचा संपर्क साधावा, ‘आयडलवाइल्ड या ठिकाणी जी एएजीवाय स्पीडबर्डचं अपहरण झालं. या अपहरणाला जबाबदार असणाऱ्या माणसाला मी मारलयं. केबिनमधला हवेचा दाब घालवून विमान अंशत: निकामी केलंय... बंदूक दाखवून विमानतल्या कर्मचाऱयांना शरण आणलयं... गूज वे पर्यंत पोचण्याएवढं इंधन आमच्याकडे नाही. जवळ उतरावं लागेल. समुद्रात आमचे विमान कोसळले.’ रडार व आमचे लक्ष राहील... तुमच्या स्वागतासाठी आम्ही तयार असू असा प्रतिसंदेश येतो. आणि जेम्स बाँड अखेर जायबंदी होऊन का होईना पण मिस पुसो गॅलोरबरोबर सुरक्षित स्थळी अवतरतो. फोर्ट नॉक्सवरील महत्त्वाकांक्षी दरोड्याची ही अफलातून योजना वाचताना (किंवा चित्रपटात बघताना) वाचक त्या पार गुंतून जातो. जेम्स बाँडच्या एकूणच थरार कथांमध्ये गोल्डफिंगर सोन्यासारखीच झगमगीत चकचकीत वाटते. ...Read more

Write Your Own Review
  • Default typing language is Marathi. To type in English press Ctrl+G key combination
Submit Review
PLEASE SEND YOUR AUDIO REVIEW ON editorial@mehtapublishinghouse.com

Related Books

People Who Bought This Item Also Bought

Latest Reviews

NAGZIRA
NAGZIRA by VYANKATESH MADGULKAR Rating Star
कृष्णा DIWATE

आजच्या पुस्तकाचा विषय माझ्या आवडीचा - जंगलाचा... *जंगल - काय असतं ?* म्हटलं तर फक्त झाडे, नदी-नाले, प्राणी पक्षी यांनी भरलेला जमिनीचा एक तुकडा .... की वन-देवता? की पशु-पक्ष्यांचं घर? की जीवनचक्रातील अति-महत्वाचा घटक? की आपल्यातल्या दांभिकपणाला - दिखव्याला - व्यवहाराला गाळून टाकणारं आणि आपल्यालाही त्याच्यासारखाच सर्वसमावेशक, निर्मळ बनवणारं आणि आपल्यातल्या originality ला बाहेर आणणारं, असं एक अजब रसायन? *जंगल भटक्यांना विचारा एकदा... बोलतानाच त्यांच्या चेहऱ्यावर आणि डोळ्यात जी चमक दिसेल ना, त्यातून फार वेळ वाट न बघता सरळ जंगल गाठण्याची इच्छा न होईल तरच नवल!* आमचा एक मित्र- ज्याने असंच जंगलांचं वेड लावलं आणि अजून एक भटकी मैत्रीण - जिने त्या वेडात भरच घातली..... आणि असे अजून अनेक भटके निसर्गप्रेमी ... आणि मुळातूनच निसर्गाची ओढ , या सर्व गोष्टी माझ्या जंगल -प्रेमासाठी कारणीभूत ठरल्या. *आणि मग अरण्यऋषी श्री. मारुती चितमपल्ली, शंकर पाटील (कथा), डॉ. सलीम अली, जिम कॉर्बेट, व्यंकटेश माडगूळकर इत्यादींनी या निसर्गदेवतेकडे बघण्याची एक वेगळी दृष्टी दिली. त्या सर्वांनाच आजचा हा पुस्तक-परिचय सादर अर्पण!!* कथांसाठी प्रसिद्ध असणाऱ्या लेखकाने हे नागझिरा पुस्तक का बरे लिहिले असावे? मनोगतात ते स्वतः म्हणतात - *"महाराष्ट्रातील एखाद्या आडबाजूच्या जंगलात जाऊन महिना दोन महिने राहावे, प्राणी जीवन, पक्षी जीवन, झाडेझुडे पाहत मनमुराद भटकावे आणि या अनुभवाला शब्दरूप द्यावे हा विचार गेली काही वर्षे माझ्या मनात घोळत होता. काही परदेशी प्राणी शास्त्रज्ञांनी असा उद्योग करून लिहिलेली उत्तम पुस्तके माझ्या वाचण्यात आल्यापासून ही इच्छा फारच बळवली. मी इथे तिथे प्रयत्न करून पाहिले आणि निराश झालो. हे काम आपल्या आवाक्यातले नाही असे वाटले. मग शेल्लरने कुठेतरी लिहिल्याचे वाचले की भारतातील लोक प्राणी जीवनाच्या अभ्यासात उदासीन आहेत, आफ्रिकेच्याही फार मागे आहेत. त्यांना वाटते अशा संशोधनासाठी प्रचंड खर्च करावा लागतो, पाण्यासारखा पैसा लागतो. पण तसे नाही. गळ्यात दुर्बीण, मनात अमाप उत्साह आणि आस्था असली की अभ्यास होतो. मी शक्य तेव्हा एकट्यानेच उठून थोडेफार काम करत राहायचे ठरवले. कधी काझीरंगा, मानस या अभयारण्यावर, कधी नवेगाव-बांधावर तर कधी कोरेगावच्या मोरावर लिहित राहिलो.* *मला चांगली जाणीव आहे की हा प्रयत्न नवशिक्याचा आहे. तो अपुरा आहे, भरघोस नाही. त्यात बऱ्याच त्रुटी आहेत, पण नव्या रानात शिरण्यासाठी पहिल्यांदा कोणीतरी वाट पाडावी लागते. पुढे त्या वाटेने ये-जा सुरू होते. मी लहानशी वाट पाडली आहे एवढेच!"* लेखक आत्ता असते तर त्यांना नक्की सांगितले असते की तुम्ही पाडलेली पायवाट आता जवळ-पास राजमार्ग बनत चालली आहे. आज अनेक वन्य-जीव अभ्यासक, जंगल भटके सुजाण व सतर्क झाले आहेत, जंगले आणि प्राणी वाचले पाहिजेत यासाठी प्रयत्न सुरु आहेत. ह्या प्रयत्नांमागे लेखकासारख्या अनेक वनांचा अभ्यास करून ते आपल्यासमोर आणणाऱ्यांचा मोठा हात आहे. आज पक्षी-निरीक्षक किरण पुरंदरेंसारखे व्यक्ती शहरातील सगळा गाशा गुंडाळून जंगलात राहायला गेलेत ... काय नक्की thought -process झाली असेल त्यांची? फक्त जंगल-भटकंती करताना पाळावयाचे नियम अत्यंत महत्वाचे आहे. मुख्यत्वे-करून कुठल्याही वृक्षांचे, प्राणी-पक्ष्यांचे आपल्या असण्याने कुठलाही त्रास किंवा धोका - हानी संभवू नये, याची काळजी आपल्यासारख्या सुज्ञ भटक्यांनी नक्की घ्यावी. तरच हे भटकणे आनंद-दायी होईल. *भंडारा जिल्यातील नागझिरा हे एक अभयारण्य! फार सुंदर आहे.* हे पुस्तक फक्त लेखकाच्या दृष्टीने त्यांना भावलेलं जंगल आहे का? फक्त जंगलाचं वर्णन आहे का? तर नाही. एक पट्टीचा कथालेखक आणि मानव-स्वभाव चितारणारा लेखक केवळ वर्णन करू शकत नाही. माझ्या मते ही एक प्रक्रिया आहे, त्यांच्या अंतर्बाह्य बदलाची, जी त्यांना जाणवली, अगदी प्रकर्षाने. आणि तोच स्वतःचा शोध त्यांनी आपल्यासमोर मांडण्याचा प्रयत्न केलाय. बाकी प्रत्येकाचं जंगल वेगळं, खरं जंगल नाही तर स्वतःच्या आतलं एक जंगल. ते ज्याचं त्याने शोधायचं, त्यात डुंबायच, विहार करायचा आणि काही गवसत का ते बघायचं .... लेखकानेही तेच केलं... एक स्वगत मांडलं आहे.... आणि त्यातून संवादही साधला आहे. हे पुस्तक ललित म्हणावे की कादंबरी, वर्णन म्हणावे की आत्मकथन, अशा हिंदोळ्यावर हे वाचताना मी सतत राहते. अतिशय आशयपूर्ण गहिऱ्या अर्थाचे लिखाण आहे यात. लेखकाने नागझिरा आणि त्याचे वर्णन कसे केले आहे ते आपण रसिक वाचकांनी हे पुस्तक वाचूनच त्याचा आनंद घ्यावा. ते इथे मी सांगत बसणार नाही, उगाच तुमचं आनंद का हिरावून घेऊ? मी इथे मला भावलेले लेखकच मांडण्याचा अल्पसा प्रयत्न करत आहे, ते ही या पुस्तकाच्या माध्यमातून... पहिल्याच पानावर ते काय लिहितात बघा - *"गरजा शक्य तेवढ्या कमी करायच्या, दोनच वेळा साधे जेवण घ्यायचे, त्यात पदार्थ सुद्धा दोन किंवा तीनच. स्वतःचे कामे स्वतःच करायची. पाणी आणणे, कपडे धुणे अंथरून टाकणे आणि काढणे या साध्या सुध्या गोष्टींसाठी माणसांनी दुसऱ्यावर का अवलंबून राहावे? एकांत, स्वावलंबन आणि प्रत्येक बाबतीत मितव्यय ही त्रिसूत्री पाळून जंगलात पायी भटकायचे, जंगलाच्या कुशीत राहून निरागस असा आनंद लुटायचा या माफक अपेक्षेने गेलो आणि माझा काळ फार आनंदत गेला . रेडिओ, वृत्तपत्रे, वाङ्मय चर्चा, वाचन, कुटुंब, मित्र, दुसऱ्याच्या घरी जाणे येणे, जेवण देणे आणि घेणे यापैकी काहीही नसताना कधी कंटाळा आला नाही. करमत नाही असे झाले नाही. रोज गाढ झोप आली. स्वप्न पडले असतील तर ती सकाळी आठवली नाही. शिवाय मित आहार आणि पायी हिंडणे यामुळे चरबी झडली. एकूणच मांद्य कमी झाले."* हे वाचून आपल्याला नक्की काय हवे असते, आणि रोजच्या रहाटगाडग्यात आपण काय करतो, याची मनातल्या मनात तुलना व्हावी. खरंच काय हवं असतं आपल्याला? आपण सतत प्रेम, शांती, समाधान आणि मनःशांती याच्याच तर शोधात असतो ना? आणि नेमक्या ह्याच सर्व गोष्टी बाजूला पडून आपण नुसते धावतच असतो... कशासाठी?? जीवनाचं तत्वज्ञान हे फार गंभीर नाहीये, अगदी छोट्या छोट्या गोष्टीतून आपण ते समजून घेऊन शकतो. फक्त ती जाण असली पाहिजे. थोडासा थांबून विचार झाला पाहिजे. मनःचक्षु उघडे पाहिजे आणि मुख्य म्हणजे मी कुणीतरी मोठा , हा भाव पहिल्यांदा गाळून पडला पाहिजे. *अगदी तसंच जसं पानगळीच्या मोसमात जुनं पान अगदी सहज गळून पडतं ... नव्यासाठी जागा करून देतं ... जंगल आपल्याला हेच शिकवतं ... न बोलता ... त्याच्या कृतीतून ... आपली ते समजून घेण्याची कुवत आहे का?* शेवटच्या प्रकरणात लेखक परतीसाठी रेल्वे फलाटावर येतो. तेव्हाचचं त्यांचं स्वगत फार विचार करायला भाग पाडतं - *"ह्या दोन तासात करण्याजोगे असे काहीच महत्त्वाचे कार्य नसल्यामुळे मी आरशासमोर बसून दाढी केली, मिशा काढून टाकल्या. सतत अंगावर होते ते हिरवे कपडे काढून टाकले आणि इतके दिवस माझ्या कातडी पिशवीच्या तळाशी परिटघडी राहिलेले झुळझुळीत कपडे चढवून पोशाखी बनलो.`* किती साधी वाक्य आहेत, पण `पोशाखी बनलो` यातून किती काय काय सांगायचे आहे लेखकाला... गहिरेपण जाणवते! मला विचार करायला भाग पाडते. ट्रेक करून गड -किल्ल्यांहून परतताना माझीही अवस्था काहीशी अशीच व्हायची... जाड पावलांनी घरी परतणे आणि पुन्हा निसर्गात भटकायला मिळण्याची वाट पाहणे, याशिवाय गत्यंतर नसायचे. *जंगलांवर , निसर्गावर निस्सीम प्रेम करणाऱ्या आणि त्यांच्या संवर्धनासाठी झटणाऱ्या अनेक वेड्यांमुळे आज आपली वसुंधरा टिकली आहे. पुढील पिढ्यांसाठी तिला असच बहरत ठेवायचं असेल, किमान टिकवायचं जरी असेल तरी आपणही थोडेसे निसर्ग-वेडे व्हायला काय हरकत आहे??* *वृक्षवल्ली आम्हा सोयरे... वनचरे ...* धन्यवाद! जय हिंद!!! ...Read more