आदरणीय लीनाजी, स.न.वि.वि. मी इयत्ता ९वी वर्गात शिकणारी विद्यार्थीनी आहे. मी तुम्ही मराठीतून अनुवाद केलेले पुस्तक वाचले. त्या पुस्तकाचे नाव आहे ‘गोष्टी माणसांच्या’ हे पुस्तक तुमच्यामुळे आमच्यापर्यंत पोहोचले. तुम्ही पुस्तक मराठीमध्ये अनुवाद केल्यामुळ मन:पूर्वक आभार मानते. मी अनेक पुस्तके वाचली. त्यातून जास्त आवडलेलं पुस्तक ‘गोष्टी माणसांच्या’ हे पुस्तक माझ्या जीवनाचं सार्थक करणारं आहे, हे मला कळालं. त्यातील मला आवडलेला प्रसंग म्हणजे संकटातली हसा त्यात असं लिहिलं आहे, की परीक्षेत नापास झालं तरी त्याला कधी ना कधी यश नक्की मिळते. जीवनात अपयश हे आवश्यक असते, जर माणसाच्या जीवनात सतत यश मिळत गेले, तर त्याच्यामध्ये उद्धटपणा वाढतो. क्वचित तरी अपयश मिळणे आवश्यक आहे. हे वाचल्यानंतर मला कळालं, की संकटांना हसून तोंड देण्यासाठी शिकलं पाहिजे. माझी तुम्हाला अशी विनंती आहे, की तुम्ही आमच्या शाळेस एकदा तरी भेट द्यावी, ही विनंती. आपली विश्वासू, मुक्ता नंदकिशोर कुंभार ...Read more

सुधा मूर्ती यांना परिचयाची काहीही आवश्यकता नाही परंतु त्यांच्या `गोष्टी माणसांच्या` ह्या पुस्तकाविषयी फार ऐकायला मिळत नाही म्हणून हा परिचय. ह्या कथासंग्रहात सुधा मूर्तींनी त्यांच्या आयुष्यात त्यांना भेटलेल्या व्यक्ती आणि तेव्हा घडलेल्या लहान सहान रंतु मोठा प्रभाव पाडणाऱ्या प्रसंगांचं अगदी ओघवतं वर्णन केलेलं आहे. त्यांचं बालपण, कर्नाटकातल्या लहानशा खेड्यातलं त्यांचं घर, त्यांची आज्जी, त्यांचे शिक्षिका असतानाचे अनेक अनुभव इथपासून ते समाजातल्या थोर व्यक्तींच्या संपर्कात आल्यानंतरचे त्यांचे अनुभव इत्यादींची फार छान मोट त्यांनी बांधली आहे. सुधा मूर्तींच्या प्रत्येक अनुभवाच्या मांडणीत अत्यंत खरेपणा नेहमीच अधोरेखित होतो तसाच एक बारीकसा उपदेश हलकेच त्या वाचकापर्यंत पोहचवतात. ३२ अनुभव कथनांच्या ह्या संग्रहात कोणताही विवक्षित कथाक्रम नाही त्यामुळेच कोणत्याही क्रमात त्या कथा वाचता येतात. नक्की वाचा! ...Read more

आपल्या वतीने प्रकाशित ‘गोष्टी माणसांच्या’ या पुस्तकाचे आमच्या प्रशालेत आम्ही ‘श्रावण अभिवाचन उपक्रमात’ वाचन घेतले. दररोज एक कथा विद्यार्थ्यांना वाचून दाखवायची. सुधा मुर्तींनी इंग्रजीत लिहिलेल्या कथा लिना सोहोनी यांनी मराठीत अनुवादित करताना त्यांच्यातल गोडवा कायम राखला आहे. या कथांचे वाचन ऐकताना विद्यार्थी मंत्रमुग्ध होऊन जायचे. कथा कधी संपली हे त्यांना कळायचेच नाही. कथा ऐकताना त्यांच्या चेहऱ्यावर प्रसंगानुरूप बदलत जाणारे भावही टिपण्यासारखेच असायचे. कथा संपायची अन् विद्यार्थी भारावल्यासारखे होऊन जायचे. ‘वयाची अट नाही’, ‘लाल भाताची कणगी’, ‘खरा दागिना’, ‘वाटणी’ अशा कथातर खूपच खोलवर उतरल्या. या संग्रहाच्या रूपाने सुधातार्इंनी स्वार्थी वातावरणात दुर्मिळ होत चाललेली आजीच्या संस्काराची कुस पुस्तकाच्या माध्यमातून गोष्टीरूपाने उपलब्ध करून दिलीय. ही संस्कार शिदोरी विद्यार्थी व बालकांपर्यंत पोहोचवण्याची जबाबदारी शाळा व ग्रंथालयाची आहे. काल्पनिक कथांपेक्षा चलत फिरत वेचलेल्या अनुभवातून प्रकटलेल्या या कथा आपल्याच घर, परिसरातल्या वाटतात. त्या हृदयात उतरून कधी संस्कार करून जातात. तेच कळत नाही. हे मात्र नक्की! अभिवाचन उपक्रमातून वाचन सुधाराला गती मिळाली. ...Read more

अतिशय उत्तम पुस्तक ...माझ्या संग्रही आहे...