* Front & back cover images are for illustration purposes only and the price of book is sold separately.
  • Original Book Title: THE GUERNSEY LITERARY AND POTATO PEEL PIE SOCIETY
  • Availability : Available
  • Translators : MAITREYEE JOSHI
  • ISBN : 9788184982480
  • Edition : 1
  • Publishing Year : JUNE 2011
  • Weight : 0.00 gms
  • Pages : 259
  • Language : Translated From ENGLISH to MARATHI
  • Category : FICTION
  • Available in Combos :MARY ANN SHAFFER BIRTHDAY OFFER
Quantity
Buying Options:
  • Print Books:
WHEN THE TITLE OF THE BOOK IS SO INTRIGUING, YOU EXPECT A LOT FROM THE BOOK ITSELF. ONCE YOU GET OVER THE INTRIGUE FACTOR OF THE TITLE, YOU FIND THAT THE BOOK IS ABOUT A BOOK CLUB FORMED IN THE TOWN OF GUERNSEY WHICH IS THE ONLY BRITISH LAND OCCUPIED BY THE GERMANS DURING WORLD WAR 2. THE NAME OF THE BOOK CLUB IS ‘THE GUERNSEY LITERARY AND POTATO PEEL PIE SOCIETY’. (MY FINGERS ACHE!) THERE IS AN INTERESTING STORY BEHIND WHY THE CLUB WAS NAMED THAT WAY AND I THINK YOU SHOULD READ THE BOOK FOR THAT. THE BOOK STARTS WITH JULIET ASHTON CELEBRATING THE SUCCESS OF HER LATEST BOOK AND SEARCHING FOR A TOPIC FOR HER NEXT BOOK. SHE GETS AN UNEXPECTED LETTER FROM DAWSEY ADAMS FROM GUERNSEY WHO HAS A COPY OF HER OLD AND ABANDONED BOOK “THE SELECTED ESSAYS OF ELIA” BY CHARLES LAMB. DAWSEY CONTACTS HER WISHING TO KNOW WHERE HE CAN FIND MORE BOOKS FROM THE SAME AUTHOR. DAWSEY HAPPENS TO BE A MEMBER OF THE BOOK CLUB AND THUS STARTS JULIET’S INTERACTION WITH THE OTHER MEMBERS OF THE BOOK CLUB. JULIET FINDS THE CLUB AND ITS SURVIVAL DURING THE OCCUPATION VERY ENGAGING AND DECIDES TO EXPLORE FURTHER IF IT CAN BE TURNED INTO A BOOK. WE SEE JULIET LANDING IN GUERNSEY AND MEETING OTHER PEOPLE ON THE ISLAND TO COLLECT THEIR VERSION OF THE OCCUPATION. THE ENTIRE BOOK IS WRITTEN IN THE FORM OF LETTERS. WE SEE LETTERS BEING EXCHANGED BETWEEN ALL THE CHARACTERS AND THIS GIVES A DIFFERENT STRUCTURE TO THE BOOK. THERE IS NO SINGLE OMNIPOTENT NARRATOR AND EACH CHARACTER TAKES TURN TO NARRATE THE STORY AND THOUGH THIS IS SOME FORM OF OMNIPOTENCE, IT INTRODUCES ITS OWN SET OF COMPLEXITIES. THERE ARE MANY PLACES WHERE A CHARACTER WOULD NOT INCLUDE CERTAIN THINGS IN THE LETTER, BUT SINCE THIS IS INTENDED FOR A READER, THE AUTHOR HAD TO INCLUDE IT. THERE IS A LETTER FROM JULIET TO SIDNEY ABOUT A GIFT THAT HE SENT. DEAR SIDNEY, WHAT AN INSPIRED PRESENT YOU SENT KIT – RED SATIN TAP SHOES COVERED WITH SEQUINS IT’S OBVIOUS THE AUTHOR INCLUDED THIS BECAUSE THERE IS NO OTHER WAY THE READER WOULD HAVE KNOWN WHAT GIFT SIDNEY SENT, BUT IF JULIET WAS ACTUALLY WRITING THIS LETTER, SHE WOULD NOT HAVE INCLUDED THIS DETAIL. SINCE THE MAIN ESSENCE OF THE BOOK IS THE IDEA OF LETTERS BEING SENT BY A GROUP OF PEOPLE IN AN UNKNOWN ISLAND TO A WRITER, I CAN UNDERSTAND WHY THE AUTHOR CHOSE HER ENTIRE BOOK TO BE IN THE FORM OF LETTERS. BUT TACTLESS INCLUSION OF DETAILS LIKE ABOVE (THE AUTHOR COULD HAVE INCLUDED THE DETAIL IN A SMARTER WAY) MAKES YOU CLICK YOUR TONGUE AND DISTRACTS YOU FROM THE STORY. I PERSONALLY FOUND THE STRUCTURE UNAPPEALING. TO KEEP TRACK OF WHO SENT THE LETTER TO WHOM AND WHEN WAS A BIG PROBLEM FOR ME. I HAVE READ SIMILAR STRUCTURED BOOKS BEFORE (WE NEED TO TALK ABOUT KEVIN), BUT THIS BOOK IS PARTICULARLY TAXING BECAUSE OF THE SHORT LETTERS AND TOO MANY CHARACTERS. AFTER A POINT OF TIME, I WANTED TO SCREAM ‘FORGET THE LETTERS, JUST GET ON WITH THE STORY’. CHARACTERS – THERE IS NO DEARTH IN THIS BOOK. THERE ARE CHARACTERS IN ALL FORMS – GENDER, RACE, NATIONALITY, QUIRKS, NATURE, AGE. ONE CHARACTER THAT STOOD OUT FOR ME WAS ELIZABETH MCKENNA. THE IRONY IS SHE DOESN’T APPEAR IN THE BOOK BUT IS ONLY MENTIONED BY THE OTHER CHARACTERS AND THIS ADDS A BIT OF MYSTERY TO HER. ISOLA ALSO SPRINGS TO MY MIND AS AN INTERESTING CHARACTER. THE PROTAGONISTS THOUGH LEAVE A LOT TO BE DESIRED. MARY ANN SHAFFER STARTED WRITING THIS BOOK AND HAD TO ROPE IN HER NIECE ANNIE BARROWS TO COMPLETE IT BECAUSE MARY WAS DIAGNOSED WITH CANCER. SHE DIDN’T LIVE TO CELEBRATE THE SUCCESS OF HER BOOK. IT’S A CHARMING LITTLE BOOK, AS THE ENGLISH WOULD CALL IT, BUT I DIDN’T FIND ANYTHING EXTRAORDINARY IN IT. YES, THERE ARE SOME GOOD THINGS IN THE BOOK, BUT I DON’T THINK YOU WOULD MISS ANYTHING BY NOT READING IT. I WOULDN’T STOP SOMEONE FROM PICKING IT UP, BUT WHY WASTE TIME ON THIS WHEN YOU HAVE BETTER BOOKS TO READ, EH? PS: OSCAR WILDE APPEARS AS A CHARACTER IN THIS BOOK, BUT I CANNOT REVEAL MORE WITHOUT MARKING THIS REVIEW AS A SPOILER. GO READ THE BOOK.
गर्नसी - इंग्लिश चॅनल आयलंड वरील एक निसर्ग रमणीय, चिमुकले बेट. १९४६, जानेवारी, दुसरं महायुद्ध नुकतंच संपलंय आणि गर्नसीलाही या युद्धाच्या झळा बसल्यायत.लंडनही या युद्धाच्या छायेतून वर येतंय. पुन्हा ‘जीवनाला’ सामोरं जातंय. ‘इझ्झी गोज टू वॉर’ या पुस्तकाने प्रसिद्धीच्या प्रकाशझोतात आलेली ज्युलिएट आता तिच्या पहिल्या पुस्तकासाठी विषय शोधतीये आणि तसा तिला तो मिळालाही – गर्नसीकडून. चार्लस् लँबचा नि:स्सीम भक्त असलेला डॉसी एका प्रतीवर ज्यूलिएटचं नाव पाहून तिला पत्र धाडतो. त्याला लँबची अन्य पुस्तकं कुठं मिळतील विचारायचं असतं आणि इथून सुरू होतो हा पत्रांचा सिलसिला. ‘गर्नसी लिटररी अ‍ॅण्ड पोटॅटो पील- पाय सोसायटी’ असे लांबलचक आणि मजेदार नामकरण झालेल्या या वाचक मंडळातले अन्य सभासदही डॉसीच्या पाठोपाठ ज्यूलिएटचे ‘पत्रमित्र’ बनतात. युद्धाच्या गडद काळोख्या रात्रींमध्ये त्यांना जवळ आणलं या वाचक मंडळानं, त्यांना जिवंत ठेवलं या भेटीगाठींनी. लोभस, गहिरी माणुसकी असलेली ही पात्रं एखाद्या सत्यकथेइतकी जिवंत उतरली आहेत. त्यांच्या साध्यासुध्या आयुष्यातील करुण युद्धाच्या कहाण्या, मजेदार प्रसंग सारं काही ते आपल्या या नव्या मैत्रिणींशी शेअर करतात. त्यांच्या पत्रांतून ज्यूलिएटसमोर त्या अनोख्या बेटाविषयी, त्यांच्या आवडीनिवडी, त्यांची आवडती पुस्तकं आणि ‘नाझी अंमला’तून नुकत्याच स्वतंत्र झालेल्या, मोकळा श्वास घेतलेल्या समाजजीवनाविषयी माहितीपट उलगडत जातो आणि विलक्षण भावबंधांनी हे रहिवासी तिच्याशी बांधले जातात. मग आपसूकच ज्यूलिएट गर्नसीच्या जलप्रवासाला निघते आणि याच बेटावर तिच्या आयुष्याला एक निर्णायक कलाटणी मिळते. कधी करुणरसात भिजलेली, तर कधी सौम्य विनोदाची पखरण असलेली ही स्नेहाद्र्र पत्रं म्हणजे शब्दांचा आनंदोत्सव आहे. हा जल्लोष रसिक वाचकांनाही तितकाच भावेल यात कसलीही शंका नाही.

No Records Found
No Records Found
Keywords
"#MARATHIBOOKS#ONLINEMARATHIBOOKS#TRANSLATEDMARATHIBOOKS#TBC#TRANSLATEDBOOKS@50% #GUERNSEYVACHAKMANDAL #THEGUERNSEYLITERARYANDPOTATOPEELPIESOCIETY #गर्नसीवाचकमंडळ #FICTION #TRANSLATEDFROMENGLISHTOMARATHI #MAITREYEEJOSHI #MARYANNSHAFFERANNIEBARROWS "
Customer Reviews
  • Rating StarUma Amol

    साल १९४६. नुकतेच दुसरे महायुद्ध संपले आहे. या कादंबरीची नायिका ज्युलिएट अॅशटन एक लेखिका आहे जिचे `इझी गोज टू वाॅर` हे पुस्तक प्रसिद्ध झाले अाहे.ती दुसर्या पुस्तकासाठी विषय शोधते आहे. त्याचवेळेस गर्नसी बेटावर राहणारा डाॅसी अॅडम्स नावाचा रहिवासी ज्युलिटला पत्र पाठवतो. त्याच्याकडे चाल्स्र लँबचे एक पुस्तक असते ज्यावर ज्युलिएट चे नावअसते.कदाचित ती चाल्स्‌ लँबची पुस्तके कोठे मिळतील हे सांगू शकेल म्हणून तो तिला पत्र लिहितो. गर्नसी हे एक ब्रिटिश बेट असतं ज्याचा ताबा युद्धकाळात नाझींनी घेतलेला असतो आणि त्यांनी या बेटावरच्या लोकांचे जिणे हराम केलेले असते. जसजसे ज्युलिएट आणि डाॅसी एकमेकांना पत्र पाठवत राहतात तसतशी ती गर्नसी बेटावरच्या माणसांकडे ओढली जाते. डा‌ॅसी आणि त्याच्या मित्रमंडळींनी या गर्नसी वाचक मंडळाची स्थापना केलेली असते. युद्धकाळात संचारबंदी असलेल्या काळोख्या रात्रींमध्ये या सगळ्या लोकांना जवळ आणलं ते या वाचक मंडळानेच. या मंडळाची खरी सुरवात एका मेजवानीमुळे होते. एका रात्री ही मंडळी चोरून एक डुक्कर भाजतात व त्याचा चट्टामट्टा करतात. चोरून अशासाठी की त्या काळात डुक्कर जवळ बाळगणे अपराध मानला जाई.शेतात पिकलेले धान्य, फळे, भाजीपाला, कोंबड्या, डुक्कर, गाईगुरे हे सगळे नाझी सैनिकांनी ताब्यात घेतलेले होते. संचारबंदीच्या काळात एकमेकांच्या घरी जाणं हाही गुन्हा ठरत होता. मेजवानीच्या त्या रात्री ही मंडळी म़ौजमजा करुन गुपचूप आपल्या घरी परतत असताना सैनिकांच्या तावडीत सापडतात. तेव्हा त्याच्यातील एक मैत्रीण एलिझाबेथ सैनिकांना थाप मारते की आम्ही एक वाचक मंडळ सुरू केलय आम्ही एकमेकांच्या घरी जमतो व पुस्तकांचे वाचन करतो. जेव्हा ते सैनिक मंडळाचे नाव विचारतात तेव्हा ती हे `गर्नसी लिटररी अॅन्ड पोटॅटो पील पाय सोसायटी `हे विचित्र पण मजेशीर नाव अचानक तयार करते व त्यांना सांगते. त्यामुळे या सगळ्या मंडळींची सुटका होते. तेव्हापासून ते खरंच पुस्तके वाचायला सुरूवात करतात. हळूहळू डाॅसी बरोबर त्याची मित्र मंडळीही ज्युलिएट ला पत्र लिहायला लागतात. त्यांच्या पत्रातून तिला गर्नसी बेटाविषयी, त्यांच्या आवडीनिवडींविषयी ,नाझी अमलातून नुकत्याच स्वतंत्र झालेल्या व सुटकेचा श्वास सोडलेल्या समाजजिवनाविषयीची माहिती मिळत जाते. तिला यावर पुस्तक लिहावसं वाटतं. गर्नसी बेटाची ओढ लागते आणी ज्युलिएट बेटावर पोहोचते.पुढे काय होते ते तुम्हीच पुस्तक वाचून जाणून घ्या. या पुस्तकावर आधारित एक सिनेमा Netflix ने काढला आहे. पुस्तकातील सगळंच काही चित्रपटात नाहीये पण गर्नसी बेटाचं सौंदर्य चित्रपटात बघायला मिळते. तसेच ज्युलिएट आणी डाॅसी चे काम लिली जेम्स आणि मायकेल ह्यूजमन यांनी छान केलयं. तर पुस्तक नक्की वाचा आणि चित्रपट नक्की बघा. ...Read more

Write Your Own Review
  • Default typing language is Marathi. To type in English press Ctrl+G key combination
Submit Review
PLEASE SEND YOUR AUDIO REVIEW ON editorial@mehtapublishinghouse.com

Related Books

People Who Bought This Item Also Bought

Latest Reviews

NAGZIRA
NAGZIRA by VYANKATESH MADGULKAR Rating Star
कृष्णा DIWATE

आजच्या पुस्तकाचा विषय माझ्या आवडीचा - जंगलाचा... *जंगल - काय असतं ?* म्हटलं तर फक्त झाडे, नदी-नाले, प्राणी पक्षी यांनी भरलेला जमिनीचा एक तुकडा .... की वन-देवता? की पशु-पक्ष्यांचं घर? की जीवनचक्रातील अति-महत्वाचा घटक? की आपल्यातल्या दांभिकपणाला - दिखव्याला - व्यवहाराला गाळून टाकणारं आणि आपल्यालाही त्याच्यासारखाच सर्वसमावेशक, निर्मळ बनवणारं आणि आपल्यातल्या originality ला बाहेर आणणारं, असं एक अजब रसायन? *जंगल भटक्यांना विचारा एकदा... बोलतानाच त्यांच्या चेहऱ्यावर आणि डोळ्यात जी चमक दिसेल ना, त्यातून फार वेळ वाट न बघता सरळ जंगल गाठण्याची इच्छा न होईल तरच नवल!* आमचा एक मित्र- ज्याने असंच जंगलांचं वेड लावलं आणि अजून एक भटकी मैत्रीण - जिने त्या वेडात भरच घातली..... आणि असे अजून अनेक भटके निसर्गप्रेमी ... आणि मुळातूनच निसर्गाची ओढ , या सर्व गोष्टी माझ्या जंगल -प्रेमासाठी कारणीभूत ठरल्या. *आणि मग अरण्यऋषी श्री. मारुती चितमपल्ली, शंकर पाटील (कथा), डॉ. सलीम अली, जिम कॉर्बेट, व्यंकटेश माडगूळकर इत्यादींनी या निसर्गदेवतेकडे बघण्याची एक वेगळी दृष्टी दिली. त्या सर्वांनाच आजचा हा पुस्तक-परिचय सादर अर्पण!!* कथांसाठी प्रसिद्ध असणाऱ्या लेखकाने हे नागझिरा पुस्तक का बरे लिहिले असावे? मनोगतात ते स्वतः म्हणतात - *"महाराष्ट्रातील एखाद्या आडबाजूच्या जंगलात जाऊन महिना दोन महिने राहावे, प्राणी जीवन, पक्षी जीवन, झाडेझुडे पाहत मनमुराद भटकावे आणि या अनुभवाला शब्दरूप द्यावे हा विचार गेली काही वर्षे माझ्या मनात घोळत होता. काही परदेशी प्राणी शास्त्रज्ञांनी असा उद्योग करून लिहिलेली उत्तम पुस्तके माझ्या वाचण्यात आल्यापासून ही इच्छा फारच बळवली. मी इथे तिथे प्रयत्न करून पाहिले आणि निराश झालो. हे काम आपल्या आवाक्यातले नाही असे वाटले. मग शेल्लरने कुठेतरी लिहिल्याचे वाचले की भारतातील लोक प्राणी जीवनाच्या अभ्यासात उदासीन आहेत, आफ्रिकेच्याही फार मागे आहेत. त्यांना वाटते अशा संशोधनासाठी प्रचंड खर्च करावा लागतो, पाण्यासारखा पैसा लागतो. पण तसे नाही. गळ्यात दुर्बीण, मनात अमाप उत्साह आणि आस्था असली की अभ्यास होतो. मी शक्य तेव्हा एकट्यानेच उठून थोडेफार काम करत राहायचे ठरवले. कधी काझीरंगा, मानस या अभयारण्यावर, कधी नवेगाव-बांधावर तर कधी कोरेगावच्या मोरावर लिहित राहिलो.* *मला चांगली जाणीव आहे की हा प्रयत्न नवशिक्याचा आहे. तो अपुरा आहे, भरघोस नाही. त्यात बऱ्याच त्रुटी आहेत, पण नव्या रानात शिरण्यासाठी पहिल्यांदा कोणीतरी वाट पाडावी लागते. पुढे त्या वाटेने ये-जा सुरू होते. मी लहानशी वाट पाडली आहे एवढेच!"* लेखक आत्ता असते तर त्यांना नक्की सांगितले असते की तुम्ही पाडलेली पायवाट आता जवळ-पास राजमार्ग बनत चालली आहे. आज अनेक वन्य-जीव अभ्यासक, जंगल भटके सुजाण व सतर्क झाले आहेत, जंगले आणि प्राणी वाचले पाहिजेत यासाठी प्रयत्न सुरु आहेत. ह्या प्रयत्नांमागे लेखकासारख्या अनेक वनांचा अभ्यास करून ते आपल्यासमोर आणणाऱ्यांचा मोठा हात आहे. आज पक्षी-निरीक्षक किरण पुरंदरेंसारखे व्यक्ती शहरातील सगळा गाशा गुंडाळून जंगलात राहायला गेलेत ... काय नक्की thought -process झाली असेल त्यांची? फक्त जंगल-भटकंती करताना पाळावयाचे नियम अत्यंत महत्वाचे आहे. मुख्यत्वे-करून कुठल्याही वृक्षांचे, प्राणी-पक्ष्यांचे आपल्या असण्याने कुठलाही त्रास किंवा धोका - हानी संभवू नये, याची काळजी आपल्यासारख्या सुज्ञ भटक्यांनी नक्की घ्यावी. तरच हे भटकणे आनंद-दायी होईल. *भंडारा जिल्यातील नागझिरा हे एक अभयारण्य! फार सुंदर आहे.* हे पुस्तक फक्त लेखकाच्या दृष्टीने त्यांना भावलेलं जंगल आहे का? फक्त जंगलाचं वर्णन आहे का? तर नाही. एक पट्टीचा कथालेखक आणि मानव-स्वभाव चितारणारा लेखक केवळ वर्णन करू शकत नाही. माझ्या मते ही एक प्रक्रिया आहे, त्यांच्या अंतर्बाह्य बदलाची, जी त्यांना जाणवली, अगदी प्रकर्षाने. आणि तोच स्वतःचा शोध त्यांनी आपल्यासमोर मांडण्याचा प्रयत्न केलाय. बाकी प्रत्येकाचं जंगल वेगळं, खरं जंगल नाही तर स्वतःच्या आतलं एक जंगल. ते ज्याचं त्याने शोधायचं, त्यात डुंबायच, विहार करायचा आणि काही गवसत का ते बघायचं .... लेखकानेही तेच केलं... एक स्वगत मांडलं आहे.... आणि त्यातून संवादही साधला आहे. हे पुस्तक ललित म्हणावे की कादंबरी, वर्णन म्हणावे की आत्मकथन, अशा हिंदोळ्यावर हे वाचताना मी सतत राहते. अतिशय आशयपूर्ण गहिऱ्या अर्थाचे लिखाण आहे यात. लेखकाने नागझिरा आणि त्याचे वर्णन कसे केले आहे ते आपण रसिक वाचकांनी हे पुस्तक वाचूनच त्याचा आनंद घ्यावा. ते इथे मी सांगत बसणार नाही, उगाच तुमचं आनंद का हिरावून घेऊ? मी इथे मला भावलेले लेखकच मांडण्याचा अल्पसा प्रयत्न करत आहे, ते ही या पुस्तकाच्या माध्यमातून... पहिल्याच पानावर ते काय लिहितात बघा - *"गरजा शक्य तेवढ्या कमी करायच्या, दोनच वेळा साधे जेवण घ्यायचे, त्यात पदार्थ सुद्धा दोन किंवा तीनच. स्वतःचे कामे स्वतःच करायची. पाणी आणणे, कपडे धुणे अंथरून टाकणे आणि काढणे या साध्या सुध्या गोष्टींसाठी माणसांनी दुसऱ्यावर का अवलंबून राहावे? एकांत, स्वावलंबन आणि प्रत्येक बाबतीत मितव्यय ही त्रिसूत्री पाळून जंगलात पायी भटकायचे, जंगलाच्या कुशीत राहून निरागस असा आनंद लुटायचा या माफक अपेक्षेने गेलो आणि माझा काळ फार आनंदत गेला . रेडिओ, वृत्तपत्रे, वाङ्मय चर्चा, वाचन, कुटुंब, मित्र, दुसऱ्याच्या घरी जाणे येणे, जेवण देणे आणि घेणे यापैकी काहीही नसताना कधी कंटाळा आला नाही. करमत नाही असे झाले नाही. रोज गाढ झोप आली. स्वप्न पडले असतील तर ती सकाळी आठवली नाही. शिवाय मित आहार आणि पायी हिंडणे यामुळे चरबी झडली. एकूणच मांद्य कमी झाले."* हे वाचून आपल्याला नक्की काय हवे असते, आणि रोजच्या रहाटगाडग्यात आपण काय करतो, याची मनातल्या मनात तुलना व्हावी. खरंच काय हवं असतं आपल्याला? आपण सतत प्रेम, शांती, समाधान आणि मनःशांती याच्याच तर शोधात असतो ना? आणि नेमक्या ह्याच सर्व गोष्टी बाजूला पडून आपण नुसते धावतच असतो... कशासाठी?? जीवनाचं तत्वज्ञान हे फार गंभीर नाहीये, अगदी छोट्या छोट्या गोष्टीतून आपण ते समजून घेऊन शकतो. फक्त ती जाण असली पाहिजे. थोडासा थांबून विचार झाला पाहिजे. मनःचक्षु उघडे पाहिजे आणि मुख्य म्हणजे मी कुणीतरी मोठा , हा भाव पहिल्यांदा गाळून पडला पाहिजे. *अगदी तसंच जसं पानगळीच्या मोसमात जुनं पान अगदी सहज गळून पडतं ... नव्यासाठी जागा करून देतं ... जंगल आपल्याला हेच शिकवतं ... न बोलता ... त्याच्या कृतीतून ... आपली ते समजून घेण्याची कुवत आहे का?* शेवटच्या प्रकरणात लेखक परतीसाठी रेल्वे फलाटावर येतो. तेव्हाचचं त्यांचं स्वगत फार विचार करायला भाग पाडतं - *"ह्या दोन तासात करण्याजोगे असे काहीच महत्त्वाचे कार्य नसल्यामुळे मी आरशासमोर बसून दाढी केली, मिशा काढून टाकल्या. सतत अंगावर होते ते हिरवे कपडे काढून टाकले आणि इतके दिवस माझ्या कातडी पिशवीच्या तळाशी परिटघडी राहिलेले झुळझुळीत कपडे चढवून पोशाखी बनलो.`* किती साधी वाक्य आहेत, पण `पोशाखी बनलो` यातून किती काय काय सांगायचे आहे लेखकाला... गहिरेपण जाणवते! मला विचार करायला भाग पाडते. ट्रेक करून गड -किल्ल्यांहून परतताना माझीही अवस्था काहीशी अशीच व्हायची... जाड पावलांनी घरी परतणे आणि पुन्हा निसर्गात भटकायला मिळण्याची वाट पाहणे, याशिवाय गत्यंतर नसायचे. *जंगलांवर , निसर्गावर निस्सीम प्रेम करणाऱ्या आणि त्यांच्या संवर्धनासाठी झटणाऱ्या अनेक वेड्यांमुळे आज आपली वसुंधरा टिकली आहे. पुढील पिढ्यांसाठी तिला असच बहरत ठेवायचं असेल, किमान टिकवायचं जरी असेल तरी आपणही थोडेसे निसर्ग-वेडे व्हायला काय हरकत आहे??* *वृक्षवल्ली आम्हा सोयरे... वनचरे ...* धन्यवाद! जय हिंद!!! ...Read more