* Front & back cover images are for illustration purposes only and the price of book is sold separately.
  • Original Book Title: JAMAICA INN
  • Availability : Available
  • Translators : SNEHAL JOSHI
  • ISBN : 9788184980592
  • Edition : 2
  • Publishing Year : SEPTEMBER 2009
  • Weight : 100.00 gms
  • Pages : 292
  • Language : Translated From ENGLISH to MARATHI
  • Category : FICTION
Quantity
Buying Options:
  • Ebooks:
  • Print Books:
THE COACHMAN TRIED TO WARNHER AWAY FROM THE RUINED, FORBIDDING PLACE ON THE RAINSWEPT CORNISH COAST. BUT YOUNG MARY YELLAN CHOSE INSTEAD TO HONOR HER MOTHER`S DYING REQUEST THAT SHE JOIN HER FRIGHTENED AUNT PATIENCE AND HUGE, HULKING UNCLE JOSS MERLYN AT JAMAICA INN. FROM HER FIRST GLIMPSE ON THAT RAW NOVEMBER EVE, SHE COULD SENSE THE INN`S DARK POWER. BUT NEVER DID MARY DREAM THAT SHE WOULD BECOME HOPELESSLY ENNARED IN THE VILE, VILLAINOUS SCHEMES BEING HATCHED WITHIN ITS CRUMBLING WALLS OR THAT A HANDSOME, MYSTERIOUS STRANGER WOULD SO INCITE HER PASSIONS... TEMPTING HER TO LOVE A MAN WHOM SHE DARES NOT TRUST.
सावल्या त्या निर्जन जागेतून सरकल्या. घोड्याच्या टापांचे आवाज खालच्या दगडी रस्त्यावरून जोरात आले. ते पुन्हा आले होते... ते गूढ पाहुणे, जे अंधाराच्या स्तराखाली जमेका इनमध्ये यायचे. मेरी येलाननं त्यांनी पुटपुटलेल्या त्या शपथा आणि त्यांचं भेसूर हास्य घाबरून ऐकलं. हे कोण लोक होते? तिच्या काकांचा आणि त्यांचा कोणत्या भयानक उद्योग होता? ही कथा आहे अनुराग, फसवणूक आणि मृत्यूची. एका भयानक कारस्थानाच्या जाळ्यात अडकलेल्या एका सुंदर तरुण स्त्रीची आणि न आवरता येणारं तिचं एका पाजी माणसावर जडलेलं प्रेम. डॅफने द्यू मोरियेर ह्याच्या अशा इतर जगप्रसिद्ध कादंब-यांप्रमाणेच ह्या त्याच्या कथेतही तीच अनिश्चितता आणि उत्कंठा आहे.
Video not available
No Records Found
No Records Found
Keywords
#MARATHIBOOKS#ONLINEMARATHIBOOKS#TRANSLATEDMARATHIBOOKS#TBC#TRANSLATEDBOOKS@50% #JAMAICAINN #JAMAICAINN #जमेकाइन #FICTION #TRANSLATEDFROMENGLISHTOMARATHI #SNEHALJOSHI #स्नेहलजोशी #DAPHNEDUMAURIER
Customer Reviews
  • Rating StarBhalchandra Sandbhor

    मला असं वाटतं की लेखकाच्या साहित्याला देशांची कींवा त्यातील राज्यंची सीमा नसते. देश आणि भाषा कोणतीही असो साहित्य उत्तम असेल तर ते वेगवेगळ्या भाषामध्ये अनुवादित होत असतं आणि त्याची लोकप्रियता दिवसें दिवस जगभर वाढतच जाते. आता बरीच मराठी पुस्तेही वेगवेगळया भारतीय तसेच जागतीक भाषामध्ये अनुवादित झाली आहेत. ‘जमेका इन’ ही डॅफने दयु मोरियेर या लेखीकेची १९३६ मधे प्रकाशीत झालेली इंग्लिश कादंबरीचा मराठी अनुवाद नुकताच वाचला एक छान विषय आणी शेवटपर्यंत रंजक होत जाणारं कथानक, कादंबरीची नायिका मेरी येलान चे वडील आणी त्यानंतर होणाऱ्या आईच्या मृत्यू नंतर तिने आईला दिलेल्या वचनानुसार तिचं मुळ आवडत गाव हेलफोर्ड सोडून तिच्या मावशीकडे बोडमीन या गावी जमेका इन या खानावळीत रहायला येते. जमेका इनमधे रहायला आल्यानंतर लवकरच मेरीला समजते की ‘जमेका इन’ ही एकेकाळी नावजलेली खानावळ सध्या मालकाच्या मंजे तिच्या काकांच्या जॉस मेरलीन च्या जहाज तस्करी करणाऱ्या टोळीच्या सावटाखाली आहे. तिच्या मावशीवर तिचा पती मंजे काकांकडून होणारे आत्याचार, तस्करी मालाची गुप्तपणे खानावळीतिल होणारी साठवणूक, यामधून तिच्या मावशीला सोडवण्यासाठी मेरी ऐकटी निर्भीस्तपणे शेवटपर्यंत या तस्करी टोळीशी लढा देते पण तिच्या मावशीला वाचवू शकत नाही. तिच्या मावशीचा शेवटी या लढ्यात दुखत अंत होतो पण ‘जमेका इन’ परत एकदा मोकळा श्वास घेते. आजही ही खानावळ इंग्लंडमधे बोडमीन या ठिकाणी भुकेलेल्या प्रवाश्यासाठी खुली आहे. कादंबरी वाचून झाल्यावर कधी इंग्लंड ला गेलो तर बोडमीनला जाऊन ‘जमेका इन’ ला भेट द्यावी ही ईछ्या मनात पिंगा घालत राहते एवढं मात्र नक्की. ...Read more

  • Rating StarDAINIK SAMANA 20-6-2010

    मेरी येलान ही तरुण मुलगी अनाथ झाल्यामुळे आपलं मूळ गाव सोडून इंग्लंडमधल्या कॉर्नवॉल भागात बॉडमिन इथे राहायला येते, तिथे तिची मावशी पेशन्स आणि मावसा जॉस मेरलिन हे ‘जमैका इन’ नावाची प्रसिद्ध खाणावळ चालवत असतात. लवकरच मेरीला कळून चुकतं की, ‘जमैका इन’ला ोक घाबरतात. कारण जॉस मेरलिन हा एक गुन्हेगारी टोळी चालवतोय. हे टोळीवाले कॉर्नवॉलच्या किनाऱ्यावर अंधाऱ्या रात्री प्रवासी गलबतांना चुकीचे इशारे देतात. परिणामी ती गलबतं खडकांवर आपटून फुटतात. मग हे टोळीवाले त्या गलबतांवरच्या सर्व माणसांना ठार मारून सगळा माल लुटतात. मेरी भयभीत होते. आपली मावशी तिच्या नवऱ्याच्या या भयंकर कारस्थानांमध्ये पुरती फसली आहे; आपणच तिला वाचवायला हवं असं समजून त्या दिशेने प्रयत्न करणाऱ्या मेरीला एक दिवस असंही कळतं की, जॉस मेरलिन या टोळीचा मुख्य बॉस नाही. स्वत: जॉस त्या अज्ञात बॉसच्या हातातलं खेळणं आहे. मग कोण असेल तो खरा खलनायक? बॉडमिनच्या मैलोगणती पसरलेल्या माळावर फिरताना मेरीला आणखी तीन व्यक्ती परिचित होतात. जॉसचा धाकटा भाऊ जेम मेरलिन, जमीनदार बसात आणि दयाळू पाद्री डेव्ही, जॉस काका आणि पेशन्स मावशी यांचा खून होतो. मेरीच्या नको तिथे कडमडण्यामुळे अखेर खलनायकाचं भांडं फुटतं, तो मेरीला ओलीस धरून समुद्रमार्गे स्पेनला पळून जाऊ पाहतो, पण अखेर जेम मेरलिनच्या गोळीला बळी पडतो. अशा तोंडावल्याची असंख्य कथानकं आपण गेल्या पन्नास-साठ वर्षांत विविध रहस्य कादंबऱयांमध्ये वाचली आहेत किंवा रुपेरी पडद्यावर पाहिली आहेत. त्यामुळे खरा खलनायक कोण असेल हे आपण तर्काने नक्कीच जाणलं असेल. मूळ इंग्रजी कादंबरी १९३६ साली लिहिली गेली आणि प्राचंड गाजली. दॅफ्ने द्यु मॉरिए या ब्रिटिश लेखिकेची ही चौथी कादंबरी होती. दॅफ्ने द्यु मॉरिएने यात चितारलेला इंग्लंडमधल्या कॉनवॉल भागातला निसर्ग, विशेषत: बॉडमिनच्या अफाट माळाची वर्णनं वाचकाला खिळवून ठेवतात. १९३९ साली या कादंबरीवर याच नावाचा चित्रपट रहस्यचित्र सम्राट आल्फ्रेड हिचकॉक याने काढला. त्यात चार्ल्स लॉटन या त्यावेळच्या प्रख्यात नटाने खलनायाकाची भूमिका केली होती. मात्र स्वत: दॅफ्ने द्यु मॉरिएला चित्रपट पसंत पडला नव्हता. कारण चार्ल्स लॉटनने मूळ कथानक स्वत:च्या पसंतीनुसार बदलून घेतलं होतं. ब्रिटनमध्ये ख्यातनाम पुरुषांना राजघराण्यातर्फे ‘सर’ ही पदवी दिली जाते. तशीच ख्यातनाम स्रियांना ‘डेम’ ही पदवी दिली जाते. डेम म्हणजे बाईसाहेब. डॅफ्ने द्यु मॉरिए आणि अ‍ॅगाथा खिस्ती या दोन महान रहस्यकथा सम्राज्ञींना इंग्लंडच्या राणीने ‘डेम’ ही पदवी दिली होती. डेम दॅफ्ने द्यु मॉरिएच्या प्रस्तुत ‘जमैका इन’चा मराठी अनुवाद मात्र अगदी सपक झाला आहे. मूळ इंग्रजीतल्या निसर्गवर्णनांचा प्रभावी प्रलय मराठीत अनुभवाला येत नाही. मांडणी, मुखपृष्ठ, निर्मिती अगदी तांत्रिक अंगे सुबक. ...Read more

  • Rating StarDAINIK PUNYANAGARI 8-11-2009

    डॅफने द्यू मोरियेर यांच्या ‘जमेका इन’ या पुस्तकाचा अनुवाद स्नेहल जोशी यांनी केला आहे. ही कथा आहे अनुराग, फसवणूक आणि मृत्यूची एका भयानक कारस्थानाच्या जाळ्यात अडकलेल्या एका सुंदर तरुणीची. ही सुंदरी एका पाजी माणसाच्या प्रेमात आकंठ बुडते आणि त्याचा परिणा म्हणून स्वतःवर अनेक संकटं ओढवून घेते. डॅफने द्यू मोरियेर यांच्या इतर जगप्रसिद्ध कादंबऱयांप्रमाणेच या कथेतही तीच अनिश्चितता आणि उत्कंठा आहे. ...Read more

Write Your Own Review
  • Default typing language is Marathi. To type in English press Ctrl+G key combination
Submit Review
PLEASE SEND YOUR AUDIO REVIEW ON editorial@mehtapublishinghouse.com

Related Books

People Who Bought This Item Also Bought

Latest Reviews

NAGZIRA
NAGZIRA by VYANKATESH MADGULKAR Rating Star
कृष्णा DIWATE

आजच्या पुस्तकाचा विषय माझ्या आवडीचा - जंगलाचा... *जंगल - काय असतं ?* म्हटलं तर फक्त झाडे, नदी-नाले, प्राणी पक्षी यांनी भरलेला जमिनीचा एक तुकडा .... की वन-देवता? की पशु-पक्ष्यांचं घर? की जीवनचक्रातील अति-महत्वाचा घटक? की आपल्यातल्या दांभिकपणाला - दिखव्याला - व्यवहाराला गाळून टाकणारं आणि आपल्यालाही त्याच्यासारखाच सर्वसमावेशक, निर्मळ बनवणारं आणि आपल्यातल्या originality ला बाहेर आणणारं, असं एक अजब रसायन? *जंगल भटक्यांना विचारा एकदा... बोलतानाच त्यांच्या चेहऱ्यावर आणि डोळ्यात जी चमक दिसेल ना, त्यातून फार वेळ वाट न बघता सरळ जंगल गाठण्याची इच्छा न होईल तरच नवल!* आमचा एक मित्र- ज्याने असंच जंगलांचं वेड लावलं आणि अजून एक भटकी मैत्रीण - जिने त्या वेडात भरच घातली..... आणि असे अजून अनेक भटके निसर्गप्रेमी ... आणि मुळातूनच निसर्गाची ओढ , या सर्व गोष्टी माझ्या जंगल -प्रेमासाठी कारणीभूत ठरल्या. *आणि मग अरण्यऋषी श्री. मारुती चितमपल्ली, शंकर पाटील (कथा), डॉ. सलीम अली, जिम कॉर्बेट, व्यंकटेश माडगूळकर इत्यादींनी या निसर्गदेवतेकडे बघण्याची एक वेगळी दृष्टी दिली. त्या सर्वांनाच आजचा हा पुस्तक-परिचय सादर अर्पण!!* कथांसाठी प्रसिद्ध असणाऱ्या लेखकाने हे नागझिरा पुस्तक का बरे लिहिले असावे? मनोगतात ते स्वतः म्हणतात - *"महाराष्ट्रातील एखाद्या आडबाजूच्या जंगलात जाऊन महिना दोन महिने राहावे, प्राणी जीवन, पक्षी जीवन, झाडेझुडे पाहत मनमुराद भटकावे आणि या अनुभवाला शब्दरूप द्यावे हा विचार गेली काही वर्षे माझ्या मनात घोळत होता. काही परदेशी प्राणी शास्त्रज्ञांनी असा उद्योग करून लिहिलेली उत्तम पुस्तके माझ्या वाचण्यात आल्यापासून ही इच्छा फारच बळवली. मी इथे तिथे प्रयत्न करून पाहिले आणि निराश झालो. हे काम आपल्या आवाक्यातले नाही असे वाटले. मग शेल्लरने कुठेतरी लिहिल्याचे वाचले की भारतातील लोक प्राणी जीवनाच्या अभ्यासात उदासीन आहेत, आफ्रिकेच्याही फार मागे आहेत. त्यांना वाटते अशा संशोधनासाठी प्रचंड खर्च करावा लागतो, पाण्यासारखा पैसा लागतो. पण तसे नाही. गळ्यात दुर्बीण, मनात अमाप उत्साह आणि आस्था असली की अभ्यास होतो. मी शक्य तेव्हा एकट्यानेच उठून थोडेफार काम करत राहायचे ठरवले. कधी काझीरंगा, मानस या अभयारण्यावर, कधी नवेगाव-बांधावर तर कधी कोरेगावच्या मोरावर लिहित राहिलो.* *मला चांगली जाणीव आहे की हा प्रयत्न नवशिक्याचा आहे. तो अपुरा आहे, भरघोस नाही. त्यात बऱ्याच त्रुटी आहेत, पण नव्या रानात शिरण्यासाठी पहिल्यांदा कोणीतरी वाट पाडावी लागते. पुढे त्या वाटेने ये-जा सुरू होते. मी लहानशी वाट पाडली आहे एवढेच!"* लेखक आत्ता असते तर त्यांना नक्की सांगितले असते की तुम्ही पाडलेली पायवाट आता जवळ-पास राजमार्ग बनत चालली आहे. आज अनेक वन्य-जीव अभ्यासक, जंगल भटके सुजाण व सतर्क झाले आहेत, जंगले आणि प्राणी वाचले पाहिजेत यासाठी प्रयत्न सुरु आहेत. ह्या प्रयत्नांमागे लेखकासारख्या अनेक वनांचा अभ्यास करून ते आपल्यासमोर आणणाऱ्यांचा मोठा हात आहे. आज पक्षी-निरीक्षक किरण पुरंदरेंसारखे व्यक्ती शहरातील सगळा गाशा गुंडाळून जंगलात राहायला गेलेत ... काय नक्की thought -process झाली असेल त्यांची? फक्त जंगल-भटकंती करताना पाळावयाचे नियम अत्यंत महत्वाचे आहे. मुख्यत्वे-करून कुठल्याही वृक्षांचे, प्राणी-पक्ष्यांचे आपल्या असण्याने कुठलाही त्रास किंवा धोका - हानी संभवू नये, याची काळजी आपल्यासारख्या सुज्ञ भटक्यांनी नक्की घ्यावी. तरच हे भटकणे आनंद-दायी होईल. *भंडारा जिल्यातील नागझिरा हे एक अभयारण्य! फार सुंदर आहे.* हे पुस्तक फक्त लेखकाच्या दृष्टीने त्यांना भावलेलं जंगल आहे का? फक्त जंगलाचं वर्णन आहे का? तर नाही. एक पट्टीचा कथालेखक आणि मानव-स्वभाव चितारणारा लेखक केवळ वर्णन करू शकत नाही. माझ्या मते ही एक प्रक्रिया आहे, त्यांच्या अंतर्बाह्य बदलाची, जी त्यांना जाणवली, अगदी प्रकर्षाने. आणि तोच स्वतःचा शोध त्यांनी आपल्यासमोर मांडण्याचा प्रयत्न केलाय. बाकी प्रत्येकाचं जंगल वेगळं, खरं जंगल नाही तर स्वतःच्या आतलं एक जंगल. ते ज्याचं त्याने शोधायचं, त्यात डुंबायच, विहार करायचा आणि काही गवसत का ते बघायचं .... लेखकानेही तेच केलं... एक स्वगत मांडलं आहे.... आणि त्यातून संवादही साधला आहे. हे पुस्तक ललित म्हणावे की कादंबरी, वर्णन म्हणावे की आत्मकथन, अशा हिंदोळ्यावर हे वाचताना मी सतत राहते. अतिशय आशयपूर्ण गहिऱ्या अर्थाचे लिखाण आहे यात. लेखकाने नागझिरा आणि त्याचे वर्णन कसे केले आहे ते आपण रसिक वाचकांनी हे पुस्तक वाचूनच त्याचा आनंद घ्यावा. ते इथे मी सांगत बसणार नाही, उगाच तुमचं आनंद का हिरावून घेऊ? मी इथे मला भावलेले लेखकच मांडण्याचा अल्पसा प्रयत्न करत आहे, ते ही या पुस्तकाच्या माध्यमातून... पहिल्याच पानावर ते काय लिहितात बघा - *"गरजा शक्य तेवढ्या कमी करायच्या, दोनच वेळा साधे जेवण घ्यायचे, त्यात पदार्थ सुद्धा दोन किंवा तीनच. स्वतःचे कामे स्वतःच करायची. पाणी आणणे, कपडे धुणे अंथरून टाकणे आणि काढणे या साध्या सुध्या गोष्टींसाठी माणसांनी दुसऱ्यावर का अवलंबून राहावे? एकांत, स्वावलंबन आणि प्रत्येक बाबतीत मितव्यय ही त्रिसूत्री पाळून जंगलात पायी भटकायचे, जंगलाच्या कुशीत राहून निरागस असा आनंद लुटायचा या माफक अपेक्षेने गेलो आणि माझा काळ फार आनंदत गेला . रेडिओ, वृत्तपत्रे, वाङ्मय चर्चा, वाचन, कुटुंब, मित्र, दुसऱ्याच्या घरी जाणे येणे, जेवण देणे आणि घेणे यापैकी काहीही नसताना कधी कंटाळा आला नाही. करमत नाही असे झाले नाही. रोज गाढ झोप आली. स्वप्न पडले असतील तर ती सकाळी आठवली नाही. शिवाय मित आहार आणि पायी हिंडणे यामुळे चरबी झडली. एकूणच मांद्य कमी झाले."* हे वाचून आपल्याला नक्की काय हवे असते, आणि रोजच्या रहाटगाडग्यात आपण काय करतो, याची मनातल्या मनात तुलना व्हावी. खरंच काय हवं असतं आपल्याला? आपण सतत प्रेम, शांती, समाधान आणि मनःशांती याच्याच तर शोधात असतो ना? आणि नेमक्या ह्याच सर्व गोष्टी बाजूला पडून आपण नुसते धावतच असतो... कशासाठी?? जीवनाचं तत्वज्ञान हे फार गंभीर नाहीये, अगदी छोट्या छोट्या गोष्टीतून आपण ते समजून घेऊन शकतो. फक्त ती जाण असली पाहिजे. थोडासा थांबून विचार झाला पाहिजे. मनःचक्षु उघडे पाहिजे आणि मुख्य म्हणजे मी कुणीतरी मोठा , हा भाव पहिल्यांदा गाळून पडला पाहिजे. *अगदी तसंच जसं पानगळीच्या मोसमात जुनं पान अगदी सहज गळून पडतं ... नव्यासाठी जागा करून देतं ... जंगल आपल्याला हेच शिकवतं ... न बोलता ... त्याच्या कृतीतून ... आपली ते समजून घेण्याची कुवत आहे का?* शेवटच्या प्रकरणात लेखक परतीसाठी रेल्वे फलाटावर येतो. तेव्हाचचं त्यांचं स्वगत फार विचार करायला भाग पाडतं - *"ह्या दोन तासात करण्याजोगे असे काहीच महत्त्वाचे कार्य नसल्यामुळे मी आरशासमोर बसून दाढी केली, मिशा काढून टाकल्या. सतत अंगावर होते ते हिरवे कपडे काढून टाकले आणि इतके दिवस माझ्या कातडी पिशवीच्या तळाशी परिटघडी राहिलेले झुळझुळीत कपडे चढवून पोशाखी बनलो.`* किती साधी वाक्य आहेत, पण `पोशाखी बनलो` यातून किती काय काय सांगायचे आहे लेखकाला... गहिरेपण जाणवते! मला विचार करायला भाग पाडते. ट्रेक करून गड -किल्ल्यांहून परतताना माझीही अवस्था काहीशी अशीच व्हायची... जाड पावलांनी घरी परतणे आणि पुन्हा निसर्गात भटकायला मिळण्याची वाट पाहणे, याशिवाय गत्यंतर नसायचे. *जंगलांवर , निसर्गावर निस्सीम प्रेम करणाऱ्या आणि त्यांच्या संवर्धनासाठी झटणाऱ्या अनेक वेड्यांमुळे आज आपली वसुंधरा टिकली आहे. पुढील पिढ्यांसाठी तिला असच बहरत ठेवायचं असेल, किमान टिकवायचं जरी असेल तरी आपणही थोडेसे निसर्ग-वेडे व्हायला काय हरकत आहे??* *वृक्षवल्ली आम्हा सोयरे... वनचरे ...* धन्यवाद! जय हिंद!!! ...Read more