* Front & back cover images are for illustration purposes only and the price of book is sold separately.
  • Availability : Available
  • ISBN : 9788177660944
  • Edition : 5
  • Publishing Year : OCTOBER 1993
  • Weight : 0.00 gms
  • Pages : 420
  • Language : MARATHI
  • Category : GRAMMAR
Quantity
Buying Options:
  • Ebooks:
  • Print Books:
"GRAMMAR IS THE CORE OF A LANGUAGE; IT IS THE FOUNDATION OF THE LANGUAGE. HENCE A STUDENT OF MARATHI LANGUAGE MUST KNOW THE BASIC PRINCIPLES AND ITS SCIENTIFIC ANALYSIS. TO DO SO, A STUDENT HAS TO GO THROUGH MANY BOOKS WHICH HE MIGHT FIND LENGTHY AND BORING. AFTER REALIZING THE PROBLEMS OF THE STUDENTS, AN ATTEMPT HAS BEEN MADE TO OVERCOME IT. IN THIS CURRENT BOOK, THE OPINIONS OF THE GREAT SCHOLARS OF MARATHI GRAMMAR HAVE BEEN DISCUSSED COVERING ALL THE POINTS IN DETAIL. WHEREVER, THE AUTHOR HAD A DOUBT, HE HAS JOTTED IT DOWN ALONGSIDE AND WHEREVER NECESSARY, HE HAS SHARED HIS OWN VIEWS TOO. THE THREE NEW CHAPTERS INCLUDED IN THIS BOOK ARE `SWANIM VICHAR`, `PADMI VICHAR`, AND `VAKYAVINYAS`. WE ARE SURE THAT THE STUDENTS WILL ENJOY THE DETAILED DISCUSSIONS ON ALL THE IMPORTANT AND DEBATABLE CONTROVERSIES, AND WILL BE BENEFITTED BY IT.
भाषा ही एक पद्धती आहे आणि भाषेचे घटक सामान्यपणे विशिष्ट नियमांना अनुसरून वागत असतात. पुन्हा हे नियम सुटे सुटे नसतात, तर एका समठा नियम व्यवस्थेचे ते भाग असतात. भाषेतल्या ध्वनींची व अर्थवाहक घटकांची रचना व कार्य यांचे दिग्दर्शन ही समठा नियम व्यवस्था करीत असते. ही नियमव्यवस्था पूर्णपणे समजावून घेणे, तिच्या मर्यादा जाणणे, तिने स्वीकारलेल्या अपवादांची माहिती करून घेणे आणि अशा अभ्यासानिशी समठा नियमव्यवस्थेची पुन्हा जास्तीत जास्त शास्त्रशुद्ध मांडणी करणे, हेच व्याकरणाचे कार्य होय. पतंजलीच्या ’व्यक्रियते अनेन इति व्याकरणम्’ या व्याख्येचा हाच अर्थ सांगता येतो. हा अर्थ लक्षात घेऊनच डॉ. लीला गोविलकर यांनी प्रस्तुत ठांथात मराठी भाषेचे व्याकरण सिद्ध केल्याचे दिसेल. मराठीच्या विद्यमान प्राध्यापकांमध्ये व्याकरणशास्त्राचा मूलभूत अभ्यास करणाऱ्या प्राध्यापकांची संख्या हाताच्या बोटांवर मोजता येईल, इतकी अत्यल्प आहे. डॉ. लीला गोविलकर यांचा समावेश या अत्यल्प प्राध्यापकांत होतो. व्याकरणशास्त्राच्या अभ्यासक म्हणूनच त्या सर्वांना परिचित आहेत. त्यांनी अद्ययावत दृष्टी बाळगून तयार केलेला प्रस्तुत ठांथ व्याकरणाच्या अभ्यासकांना मार्गदर्शक ठरेल.
Video not available
No Records Found
No Records Found
Keywords
"#MARATHIBOOKS#ONLINEMARATHIBOOKS#TRANSLATEDMARATHIBOOKS#TBC#TRANSLATEDBOOKS@50% #MARATHICHEVYAKARAN #MARATHICHEVYAKARAN #मराठीचेव्याकरण #GRAMMAR #MARATHI #LEELAGOVILKAR "
Customer Reviews
  • Rating Starमराठी ग्रामर

    Write More Marathi

  • Rating StarDAINIK LOKSATTA 03-07-201994

    व्याकरणाचा शास्त्रशुद्ध विचार... कोणत्याही भाषेच्या शास्त्रशुद्ध अभ्यासासाठी व्याकरणाचा मुलभूत अभ्यास आवश्यक आहे हे ठाऊक असूनही या विषयामध्ये व्यासंग असणाऱ्या अभ्यासकांची संख्या फार कमी असते ही वस्तुस्थिती आहे. मराठी भाषादेखील या गोष्टीला अपवाद नाही विद्यमान काळात तर ज्यांना खऱ्या अर्थाने ‘वैय्याकरणी’ म्हणता येईल असे व्याकरणशास्त्राचे अभ्यासक मराठी भाषेत फारच मोजके सापडतील. अशा विवेचक आणि साक्षेपी अभ्यासकांत डॉ. लीला गोविलकर यांची गणना होते. व्याकरण शास्त्राविषयीच्या आस्थेमुळेच त्यांनी या विषयाचा सांगोपांग अभ्यास करुन आपला प्रबंध सादर करुन डॉक्टरेट मिळविली. ‘मराठीचे व्याकरण’ हा त्यांचा ग्रंथ त्या प्रयत्नाचीच फलश्रुती. प्राध्यापिका या नात्याने व्याकरणाचे अध्ययन - अध्यापन करीत असताना लेखिकेच्या मनात अनेक प्रश्न उपस्थित झाले. मराठीतील व्याकरणकारांची व्याकरणे अभ्यासताना त्यामध्ये डॉ. लीला गोविलकरांना अनेक प्रकारची विविधता आणि मतभिन्नता आढळली. व्याकरणाच्या या अभ्यासकांची व्याकरणाकडे पाहण्याची भूमिका, व्याकरणातील अभ्यासघटकांचे त्यांचे विवरण इ. गोष्टींमध्ये वैविध्य असले तर त्यामध्ये एक ‘आंतरिक सुसंगती’ असल्याचे लेखिकेला जाणवले. एकूण या विषयाच्या खोलात शिरताना डॉ. गोविलकरांच्या लक्षात आले की, अजूनही हा विषय बराच दुर्लक्षित आहे आणि त्याच्या मूलभूत शास्त्रशुद्ध व विवेचक अभ्यासाची गरज आहे. या गरजेतूनच त्यांना प्रस्तुत ग्रंथलेखनाची प्रेरणा मिळाली. डॉक्टरेटसाठी हा शोधनिबंध लिहिला असल्याने साहजिकच ग्रंथाची मांडणी त्या अनुषंगाने झालेली आहे. व्याकरणातील शब्दांच्या जातीबरोबरच शब्दसिद्धी, विभक्तिविचार, विकरणविचार, वाक्यविचार इत्यादी घटकांचा विचार ग्रंथात केलेला आढळतो. त्याशिवाय मराठी व्याकरणाची परंपरा, व्याकरणविषयक काही प्रश्न, शुद्धलेखन व मराठीतील काही प्रमुख व्याकरणकार इ. विषयांचाही ऊहापोह केलेला आहे. एकंदरीत मराठी व्याकरणाच्या सर्व अंगांची/घटकांची साधकबाधक चर्चा करुन डॉ. गोविलकर यांनी काही निष्कर्ष मांडण्याचा प्रयत्न प्रस्तुत ग्रंथात केला आहे. कोणत्याही चांगल्या प्रबंधलेखनासाठी आवश्यक असणारी अभ्यासाची शिस्त डॉ. गोविलकर यांच्या लेखनात आहे याचा प्रत्यय ‘मराठीचे व्याकरण’ हा ग्रंथ वाचताना आल्याखेरीज राहत नाही. एकूण वीस प्रकरणांमध्ये विषयाचे विवेचन विभागले असून प्रत्येक प्रकरणाची विशेष अशी मांडणी केलेली आहे. प्रतिपाद्य घटकांसंबंधीचे प्रास्ताविक, त्यानंतर उपशिर्षके देऊन घटकाचे विश्लेषण आणि शेवटी समारोप अशा मांडणीतून प्रत्येक प्रकरण सिद्ध झालेले आहे. समारोपामध्ये लेखिकेने सांगोपांग विश्लेषणानंतर काढलेले निष्कर्ष आहेत. अभ्यासकाच्या सहजपणे लक्षात यावेत यासाठी हे निष्कर्ष ठळक अक्षरात दिले आहेत. प्रतिपादनात आवश्यक तेथे इंग्रजी प्रतिशब्द आणि इंग्रजी अवतरणेही दिली आहेत. उपोद्घाचे ‘मराठी व्याकरणाची परंपरा’ आणि उपसंहारामध्ये दिलेले ‘मराठीतील काही प्रमुख व्याकरणकार’ ही दोन्ही प्रकरणे एकत्रित वाचणे उद्बोधक ठरावे. या उभय प्रकरणांची छाया परस्परांवर पडलेली आढळते. मराठी व्याकरणातील विविध मतप्रवाह आणि त्यांचे वेगळेपण जाणून घेण्यासाठी जिज्ञासूंनी ही प्रकरणे अवश्य अभ्यासावीत. या प्रकरणांच्या अनुषंगाने डॉ. गोविलकरांनी मराठी व्याकरणांचा घेतलेला आढावा आणि मराठी व्याकरण-लेखनाची केलेली समीक्षा अभ्यासकांना वेगळी दृष्टी देऊन जाते. लेखिकेने शुद्धलेखनाच्या संदर्भात प्रतिपादिलेले विचारही चिंतनीय आहेत. ग्रंथाच्या शेवटी दिलेली संदर्भग्रंथसूची अभ्यासकांना/जिज्ञासूंना उपयुक्त ठरावी. मराठी व्याकरणाचा शास्त्रशुद्ध विचार करणाऱ्या या पुस्तकाचे भाषेचे अभ्यासक, शिक्षकवर्ग, प्राध्यापकवर्ग व विद्यार्थीवर्ग मनापासून स्वागत करील अशी प्रांजल अपेक्षा बाळगायला हरकत नाही. ...Read more

Write Your Own Review
  • Default typing language is Marathi. To type in English press Ctrl+G key combination
Submit Review
PLEASE SEND YOUR AUDIO REVIEW ON editorial@mehtapublishinghouse.com

Related Books

People Who Bought This Item Also Bought

Latest Reviews

NAGZIRA
NAGZIRA by VYANKATESH MADGULKAR Rating Star
कृष्णा DIWATE

आजच्या पुस्तकाचा विषय माझ्या आवडीचा - जंगलाचा... *जंगल - काय असतं ?* म्हटलं तर फक्त झाडे, नदी-नाले, प्राणी पक्षी यांनी भरलेला जमिनीचा एक तुकडा .... की वन-देवता? की पशु-पक्ष्यांचं घर? की जीवनचक्रातील अति-महत्वाचा घटक? की आपल्यातल्या दांभिकपणाला - दिखव्याला - व्यवहाराला गाळून टाकणारं आणि आपल्यालाही त्याच्यासारखाच सर्वसमावेशक, निर्मळ बनवणारं आणि आपल्यातल्या originality ला बाहेर आणणारं, असं एक अजब रसायन? *जंगल भटक्यांना विचारा एकदा... बोलतानाच त्यांच्या चेहऱ्यावर आणि डोळ्यात जी चमक दिसेल ना, त्यातून फार वेळ वाट न बघता सरळ जंगल गाठण्याची इच्छा न होईल तरच नवल!* आमचा एक मित्र- ज्याने असंच जंगलांचं वेड लावलं आणि अजून एक भटकी मैत्रीण - जिने त्या वेडात भरच घातली..... आणि असे अजून अनेक भटके निसर्गप्रेमी ... आणि मुळातूनच निसर्गाची ओढ , या सर्व गोष्टी माझ्या जंगल -प्रेमासाठी कारणीभूत ठरल्या. *आणि मग अरण्यऋषी श्री. मारुती चितमपल्ली, शंकर पाटील (कथा), डॉ. सलीम अली, जिम कॉर्बेट, व्यंकटेश माडगूळकर इत्यादींनी या निसर्गदेवतेकडे बघण्याची एक वेगळी दृष्टी दिली. त्या सर्वांनाच आजचा हा पुस्तक-परिचय सादर अर्पण!!* कथांसाठी प्रसिद्ध असणाऱ्या लेखकाने हे नागझिरा पुस्तक का बरे लिहिले असावे? मनोगतात ते स्वतः म्हणतात - *"महाराष्ट्रातील एखाद्या आडबाजूच्या जंगलात जाऊन महिना दोन महिने राहावे, प्राणी जीवन, पक्षी जीवन, झाडेझुडे पाहत मनमुराद भटकावे आणि या अनुभवाला शब्दरूप द्यावे हा विचार गेली काही वर्षे माझ्या मनात घोळत होता. काही परदेशी प्राणी शास्त्रज्ञांनी असा उद्योग करून लिहिलेली उत्तम पुस्तके माझ्या वाचण्यात आल्यापासून ही इच्छा फारच बळवली. मी इथे तिथे प्रयत्न करून पाहिले आणि निराश झालो. हे काम आपल्या आवाक्यातले नाही असे वाटले. मग शेल्लरने कुठेतरी लिहिल्याचे वाचले की भारतातील लोक प्राणी जीवनाच्या अभ्यासात उदासीन आहेत, आफ्रिकेच्याही फार मागे आहेत. त्यांना वाटते अशा संशोधनासाठी प्रचंड खर्च करावा लागतो, पाण्यासारखा पैसा लागतो. पण तसे नाही. गळ्यात दुर्बीण, मनात अमाप उत्साह आणि आस्था असली की अभ्यास होतो. मी शक्य तेव्हा एकट्यानेच उठून थोडेफार काम करत राहायचे ठरवले. कधी काझीरंगा, मानस या अभयारण्यावर, कधी नवेगाव-बांधावर तर कधी कोरेगावच्या मोरावर लिहित राहिलो.* *मला चांगली जाणीव आहे की हा प्रयत्न नवशिक्याचा आहे. तो अपुरा आहे, भरघोस नाही. त्यात बऱ्याच त्रुटी आहेत, पण नव्या रानात शिरण्यासाठी पहिल्यांदा कोणीतरी वाट पाडावी लागते. पुढे त्या वाटेने ये-जा सुरू होते. मी लहानशी वाट पाडली आहे एवढेच!"* लेखक आत्ता असते तर त्यांना नक्की सांगितले असते की तुम्ही पाडलेली पायवाट आता जवळ-पास राजमार्ग बनत चालली आहे. आज अनेक वन्य-जीव अभ्यासक, जंगल भटके सुजाण व सतर्क झाले आहेत, जंगले आणि प्राणी वाचले पाहिजेत यासाठी प्रयत्न सुरु आहेत. ह्या प्रयत्नांमागे लेखकासारख्या अनेक वनांचा अभ्यास करून ते आपल्यासमोर आणणाऱ्यांचा मोठा हात आहे. आज पक्षी-निरीक्षक किरण पुरंदरेंसारखे व्यक्ती शहरातील सगळा गाशा गुंडाळून जंगलात राहायला गेलेत ... काय नक्की thought -process झाली असेल त्यांची? फक्त जंगल-भटकंती करताना पाळावयाचे नियम अत्यंत महत्वाचे आहे. मुख्यत्वे-करून कुठल्याही वृक्षांचे, प्राणी-पक्ष्यांचे आपल्या असण्याने कुठलाही त्रास किंवा धोका - हानी संभवू नये, याची काळजी आपल्यासारख्या सुज्ञ भटक्यांनी नक्की घ्यावी. तरच हे भटकणे आनंद-दायी होईल. *भंडारा जिल्यातील नागझिरा हे एक अभयारण्य! फार सुंदर आहे.* हे पुस्तक फक्त लेखकाच्या दृष्टीने त्यांना भावलेलं जंगल आहे का? फक्त जंगलाचं वर्णन आहे का? तर नाही. एक पट्टीचा कथालेखक आणि मानव-स्वभाव चितारणारा लेखक केवळ वर्णन करू शकत नाही. माझ्या मते ही एक प्रक्रिया आहे, त्यांच्या अंतर्बाह्य बदलाची, जी त्यांना जाणवली, अगदी प्रकर्षाने. आणि तोच स्वतःचा शोध त्यांनी आपल्यासमोर मांडण्याचा प्रयत्न केलाय. बाकी प्रत्येकाचं जंगल वेगळं, खरं जंगल नाही तर स्वतःच्या आतलं एक जंगल. ते ज्याचं त्याने शोधायचं, त्यात डुंबायच, विहार करायचा आणि काही गवसत का ते बघायचं .... लेखकानेही तेच केलं... एक स्वगत मांडलं आहे.... आणि त्यातून संवादही साधला आहे. हे पुस्तक ललित म्हणावे की कादंबरी, वर्णन म्हणावे की आत्मकथन, अशा हिंदोळ्यावर हे वाचताना मी सतत राहते. अतिशय आशयपूर्ण गहिऱ्या अर्थाचे लिखाण आहे यात. लेखकाने नागझिरा आणि त्याचे वर्णन कसे केले आहे ते आपण रसिक वाचकांनी हे पुस्तक वाचूनच त्याचा आनंद घ्यावा. ते इथे मी सांगत बसणार नाही, उगाच तुमचं आनंद का हिरावून घेऊ? मी इथे मला भावलेले लेखकच मांडण्याचा अल्पसा प्रयत्न करत आहे, ते ही या पुस्तकाच्या माध्यमातून... पहिल्याच पानावर ते काय लिहितात बघा - *"गरजा शक्य तेवढ्या कमी करायच्या, दोनच वेळा साधे जेवण घ्यायचे, त्यात पदार्थ सुद्धा दोन किंवा तीनच. स्वतःचे कामे स्वतःच करायची. पाणी आणणे, कपडे धुणे अंथरून टाकणे आणि काढणे या साध्या सुध्या गोष्टींसाठी माणसांनी दुसऱ्यावर का अवलंबून राहावे? एकांत, स्वावलंबन आणि प्रत्येक बाबतीत मितव्यय ही त्रिसूत्री पाळून जंगलात पायी भटकायचे, जंगलाच्या कुशीत राहून निरागस असा आनंद लुटायचा या माफक अपेक्षेने गेलो आणि माझा काळ फार आनंदत गेला . रेडिओ, वृत्तपत्रे, वाङ्मय चर्चा, वाचन, कुटुंब, मित्र, दुसऱ्याच्या घरी जाणे येणे, जेवण देणे आणि घेणे यापैकी काहीही नसताना कधी कंटाळा आला नाही. करमत नाही असे झाले नाही. रोज गाढ झोप आली. स्वप्न पडले असतील तर ती सकाळी आठवली नाही. शिवाय मित आहार आणि पायी हिंडणे यामुळे चरबी झडली. एकूणच मांद्य कमी झाले."* हे वाचून आपल्याला नक्की काय हवे असते, आणि रोजच्या रहाटगाडग्यात आपण काय करतो, याची मनातल्या मनात तुलना व्हावी. खरंच काय हवं असतं आपल्याला? आपण सतत प्रेम, शांती, समाधान आणि मनःशांती याच्याच तर शोधात असतो ना? आणि नेमक्या ह्याच सर्व गोष्टी बाजूला पडून आपण नुसते धावतच असतो... कशासाठी?? जीवनाचं तत्वज्ञान हे फार गंभीर नाहीये, अगदी छोट्या छोट्या गोष्टीतून आपण ते समजून घेऊन शकतो. फक्त ती जाण असली पाहिजे. थोडासा थांबून विचार झाला पाहिजे. मनःचक्षु उघडे पाहिजे आणि मुख्य म्हणजे मी कुणीतरी मोठा , हा भाव पहिल्यांदा गाळून पडला पाहिजे. *अगदी तसंच जसं पानगळीच्या मोसमात जुनं पान अगदी सहज गळून पडतं ... नव्यासाठी जागा करून देतं ... जंगल आपल्याला हेच शिकवतं ... न बोलता ... त्याच्या कृतीतून ... आपली ते समजून घेण्याची कुवत आहे का?* शेवटच्या प्रकरणात लेखक परतीसाठी रेल्वे फलाटावर येतो. तेव्हाचचं त्यांचं स्वगत फार विचार करायला भाग पाडतं - *"ह्या दोन तासात करण्याजोगे असे काहीच महत्त्वाचे कार्य नसल्यामुळे मी आरशासमोर बसून दाढी केली, मिशा काढून टाकल्या. सतत अंगावर होते ते हिरवे कपडे काढून टाकले आणि इतके दिवस माझ्या कातडी पिशवीच्या तळाशी परिटघडी राहिलेले झुळझुळीत कपडे चढवून पोशाखी बनलो.`* किती साधी वाक्य आहेत, पण `पोशाखी बनलो` यातून किती काय काय सांगायचे आहे लेखकाला... गहिरेपण जाणवते! मला विचार करायला भाग पाडते. ट्रेक करून गड -किल्ल्यांहून परतताना माझीही अवस्था काहीशी अशीच व्हायची... जाड पावलांनी घरी परतणे आणि पुन्हा निसर्गात भटकायला मिळण्याची वाट पाहणे, याशिवाय गत्यंतर नसायचे. *जंगलांवर , निसर्गावर निस्सीम प्रेम करणाऱ्या आणि त्यांच्या संवर्धनासाठी झटणाऱ्या अनेक वेड्यांमुळे आज आपली वसुंधरा टिकली आहे. पुढील पिढ्यांसाठी तिला असच बहरत ठेवायचं असेल, किमान टिकवायचं जरी असेल तरी आपणही थोडेसे निसर्ग-वेडे व्हायला काय हरकत आहे??* *वृक्षवल्ली आम्हा सोयरे... वनचरे ...* धन्यवाद! जय हिंद!!! ...Read more