READING YOJANA’S POETRY ONE CAN FATHOM THE DEPTH OF HER WRITING WHICH HAS DEEP ROOTS IN HER STRONG BELIEF IN WOMEN LIBERATION WHICH SHE HAS BREATHED AS AN INDIVIDUAL AND AS A WRITER. AN INDIVIDUAL’S JOURNEY TOWARDS FREEDOM AND LIBERATION BREAKING CHAINS OF MORES AND VALUES IMBIBED ON MINDS OF MASSES CANNOT CORRESPOND WITH THE CHANGE THAT OCCURS AT SNAIL’S PACE IN A SOCIETY. THE RESULT IS OBVIOUS CONFLICT AND TUG-OF-WAR BETWEEN THE ENLIGHTENED AND EMPOWERED INDIVIDUAL AND THE SOCIETY THAT PREFERS STAGNANCY. THE REVERBERATIONS AND CONNOTATIONS OF THIS SKIRMISH REFLECT IN SENSITIVE MIND AND IF THE EXPRESSION IS IN FORM OF POETRY, IT IS OBVIOUS THAT ONE FINDS THESE REFLECTIONS ALL OVER IN WRITING, WHICH IS THE CASE WITH YOJANA’S POETRY. WHEN ONE LOCKS HORNS WITH THE SYSTEM WHICH IS SOCIALLY ACCEPTED HIERARCHAL STRUCTURAL OPPRESSION, IT IS PREDICTABLE THAT AN INDIVIDUAL WILL BE ISOLATED AND DEJECTED. BUT A STRONG MIND IS NOT EXASPERATED AND FACES THE STORM BRAVELY. ONE CAN SENSE THIS IN YOJANA’S POEMS. AND PROBABLY THIS IS WHY NOTWITHSTANDING WITH GLOOMY TONE IN THE BEGINNING, HER POETRY ASCENDS TOWARDS BRIGHTNESS. IT IS APPARENT THAT ROMANTICISM PEEPS INTO HER WORDS BUT THEN, THIS ROMANTICISM DOES NOT DWELLS IN DREAMS LEADING TO ILLUSION OF BLISS, BUT IS PIERCING AND FIERY INDICATION OF A REVOLT. HOWEVER, THIS POETRY DOES NOT TAKE FORM OF PROPAGANDA OF WOMEN LIBERATION, AND STICKS TO ITS CONTEMPORARY INDIVIDUALISTIC FORM.
योजनाची कविता स्त्रीमुक्तीचं बाळकडू कोळून प्यायलेल्या समर्थ स्त्रीची कविता आहे. अर्थात व्यक्ती जितक्या वेगाने बदलू शकते तितक्या वेगाने समाज बदलू शकत नसल्याने समर्थ व्यक्तीचं व्यवस्थेबरोबरचं घर्षण / संघर्ष सुरूच राहतात. संवेदनशील मनात त्याचे पडसाद उमटत राहतात आणि ते संवेदनशील मन जर कवितेमध्ये अभिव्यक्त होणारे असेल तर त्या पडसादांची प्रतिबिंबं कवितेमध्ये उमटत रहातात. अर्थात, व्यक्ती आणि व्यवस्था ह्या संघर्षात व्यक्तीवर हतबल व्हायचे प्रसंग येणे हे अटळच असतं. पण समर्थ मन त्यामुळे हताश होत नाही. तर त्याला निधडेपणाने सामोरं जातं. याची प्रचीती योजनाच्या कवितेत पदोपदी येते. या कवितांमधला रोमँटिसिझम एरवीसारखा सुखासीनतेची आस दर्शवणारा तरल आणि स्वप्निल नाही तर बंडखोरीचे सूचन करणारा तल्लख आणि तिखट आहे. बंडखोरीची ही कविता स्त्रीमुक्तीचा झेंडा खांद्यावर घेऊन कंठाळी सूर लावून प्रचारकी होत नाही, तर ती काळाला अनुसरून व्यक्तिवादीच राहते; स्वत:विषयी बोलण्याच्या निमित्ताने जीवनाविषयी खोलात जाऊन बोलते.
१.रानकवी लक्ष्मण दुधाळ काव्य पुरस्कार , महाराष्ट्र साहित्य परिषद , मंगळवेढा शाखा २०१७
२.लक्षणीय पद्य साहित्यकृती पुरस्कार , आपटे वाचनमंदिर इचलकरंजी २०१७
३.अखिल भारतीय मराठी साहित्य परिषद , बडोदा , सर्वोत्कृष्ट काव्यसंग्रह २०१७
४. सुखदा नागेश स्मृती पुरस्कार , साहित्यप्रेमी भगिनी मंडळ,पुणे २०१७
५.विशाखा काव्य पुरस्कार २०१८