* Front & back cover images are for illustration purposes only and the price of book is sold separately.
  • Original Book Title: NASHTNEED
  • Availability : Available
  • Translators : NILIMA BHAVE
  • ISBN : 9788184981193
  • Edition : 2
  • Publishing Year : JUNE 2010
  • Weight : 0.00 gms
  • Pages : 164
  • Language : Translated From BENGALI to MARATHI
  • Category : SHORT STORIES
  • Available in Combos :RAVINDRANATH TAGORE COMBO SET - 6 BOOKS
Quantity
Buying Options:
  • Ebooks:
  • Print Books:
EMOTIONAL INVOLVEMENT OF ONE THE SPOUSES OR OUTSIDE IF MARRIAGE HAS BEEN A SUBJECT OF INTERAT FOR RAVINDRANATH TAGORE IN SAME OF HIS BETTER KNOWN WORKS OF FICTION. THE THREE NOVELS PRESENTED HERE VIZ. NASHTANEED (BROKEN NEST), MALANEH(FLOWER GARDEN) & DUI BOAN (TWO SISTER) DEAL WITH THE SAME THEME. OUT OF THESE THREE, NASHTANEED IS MORE FAMOUS BECAUSE OF THE FILM ``CHARULATA`` BASED ON IT, MADE BY SATYAJIT RAY. THOUGH THE THEME OF THESE THREE NOVELS IS THE SAME, THE STORIES DEVELUPES DIFFERENTLY BECAUSE OF THE DIFFRENT TEMPERAMENTS OF THE CHARACTERS INVOLVED IN THE SITUATION. HOWEVER THERE IS AN ELEMENT OF SIMILIARITY IN THE WAY. TAGORE LOOKS AT THE PROBLEM OF MARITAL INFIDELITY IN THESE THREE NOVELS. TAGORE DOES NOT LOOK AT IT AS A MORAL OR SOCIAL ISSUE. NOBEDY IS RIGHT & NOBODY IS WRONG. THE PREDICAMENT OF THUS PEOPLE RESULTS FROM THE WAY THEY HANDLE THEIR SITUATIONS OR FAIL TO HANDLE IT. THE INTENSE EMOTIONAL TURMOIL THEY UNDERGO IN THE PROCESS IS OF THEIR OWN MAKING. CHARU GETS DRAWN TO HER BROTHERINLAW AMOL WHEN HER HUSBAND GETS TOO ENGROSSED IN HIS WORK TO PAY ATTENTION TO HER EMOTIONAL NEEDS (NASHTANEED ), ADITYA GETS DRAWN TO HIS CHILDHOOD PLAYMATE SARALA WHEN HIS WIFE NEERAJA FALLS SICK TO TAKEN TO BED (MALANCH). SHASHANK GETS DRAWN TO HIS SISTERINLAW URMILA WHEN HIS DOMINATING WIFE SHARMILA FALL SICK AND URMILA IS CALLED TO HELP OUT. CHARU, ADITYA AND SHASHANK ARE TRYING TO FINAL A WAY OUT OF A SUFFORATING SITUATION. THE OTHER PARTNERS BHUPATI, NEERAJA & SHARMILA SUFFER EMOTIONALLI A CONSEQUENCE TO THE DEVIANT BEHAVIOUR OF THEIR SPOUSES. AND THE RESULTING EMOTIONAL TURMOIL LEADS TO A POINT WHERE THE MARITAL LEADS TO A POINT WHERE THE MARITAL RELATIONSHIP COMES UNDER THREAT. THE INTERSITY OF THEIR SUFFEERING, AND THE WAY OUT OF IT IS DETERMINED BY THEIR INDIVIDUAL TEMPERAMENT. THE POINT TO NOTE IS THAT INDISCRETION IS NOWHERE MENTIONED , NOR IS REPENTANCE FELT BY ANYBODY. THESE NOVELS WERE FIRST PUBLISHED NEARLY 75 YEARS AGO. THEY CREATED A STIR IN THE LITERARY WORLD OF THAT PERIOD DUE TO THE BOLDNESS OF THE THEME, AND THE CONTROVERSIAL NETURE OF THE TREATMENT. HOWEVER, WHAT APPEAH TO TODAY`S READER WITH MODERN SENSIBILITIES IS PRECISELY. TAGORE`S TO MORAL WAY OF LOOKING AT THIS SITATION WHERE PAIN IS PRIVATE OF SUFFERING IS SILENT.
चारू, आदित्य आणि शशांक हे आपापल्या जागी एका विशिष्ट परिस्थितीत सापडले आहेत. त्या परिस्थितीत त्यांचा मानसिक कोंडमारा होतो आहे. या कोंडमायातून बाहेर पडण्याचा मार्ग त्यांना त्यांच्या जवळच्याच व्यक्तीच्या सहवासात सापडतो. हा मार्ग आपल्याला नक्की कुठे नेणार आहे, याचं भान येण्याआधीच त्यांनी या मार्गावर चालायला सुरुवात केलेली असते. त्यांच्या या, त्यांच्या स्वभावधर्मानुसार पुढे जाणाया वाटचालीचे टप्पे टागोर या कथानकांमधून चित्रित करतात. त्यांच्या स्वभावधर्मानुसार ही कथानकेही वेगवेगळी होतात आणि त्यांचे शेवटही वेगवेगळे होतात. टागोरांचा या विषयाचा शोध चालूच राहतो.

No Records Found
No Records Found
Keywords
#RAVINDRANATHTAGORE#MEDHATASKAR #POSTMASTER #MRUNALINIGADKARI #AMITAGOSAVI #NILIMABHAVE #NASHTANEED #GEETANJALI # BAUTHAKURANEERHAAT #KABULIVALAANI ITARKATHA #MEHTAPUBLISHINGHOUSE #TRANSLATEDBOOK #MARATHIBOOKS
Customer Reviews
  • Rating StarHINDUSTAN, 29-9-2010

    टागोरी शैलीतला नात्यांचा अवकाश ... रविंद्रनाथ टागोरांच्या ‘नष्ट नीड’मध्ये विवाहबाह्य संबंधांमधील गुंतवणूक मन हेलावून टाकते. आजचे जग बदलले आहे. परिणात्मक मूल्य ही आजच्या जगण्याची गरज आहे. माणसांच्या भावभावनातही व्यवहार शिरला आहे. सुंदर, गोरी, गृहकृ्यदक्षामध्ये नोकरी करणारी या अटींची भर पडली आहे. तसेच उमदा, देखणा, महत्त्वकांक्षी (अधिक पैसा मिळवण्याची महत्त्वाकांक्षा असणारा) आणि व्यवहारी ही वराबद्दलची अपेक्षा आहे. दोघांच्या कमाईचा आकडा एकत्र करून आलिशान जगता येणार असेल तरच एकमेकांना प्रपोज करायचा विचार करतात. अन्यथा आमची मैत्री बरिस्तामधली एवढीच ओळख राहते. अशा आजच्या व्यवहारात प्रेमाचा गहिरा रंग ही शेड दिसावी तरी कुठून? सबब विवाहबाह्य संबंधातील प्रेमावर प्रकाश टाकणाऱ्या रवींद्रनाथांच्या ‘नष्ट नीड’ मधल्या हळव्या कथा आजच्या पिढीच्या पचनी पडणार नाहीत. खरे तर कथा नव्या पिढीसाठी नाहीतच. कशाच्या तरी बदलत्यात काही तरीची अपेक्षा करणाऱ्या जगाला या कथांची किंमत कळणार नाही. या कथा वाचाव्यात प्रौढांनी. नुसते नजरेचे संकेत अन् ओढ मुडपून केलेले हास्य ज्यांच्या काळजात घर करते अशा पिढीने वाचाव्यात अशा टागोरांच्या दीर्घकथांचे भाषांतर नीलिमा भावे यांनी केले आहे. प्ले टॉनिक लव्ह हा एक प्रेमाचा प्रकार आहे. आपल्यासमोर असणाऱ्या विरुद्ध लिंगी व्यक्तीचे वय, पेशा, रंग-रूप हे काहीही विचारात न घेता त्या व्यक्तीच्या जगण्याच्या पद्धतीचा सहवास अंतरावरून मिळाला तरी सुखाची अनुभूती देणारा अनुभव म्हणजे प्ले टॉनिक लव्ह. यात समोरच्याचे दिसणे असेल, वागण्या-बोलण्याची लकब असेल, झटदिशी विचार करून निर्णय घेण्याची क्षमता असेल किंवा समोरच्याचे मन ओळखून त्यांच्या गरजा भागवण्यातील आनंद असेल. समोरच्याच्या स्वभावातील यासारख्या एखाद्या व्यक्तीवर आपण दुरूनच प्रेम करावे आणि ते त्या व्यक्तींच्या लक्षात यावे एवढाच व्यवहार असणारे हे कल्पनारम्य प्रेम. तिथे स्पर्शाची कधी गरजही भासत नाही. स्पर्शाच्या मर्यादा आपोआप सांभाळल्या जात असल्यामुळे नात्यांच्या भिंती अडथळा ठरत नाहीत. मेहता प्रकाशनने प्रकाशित केलेली ही अनुक्रमे २०६ आणि १६० पानांची ही पुस्तके १८० आणि १४० रुपयांना उपलब्ध आहेत. ‘अरुणाज स्टोरी’ या पिंकी विराणी लिखित सत्यकथेचा मीना कर्णिक यांनी केलेला अनुवाद ‘अरुणाची गोष्ट’ आणि रविंद्रनाथ टागोर यांनी लिहिलेली ‘नष्ट नीड’ या विवाहबाह्य संबंधातील गुंतागुंत समर्थपणे दाखवणारी कादंबरी मेहता प्रकाशनने प्रकाशित केली आहे. साहित्य उदय सातारकर ...Read more

Write Your Own Review
  • Default typing language is Marathi. To type in English press Ctrl+G key combination
Submit Review
PLEASE SEND YOUR AUDIO REVIEW ON editorial@mehtapublishinghouse.com

Related Books

People Who Bought This Item Also Bought

Latest Reviews

NAGZIRA
NAGZIRA by VYANKATESH MADGULKAR Rating Star
कृष्णा DIWATE

आजच्या पुस्तकाचा विषय माझ्या आवडीचा - जंगलाचा... *जंगल - काय असतं ?* म्हटलं तर फक्त झाडे, नदी-नाले, प्राणी पक्षी यांनी भरलेला जमिनीचा एक तुकडा .... की वन-देवता? की पशु-पक्ष्यांचं घर? की जीवनचक्रातील अति-महत्वाचा घटक? की आपल्यातल्या दांभिकपणाला - दिखव्याला - व्यवहाराला गाळून टाकणारं आणि आपल्यालाही त्याच्यासारखाच सर्वसमावेशक, निर्मळ बनवणारं आणि आपल्यातल्या originality ला बाहेर आणणारं, असं एक अजब रसायन? *जंगल भटक्यांना विचारा एकदा... बोलतानाच त्यांच्या चेहऱ्यावर आणि डोळ्यात जी चमक दिसेल ना, त्यातून फार वेळ वाट न बघता सरळ जंगल गाठण्याची इच्छा न होईल तरच नवल!* आमचा एक मित्र- ज्याने असंच जंगलांचं वेड लावलं आणि अजून एक भटकी मैत्रीण - जिने त्या वेडात भरच घातली..... आणि असे अजून अनेक भटके निसर्गप्रेमी ... आणि मुळातूनच निसर्गाची ओढ , या सर्व गोष्टी माझ्या जंगल -प्रेमासाठी कारणीभूत ठरल्या. *आणि मग अरण्यऋषी श्री. मारुती चितमपल्ली, शंकर पाटील (कथा), डॉ. सलीम अली, जिम कॉर्बेट, व्यंकटेश माडगूळकर इत्यादींनी या निसर्गदेवतेकडे बघण्याची एक वेगळी दृष्टी दिली. त्या सर्वांनाच आजचा हा पुस्तक-परिचय सादर अर्पण!!* कथांसाठी प्रसिद्ध असणाऱ्या लेखकाने हे नागझिरा पुस्तक का बरे लिहिले असावे? मनोगतात ते स्वतः म्हणतात - *"महाराष्ट्रातील एखाद्या आडबाजूच्या जंगलात जाऊन महिना दोन महिने राहावे, प्राणी जीवन, पक्षी जीवन, झाडेझुडे पाहत मनमुराद भटकावे आणि या अनुभवाला शब्दरूप द्यावे हा विचार गेली काही वर्षे माझ्या मनात घोळत होता. काही परदेशी प्राणी शास्त्रज्ञांनी असा उद्योग करून लिहिलेली उत्तम पुस्तके माझ्या वाचण्यात आल्यापासून ही इच्छा फारच बळवली. मी इथे तिथे प्रयत्न करून पाहिले आणि निराश झालो. हे काम आपल्या आवाक्यातले नाही असे वाटले. मग शेल्लरने कुठेतरी लिहिल्याचे वाचले की भारतातील लोक प्राणी जीवनाच्या अभ्यासात उदासीन आहेत, आफ्रिकेच्याही फार मागे आहेत. त्यांना वाटते अशा संशोधनासाठी प्रचंड खर्च करावा लागतो, पाण्यासारखा पैसा लागतो. पण तसे नाही. गळ्यात दुर्बीण, मनात अमाप उत्साह आणि आस्था असली की अभ्यास होतो. मी शक्य तेव्हा एकट्यानेच उठून थोडेफार काम करत राहायचे ठरवले. कधी काझीरंगा, मानस या अभयारण्यावर, कधी नवेगाव-बांधावर तर कधी कोरेगावच्या मोरावर लिहित राहिलो.* *मला चांगली जाणीव आहे की हा प्रयत्न नवशिक्याचा आहे. तो अपुरा आहे, भरघोस नाही. त्यात बऱ्याच त्रुटी आहेत, पण नव्या रानात शिरण्यासाठी पहिल्यांदा कोणीतरी वाट पाडावी लागते. पुढे त्या वाटेने ये-जा सुरू होते. मी लहानशी वाट पाडली आहे एवढेच!"* लेखक आत्ता असते तर त्यांना नक्की सांगितले असते की तुम्ही पाडलेली पायवाट आता जवळ-पास राजमार्ग बनत चालली आहे. आज अनेक वन्य-जीव अभ्यासक, जंगल भटके सुजाण व सतर्क झाले आहेत, जंगले आणि प्राणी वाचले पाहिजेत यासाठी प्रयत्न सुरु आहेत. ह्या प्रयत्नांमागे लेखकासारख्या अनेक वनांचा अभ्यास करून ते आपल्यासमोर आणणाऱ्यांचा मोठा हात आहे. आज पक्षी-निरीक्षक किरण पुरंदरेंसारखे व्यक्ती शहरातील सगळा गाशा गुंडाळून जंगलात राहायला गेलेत ... काय नक्की thought -process झाली असेल त्यांची? फक्त जंगल-भटकंती करताना पाळावयाचे नियम अत्यंत महत्वाचे आहे. मुख्यत्वे-करून कुठल्याही वृक्षांचे, प्राणी-पक्ष्यांचे आपल्या असण्याने कुठलाही त्रास किंवा धोका - हानी संभवू नये, याची काळजी आपल्यासारख्या सुज्ञ भटक्यांनी नक्की घ्यावी. तरच हे भटकणे आनंद-दायी होईल. *भंडारा जिल्यातील नागझिरा हे एक अभयारण्य! फार सुंदर आहे.* हे पुस्तक फक्त लेखकाच्या दृष्टीने त्यांना भावलेलं जंगल आहे का? फक्त जंगलाचं वर्णन आहे का? तर नाही. एक पट्टीचा कथालेखक आणि मानव-स्वभाव चितारणारा लेखक केवळ वर्णन करू शकत नाही. माझ्या मते ही एक प्रक्रिया आहे, त्यांच्या अंतर्बाह्य बदलाची, जी त्यांना जाणवली, अगदी प्रकर्षाने. आणि तोच स्वतःचा शोध त्यांनी आपल्यासमोर मांडण्याचा प्रयत्न केलाय. बाकी प्रत्येकाचं जंगल वेगळं, खरं जंगल नाही तर स्वतःच्या आतलं एक जंगल. ते ज्याचं त्याने शोधायचं, त्यात डुंबायच, विहार करायचा आणि काही गवसत का ते बघायचं .... लेखकानेही तेच केलं... एक स्वगत मांडलं आहे.... आणि त्यातून संवादही साधला आहे. हे पुस्तक ललित म्हणावे की कादंबरी, वर्णन म्हणावे की आत्मकथन, अशा हिंदोळ्यावर हे वाचताना मी सतत राहते. अतिशय आशयपूर्ण गहिऱ्या अर्थाचे लिखाण आहे यात. लेखकाने नागझिरा आणि त्याचे वर्णन कसे केले आहे ते आपण रसिक वाचकांनी हे पुस्तक वाचूनच त्याचा आनंद घ्यावा. ते इथे मी सांगत बसणार नाही, उगाच तुमचं आनंद का हिरावून घेऊ? मी इथे मला भावलेले लेखकच मांडण्याचा अल्पसा प्रयत्न करत आहे, ते ही या पुस्तकाच्या माध्यमातून... पहिल्याच पानावर ते काय लिहितात बघा - *"गरजा शक्य तेवढ्या कमी करायच्या, दोनच वेळा साधे जेवण घ्यायचे, त्यात पदार्थ सुद्धा दोन किंवा तीनच. स्वतःचे कामे स्वतःच करायची. पाणी आणणे, कपडे धुणे अंथरून टाकणे आणि काढणे या साध्या सुध्या गोष्टींसाठी माणसांनी दुसऱ्यावर का अवलंबून राहावे? एकांत, स्वावलंबन आणि प्रत्येक बाबतीत मितव्यय ही त्रिसूत्री पाळून जंगलात पायी भटकायचे, जंगलाच्या कुशीत राहून निरागस असा आनंद लुटायचा या माफक अपेक्षेने गेलो आणि माझा काळ फार आनंदत गेला . रेडिओ, वृत्तपत्रे, वाङ्मय चर्चा, वाचन, कुटुंब, मित्र, दुसऱ्याच्या घरी जाणे येणे, जेवण देणे आणि घेणे यापैकी काहीही नसताना कधी कंटाळा आला नाही. करमत नाही असे झाले नाही. रोज गाढ झोप आली. स्वप्न पडले असतील तर ती सकाळी आठवली नाही. शिवाय मित आहार आणि पायी हिंडणे यामुळे चरबी झडली. एकूणच मांद्य कमी झाले."* हे वाचून आपल्याला नक्की काय हवे असते, आणि रोजच्या रहाटगाडग्यात आपण काय करतो, याची मनातल्या मनात तुलना व्हावी. खरंच काय हवं असतं आपल्याला? आपण सतत प्रेम, शांती, समाधान आणि मनःशांती याच्याच तर शोधात असतो ना? आणि नेमक्या ह्याच सर्व गोष्टी बाजूला पडून आपण नुसते धावतच असतो... कशासाठी?? जीवनाचं तत्वज्ञान हे फार गंभीर नाहीये, अगदी छोट्या छोट्या गोष्टीतून आपण ते समजून घेऊन शकतो. फक्त ती जाण असली पाहिजे. थोडासा थांबून विचार झाला पाहिजे. मनःचक्षु उघडे पाहिजे आणि मुख्य म्हणजे मी कुणीतरी मोठा , हा भाव पहिल्यांदा गाळून पडला पाहिजे. *अगदी तसंच जसं पानगळीच्या मोसमात जुनं पान अगदी सहज गळून पडतं ... नव्यासाठी जागा करून देतं ... जंगल आपल्याला हेच शिकवतं ... न बोलता ... त्याच्या कृतीतून ... आपली ते समजून घेण्याची कुवत आहे का?* शेवटच्या प्रकरणात लेखक परतीसाठी रेल्वे फलाटावर येतो. तेव्हाचचं त्यांचं स्वगत फार विचार करायला भाग पाडतं - *"ह्या दोन तासात करण्याजोगे असे काहीच महत्त्वाचे कार्य नसल्यामुळे मी आरशासमोर बसून दाढी केली, मिशा काढून टाकल्या. सतत अंगावर होते ते हिरवे कपडे काढून टाकले आणि इतके दिवस माझ्या कातडी पिशवीच्या तळाशी परिटघडी राहिलेले झुळझुळीत कपडे चढवून पोशाखी बनलो.`* किती साधी वाक्य आहेत, पण `पोशाखी बनलो` यातून किती काय काय सांगायचे आहे लेखकाला... गहिरेपण जाणवते! मला विचार करायला भाग पाडते. ट्रेक करून गड -किल्ल्यांहून परतताना माझीही अवस्था काहीशी अशीच व्हायची... जाड पावलांनी घरी परतणे आणि पुन्हा निसर्गात भटकायला मिळण्याची वाट पाहणे, याशिवाय गत्यंतर नसायचे. *जंगलांवर , निसर्गावर निस्सीम प्रेम करणाऱ्या आणि त्यांच्या संवर्धनासाठी झटणाऱ्या अनेक वेड्यांमुळे आज आपली वसुंधरा टिकली आहे. पुढील पिढ्यांसाठी तिला असच बहरत ठेवायचं असेल, किमान टिकवायचं जरी असेल तरी आपणही थोडेसे निसर्ग-वेडे व्हायला काय हरकत आहे??* *वृक्षवल्ली आम्हा सोयरे... वनचरे ...* धन्यवाद! जय हिंद!!! ...Read more