* Front & back cover images are for illustration purposes only and the price of book is sold separately.
  • Availability : Available
  • ISBN : 9788177662993
  • Edition : 9
  • Publishing Year : FEBRUARY 1989
  • Weight : 120.00 gms
  • Pages : 140
  • Language : MARATHI
  • Category : LITERATURE
  • Available in Combos :V. P. KALE COMBO SET-52 BOOKS.
Quantity
Buying Options:
  • Ebooks:
  • Print Books:
WE ALL HAVE A GIFT OF THINKING AND EXPRESSING, FEW OF US HAVE THE CAPACITY OF PUTTING THOUGHTS INTO WORDS, BUT THE CAPABILITY TO EXPRESS CORRECTLY AND EFFECTIVELY IS POSSESSED RARELY; VA PU IS ONE OF SUCH RARE PEOPLE. HE IS THE MOST FAMOUS, LOVED AND SOUGHTAFTER WRITER IN THE HISTORY OF MARATHI LITERATURE. A WRITER ALWAYS HAS A STORE OF EXPERIENCES WITHIN HIM, EAGER TO COME OUT; AWAITING A VENT. NOT ALL OF THEM ARE PUT INTO WORDS. YET, MANY OF THESE EXPERIENCES MEET US AS STORIES OR DRAMAS OR POETRY OR NOVEL; SOME OR THE OTHER FORM OF LITERATURE. SOMETIMES, SOME EXPERIENCES REFUSE TO APPEAR IN THE RECOGNIZED FORMS; BUT THE URGE TO APPEAR COMPELS THEM TO COME OUT IN SOME AESTHETIC FORM, INNOVATIVE IN PRESENTATION, UNIQUE IN STYLE, EXCLUSIVE IN NATURE. THE WORK INCLUDED UNDER THIS TITLE "NIMITTA` WHICH MEANS STIMULUS COMES UNDER THE ABOVE MENTIONED CRITERIA. THEY ALL BEAR THE SALIENT FEATURES OF VA PU`S WRITINGS. THEY HAVE CERTAINLY ADDED TO THE TREASURE OF MARATHI LITERATURE HIGHLIGHTING HIM AS A PROMINENT AUTHOR.
आजचे सर्वाधिक लोकप्रिय मराठी लेखक वपु. काळे यांच्या लेखनाचा हा एक आगळावेगळा संग्रह. लेखकाच्या मनोविश्वात अनंत अनुभव खदखदत असतात. स्वतःला शब्दरूप घेण्यासाठी आसुसलेले असतात. त्यांतील काही कथारूप घेतात, काहींच्या कादंबया होतात, काहींच्या कविता, तर काही नाट्यरूपानं सामोरे ठाकतात. काही अनुभव मात्र असे असतात, की त्यांना असलं काही रूप घेता येत नाही. मग काही ‘निमित्ता’नं त्यांना वाचा फुटते आणि ते स्वतःचाच एक स्वतंत्र; परंतु ललित आकार घेतात. अशा अनुभवांचा हा एक गुच्छ आहे : ‘निमित्त.’ रूढार्थानं असो, नसो; वपु. काळ्यांची स्वतःची ठसठशीत नाममुद्रा उमटलेले हे ललितबंधच आहेत.आजचे सर्वाधिक लोकप्रिय मराठी लेखक वपु. काळे यांच्या लेखनाचा हा एक आगळावेगळा संग्रह. लेखकाच्या मनोविश्वात अनंत अनुभव खदखदत असतात. स्वतःला शब्दरूप घेण्यासाठी आसुसलेले असतात. त्यांतील काही कथारूप घेतात, काहींच्या कादंबया होतात, काहींच्या कविता, तर काही नाट्यरूपानं सामोरे ठाकतात. काही अनुभव मात्र असे असतात, की त्यांना असलं काही रूप घेता येत नाही. मग काही ‘निमित्ता’नं त्यांना वाचा फुटते आणि ते स्वतःचाच एक स्वतंत्र; परंतु ललित आकार घेतात. अशा अनुभवांचा हा एक गुच्छ आहे : ‘निमित्त.’ रूढार्थानं असो, नसो; वपु. काळ्यांची स्वतःची ठसठशीत नाममुद्रा उमटलेले हे ललितबंधच आहेत.
Video not available
No Records Found
No Records Found
Keywords
25TH MARCH #SANVADINI #VAPU 85 #NAVRA MHANAVA AAPALA #MODEN PAN VAKNAR NAHI #ONE FOR THE ROAD #ZOPALA #MAYABAJAR #CHATURBHUJ #INTIMATE #GULMOHAR #VAPURVAI #HUNKAR #MI MANUS SHODHATOY #BAI BAYKO CALENDER #SWAR #BHULBHULAIYA #KA RE BHULALASI #VALAY #KARMACHARI #AIK SAKHE #GOSHTA HATATLI HOTI #TAPTAPADI #GHAR HARAVLELI MANASA #DOST #MAHOTSAV #KAHI KHAR KAHI KHOTA #SAKHI #RANG MANACHE #AAPAN SARE ARJUN #THIKARI #TU BHRAMAT AAHASI VAYA #HI VAT EKTICHI #PARTNER #DUNIYA TULA VISAREL #PREMAMAYEE #FANTASY EK PREYASI #PANPOI#NIMITTA #MAZA MAZYAPASHI? #PLEASURE BOX BHAG 1 #PLEASURE BOX BHAG 2 #KATHA KATHANACHI KATHA #VAPURZA #RANGPANCHAMI #SANGE VADILANCHI KIRTI #CHEERS #MANASA #JAPUN TAK PAUL #LALITKALECHYA SAHAWASAT #DAHAVYA RANGETUN #२५ मार्च #संवादिनी #वपु# ८५ # नवरा म्हणावा आपला #मोडेन पण वाकणार नाही #वन फॉर द रोड#झोपाळा #मायाबाजार #चतुर्भुज #इन्टिमेट #गुलमोहर #वपुर्वाई #हुंकार #मी माणूस शोधतोय #बाई, बायको, कॅलेंडर #स्वर #भुलभुलैय्या #का रे भुललासी #वलय #कर्मचारी #ऐक सखे #गोष्ट हातातली होती! #तप्तपदी #घर हरवलेली माणसं #दोस्त #काही खरं काही खोटं #सखी #महोत्सव #रंग मनाचे #आपण सारे अर्जुन #ठिकरी #तू भ्रमत आहासी वाया #"ही वाट एकटीची #(राज्य पुरस्कार १९७०-७१)" #पार्टनर #दुनिया तुला विसरेल #प्रेममयी #फॅण्टसी एक प्रेयसी #पाणपोई #निमित्त #माझं माझ्यापाशी? #प्लेझर बॉक्स भाग-१ #प्लेझर बॉक्स भाग-२ #कथाकथनाची कथा #वपुर्झा #रंगपंचमी #सांगे वडिलांची कीर्ती #चिअर्स #माणसं #जपून टाक पाऊल! # ललितकलेच्या सहवासातून #दहाव्या रांगेतून
Customer Reviews
  • Rating StarMAHARASHTRA TIMES 25-06-1991

    लघुकथेचे स्वरूप आलेले लेख… ‘‘साहित्याकडे मी सहलीसारखंच पाह्यलं... तरी सहल हेच जसं आपलं जीवन होऊ शकत नाही, तसंच साहित्याचं आणि माझं झालं आहे,’’ असे व. पु. काळे यांनी लिहिले आहे. त्यावरून या लेखकाचा जीवनाकडे पाहण्याचा दृष्टिकोनही स्पष्ट होतो. अशा तऱ्हने जीवनाला हसतमुखाने सामोरे जाऊन जमेल तसे लेखन केल्याने त्याच्या लेखनात निर्मल प्रसन्नता, निरागस वृत्ती आणि निकोप आशावाद यांचा प्रत्यय येतो. वरील अवतरण प्रस्तुत लेखकाच्या ‘साहित्याचे माझ्या जीवनातील स्थान’ या ‘निमित्त’ या लेखसंग्रहातील लेखातून उद्धृत केले आहे. ‘निमित्त’ या संग्रहात आत्मकथनात्मक लेख, ललितलेख आणि समकालीन समाजातील समस्यांचे हलके- फुलके विवरण करणारे लेख मिळून एकूण पंचवीस लेख समाविष्ट करण्यात आले आहेत. मार्मिक आणि भावमधुर लेखकाचा पिंड मूलत: कथाकाराचा असल्यामुळे सर्व लेखांना लघुकथेचे स्वरूप प्राप्त होते. ते लघुकथेसारख्या आकृतिबंधापासून साकार होतात. नर्म विनोदयुक्त लेखनशैली हा या लेखांचा विशेष होय. ही लेखनशैली अंशत: मार्मिक आणि मोठ्या प्रमाणात भावमधुर झाली आहे. जीवन हे दोष शोधून काढण्यासाठी, निराशेने कुढत राहण्यासाठी नसून प्राप्त परिस्थितीतील दु:खातून आनंदाचे क्षण वेचून, निराग्रही वृत्ती जोपासून जास्तीत जास्त सुखा-समाधानाने जगण्यासाठी आहे, असा सुस्पष्ट ठसा या पुस्तकाच्या वाचनाने मनावर उमटतो. नर्म विनोद सोडून लेखकाचे तंत्र कोटीबाज, दिलखुलास विनोदाकडे झुकले की त्याच्याकडून ‘मी आणि सौ. च्या मैत्रिणी’सारखा लेख लिहिला जातो. हा लेख एक लघुकथाच आहे असे म्हटल्यास फारसे वावगे होणार नाही. ‘तो धुंद क्षण’, ‘रंग पुसू नका’, ‘वाईकर’, ‘इंद्रधनुष्य सूर्याचे, रंग चतुरंगचे’, ‘शादी किसीकी भी हो’ हे या संग्रहातील आणखी काही लघुकथा म्हणून वाचल्यास अधिक वेधक वाटतील असे लेख. आत्मकथनात्मक लेखातील ‘तो काळ सुखाचा’ आणि ‘माझे वाचक, माझे टीकाकार’ या लेखांचा प्राधान्याने निर्देश करावा लागेल. लेखक आपल्या शैशवावस्थेतील मुंबई-पुण्याच्या शालेय जीवनातील अनेकविध स्मृती असीम मन:पूर्वकतेने सांगतो, त्यामुळे तो लेख हृद्य झाला आहे. ‘माझे वाचक, माझे टिकाकार’ हासुद्धा या संग्रहातील एक महत्त्वपूर्ण लेख आहे. या लेखाला अधिक मूल्यवान मानण्याचे कारण असे की, येथे लेखक आपल्या लेखनाच्या प्रारंभकालापासून आपले वाचक आणि टीकाकार कोण होते ते बऱ्याच विस्ताराने निवेदन करतो. अनेक नामवंत साहित्यिकांनी त्याला कसे प्रात्याहित केले ते सांगून लेखकाने त्याचे वडील त्याच्या पहिल्यावहिल्या कथा वाचून एखादा शब्द बदलायला सांगत ती घटना कथन केली आहे. त्यांची ही चिकित्सक दृष्टी पुढे लेखकालाही प्राप्त झाली. तसेच, जाणकार समिक्षकांकडून त्याच्या कथालेखनावर केली गेलेली टिका लेखकाने निरभ्र मनाने आणि खिलाडू वृत्तीने स्वीकारली. चुकीची टीका करणाऱ्या समिक्षकांचाही त्याला कधी संताप आला नाही. उलट विलक्षण चातुर्याने त्यांची टीका कशी गैरलागू होती ते त्यांच्या निदर्शनास आणून दिले. ‘मोहनराव गेले’ या लेखातील कारुण्य हृदय हलविणारे आहे. मानवाशी चाललेला नियतीचा जीवघेणा खेळ लेखक सांप्रतच्या सामाजिक चौकटीच्या अनुबंधात निवेदन करतो. या लेखातील उपरोधाची धार विशेष लक्षणीय आहे. याउलट ‘पाकसिद्धी’ हा लेख एका वेगळ्या विनोदाचा मसाला सादर करतो. हा विनोद फार वरच्या दर्जाचा आहे असे मात्र नव्हे. टीकात्मक लेखन वर म्हटल्याप्रमाणे प्रचलित समाजरचनेतील समस्यांवर लेखकाने हलकी-फुलकी टीका केली आहे. ‘वृद्धाश्रम... सोय की संकट?’ हा लेख पाहा. परदेशातील ‘अ‍ॅथॉरिटी’ना देखील वृद्धाश्रम हे संकट वाटते हे सत्य लेखक येथे सिद्ध करुन दाखवतो. वृद्ध माणसे कौटुंबिक स्वास्थ्यासाठी घरातच हवीहवीशी वाटावयास हवीत. खरोखर, वृद्ध स्त्री-पुरुष हवेहवेसे वाटतील का? ‘जिचकार हे सांगते तर?’ या लेखात लेखक लोकल गाड्यांत स्त्रियांची मंगळसूत्रे खेचून नेणाऱ्या समाजवंâटकांवर अनिवार्य, सात्त्विक संतापानं लिहितो. ‘कुंकू ते हळदीकुंकू’मध्ये लेखक जुन्या जमान्यातील उत्कृष्ट मराठी चित्रपटांची थोरवी आपल्या खास विनोदी पद्धतीने कथन करतो, तर ‘म्युझिकसाठी’मध्ये संगीता जोशींच्या कवितांवर ‘मजेदार’ समिक्षा लिहितो. या लेखकाचे काही लेख स्पष्टपणे निरसतेकडेही झुकलेले आढळतात. ‘प्रिय सादिक - कोहळे’, ‘टुडे.... व्हाय?’ आणि ‘हा देश कुणाचा?’ या लेखात लेखक समाजावर टीकास्त्र उगारतो. समाजातील खोटेनाटेपणा, खोडसाळपणा यांवर त्याने टीका केली आहे. ती बव्हंशी सरळसोपटपणे व्यक्त झाल्याने कलात्मक वाटत नाही. तथापि, हे थोडेसे लेख सोडल्यास प्रस्तुत लेखकाचे बहुसंख्य लेख लघुकथेच्या तंत्रातून साकार झाल्यामुळे प्राय: रोचक बनले आहेत. ...Read more

Write Your Own Review
  • Default typing language is Marathi. To type in English press Ctrl+G key combination
Submit Review
PLEASE SEND YOUR AUDIO REVIEW ON editorial@mehtapublishinghouse.com

Related Books

People Who Bought This Item Also Bought

Latest Reviews

NAGZIRA
NAGZIRA by VYANKATESH MADGULKAR Rating Star
कृष्णा DIWATE

आजच्या पुस्तकाचा विषय माझ्या आवडीचा - जंगलाचा... *जंगल - काय असतं ?* म्हटलं तर फक्त झाडे, नदी-नाले, प्राणी पक्षी यांनी भरलेला जमिनीचा एक तुकडा .... की वन-देवता? की पशु-पक्ष्यांचं घर? की जीवनचक्रातील अति-महत्वाचा घटक? की आपल्यातल्या दांभिकपणाला - दिखव्याला - व्यवहाराला गाळून टाकणारं आणि आपल्यालाही त्याच्यासारखाच सर्वसमावेशक, निर्मळ बनवणारं आणि आपल्यातल्या originality ला बाहेर आणणारं, असं एक अजब रसायन? *जंगल भटक्यांना विचारा एकदा... बोलतानाच त्यांच्या चेहऱ्यावर आणि डोळ्यात जी चमक दिसेल ना, त्यातून फार वेळ वाट न बघता सरळ जंगल गाठण्याची इच्छा न होईल तरच नवल!* आमचा एक मित्र- ज्याने असंच जंगलांचं वेड लावलं आणि अजून एक भटकी मैत्रीण - जिने त्या वेडात भरच घातली..... आणि असे अजून अनेक भटके निसर्गप्रेमी ... आणि मुळातूनच निसर्गाची ओढ , या सर्व गोष्टी माझ्या जंगल -प्रेमासाठी कारणीभूत ठरल्या. *आणि मग अरण्यऋषी श्री. मारुती चितमपल्ली, शंकर पाटील (कथा), डॉ. सलीम अली, जिम कॉर्बेट, व्यंकटेश माडगूळकर इत्यादींनी या निसर्गदेवतेकडे बघण्याची एक वेगळी दृष्टी दिली. त्या सर्वांनाच आजचा हा पुस्तक-परिचय सादर अर्पण!!* कथांसाठी प्रसिद्ध असणाऱ्या लेखकाने हे नागझिरा पुस्तक का बरे लिहिले असावे? मनोगतात ते स्वतः म्हणतात - *"महाराष्ट्रातील एखाद्या आडबाजूच्या जंगलात जाऊन महिना दोन महिने राहावे, प्राणी जीवन, पक्षी जीवन, झाडेझुडे पाहत मनमुराद भटकावे आणि या अनुभवाला शब्दरूप द्यावे हा विचार गेली काही वर्षे माझ्या मनात घोळत होता. काही परदेशी प्राणी शास्त्रज्ञांनी असा उद्योग करून लिहिलेली उत्तम पुस्तके माझ्या वाचण्यात आल्यापासून ही इच्छा फारच बळवली. मी इथे तिथे प्रयत्न करून पाहिले आणि निराश झालो. हे काम आपल्या आवाक्यातले नाही असे वाटले. मग शेल्लरने कुठेतरी लिहिल्याचे वाचले की भारतातील लोक प्राणी जीवनाच्या अभ्यासात उदासीन आहेत, आफ्रिकेच्याही फार मागे आहेत. त्यांना वाटते अशा संशोधनासाठी प्रचंड खर्च करावा लागतो, पाण्यासारखा पैसा लागतो. पण तसे नाही. गळ्यात दुर्बीण, मनात अमाप उत्साह आणि आस्था असली की अभ्यास होतो. मी शक्य तेव्हा एकट्यानेच उठून थोडेफार काम करत राहायचे ठरवले. कधी काझीरंगा, मानस या अभयारण्यावर, कधी नवेगाव-बांधावर तर कधी कोरेगावच्या मोरावर लिहित राहिलो.* *मला चांगली जाणीव आहे की हा प्रयत्न नवशिक्याचा आहे. तो अपुरा आहे, भरघोस नाही. त्यात बऱ्याच त्रुटी आहेत, पण नव्या रानात शिरण्यासाठी पहिल्यांदा कोणीतरी वाट पाडावी लागते. पुढे त्या वाटेने ये-जा सुरू होते. मी लहानशी वाट पाडली आहे एवढेच!"* लेखक आत्ता असते तर त्यांना नक्की सांगितले असते की तुम्ही पाडलेली पायवाट आता जवळ-पास राजमार्ग बनत चालली आहे. आज अनेक वन्य-जीव अभ्यासक, जंगल भटके सुजाण व सतर्क झाले आहेत, जंगले आणि प्राणी वाचले पाहिजेत यासाठी प्रयत्न सुरु आहेत. ह्या प्रयत्नांमागे लेखकासारख्या अनेक वनांचा अभ्यास करून ते आपल्यासमोर आणणाऱ्यांचा मोठा हात आहे. आज पक्षी-निरीक्षक किरण पुरंदरेंसारखे व्यक्ती शहरातील सगळा गाशा गुंडाळून जंगलात राहायला गेलेत ... काय नक्की thought -process झाली असेल त्यांची? फक्त जंगल-भटकंती करताना पाळावयाचे नियम अत्यंत महत्वाचे आहे. मुख्यत्वे-करून कुठल्याही वृक्षांचे, प्राणी-पक्ष्यांचे आपल्या असण्याने कुठलाही त्रास किंवा धोका - हानी संभवू नये, याची काळजी आपल्यासारख्या सुज्ञ भटक्यांनी नक्की घ्यावी. तरच हे भटकणे आनंद-दायी होईल. *भंडारा जिल्यातील नागझिरा हे एक अभयारण्य! फार सुंदर आहे.* हे पुस्तक फक्त लेखकाच्या दृष्टीने त्यांना भावलेलं जंगल आहे का? फक्त जंगलाचं वर्णन आहे का? तर नाही. एक पट्टीचा कथालेखक आणि मानव-स्वभाव चितारणारा लेखक केवळ वर्णन करू शकत नाही. माझ्या मते ही एक प्रक्रिया आहे, त्यांच्या अंतर्बाह्य बदलाची, जी त्यांना जाणवली, अगदी प्रकर्षाने. आणि तोच स्वतःचा शोध त्यांनी आपल्यासमोर मांडण्याचा प्रयत्न केलाय. बाकी प्रत्येकाचं जंगल वेगळं, खरं जंगल नाही तर स्वतःच्या आतलं एक जंगल. ते ज्याचं त्याने शोधायचं, त्यात डुंबायच, विहार करायचा आणि काही गवसत का ते बघायचं .... लेखकानेही तेच केलं... एक स्वगत मांडलं आहे.... आणि त्यातून संवादही साधला आहे. हे पुस्तक ललित म्हणावे की कादंबरी, वर्णन म्हणावे की आत्मकथन, अशा हिंदोळ्यावर हे वाचताना मी सतत राहते. अतिशय आशयपूर्ण गहिऱ्या अर्थाचे लिखाण आहे यात. लेखकाने नागझिरा आणि त्याचे वर्णन कसे केले आहे ते आपण रसिक वाचकांनी हे पुस्तक वाचूनच त्याचा आनंद घ्यावा. ते इथे मी सांगत बसणार नाही, उगाच तुमचं आनंद का हिरावून घेऊ? मी इथे मला भावलेले लेखकच मांडण्याचा अल्पसा प्रयत्न करत आहे, ते ही या पुस्तकाच्या माध्यमातून... पहिल्याच पानावर ते काय लिहितात बघा - *"गरजा शक्य तेवढ्या कमी करायच्या, दोनच वेळा साधे जेवण घ्यायचे, त्यात पदार्थ सुद्धा दोन किंवा तीनच. स्वतःचे कामे स्वतःच करायची. पाणी आणणे, कपडे धुणे अंथरून टाकणे आणि काढणे या साध्या सुध्या गोष्टींसाठी माणसांनी दुसऱ्यावर का अवलंबून राहावे? एकांत, स्वावलंबन आणि प्रत्येक बाबतीत मितव्यय ही त्रिसूत्री पाळून जंगलात पायी भटकायचे, जंगलाच्या कुशीत राहून निरागस असा आनंद लुटायचा या माफक अपेक्षेने गेलो आणि माझा काळ फार आनंदत गेला . रेडिओ, वृत्तपत्रे, वाङ्मय चर्चा, वाचन, कुटुंब, मित्र, दुसऱ्याच्या घरी जाणे येणे, जेवण देणे आणि घेणे यापैकी काहीही नसताना कधी कंटाळा आला नाही. करमत नाही असे झाले नाही. रोज गाढ झोप आली. स्वप्न पडले असतील तर ती सकाळी आठवली नाही. शिवाय मित आहार आणि पायी हिंडणे यामुळे चरबी झडली. एकूणच मांद्य कमी झाले."* हे वाचून आपल्याला नक्की काय हवे असते, आणि रोजच्या रहाटगाडग्यात आपण काय करतो, याची मनातल्या मनात तुलना व्हावी. खरंच काय हवं असतं आपल्याला? आपण सतत प्रेम, शांती, समाधान आणि मनःशांती याच्याच तर शोधात असतो ना? आणि नेमक्या ह्याच सर्व गोष्टी बाजूला पडून आपण नुसते धावतच असतो... कशासाठी?? जीवनाचं तत्वज्ञान हे फार गंभीर नाहीये, अगदी छोट्या छोट्या गोष्टीतून आपण ते समजून घेऊन शकतो. फक्त ती जाण असली पाहिजे. थोडासा थांबून विचार झाला पाहिजे. मनःचक्षु उघडे पाहिजे आणि मुख्य म्हणजे मी कुणीतरी मोठा , हा भाव पहिल्यांदा गाळून पडला पाहिजे. *अगदी तसंच जसं पानगळीच्या मोसमात जुनं पान अगदी सहज गळून पडतं ... नव्यासाठी जागा करून देतं ... जंगल आपल्याला हेच शिकवतं ... न बोलता ... त्याच्या कृतीतून ... आपली ते समजून घेण्याची कुवत आहे का?* शेवटच्या प्रकरणात लेखक परतीसाठी रेल्वे फलाटावर येतो. तेव्हाचचं त्यांचं स्वगत फार विचार करायला भाग पाडतं - *"ह्या दोन तासात करण्याजोगे असे काहीच महत्त्वाचे कार्य नसल्यामुळे मी आरशासमोर बसून दाढी केली, मिशा काढून टाकल्या. सतत अंगावर होते ते हिरवे कपडे काढून टाकले आणि इतके दिवस माझ्या कातडी पिशवीच्या तळाशी परिटघडी राहिलेले झुळझुळीत कपडे चढवून पोशाखी बनलो.`* किती साधी वाक्य आहेत, पण `पोशाखी बनलो` यातून किती काय काय सांगायचे आहे लेखकाला... गहिरेपण जाणवते! मला विचार करायला भाग पाडते. ट्रेक करून गड -किल्ल्यांहून परतताना माझीही अवस्था काहीशी अशीच व्हायची... जाड पावलांनी घरी परतणे आणि पुन्हा निसर्गात भटकायला मिळण्याची वाट पाहणे, याशिवाय गत्यंतर नसायचे. *जंगलांवर , निसर्गावर निस्सीम प्रेम करणाऱ्या आणि त्यांच्या संवर्धनासाठी झटणाऱ्या अनेक वेड्यांमुळे आज आपली वसुंधरा टिकली आहे. पुढील पिढ्यांसाठी तिला असच बहरत ठेवायचं असेल, किमान टिकवायचं जरी असेल तरी आपणही थोडेसे निसर्ग-वेडे व्हायला काय हरकत आहे??* *वृक्षवल्ली आम्हा सोयरे... वनचरे ...* धन्यवाद! जय हिंद!!! ...Read more