“…MY HUSBAND WAS IN THE ARMY, FAR AWAY FROM HOME. BUT IT NEVER STRUCK ME THAT HE COULD BE BOOZING OUT THERE, OR DOING THINGS EVEN WORSE! I COULD SEE ONLY THE FIRE OF THE BATTLEFIELD…CONTINUAL WORRY..!”
BUT IN THIS WORLD, IT TAKES HARDLY ANY TIME FOR A WOMAN TO BE LABELED AS ‘FALLEN’.
IT ONLY TAKES SOME GOSSIP BY A WASHER-MAN FOR OUR RAMCHANDRAS TO ABANDON THEIR PREGNANT SITAS..!
A PHYSICALLY HANDICAPPED PERSON CAN WALK AFTER AN OPERATION OR WITH THE AID OF A WALKING STICK; BUT IF SOMEONE WERE TO BECOME PARALYZED MENTALLY, WHO CAN HELP HIM? – THIS IS THE HARSH REALITY OF LIFE.
‘‘... हे सैन्यात होते. घरापासून दूर. पण माझ्या मनात नाही कधी आलं, की हे तिथे दारू पीत असतील, की आणखी काय करत असतील! दिसत होती ती फक्त रणांगणावरची धगधग... रात्रंदिवस काळजी...!’’ पण या जगात स्त्रीवर ‘पतिता’ हा शिक्का बसायला वेळ लागत नाही. एक परीट कुजबुजतो आणि इथले प्रभू रामचंद्र गर्भवती सीतांचा त्याग करतात...! शेवटी एकच खरं, की पायानं अधू असणायांना शस्त्रक्रियेनं बरं करता येतं, हाती काठी देता येते; पण मनानंच कोणी पांगळा होऊ लागला, तर त्याला कोण काय करणार?