* Front & back cover images are for illustration purposes only and the price of book is sold separately.
  • Original Book Title: PIZZA TIGER
  • Availability : Available
  • Translators : SUDHIR RASHINGKAR
  • ISBN : 9789353172435
  • Edition : 1
  • Publishing Year : AUGUST 2019
  • Weight : 0.00 gms
  • Pages : 340
  • Language : Translated From ENGLISH to MARATHI
  • Category : AUTOBIOGRAPHY
Quantity
Buying Options:
  • Ebooks:
  • Print Books:
THE FOUNDER OF DOMINO`S PIZZA EXPLAINS HOW HE EXPANDED HIS BUSINESS INTO THE LARGEST PIZZA DELIVERY COMPANY IN THE WORLD, DISCUSSING HOW INGENUITY AND STRICT PERSONAL ETHICS HAVE MADE THE AMERICAN DREAM COME TRUE.
टॉम मोनाघन... डॉमिनोज पिझ्झा या आज जगभर विस्तारलेल्या पिझ्झाच्या फास्ट फूड साखळीचा संस्थापक... टॉमचं कष्टमय बालपण... ‘मरिन कोअर’मधील निवृत्तीनंतर झालेली आर्थिक फसवणूक... त्याच्या भावाने आणलेला पिझ्झा स्टोअर चालवण्याचा प्रस्ताव... हा व्यवसाय करतानाही अनंत अडचणींचा करावा लागलेला सामना... मात्र, त्या अडचणींना तोंड देत सुरू केलेलं पिझ्झा स्टोअर... त्यातून एका मोठ्या पिझ्झा-साखळीची झालेली निर्मिती...दर तीन तासांनी जगात कुठेतरी सुरू होणारी ‘डॉमिनोज’ची शाखा... अशा प्रकारे जगभर झालेला विस्तार... तर अशी आहे टॉमची यशोगाथा ‘पिझ्झा टायगर’... प्रेरणादायक आणि वाचनीय
Video not available
No Records Found
No Records Found
Keywords
# पिझ्झाटायगर # टॉममोनाघन # डॉ.सुधीरराशिंगकर # अनुवादितआत्मचरित्र #कहाणीमॅकडॉनल्ड्सची#मराठीपुस्तके#मराठीप्रकाशक#MARATHIBOOKS#ONLINEMARATHIBOOKS#TRANSLATEDMARATHIBOOKS#TBC#TRANSLATEDBOOKS@50%#PIZZATIGER # SUDHIRRASHINGKAR#KAHANIMACDONALDCHI
Customer Reviews
  • Rating StarSAMPADA JODANK OCT-NOV2019

    डॉ. सुधीर राशिंगकर यांनी डॉमिनोज पिझ्झा या आंतरराष्ट्रीय पिझ्झा साखळी स्टोअर्सचा संस्थापक टॉम मोनाघन यांचे पिझ्झा टायगर हे आत्मचरित्र अनुवादित करून एका अमेरिकन उद्योजकाच्या धडपडीची आणि त्यातून निर्माण झालेल्या आंतरराष्ट्रीय उद्योजकाच्या धडपडीची आणि ्यातून निर्माण झालेल्या आंतरराष्ट्रीय उद्योगाची प्रेरणादायी चरित्रकहाणी मराठीत उपलब्ध करून दिली आहे. टॉमचा जन्म २५ मार्च १९३७ रोजी अमेरिकेच्या मिशिगन राज्यातील एका छोट्या गावात झाला. त्याच्या वयाच्या ४थ्या वर्षी त्याचे वडील वारले आणि टॉम आणि त्याचा धाकटा भाऊ जिम यांचे हाल चालू झाले. आईने गरीबीमुळे पैसे वाचवायचे म्हणून. दोघांना अगदी लहानपणी ६ वर्षे अनाथाश्रमात राहण्यासाठी पाठवले. तिथून परत आल्यावर घरी आईशी त्याची कडाक्याची भांडणे व्हायची म्हणून तिने टॉमला २-३ कुटुंबात आश्रित म्हणून रहायला पाठवले. तिथेच त्याचे शालेय शिक्षण झाले. नंतर तो कॉलेजच्या फीचे पैसे जमवण्यासाठी वृत्तपत्रे विकण्याचे आणि अन्य हलकी कामे करून लागला. पुढे तो सैन्यदलात मरीन म्हणून भरती झाला. त्याला जपान आणि फिलिपाइन्समध्ये पाठवण्यात आले. परतल्यावर त्याचे तिथे साठवलेले २००० डॉलर्स एका लबाड माणसाने ते लखाणीच्या व्यवसायात गुंतवण्यासाठी त्याला गळ घालून हडप केले. तो कंगल झाला. मग एका वृत्तपत्राच्या कचेरीत काम करून आणि नंतर स्वत:चे वृत्तपत्राचे दुकान काढून पैसे कमवू लागला. त्याच्या भावाने एक पिझ्झाचे दुकान विकाऊ होते ते भागीदारीत चालवण्यासाठी घेण्याचा प्रस्ताव त्याच्यापुढे मांडला आणि दोघांनी पैसे जमवून ते दुकान चालवायला विकत घेतले. काही महिन्याने भाऊ त्यातून बाहेर पडला. मग टॉमने पिझ्झा विक्री हे आपले जीवनध्येय ठरवून पिझ्झा साखळी दुकानांचे स्टोअर्स उघडणे १९६० साली चालू केले. त्यात जम बसल्यावर त्याचा विस्तार केला. ३० मिनिटात घरपोच पिझ्झा हे उद्दीष्ट ठेवून पुढील ३० वर्षात हजारो पिझ्झा स्टोअर्स त्याने देशभर आणि परदेशी उघडले. भारतातही ते आहेत. या कामात अनंत अडचणी होत्या. एका प्रसंगी तर कर्जाच्या ओझ्याखाली दिवाळे काढण्यापर्यंत वेळ आली होती, एकदा त्याचे संपूर्ण कार्यालय आगीच्या भक्ष्यस्थानी पडले, काही स्टोअर्सधारकांनी फसवले तर डॉमिनोज पिझ्झा या नावाच्या साधम्र्यामुळे डॉमिनोज शुगर नावाच्या मोठ्या कंपनीने कॉपीराईट कायद्याअंतर्गत खटला भरला. ५ वर्षांनी तो टॉमने जिंकला. पुढच्या काळात डॉमिनोज पिझ्झा इंटरनॅशनल ही कंपनी स्थापन करून डॉमिनोज पिझ्झा सर्वदूर लोकप्रिय केला. उत्तम ग्राहक सेवा, वाजवी दर आणि दर्जाची हमी या तत्त्वावर भर देऊन जगभर नेले. त्याचा प्रेमविवाह मार्गी या तरुणीशी झाला आणि तिच्यासाठी त्याने सिगारेट आणि मध्यपान कायमचे सोडले. तिने त्याला उद्योगात साथ दिली. टॉमने अनेक नवे उद्योजक स्टोअर्स चालवण्यासाठी विकसित केले. आपल्या गोदामांची घडी बसवली. त्यासाठी प्रशिक्षण संस्था काढली. पुढे कंपनी सार्वजनिक करून तो कोट्याधीश झाला, त्याने बेसबॉलचा टायगर हा प्रसिद्ध संघ आपल्या मालकीचा केला. कंपनीचे भव्य कार्यालय अन् आर्बर येथे बांधले. त्याला अनेक सन्मानही मिळाले... तो अलिशान पद्धतीने राहत होता. पण एका व्हॅटिकनच्या भेटीत त्याला उपरती झाली आणि त्याने समाजकार्यासाठी स्वत:ला वाहून घ्यायचे जीवनोद्दिष्ट ठरवले, आपला व्यवसाय त्याने १९९८ साली १०० कोटी डॉलर्सला विकला आणि आलेले पैसे या कामासाठी वापरले. त्यातून दक्षिण अमेरिकेत त्याने आरोग्य आणि शिक्षण या क्षेत्रात भरपूर काम केले. प्रत्येकाने आपल्या जीवनाची आध्यात्मिक, सामाजिक, मानसिक, शारीरिक आणि आर्थिक प्राधान्ये जीवनात ठरवायला हवीत असे ती म्हणतो. त्याने स्वत: ती पाळली. या संपूर्ण जीवनप्रवासाच्या दरम्यान त्याला आलेले अनेक अनुभव, उपलब्धी आणि अपयश याचे अनेक प्रसंग त्याने विस्ताराने आत्मचरित्रात मांडले आहेत. नवउद्योजकांना उपयुक्त अशा टिपणीही दिल्या आहेत. त्यातून यशस्वी उद्योगपतीलाही किती अडचणीतून मार्ग काढून यश संपादन करावे लागते याचे समग्र दर्शन या आत्मचरित्रात घडते. डॉ सुधीर राशिंगकर यांनी साध्या, सोप्या भाषेत अनुवाद केल्याने मूळ पुस्तकातील आशय चांगला राहिला आहे. ...Read more

  • Rating StarVYAPARI MITRA - OCT-NOV, 2019

    ‘पिझ्झा टायगर’ हे डॉमिनोज पिझ्झा या आज जगभर पसरलेल्या पिझ्झाच्या फास्टफूड साखळीचा संस्थापक टॉम मोनाघन यांचे आत्मचरित्र आहे. व्यापारी मित्राचे लेखक डॉ. सुधीर राशिंगकर यांनी ‘‘पिझ्झा टायगर’’ हे आत्मचरित्र अनुवादित करून एका अमेरिकन उद्योजकाच्या धडपडीतूननिर्माण झालेल्या आंतरराष्ट्रीय उद्योगाची प्रेरणादायी चरित्रकहाणी मराठीत उपलब्ध करून दिली आहे. वयाच्या ४थ्या वर्षी वडील वारले. टॉम आणि त्याचा भाऊ जिम यांचे हाल सुरू झाले. गरीबीमुळे आईने दोघांना ६वर्षे लहानपणीच अनाथाश्रमात राहण्यासाठी पाठविले. पुढे परत आल्यावर आईशी भांडण झाले. तिने २-३कुटुंबात आश्रित राहण्यास त्याला पाठविले तिथे शालेय शिक्षण झाले. कॉलेज शिक्षणासाठी पैसे जमविण्यासाठी वृत्तपत्रे विकणे व अन्य हलकी कामे त्यांनी केली. सैन्यदलात मरीन म्हणून भरती झाला. तिथे साठवलेले २००० डॉलर्स एका लबाड माणसाने व्यवसायासाठी मागून हडप केले. तो कंगाल झाला. त्याच्या भावाचे पिझ्झाचे दुकान विकाऊ होते ते भागीदारीत चालविण्यासाठी घेण्याचा प्रस्ताव मांडला आणि दोघांनी मिळून ते दुकान चालवायला विकत घेतले. काही महिन्यांनी त्यातून भाऊही बाहेर पडला. टॉमने पिझ्झा विक्री हे आपले जीवन ध्येय ठरवून पिझ्झा साखळी दुकानांचे स्टोअर्स उघडणे १९६०साली चालू केले. जम बसल्यावर विस्तार केला. ३० मिनिटात घरपोच पिझ्झा स्टोअर्स देशभर व परदेशी उघडले. या व्यवसायातही पुढे अडचणी आल्या. कॉपीराईट अंतर्गत खटल्याला तोंड द्यावे लागले. या सर्व प्रसंगी त्याने आपली प्रगती कशी केली याचा सविस्तर वृत्तांत वरील पुस्तकात एकूण २१ प्रकरणातून उत्तमप्रकारे मांडला आहे. पुढे कंपनी सार्वजनिक करून तो कोट्याधीश झाला. समाजकार्यासाठी स्वत:ला वाहून घ्यायचे जीवनोद्दिष्ट ठरवले. १९९८साली त्याने आपला व्यवसाय १००कोटी डॉलर्सला विकला व आलेले पैसे सामाजिक कार्यासाठी वापरले. दक्षिण अमेरिकेत त्याने आरोग्य व शिक्षण क्षेत्रात भरपूर काम केले आहे. प्रत्येकाने आपल्या जीवनाची आध्यात्मिक, सामाजिक, मानसिक, शारीरिक आणि आर्थिक प्राधान्ये जीवनात ठरवायला हवीत असे तो म्हणतो व त्याने ती स्वत: पाळली. या आत्मचरित्रात नवउद्योजकांना उपयुक्त अशा टिपणीही दिल्या आहेत, यामधून यशस्वी उद्योगपतीलाही किती अडचणीतून मार्ग काढून यश संपादन करावे लागते याचे समग्र दर्शन या आत्मचरित्रात घडते. त्यामुळे प्रत्येक नवउद्योजकांनी तसेच उद्योजकांनी हे अवश्य वाचावे. डॉ. सुधीर राशिंगकर यांनी साध्या, सोप्या अत्यंत सुरेख भाषेत अनुवाद केल्याने मूळ पुस्तकातील आशय चांगला राहिला आहे. ...Read more

  • Rating StarDAINIK LOKMAT 20-10-2019

    पिझ्झा किमयागाराची यशोगाथा... पिझ्झा म्हटले, की सर्वप्रथम डोळ्यांसमोर येतो तो डॉमिनोज पिझ्झा. एखाद्या पदार्थाशी संबंधीत एखाद्या कंपनीशी नाव जोडले जाणे, ही तशी निश्चितच सोपी गोष्ट नाही. त्या यशोगाथेचा प्रवासदेखील तितकाच संघर्षमय असतो. डॉमिनोज पिझ्झा ंपनीचे संस्थापक अर्थातच सर्वेसर्वा असलेले टॉम मोनाघन यांचे आत्मचरित्र म्हणजे ‘पिझ्झा टायगर’ हे पुस्तक होय. त्यांची ३० मिनिटांत घरपोच पिझ्झा ही संकल्पना अतिशय प्रभावी आणि खवय्यांची मने जिंकण्यात यशस्वी ठरली. या किमयागाराचे पितृछत्र वयाच्या चौथ्या वर्षी हरपले. त्यांचे बालपण, नंतर अनाथाश्रमात गेले. वयाच्या २२व्या छोट्याशा गावातून सुरू केलेला पिझ्झा विकण्याचा व्यवसाय जागतिक पातळीवर पोहोचविला. त्याची ही जबरदस्त आणि प्रेरणादायी कहाणी. -दीपक कुलकर्णी ...Read more

  • Rating StarMAHARASHTRA TIMES 06-10-2019

    हल्ली घराघरात पिझ्झा खाण्याचे प्रमाण वाढले आहे. हा विदेशी पदार्थ कधी आपलास झाला, हे कुणालाही कळले नाही. ऑर्डर दिल्यापासून अवघ्या तीस मिनिटांत घरपोच येणारा हा पदार्थ सर्वतोमुखी करण्याचा मान ‘डॉमिनोज पिझ्झा’चे संस्थापक टॉम मोनाघन यांना जातो. अत्यंत हलाीच्या परिस्थितीत वाढलेल्या टॉम यांचा ‘पिझ्झा टायगर’पर्यंतचा प्रवास मोठा रंजक आणि खिळवून ठेवणारा आहे. त्याच्या जीवनात आलेल्या चांगल्या, वाईट अनुभवांची शिदोरी म्हणजे हे पुस्तक असून, अपयशाच्या कहाण्याही त्यांनी विस्ताराने मांडल्या आहेत. या शिवाय नवउद्योजकांना उपयुक्त ठरतील, अशा टिप्सही आहेत. ...Read more

Write Your Own Review
  • Default typing language is Marathi. To type in English press Ctrl+G key combination
Submit Review
PLEASE SEND YOUR AUDIO REVIEW ON editorial@mehtapublishinghouse.com

Related Books

People Who Bought This Item Also Bought

Latest Reviews

NAGZIRA
NAGZIRA by VYANKATESH MADGULKAR Rating Star
कृष्णा DIWATE

आजच्या पुस्तकाचा विषय माझ्या आवडीचा - जंगलाचा... *जंगल - काय असतं ?* म्हटलं तर फक्त झाडे, नदी-नाले, प्राणी पक्षी यांनी भरलेला जमिनीचा एक तुकडा .... की वन-देवता? की पशु-पक्ष्यांचं घर? की जीवनचक्रातील अति-महत्वाचा घटक? की आपल्यातल्या दांभिकपणाला - दिखव्याला - व्यवहाराला गाळून टाकणारं आणि आपल्यालाही त्याच्यासारखाच सर्वसमावेशक, निर्मळ बनवणारं आणि आपल्यातल्या originality ला बाहेर आणणारं, असं एक अजब रसायन? *जंगल भटक्यांना विचारा एकदा... बोलतानाच त्यांच्या चेहऱ्यावर आणि डोळ्यात जी चमक दिसेल ना, त्यातून फार वेळ वाट न बघता सरळ जंगल गाठण्याची इच्छा न होईल तरच नवल!* आमचा एक मित्र- ज्याने असंच जंगलांचं वेड लावलं आणि अजून एक भटकी मैत्रीण - जिने त्या वेडात भरच घातली..... आणि असे अजून अनेक भटके निसर्गप्रेमी ... आणि मुळातूनच निसर्गाची ओढ , या सर्व गोष्टी माझ्या जंगल -प्रेमासाठी कारणीभूत ठरल्या. *आणि मग अरण्यऋषी श्री. मारुती चितमपल्ली, शंकर पाटील (कथा), डॉ. सलीम अली, जिम कॉर्बेट, व्यंकटेश माडगूळकर इत्यादींनी या निसर्गदेवतेकडे बघण्याची एक वेगळी दृष्टी दिली. त्या सर्वांनाच आजचा हा पुस्तक-परिचय सादर अर्पण!!* कथांसाठी प्रसिद्ध असणाऱ्या लेखकाने हे नागझिरा पुस्तक का बरे लिहिले असावे? मनोगतात ते स्वतः म्हणतात - *"महाराष्ट्रातील एखाद्या आडबाजूच्या जंगलात जाऊन महिना दोन महिने राहावे, प्राणी जीवन, पक्षी जीवन, झाडेझुडे पाहत मनमुराद भटकावे आणि या अनुभवाला शब्दरूप द्यावे हा विचार गेली काही वर्षे माझ्या मनात घोळत होता. काही परदेशी प्राणी शास्त्रज्ञांनी असा उद्योग करून लिहिलेली उत्तम पुस्तके माझ्या वाचण्यात आल्यापासून ही इच्छा फारच बळवली. मी इथे तिथे प्रयत्न करून पाहिले आणि निराश झालो. हे काम आपल्या आवाक्यातले नाही असे वाटले. मग शेल्लरने कुठेतरी लिहिल्याचे वाचले की भारतातील लोक प्राणी जीवनाच्या अभ्यासात उदासीन आहेत, आफ्रिकेच्याही फार मागे आहेत. त्यांना वाटते अशा संशोधनासाठी प्रचंड खर्च करावा लागतो, पाण्यासारखा पैसा लागतो. पण तसे नाही. गळ्यात दुर्बीण, मनात अमाप उत्साह आणि आस्था असली की अभ्यास होतो. मी शक्य तेव्हा एकट्यानेच उठून थोडेफार काम करत राहायचे ठरवले. कधी काझीरंगा, मानस या अभयारण्यावर, कधी नवेगाव-बांधावर तर कधी कोरेगावच्या मोरावर लिहित राहिलो.* *मला चांगली जाणीव आहे की हा प्रयत्न नवशिक्याचा आहे. तो अपुरा आहे, भरघोस नाही. त्यात बऱ्याच त्रुटी आहेत, पण नव्या रानात शिरण्यासाठी पहिल्यांदा कोणीतरी वाट पाडावी लागते. पुढे त्या वाटेने ये-जा सुरू होते. मी लहानशी वाट पाडली आहे एवढेच!"* लेखक आत्ता असते तर त्यांना नक्की सांगितले असते की तुम्ही पाडलेली पायवाट आता जवळ-पास राजमार्ग बनत चालली आहे. आज अनेक वन्य-जीव अभ्यासक, जंगल भटके सुजाण व सतर्क झाले आहेत, जंगले आणि प्राणी वाचले पाहिजेत यासाठी प्रयत्न सुरु आहेत. ह्या प्रयत्नांमागे लेखकासारख्या अनेक वनांचा अभ्यास करून ते आपल्यासमोर आणणाऱ्यांचा मोठा हात आहे. आज पक्षी-निरीक्षक किरण पुरंदरेंसारखे व्यक्ती शहरातील सगळा गाशा गुंडाळून जंगलात राहायला गेलेत ... काय नक्की thought -process झाली असेल त्यांची? फक्त जंगल-भटकंती करताना पाळावयाचे नियम अत्यंत महत्वाचे आहे. मुख्यत्वे-करून कुठल्याही वृक्षांचे, प्राणी-पक्ष्यांचे आपल्या असण्याने कुठलाही त्रास किंवा धोका - हानी संभवू नये, याची काळजी आपल्यासारख्या सुज्ञ भटक्यांनी नक्की घ्यावी. तरच हे भटकणे आनंद-दायी होईल. *भंडारा जिल्यातील नागझिरा हे एक अभयारण्य! फार सुंदर आहे.* हे पुस्तक फक्त लेखकाच्या दृष्टीने त्यांना भावलेलं जंगल आहे का? फक्त जंगलाचं वर्णन आहे का? तर नाही. एक पट्टीचा कथालेखक आणि मानव-स्वभाव चितारणारा लेखक केवळ वर्णन करू शकत नाही. माझ्या मते ही एक प्रक्रिया आहे, त्यांच्या अंतर्बाह्य बदलाची, जी त्यांना जाणवली, अगदी प्रकर्षाने. आणि तोच स्वतःचा शोध त्यांनी आपल्यासमोर मांडण्याचा प्रयत्न केलाय. बाकी प्रत्येकाचं जंगल वेगळं, खरं जंगल नाही तर स्वतःच्या आतलं एक जंगल. ते ज्याचं त्याने शोधायचं, त्यात डुंबायच, विहार करायचा आणि काही गवसत का ते बघायचं .... लेखकानेही तेच केलं... एक स्वगत मांडलं आहे.... आणि त्यातून संवादही साधला आहे. हे पुस्तक ललित म्हणावे की कादंबरी, वर्णन म्हणावे की आत्मकथन, अशा हिंदोळ्यावर हे वाचताना मी सतत राहते. अतिशय आशयपूर्ण गहिऱ्या अर्थाचे लिखाण आहे यात. लेखकाने नागझिरा आणि त्याचे वर्णन कसे केले आहे ते आपण रसिक वाचकांनी हे पुस्तक वाचूनच त्याचा आनंद घ्यावा. ते इथे मी सांगत बसणार नाही, उगाच तुमचं आनंद का हिरावून घेऊ? मी इथे मला भावलेले लेखकच मांडण्याचा अल्पसा प्रयत्न करत आहे, ते ही या पुस्तकाच्या माध्यमातून... पहिल्याच पानावर ते काय लिहितात बघा - *"गरजा शक्य तेवढ्या कमी करायच्या, दोनच वेळा साधे जेवण घ्यायचे, त्यात पदार्थ सुद्धा दोन किंवा तीनच. स्वतःचे कामे स्वतःच करायची. पाणी आणणे, कपडे धुणे अंथरून टाकणे आणि काढणे या साध्या सुध्या गोष्टींसाठी माणसांनी दुसऱ्यावर का अवलंबून राहावे? एकांत, स्वावलंबन आणि प्रत्येक बाबतीत मितव्यय ही त्रिसूत्री पाळून जंगलात पायी भटकायचे, जंगलाच्या कुशीत राहून निरागस असा आनंद लुटायचा या माफक अपेक्षेने गेलो आणि माझा काळ फार आनंदत गेला . रेडिओ, वृत्तपत्रे, वाङ्मय चर्चा, वाचन, कुटुंब, मित्र, दुसऱ्याच्या घरी जाणे येणे, जेवण देणे आणि घेणे यापैकी काहीही नसताना कधी कंटाळा आला नाही. करमत नाही असे झाले नाही. रोज गाढ झोप आली. स्वप्न पडले असतील तर ती सकाळी आठवली नाही. शिवाय मित आहार आणि पायी हिंडणे यामुळे चरबी झडली. एकूणच मांद्य कमी झाले."* हे वाचून आपल्याला नक्की काय हवे असते, आणि रोजच्या रहाटगाडग्यात आपण काय करतो, याची मनातल्या मनात तुलना व्हावी. खरंच काय हवं असतं आपल्याला? आपण सतत प्रेम, शांती, समाधान आणि मनःशांती याच्याच तर शोधात असतो ना? आणि नेमक्या ह्याच सर्व गोष्टी बाजूला पडून आपण नुसते धावतच असतो... कशासाठी?? जीवनाचं तत्वज्ञान हे फार गंभीर नाहीये, अगदी छोट्या छोट्या गोष्टीतून आपण ते समजून घेऊन शकतो. फक्त ती जाण असली पाहिजे. थोडासा थांबून विचार झाला पाहिजे. मनःचक्षु उघडे पाहिजे आणि मुख्य म्हणजे मी कुणीतरी मोठा , हा भाव पहिल्यांदा गाळून पडला पाहिजे. *अगदी तसंच जसं पानगळीच्या मोसमात जुनं पान अगदी सहज गळून पडतं ... नव्यासाठी जागा करून देतं ... जंगल आपल्याला हेच शिकवतं ... न बोलता ... त्याच्या कृतीतून ... आपली ते समजून घेण्याची कुवत आहे का?* शेवटच्या प्रकरणात लेखक परतीसाठी रेल्वे फलाटावर येतो. तेव्हाचचं त्यांचं स्वगत फार विचार करायला भाग पाडतं - *"ह्या दोन तासात करण्याजोगे असे काहीच महत्त्वाचे कार्य नसल्यामुळे मी आरशासमोर बसून दाढी केली, मिशा काढून टाकल्या. सतत अंगावर होते ते हिरवे कपडे काढून टाकले आणि इतके दिवस माझ्या कातडी पिशवीच्या तळाशी परिटघडी राहिलेले झुळझुळीत कपडे चढवून पोशाखी बनलो.`* किती साधी वाक्य आहेत, पण `पोशाखी बनलो` यातून किती काय काय सांगायचे आहे लेखकाला... गहिरेपण जाणवते! मला विचार करायला भाग पाडते. ट्रेक करून गड -किल्ल्यांहून परतताना माझीही अवस्था काहीशी अशीच व्हायची... जाड पावलांनी घरी परतणे आणि पुन्हा निसर्गात भटकायला मिळण्याची वाट पाहणे, याशिवाय गत्यंतर नसायचे. *जंगलांवर , निसर्गावर निस्सीम प्रेम करणाऱ्या आणि त्यांच्या संवर्धनासाठी झटणाऱ्या अनेक वेड्यांमुळे आज आपली वसुंधरा टिकली आहे. पुढील पिढ्यांसाठी तिला असच बहरत ठेवायचं असेल, किमान टिकवायचं जरी असेल तरी आपणही थोडेसे निसर्ग-वेडे व्हायला काय हरकत आहे??* *वृक्षवल्ली आम्हा सोयरे... वनचरे ...* धन्यवाद! जय हिंद!!! ...Read more