* Front & back cover images are for illustration purposes only and the price of book is sold separately.
  • Original Book Title: A YEAR BY THE SEA
  • Availability : Available
  • Translators : ARUNDHATI CHITALE
  • ISBN : 9789387789036
  • Edition : 1
  • Publishing Year : MARCH 2018
  • Weight : 0.00 gms
  • Pages : 136
  • Language : Translated From ENGLISH to MARATHI
  • Category : AUTOBIOGRAPHY
Quantity
Buying Options:
  • Print Books:
"LIFE IS A WORK IN PROGRESS, AS EVER-CHANGING AS A SANDY SHORELINE ALONG THE BEACH. DURING THE YEARS JOAN ANDERSON WAS A LOVING WIFE AND SUPPORTIVE MOTHER, SHE HAD SLOWLY AND UNCONSCIOUSLY REPLACED HER OWN DREAMS WITH THE NEEDS OF HER FAMILY. WITH HER SONS GROWN, HOWEVER, SHE REALIZED THAT THE FAMILY NO LONGER CENTERED ON THE HOME SHE PROVIDED, AND HER RELATIONSHIP WITH HER HUSBAND HAD BECOME STAGNANT. LIKE MANY WOMEN IN HER SITUATION, JOAN REALIZED THAT SHE HAD NEGLECTED TO NURTURE HERSELF AND, WORSE, TO ENVISION FULFILLING GOALS FOR HER FUTURE. AS HER HUSBAND RECEIVED A WONDERFUL JOB OPPORTUNITY OUT-OF-STATE, IT SEEMED THAT THE BEST PART OF HER OWN LIFE WAS FINISHED. SHOCKING BOTH OF THEM, SHE REFUSED TO FOLLOW HIM TO HIS NEW JOB AND DECIDED TO RETREAT TO A FAMILY COTTAGE ON CAPE COD. AT FIRST CASTING ABOUT FOR DIRECTION, JOAN SOON BEGAN TO TAKE PLEASURE IN HER SURROUNDINGS AND CALL ON RESOURCES SHE DIDN`T REALIZE SHE HAD. OVER THE COURSE OF A YEAR, SHE GRADUALLY DISCOVERED THAT HER LIFE AS AN ""UNFINISHED WOMAN"" WAS FULL OF POSSIBILITIES. OUT OF THAT MAGICAL, DIFFICULT, TRANSFORMATIVE YEAR CAME A YEAR BY THE SEA, A RECORD OF HER EXPERIENCES AND A TREASURY OF WISDOM FOR READERS. "
‘अ इयर बाय द सी’ ही कथा आहे लेखिका जोआन आणि तिचा पती यांच्या नात्याची. विरत चाललेलं पती-पत्नीमधील नातं एका अशा वळणावर येतं की, जिथं या नात्याची सांगता होऊ शकेल. त्या वेळी लेखिका जोआन निर्णय घेते तो घटस्फोट न घेता वेगळं राहण्याचा. थोडक्यात, या नात्यात एक ‘ब्रेक’ घेण्याचं ती ठरवते. नवरा नोकरीच्या निमित्तानं वेगळ्या शहरात जाऊन स्थायिक होतो. त्या वेळी जोआन मात्र केपकॉर्ड या आपल्या मूळ गावी राहायला येते. जुन्या आठवणी मनात उजळत असतानाच तिची तिथल्या कोळ्यांशी मैत्री होते. समुद्रकाठी वसलेलं हे गाव निसर्गसौंदर्यानं नटलेलं असतं. स्वावलंबी होण्याच्या दृष्टीनं ती आपली लेखिका म्हणून असणारी प्रतिष्ठा विसरून ‘क्लॅम्प्स’ पकडण्याचे काम करू लागते. ‘जोआन एरिकसन’ नावाची एक मैत्रीणही तिला याच दरम्यान भेटते. त्या ठिकाणी तिला आपले वेगळं विश्व तयार झालं आहे आणि ते आपलं हक्काचं आहे, असं वाटू लागतं. ती या विश्वात आपलं स्वतंत्र अस्तित्व शोधू लागते. आपल्या दबलेल्या इच्छा- पुन्हा एकवार बालपण जगण्याची तिची ऊर्मी- उफाळून येते. याच दरम्यान ती आपल्या वैवाहिक जीवनाकडे तटस्थपणे बघू लागते. पती-पत्नीच्या नात्याकडे बघण्याचा वेगळा दृष्टिकोन तिला मिळतो. या वर्षभराच्या ‘ब्रेक’मध्ये तिला अनेक अनुभव येतात. हळूहळू पती-पत्नी दोघांनाही आपण काय हरवलं आहे किंवा आपल्याला नव्यानं काय गवसलं आहे, याचा गांभीर्यानं विचार करू लागतात. एका निर्मनुष्य बेटावर एक रात्र घालवून आपल्या ‘एकटेपणा’तली मजा उपभोगताना तिला आपल्या नवऱ्याविषयी असणाऱ्या भावना समजतात. पती-पत्नीचे काही काळानं गुळगुळीत, यांत्रिक होणारं नातं एखादा ‘ब्रेक’ घेऊन नव्या दमानं सुरू करण्यात असणारी मजा ही कथा सांगते.

No Records Found
No Records Found
Keywords
#MARATHIBOOKS#ONLINEMARATHIBOOKS#TRANSLATEDMARATHIBOOKS#TBC#TRANSLATEDBOOKS@50%#निरोप समारंभ#भविष्य# केप कॉर्ड# समुद्र# अनुभव# लेखिका# एकटेपणा# सील# बोट# जोश# लग्न# सहजीवन# जलोपचार# कोळी# खिसमस# जोआन अँडरसन# धुकं# मानसोपचारतज्ज्ञ# मैत्री# ओहोटी# प्रवाह# नीतिमत्ता# क्लॅम्प्स#JOAN ANDERSON# CAPE COD# SEAL# SEA# JOSH# CLAMDIGGER# WATER-THERAPY# BOAT #LOW# TIDE #CRISTMAS# COTTAGE# MARRIAGE# HUSBAND# GUILTY# FISHERMAN# THANKSGIVING# FOGG# DAUGHTER# WRITER# LONELINESS# SANTA CLAUS# FISH-MARKET# CLAMS# CLAMMING#
Customer Reviews
  • Rating StarBhagyashree Abhyankar

    हे पुस्तक *A year by the sea* या इंग्रजी पुस्तकाचा मराठी अनुवाद आहे. या विलक्षण आत्मकथनात जोआन अँडरसनला एकांतवासात गवसलेला आनंद आणि आत्मज्ञान विषयीचे अनुभव कथन आहे व त्यानंतर जोआन च्या मनात निर्माण झालेली सागरी विश्वाची प्रचंड ओढ अन त्यतून झालेली *स्वत्वाची* जाणीव याचे चित्रण आहे.आत्मकथन समाजासमोर आणतांना ते कधीच अतिरंजित नसतं तर सत्य आणि व्यावहारीकतेचे भान ठेवून मांडलं जातं वैवाहिक जीवनाचा नवा पैलू उलगडणारी ही कथा आपल्याला गुंतवून ठेवते. आयुष्य म्हणजे सतत विकसित होणारी एक प्रक्रिया, आयुष्यात कधी दर्शनीय तर कधी सुप्त असा सतत बदल होत असतो. *समुद्राकाठचे एक वर्ष* या कथेत एका मध्यमवयीन स्त्रीने आयुष्यातील तोचतोपणा कसा घालवला आणि ती पुन्हा एकदा प्रवाही आणि उत्साही कशी झाली हे सांगितले आहे. फक्त कुटुंब आणि कौटुंबिक गरजा याव्यतिरिक्त स्वतःतील स्वतःच्या उत्कर्षासाठी केलेला हा अत्यंत धाडसी आणि विचारी प्रयत्न आहे. जोआन अँडरसन ही साधारण पन्नाशीच्या घरातील लग्नाला वीस वर्ष झालेली गृहिणी, इथे गृहिणी हा शब्द अत्यंत चपखल बसतो कारण घर, संसार, मुलं ,नवरा आणि त्यांच्या अपेक्षा पूर्ण करताना ती स्वतःला हरवून बसलेली आहे. आपल्याला अस्तित्वच नाही काय ही भावना तिला अस्वस्थ करते आणि यातून सुटण्यासाठी म्हणून ती आपल्या गावातल्या छोट्या घरात एकटीने जायचं ठरवते. सप्टेंबर ते सप्टेंबर असे बारा महिने तिला नवीन आयुष्याची ओळख करून देतात या एका वर्षात लेखिका स्वतःच्या आयुष्यात असाधारण अविस्मरणीय बदल घडवून आणते. स्वतःतील सुप्त गुणांची तिला जाणीव होते आणि पूर्ण स्त्रीच्या दृष्टीने तिने केलेली धडपड नकळत वाचकाला ही आदर्श वाटू लागते. प्रत्येक स्त्रीच्या आयुष्यात ही वेळ नेहमीच येत असते. कुटुंबातील सदस्यांच्या सुखात सुख मानणाऱ्या स्त्रीला मनात कुठेतरी एक सल असतो अन हा सल यशाकडे किंवा पूर्णत्वाकडे नेणाऱ्या आनंदात आडकाठी ठरत असतो. वीस वर्षाच्या वैवाहिक वाटचाली नंतर परस्परांमधील नातं थोडसं ताणल्यासारखं वाटल्यामुळे,दांपत्यजीवन कायदेशीर रित्या वेगळं न करता काही काळ वेगळे राहण्याचा निर्णय जोआन घेते .केपकॉर्ड नावाच्या आपल्या जुन्या गावी येऊन, जुन्या घरात राहून स्वतःच्या स्मृतीमध्ये रमते, निसर्गासह अनेक अनुभवातून तिचा स्वत्वाचा प्रवास पूर्ण होतो. हे पुस्तक वाचताना कोणत्याही स्त्रीला ही कथा आपलीच आहे असं वाटतं,हेच या पुस्तकाचे यश.... स्वानुभवाबरोबरच लेखिकेने अनेक मान्यवर व्यक्तींचे विचार मांडून स्वतःच्या लेखनाची उंची वाढवली आहे. माणसाच्या मनात अनेक कोडी असतात ,अनेक अनुत्तरीत प्रश्न ज्यांची उत्तरे कधीच मिळणार नसतात अशा प्रश्नांत अडकून माणूस शांतता हरवून बसतो. एका वर्षीच्या सप्टेंबर महिन्यात सुरू झालेला लेखिकेचा स्वतःचा शोध हा बरोबर 12 महिन्याने संपतो. अत्यंत प्रॅक्टिकल सहचर आणि मोठे होऊन स्वतःच्या विश्वात रमलेली मुले यांच्यापासून दूर होऊन सागराच्या विशालतेकडे बघितल्यावर आपल्या अडचणी आपणच मोठ्या करतो ही जाणीव तिला होते.सागराची भरती- ओहोटी तिला आयुष्याचं गमक शिकवुन जातात,स्वतः मोकळं व्हायचं ठरवते. छोट्याशा गावात तिचं स्त्री असणं आणि अनोळखीपण ती त्या लोकांमध्ये मिसळून दूर करते, स्वतःहून ती मुक्त जगाकडे झेपावते. निर्जन समुद्रकिनारी सुद्धा ती समाधान शोधते मनात पतीच्या आणि मुलांच्या आठवणीही जपते, भूतकाळातील मिळवलेले आनंद आणि त्या आनंदासाठी केलेली तडजोड या दोन्ही गोष्टी आता तिच्या नवीन आयुष्यात नसतात. कारण हे आयुष्य तिचं एकटीचं, तिने स्वतः स्वतःच्या आनंदाचा शोध घेण्यासाठी निवडलेलं असतं. या प्रवासात तिचे सहकर्मचारी, मैत्रीण, निसर्ग तिला खूप काही शिकवून जातात, जगावं कसं हे सांगतात त्यामुळे अनिश्चित भविष्य काळापासून ती सहज दूर होते. अशा या वर्षभराच्या *ब्रेक* मध्ये तिला अनेक अनुभव येतात स्वतःच्या अस्तित्वाची नव्याने जाणे होताना आपल्या वैवाहिक जीवनाकडेही ती तटस्थपणे बघू शकते. कौटुंबिक एकत्रीकरणात ती रमते पण स्वतःचं अस्तित्व राखून....... कुटुंबालाही तिच्यातील वेगळेपणाची जाणीव होते आणि या वर्षभराच्या ब्रेकने आपण काय हरवलंय आणि काय नवीन मिळवलंय याचा गांभीर्याने केलेला विचार तिला यांत्रिक होणारं नातं नव्या दमाने सुरू करण्याची स्फूर्ती देऊन जातो. हे पुस्तक म्हणजे लेखिकेने रेखाटलेली *स्त्री*. नातेसंबंध जपताना स्वतःला विसरणं हेच स्त्रीत्वाचं लक्षण अशी शिकवण घेत मोठी होणारी स्त्री ही खरोखरीच स्वतःचं अस्तित्व विसरून जाते.बरेचदा तिनं स्वतःवर घालून घेतलेली बंधनं ही तिच्या अस्तित्वाभोवती तिनं स्वतः घातलेलं कटघर असतं आणि या कटघरातच आपण कसे सुखी आहोत हे दाखवण्यात तिचं पूर्ण आयुष्य खर्ची पडतं, भावनाहीन अस्तित्व हे खरोखरीच त्रासदायक असत आणि आयुष्य जगण्यासाठी बदल आवश्यक असतात. आपल्याला काय हवाय हे एकदा समजलं की समाधानाच्या परिभाषा बदलत जातात .कारण समाधानी वृत्ती ही मानसिकता असते जी स्वकर्तृत्वाच्या निर्णयाने बदलूही शकते आणि एकदा बदलत्या रूपा नुसार वागता आलं की हवे तिथे हवे ते बदल सहज घडून येतात. बरेचदा भूतकाळ हा यासाठी उत्तम शिक्षक ठरतो. आयुष्याचे रंग काहीही न समजता एकमेकात मिसळले तर स्वातंत्र्य ,भावना,अपेक्षा, सुखदुःख सारं काही समोर येईल तसं स्वीकाराव लागतं मात्र हेच जर समजून-उमजून केलं तर जीवनाचं सुंदर चित्र तयार होतं. पुस्तक वाचताना हा विचार मनात आल्याशिवाय राहात नाही. स्त्रीच्या आयुष्याचे किंबहुना मनाचे अनेक पदर या पुस्तकाच्या वाचनाने उलगडत जातात आणि विचार प्रगल्भ करीत जातात. प्रत्येक स्त्रीने स्वतःचे गुण ओळखून *स्वत्व* शोधायला हवं, स्वतःला ओळखायला हवं. ही जरी एका स्त्रीची कहाणी असली तरी स्त्री असो वा पुरूष आयुष्याशी तडजोड करीत जगत असतो. ही तडजोड दोन्हीकडून समजून घेणं अपरिहार्य आहे.मात्र पुरुषप्रधान संस्कृतीत स्त्रीचं अस्तित्व फारसं विचारात घेतलं जात नाही.सहजीवन जगताना परस्परांचा आदर करणे थोडक्यात *स्पेस* देणे आवश्यक असतं हेच खरं........ ...Read more

  • Rating StarANIL KAVANEKAR

    समुद्राकाठचे एक वर्ष हे आपले अनुवादित पुस्तक वाचले. आवडले. समुद्रकाठी वसलेल्या निसर्गसंपन्न खेड्यातील जीवनात लेखिकेच्या मनाची कवाडे खुली होतात आणि जीवनाकडे तटस्थपणे पाहण्याचा दृष्टिकोन लाभतो हा विचार खूप महत्वाचा वाटतो.

Write Your Own Review
  • Default typing language is Marathi. To type in English press Ctrl+G key combination
Submit Review
PLEASE SEND YOUR AUDIO REVIEW ON editorial@mehtapublishinghouse.com

Related Books

People Who Bought This Item Also Bought

Latest Reviews

NAGZIRA
NAGZIRA by VYANKATESH MADGULKAR Rating Star
कृष्णा DIWATE

आजच्या पुस्तकाचा विषय माझ्या आवडीचा - जंगलाचा... *जंगल - काय असतं ?* म्हटलं तर फक्त झाडे, नदी-नाले, प्राणी पक्षी यांनी भरलेला जमिनीचा एक तुकडा .... की वन-देवता? की पशु-पक्ष्यांचं घर? की जीवनचक्रातील अति-महत्वाचा घटक? की आपल्यातल्या दांभिकपणाला - दिखव्याला - व्यवहाराला गाळून टाकणारं आणि आपल्यालाही त्याच्यासारखाच सर्वसमावेशक, निर्मळ बनवणारं आणि आपल्यातल्या originality ला बाहेर आणणारं, असं एक अजब रसायन? *जंगल भटक्यांना विचारा एकदा... बोलतानाच त्यांच्या चेहऱ्यावर आणि डोळ्यात जी चमक दिसेल ना, त्यातून फार वेळ वाट न बघता सरळ जंगल गाठण्याची इच्छा न होईल तरच नवल!* आमचा एक मित्र- ज्याने असंच जंगलांचं वेड लावलं आणि अजून एक भटकी मैत्रीण - जिने त्या वेडात भरच घातली..... आणि असे अजून अनेक भटके निसर्गप्रेमी ... आणि मुळातूनच निसर्गाची ओढ , या सर्व गोष्टी माझ्या जंगल -प्रेमासाठी कारणीभूत ठरल्या. *आणि मग अरण्यऋषी श्री. मारुती चितमपल्ली, शंकर पाटील (कथा), डॉ. सलीम अली, जिम कॉर्बेट, व्यंकटेश माडगूळकर इत्यादींनी या निसर्गदेवतेकडे बघण्याची एक वेगळी दृष्टी दिली. त्या सर्वांनाच आजचा हा पुस्तक-परिचय सादर अर्पण!!* कथांसाठी प्रसिद्ध असणाऱ्या लेखकाने हे नागझिरा पुस्तक का बरे लिहिले असावे? मनोगतात ते स्वतः म्हणतात - *"महाराष्ट्रातील एखाद्या आडबाजूच्या जंगलात जाऊन महिना दोन महिने राहावे, प्राणी जीवन, पक्षी जीवन, झाडेझुडे पाहत मनमुराद भटकावे आणि या अनुभवाला शब्दरूप द्यावे हा विचार गेली काही वर्षे माझ्या मनात घोळत होता. काही परदेशी प्राणी शास्त्रज्ञांनी असा उद्योग करून लिहिलेली उत्तम पुस्तके माझ्या वाचण्यात आल्यापासून ही इच्छा फारच बळवली. मी इथे तिथे प्रयत्न करून पाहिले आणि निराश झालो. हे काम आपल्या आवाक्यातले नाही असे वाटले. मग शेल्लरने कुठेतरी लिहिल्याचे वाचले की भारतातील लोक प्राणी जीवनाच्या अभ्यासात उदासीन आहेत, आफ्रिकेच्याही फार मागे आहेत. त्यांना वाटते अशा संशोधनासाठी प्रचंड खर्च करावा लागतो, पाण्यासारखा पैसा लागतो. पण तसे नाही. गळ्यात दुर्बीण, मनात अमाप उत्साह आणि आस्था असली की अभ्यास होतो. मी शक्य तेव्हा एकट्यानेच उठून थोडेफार काम करत राहायचे ठरवले. कधी काझीरंगा, मानस या अभयारण्यावर, कधी नवेगाव-बांधावर तर कधी कोरेगावच्या मोरावर लिहित राहिलो.* *मला चांगली जाणीव आहे की हा प्रयत्न नवशिक्याचा आहे. तो अपुरा आहे, भरघोस नाही. त्यात बऱ्याच त्रुटी आहेत, पण नव्या रानात शिरण्यासाठी पहिल्यांदा कोणीतरी वाट पाडावी लागते. पुढे त्या वाटेने ये-जा सुरू होते. मी लहानशी वाट पाडली आहे एवढेच!"* लेखक आत्ता असते तर त्यांना नक्की सांगितले असते की तुम्ही पाडलेली पायवाट आता जवळ-पास राजमार्ग बनत चालली आहे. आज अनेक वन्य-जीव अभ्यासक, जंगल भटके सुजाण व सतर्क झाले आहेत, जंगले आणि प्राणी वाचले पाहिजेत यासाठी प्रयत्न सुरु आहेत. ह्या प्रयत्नांमागे लेखकासारख्या अनेक वनांचा अभ्यास करून ते आपल्यासमोर आणणाऱ्यांचा मोठा हात आहे. आज पक्षी-निरीक्षक किरण पुरंदरेंसारखे व्यक्ती शहरातील सगळा गाशा गुंडाळून जंगलात राहायला गेलेत ... काय नक्की thought -process झाली असेल त्यांची? फक्त जंगल-भटकंती करताना पाळावयाचे नियम अत्यंत महत्वाचे आहे. मुख्यत्वे-करून कुठल्याही वृक्षांचे, प्राणी-पक्ष्यांचे आपल्या असण्याने कुठलाही त्रास किंवा धोका - हानी संभवू नये, याची काळजी आपल्यासारख्या सुज्ञ भटक्यांनी नक्की घ्यावी. तरच हे भटकणे आनंद-दायी होईल. *भंडारा जिल्यातील नागझिरा हे एक अभयारण्य! फार सुंदर आहे.* हे पुस्तक फक्त लेखकाच्या दृष्टीने त्यांना भावलेलं जंगल आहे का? फक्त जंगलाचं वर्णन आहे का? तर नाही. एक पट्टीचा कथालेखक आणि मानव-स्वभाव चितारणारा लेखक केवळ वर्णन करू शकत नाही. माझ्या मते ही एक प्रक्रिया आहे, त्यांच्या अंतर्बाह्य बदलाची, जी त्यांना जाणवली, अगदी प्रकर्षाने. आणि तोच स्वतःचा शोध त्यांनी आपल्यासमोर मांडण्याचा प्रयत्न केलाय. बाकी प्रत्येकाचं जंगल वेगळं, खरं जंगल नाही तर स्वतःच्या आतलं एक जंगल. ते ज्याचं त्याने शोधायचं, त्यात डुंबायच, विहार करायचा आणि काही गवसत का ते बघायचं .... लेखकानेही तेच केलं... एक स्वगत मांडलं आहे.... आणि त्यातून संवादही साधला आहे. हे पुस्तक ललित म्हणावे की कादंबरी, वर्णन म्हणावे की आत्मकथन, अशा हिंदोळ्यावर हे वाचताना मी सतत राहते. अतिशय आशयपूर्ण गहिऱ्या अर्थाचे लिखाण आहे यात. लेखकाने नागझिरा आणि त्याचे वर्णन कसे केले आहे ते आपण रसिक वाचकांनी हे पुस्तक वाचूनच त्याचा आनंद घ्यावा. ते इथे मी सांगत बसणार नाही, उगाच तुमचं आनंद का हिरावून घेऊ? मी इथे मला भावलेले लेखकच मांडण्याचा अल्पसा प्रयत्न करत आहे, ते ही या पुस्तकाच्या माध्यमातून... पहिल्याच पानावर ते काय लिहितात बघा - *"गरजा शक्य तेवढ्या कमी करायच्या, दोनच वेळा साधे जेवण घ्यायचे, त्यात पदार्थ सुद्धा दोन किंवा तीनच. स्वतःचे कामे स्वतःच करायची. पाणी आणणे, कपडे धुणे अंथरून टाकणे आणि काढणे या साध्या सुध्या गोष्टींसाठी माणसांनी दुसऱ्यावर का अवलंबून राहावे? एकांत, स्वावलंबन आणि प्रत्येक बाबतीत मितव्यय ही त्रिसूत्री पाळून जंगलात पायी भटकायचे, जंगलाच्या कुशीत राहून निरागस असा आनंद लुटायचा या माफक अपेक्षेने गेलो आणि माझा काळ फार आनंदत गेला . रेडिओ, वृत्तपत्रे, वाङ्मय चर्चा, वाचन, कुटुंब, मित्र, दुसऱ्याच्या घरी जाणे येणे, जेवण देणे आणि घेणे यापैकी काहीही नसताना कधी कंटाळा आला नाही. करमत नाही असे झाले नाही. रोज गाढ झोप आली. स्वप्न पडले असतील तर ती सकाळी आठवली नाही. शिवाय मित आहार आणि पायी हिंडणे यामुळे चरबी झडली. एकूणच मांद्य कमी झाले."* हे वाचून आपल्याला नक्की काय हवे असते, आणि रोजच्या रहाटगाडग्यात आपण काय करतो, याची मनातल्या मनात तुलना व्हावी. खरंच काय हवं असतं आपल्याला? आपण सतत प्रेम, शांती, समाधान आणि मनःशांती याच्याच तर शोधात असतो ना? आणि नेमक्या ह्याच सर्व गोष्टी बाजूला पडून आपण नुसते धावतच असतो... कशासाठी?? जीवनाचं तत्वज्ञान हे फार गंभीर नाहीये, अगदी छोट्या छोट्या गोष्टीतून आपण ते समजून घेऊन शकतो. फक्त ती जाण असली पाहिजे. थोडासा थांबून विचार झाला पाहिजे. मनःचक्षु उघडे पाहिजे आणि मुख्य म्हणजे मी कुणीतरी मोठा , हा भाव पहिल्यांदा गाळून पडला पाहिजे. *अगदी तसंच जसं पानगळीच्या मोसमात जुनं पान अगदी सहज गळून पडतं ... नव्यासाठी जागा करून देतं ... जंगल आपल्याला हेच शिकवतं ... न बोलता ... त्याच्या कृतीतून ... आपली ते समजून घेण्याची कुवत आहे का?* शेवटच्या प्रकरणात लेखक परतीसाठी रेल्वे फलाटावर येतो. तेव्हाचचं त्यांचं स्वगत फार विचार करायला भाग पाडतं - *"ह्या दोन तासात करण्याजोगे असे काहीच महत्त्वाचे कार्य नसल्यामुळे मी आरशासमोर बसून दाढी केली, मिशा काढून टाकल्या. सतत अंगावर होते ते हिरवे कपडे काढून टाकले आणि इतके दिवस माझ्या कातडी पिशवीच्या तळाशी परिटघडी राहिलेले झुळझुळीत कपडे चढवून पोशाखी बनलो.`* किती साधी वाक्य आहेत, पण `पोशाखी बनलो` यातून किती काय काय सांगायचे आहे लेखकाला... गहिरेपण जाणवते! मला विचार करायला भाग पाडते. ट्रेक करून गड -किल्ल्यांहून परतताना माझीही अवस्था काहीशी अशीच व्हायची... जाड पावलांनी घरी परतणे आणि पुन्हा निसर्गात भटकायला मिळण्याची वाट पाहणे, याशिवाय गत्यंतर नसायचे. *जंगलांवर , निसर्गावर निस्सीम प्रेम करणाऱ्या आणि त्यांच्या संवर्धनासाठी झटणाऱ्या अनेक वेड्यांमुळे आज आपली वसुंधरा टिकली आहे. पुढील पिढ्यांसाठी तिला असच बहरत ठेवायचं असेल, किमान टिकवायचं जरी असेल तरी आपणही थोडेसे निसर्ग-वेडे व्हायला काय हरकत आहे??* *वृक्षवल्ली आम्हा सोयरे... वनचरे ...* धन्यवाद! जय हिंद!!! ...Read more