* Front & back cover images are for illustration purposes only and the price of book is sold separately.
  • Original Book Title: SUKHAD BALSANGOPAN
  • Availability : Available
  • ISBN : 9788184980684
  • Edition : 3
  • Publishing Year : OCTOBER 2009
  • Weight : 0.00 gms
  • Pages : 96
  • Language : MARATHI
  • Category : HEALTHCARE & PSYCHOLOGY
Quantity
Buying Options:
  • Print Books:
MOTHERHOOD IS THE MOST BEAUTIFUL NATURAL MANIFESTATION OF ALL. YET, THE MOST SURPRISING PART OF IT IS THOSE WHO HAVE BEEN BLESSED BY BEING A MOTHER DO NOT SEEM TO REALISE THIS, BUT THOSE UPON WHOM THIS BLESSING HAS NOT BEEN CONFERRED UPON, REALISE IS STRONGLY. MUCH HAS BEEN WRITTEN ABOUT THE MOTHERHOOD AND THE RELATION BETWEEN A CHILD AND A MOTHER. A CHILD CONFERS THE TITLE OF MOTHER UPON A WOMAN AND SHE AS IF REALISING THIS DOES HER BEST TO GIVE THE CHILD THE BEST. TODAY`S WOMAN IS MUCH INDEPENDENT. THE FAMILY TREND HAS CHANGED TO A MORE NUCLEAR ONE, THERE IS HARDLY ANY ELDERLY PERSON AROUND TO GUIDE WHEN MUCH NEEDED. THOUGH, EACH MOTHER AND FATHER HAVE THE CAPACITY AND THEIR OWN IDEAS TO RAISE THEIR CHILD, SOMETIMES COUNSELLING IS MUCH NECESSARY. REALISING THIS, DR. DATAR HAS COME UP WITH THIS BOOK WHICH CAN ACT AS A GUIDE. IT IS IN A VERY SIMPLE AND NARRATIVE LANGUAGE MAKING IT EASY TO UNDERSTAND AND GRASP THE CONTENT. IT STARTS WITH THE BIRTH OF A CHILD AND THEN FOLLOWS THE MILESTONES UP TO TWO YEARS. IT SHADES MUCH LIGHT ON THE AREAS LIKE LANGUAGE DEVELOPMENT, POTTY TRAINING, THE ROUTINE OF THE BABY, HYGIENE, DISCIPLINE, ATTITUDE, REACTIONS, TEMPER TANTRUM ETC. THOSE PARENTS WHO HAVE RECENTLY ADOPTED A CHILD AND ARE NOT SURE HOW TO TREAT THE BABY MAY ALSO FIND THIS BOOK VERY USEFUL.
बाललीलांतून बाळाचे मनोगत जाणून घ्या. बाळाची भाषा समजून घेऊन शिका. बाळाचे संगोपन सुखद करा, बाळासाठी आणि तुमच्यासाठीही!
Video not available
No Records Found
No Records Found
Keywords
# मराठीपुस्तके#मराठीप्रकाशक #MARATHIBOOKS#ONLIN EMARATHIBOOKS#TRANSLATEDMARATHIBOOKS#TBC#TRANSLATEDBOOKS@50% #PARVESHHANDA #डॉ.रत्नावलीदातार #DR.RATNAVALIDATAR #सुखदमातृत्व #MOTHER-HOODWITHASMILE #SUKHADMATRUTWA#SUKHAD BALSANGOPAN #सुखद बालसंगोपन
Customer Reviews
  • Rating StarDAINIK TUSHAR 04-04-2010

    दैनंदिन जीवनातले वाटाडे… ताणतणाव आणि सततच्या कामामुळे निर्माण होणाऱ्या अंगदुखीवर `उष्ण जलोपचार’ किती उपयुक्त आहे तसेच विभक्त कुटुंबामुळे बाळंतीणीस सल्ला देणारे कोणी नसल्यामुळे `सुखद बालसंगोपन’ आणि मुलांचा विज्ञानविषयक दृष्टीकोन समृध्द करणारे `खेळणी िज्ञानाची’ ही तिन्ही पुस्तके शास्त्रावर आधारित आणि दैनंदिन जीवनात उपयुक्त ठरणारे वाटाडे आहेत. डॉ. रत्नावली दातार यांनी लहान मुलांच्या संगोपनासाठी `सुखद बालसंगोपन’ हे पुस्तक तमाम मातावर्गांना भेट म्हणून दिले आहे. आई होणे हा स्त्रीच्या जीवनातील अत्यंत आनंदाचा क्षण असतो. पूर्वी एकत्र कुटुंबियपध्दतीमुळे अनुभवी आया अथवा आजी, मावशी आत्या या बाळंतपणात आणि त्यानंतर त्या मातेला आणि मुलाला सांभाळून घेत असत आणि सांभाळण्यास शिवकत असत. परंतु, `हम दो हमारा एक’ या जमान्यात मूल वाढू लागले की, अनेक प्रश्न आईसमोर उभे राहतात. सल्ला देणारे वडिल माणूस घरात नसते अशा वेळी बालसंगोपन कसे करावे हा प्रश्न अनुत्तरीत राहतो. मेहता पब्लिशिंग हाऊसने या प्रश्नावर उत्तर देण्यासाठी डॉ. रत्नावली दातार यांची निवड केली असून डॉ. दातार यांनी बालसंगोपनाचे विविध टप्प्यांवर विश्लेषण केले आहे. बाळाच्या आगमनापासून वयाच्या तिसऱ्या-चौथ्या वर्षापर्यंत त्याची मानसिक, शारीरिक वाढ कशी घडत असते आणि त्याला पूरक वातावरण आणि आपली वर्तणूक कशी असावी याचे सचित्र मार्गदर्शन केले आहे. उचकी लागल्यावर काय करावे? ढेकर कसा काढावा? बाळाचे पोट भरले आहे की नाही कसे समजावे? त्या दूध कसे-कोणते-किती घ्यावे? तसेच बाटलीने दूध कसे पाजावे? इथपासून दोन वर्षांनंतर किंवा तीन वर्षे पूर्ण होत असताना मूलाचे संगोपन कसे करावे त्याला कोणचे खेळ द्यावेत इथपर्यंत विवेचन या पुस्तकात येते. पहिल्या वर्षात प्रत्येक महिन्यात बाळाच्या वाढीची ढोबळ लक्षणे, त्याचबरोबर दात येत असतानाची क्रमवारी आणि सर्व मातांच्या मनात निर्माण होणारे सामान्य परंतु, आई-वडिलांच्या दृष्टीने महत्त्वाचे प्रश्न उत्तरासह देऊन सुखद बालसंगोपन करण्याची उत्तम सोय करुन दिली आहे. देखण्या त्याचबरोबर अर्थवाही मुखपृष्ठामुळे पुस्तकाचे स्वरुप अधिकच उठून येते. ...Read more

Write Your Own Review
  • Default typing language is Marathi. To type in English press Ctrl+G key combination
Submit Review
PLEASE SEND YOUR AUDIO REVIEW ON editorial@mehtapublishinghouse.com

Related Books

People Who Bought This Item Also Bought

Latest Reviews

NAGZIRA
NAGZIRA by VYANKATESH MADGULKAR Rating Star
कृष्णा DIWATE

आजच्या पुस्तकाचा विषय माझ्या आवडीचा - जंगलाचा... *जंगल - काय असतं ?* म्हटलं तर फक्त झाडे, नदी-नाले, प्राणी पक्षी यांनी भरलेला जमिनीचा एक तुकडा .... की वन-देवता? की पशु-पक्ष्यांचं घर? की जीवनचक्रातील अति-महत्वाचा घटक? की आपल्यातल्या दांभिकपणाला - दिखव्याला - व्यवहाराला गाळून टाकणारं आणि आपल्यालाही त्याच्यासारखाच सर्वसमावेशक, निर्मळ बनवणारं आणि आपल्यातल्या originality ला बाहेर आणणारं, असं एक अजब रसायन? *जंगल भटक्यांना विचारा एकदा... बोलतानाच त्यांच्या चेहऱ्यावर आणि डोळ्यात जी चमक दिसेल ना, त्यातून फार वेळ वाट न बघता सरळ जंगल गाठण्याची इच्छा न होईल तरच नवल!* आमचा एक मित्र- ज्याने असंच जंगलांचं वेड लावलं आणि अजून एक भटकी मैत्रीण - जिने त्या वेडात भरच घातली..... आणि असे अजून अनेक भटके निसर्गप्रेमी ... आणि मुळातूनच निसर्गाची ओढ , या सर्व गोष्टी माझ्या जंगल -प्रेमासाठी कारणीभूत ठरल्या. *आणि मग अरण्यऋषी श्री. मारुती चितमपल्ली, शंकर पाटील (कथा), डॉ. सलीम अली, जिम कॉर्बेट, व्यंकटेश माडगूळकर इत्यादींनी या निसर्गदेवतेकडे बघण्याची एक वेगळी दृष्टी दिली. त्या सर्वांनाच आजचा हा पुस्तक-परिचय सादर अर्पण!!* कथांसाठी प्रसिद्ध असणाऱ्या लेखकाने हे नागझिरा पुस्तक का बरे लिहिले असावे? मनोगतात ते स्वतः म्हणतात - *"महाराष्ट्रातील एखाद्या आडबाजूच्या जंगलात जाऊन महिना दोन महिने राहावे, प्राणी जीवन, पक्षी जीवन, झाडेझुडे पाहत मनमुराद भटकावे आणि या अनुभवाला शब्दरूप द्यावे हा विचार गेली काही वर्षे माझ्या मनात घोळत होता. काही परदेशी प्राणी शास्त्रज्ञांनी असा उद्योग करून लिहिलेली उत्तम पुस्तके माझ्या वाचण्यात आल्यापासून ही इच्छा फारच बळवली. मी इथे तिथे प्रयत्न करून पाहिले आणि निराश झालो. हे काम आपल्या आवाक्यातले नाही असे वाटले. मग शेल्लरने कुठेतरी लिहिल्याचे वाचले की भारतातील लोक प्राणी जीवनाच्या अभ्यासात उदासीन आहेत, आफ्रिकेच्याही फार मागे आहेत. त्यांना वाटते अशा संशोधनासाठी प्रचंड खर्च करावा लागतो, पाण्यासारखा पैसा लागतो. पण तसे नाही. गळ्यात दुर्बीण, मनात अमाप उत्साह आणि आस्था असली की अभ्यास होतो. मी शक्य तेव्हा एकट्यानेच उठून थोडेफार काम करत राहायचे ठरवले. कधी काझीरंगा, मानस या अभयारण्यावर, कधी नवेगाव-बांधावर तर कधी कोरेगावच्या मोरावर लिहित राहिलो.* *मला चांगली जाणीव आहे की हा प्रयत्न नवशिक्याचा आहे. तो अपुरा आहे, भरघोस नाही. त्यात बऱ्याच त्रुटी आहेत, पण नव्या रानात शिरण्यासाठी पहिल्यांदा कोणीतरी वाट पाडावी लागते. पुढे त्या वाटेने ये-जा सुरू होते. मी लहानशी वाट पाडली आहे एवढेच!"* लेखक आत्ता असते तर त्यांना नक्की सांगितले असते की तुम्ही पाडलेली पायवाट आता जवळ-पास राजमार्ग बनत चालली आहे. आज अनेक वन्य-जीव अभ्यासक, जंगल भटके सुजाण व सतर्क झाले आहेत, जंगले आणि प्राणी वाचले पाहिजेत यासाठी प्रयत्न सुरु आहेत. ह्या प्रयत्नांमागे लेखकासारख्या अनेक वनांचा अभ्यास करून ते आपल्यासमोर आणणाऱ्यांचा मोठा हात आहे. आज पक्षी-निरीक्षक किरण पुरंदरेंसारखे व्यक्ती शहरातील सगळा गाशा गुंडाळून जंगलात राहायला गेलेत ... काय नक्की thought -process झाली असेल त्यांची? फक्त जंगल-भटकंती करताना पाळावयाचे नियम अत्यंत महत्वाचे आहे. मुख्यत्वे-करून कुठल्याही वृक्षांचे, प्राणी-पक्ष्यांचे आपल्या असण्याने कुठलाही त्रास किंवा धोका - हानी संभवू नये, याची काळजी आपल्यासारख्या सुज्ञ भटक्यांनी नक्की घ्यावी. तरच हे भटकणे आनंद-दायी होईल. *भंडारा जिल्यातील नागझिरा हे एक अभयारण्य! फार सुंदर आहे.* हे पुस्तक फक्त लेखकाच्या दृष्टीने त्यांना भावलेलं जंगल आहे का? फक्त जंगलाचं वर्णन आहे का? तर नाही. एक पट्टीचा कथालेखक आणि मानव-स्वभाव चितारणारा लेखक केवळ वर्णन करू शकत नाही. माझ्या मते ही एक प्रक्रिया आहे, त्यांच्या अंतर्बाह्य बदलाची, जी त्यांना जाणवली, अगदी प्रकर्षाने. आणि तोच स्वतःचा शोध त्यांनी आपल्यासमोर मांडण्याचा प्रयत्न केलाय. बाकी प्रत्येकाचं जंगल वेगळं, खरं जंगल नाही तर स्वतःच्या आतलं एक जंगल. ते ज्याचं त्याने शोधायचं, त्यात डुंबायच, विहार करायचा आणि काही गवसत का ते बघायचं .... लेखकानेही तेच केलं... एक स्वगत मांडलं आहे.... आणि त्यातून संवादही साधला आहे. हे पुस्तक ललित म्हणावे की कादंबरी, वर्णन म्हणावे की आत्मकथन, अशा हिंदोळ्यावर हे वाचताना मी सतत राहते. अतिशय आशयपूर्ण गहिऱ्या अर्थाचे लिखाण आहे यात. लेखकाने नागझिरा आणि त्याचे वर्णन कसे केले आहे ते आपण रसिक वाचकांनी हे पुस्तक वाचूनच त्याचा आनंद घ्यावा. ते इथे मी सांगत बसणार नाही, उगाच तुमचं आनंद का हिरावून घेऊ? मी इथे मला भावलेले लेखकच मांडण्याचा अल्पसा प्रयत्न करत आहे, ते ही या पुस्तकाच्या माध्यमातून... पहिल्याच पानावर ते काय लिहितात बघा - *"गरजा शक्य तेवढ्या कमी करायच्या, दोनच वेळा साधे जेवण घ्यायचे, त्यात पदार्थ सुद्धा दोन किंवा तीनच. स्वतःचे कामे स्वतःच करायची. पाणी आणणे, कपडे धुणे अंथरून टाकणे आणि काढणे या साध्या सुध्या गोष्टींसाठी माणसांनी दुसऱ्यावर का अवलंबून राहावे? एकांत, स्वावलंबन आणि प्रत्येक बाबतीत मितव्यय ही त्रिसूत्री पाळून जंगलात पायी भटकायचे, जंगलाच्या कुशीत राहून निरागस असा आनंद लुटायचा या माफक अपेक्षेने गेलो आणि माझा काळ फार आनंदत गेला . रेडिओ, वृत्तपत्रे, वाङ्मय चर्चा, वाचन, कुटुंब, मित्र, दुसऱ्याच्या घरी जाणे येणे, जेवण देणे आणि घेणे यापैकी काहीही नसताना कधी कंटाळा आला नाही. करमत नाही असे झाले नाही. रोज गाढ झोप आली. स्वप्न पडले असतील तर ती सकाळी आठवली नाही. शिवाय मित आहार आणि पायी हिंडणे यामुळे चरबी झडली. एकूणच मांद्य कमी झाले."* हे वाचून आपल्याला नक्की काय हवे असते, आणि रोजच्या रहाटगाडग्यात आपण काय करतो, याची मनातल्या मनात तुलना व्हावी. खरंच काय हवं असतं आपल्याला? आपण सतत प्रेम, शांती, समाधान आणि मनःशांती याच्याच तर शोधात असतो ना? आणि नेमक्या ह्याच सर्व गोष्टी बाजूला पडून आपण नुसते धावतच असतो... कशासाठी?? जीवनाचं तत्वज्ञान हे फार गंभीर नाहीये, अगदी छोट्या छोट्या गोष्टीतून आपण ते समजून घेऊन शकतो. फक्त ती जाण असली पाहिजे. थोडासा थांबून विचार झाला पाहिजे. मनःचक्षु उघडे पाहिजे आणि मुख्य म्हणजे मी कुणीतरी मोठा , हा भाव पहिल्यांदा गाळून पडला पाहिजे. *अगदी तसंच जसं पानगळीच्या मोसमात जुनं पान अगदी सहज गळून पडतं ... नव्यासाठी जागा करून देतं ... जंगल आपल्याला हेच शिकवतं ... न बोलता ... त्याच्या कृतीतून ... आपली ते समजून घेण्याची कुवत आहे का?* शेवटच्या प्रकरणात लेखक परतीसाठी रेल्वे फलाटावर येतो. तेव्हाचचं त्यांचं स्वगत फार विचार करायला भाग पाडतं - *"ह्या दोन तासात करण्याजोगे असे काहीच महत्त्वाचे कार्य नसल्यामुळे मी आरशासमोर बसून दाढी केली, मिशा काढून टाकल्या. सतत अंगावर होते ते हिरवे कपडे काढून टाकले आणि इतके दिवस माझ्या कातडी पिशवीच्या तळाशी परिटघडी राहिलेले झुळझुळीत कपडे चढवून पोशाखी बनलो.`* किती साधी वाक्य आहेत, पण `पोशाखी बनलो` यातून किती काय काय सांगायचे आहे लेखकाला... गहिरेपण जाणवते! मला विचार करायला भाग पाडते. ट्रेक करून गड -किल्ल्यांहून परतताना माझीही अवस्था काहीशी अशीच व्हायची... जाड पावलांनी घरी परतणे आणि पुन्हा निसर्गात भटकायला मिळण्याची वाट पाहणे, याशिवाय गत्यंतर नसायचे. *जंगलांवर , निसर्गावर निस्सीम प्रेम करणाऱ्या आणि त्यांच्या संवर्धनासाठी झटणाऱ्या अनेक वेड्यांमुळे आज आपली वसुंधरा टिकली आहे. पुढील पिढ्यांसाठी तिला असच बहरत ठेवायचं असेल, किमान टिकवायचं जरी असेल तरी आपणही थोडेसे निसर्ग-वेडे व्हायला काय हरकत आहे??* *वृक्षवल्ली आम्हा सोयरे... वनचरे ...* धन्यवाद! जय हिंद!!! ...Read more