* Front & back cover images are for illustration purposes only and the price of book is sold separately.
  • Original Book Title: MOTHER-HOOD WITH A SMILE
  • Availability : Available
  • Translators : DR.RATNAVALI DATAR
  • ISBN : 9788177662665
  • Edition : 6
  • Publishing Year : AUGUST 2000
  • Weight : 0.00 gms
  • Pages : 100
  • Language : Translated From ENGLISH to MARATHI
  • Category : HEALTHCARE & PSYCHOLOGY
Quantity
Buying Options:
  • Ebooks:
  • Print Books:
EVERY SINGLE FEMALE HAS AN INNER WISH, SHE WANTS TO BE A MOTHER SOMEDAY. SHE EXPERIENCES THE SHINING SUN AND THE WONDERFUL RAINBOW COLOURS THROUGH HER EARLIER DAYS OF MARRIAGE, THE ROMANTIC MOOD LEADS TO HAPPINESS; SLOWLY THE WISH FOR A FAMILY STARTS MERGING OUT. ONCE A WOMAN GETS PREGNANT, THEN THERE ARE SO MANY THINGS TO CONSIDER. DR. DATAR HERE INTRODUCES US TO THINK ABOUT IT ON PHYSICAL AS WELL AS MENTAL LEVEL. THIS BOOK IS A MUST FOR EVERY NEWLY MARRIED WOMAN. IT GIVES AN IMPORTANT MESSAGE ABOUT ENJOYING MOTHERHOOD AND AT THE SAME TIME TELLS US TO BE A GOOD NATURED, HEALTHY AND WISE MOTHER.
प्रत्येक स्त्रीला आई होण्याची आंतरिक इच्छा असतेच. वैवाहिक जीवनातील सुरुवातीची सप्तरंगांची उधळण संपते आणि आकाशी अनुभवांतून जमिनीवरील सांसारिक जीवनाचा आरंभ होतो. लग्नानंतरची कुणाही स्त्रीची मुख्य ओढ असते, ती ‘मी आई केव्हा होणार?’ याची! एकदा आई व्हायचं निश्चित झालं, की त्याचा सर्वांगीण विचार व्हायला हवा. मानसिक आणि शारीरिक दृष्टिकोनांतून असा सर्वांगीण विचार कसा करायचा, हे डॉ. रत्नावली दातार यांनी तपशिलानं सांगितलं आहे. प्रत्येक नवविवाहित स्त्रीनं वाचलंच पाहिजे, असं हे पुस्तक ‘सुखद मातृत्व’. ‘आईपण मौजमजेत जगा; सुस्वभावी, सुज्ञ आणि सुदृढ आई व्हा’ हा संदेश देणारं एक महत्त्वाचं पुस्तक.
Video not available
No Records Found
No Records Found
Keywords
# मराठीपुस्तके#मराठीप्रकाशक #MARATHIBOOKS#ONLIN EMARATHIBOOKS#TRANSLATEDMARATHIBOOKS#TBC#TRANSLATEDBOOKS@50% #PARVESHHANDA #डॉ.रत्नावलीदातार #DR.RATNAVALIDATAR #सुखदमातृत्व #MOTHER-HOODWITHASMILE #SUKHADMATRUTWA#SUKHAD BALSANGOPAN #सुखद बालसंगोपन
Customer Reviews
  • Rating Starसुप्रिया तापीराम पाटील

    सुखद मातृत्व हे पुस्तक वाचून फार आनंद झाला या पुस्तकात गर्भधारणेपासून ते बाळ संगोपणा पर्यंत खूप छान अशी माहिती दिलेली आहे पुस्तकात दिलेल्या माहितीनुसार पोटॅशियमची गोळी कोणी खावी याबाबत मात्र उल्लेख नाही तरी कृपया तो सांगावा

  • Rating StarNEWSPAPER REVIEW

    जीवनाचे सार्थक करणारा एक विलक्षण अनुभव म्हणून मातृत्वाकडे पहा... `मदरहूड वुइथ ए स्टाइल` या पुस्तकाच्या आधाराने गरोदरपण आणि बाळंतपण याविषयी महत्त्वाचे मार्गदर्शन करणारे `सुखद मातृत्व` हे पुस्तक प्रत्येक मातेला आणि विशेषत्वाने ग्रामीण भागातील प्राथमिकआरोग्य केंद्रांमधील मिडवाइफ परिचारिकांना व दायांनाही उपयुक्त ठरेल. जन्माला येणारे प्रत्येक मूल हा एक चमत्कारच असतो, हे तर खरेच आहे; परंतु त्याच बरोबर तो एक परमेश्वराजवळ जाण्याचा ईश्वरी संकेत असतो. प्रत्येक मूल हे ईश्वराचेच रूप असते आणि गरोदरपणात त्या गर्भाची व्यवस्थित काळजी घेणे ही परमेश्वराचीच पूजा आहे, अशा श्रद्धेने डॉ. रत्नावली दातार अपत्यसंभवाकडे पाहतात. परमेश्वराने आपल्याला मानवाचा जन्म दिला आणि मानव हा या सृष्टीतील सर्वात प्रगत, बुद्धिमान आणि प्रयोगशील अशी निर्मिती आहे. या मानवी जन्माचे सार्थक होण्यासाठी ज्या अनेक गोष्टी कर्तव्यभावनेने पार पाडाव्या लागतात त्यापैकीच वंशसातत्य ही देखील एक महत्त्वपूर्ण गोष्ट आहे हे आपापल्या गुणसूत्रांमध्येच अंर्तिनहित असते आणि त्यासाठी योग्य त्या प्रेरणा वा उर्मी विशिष्ट वयात प्रभावी व्हाव्या अशी निसर्गाची योजना असते. आपल्याच रक्तामासांतून, आपल्याच कुशीतून एक नवीन जीव जन्माला घालण्याचा आनंद हा अवर्णनीयच होय. स्त्री-पुरुषाच्या मीलनाने गर्भसंभव होतो; परंतु त्या गर्भाचा भार स्त्रीलाच स्वशरीरात वाहिला लागतो; त्याला गर्भाशयातच परिपुष्ट करून एका सक्षम स्वतंत्र व्यक्तिमत्त्वाचा आकार दिला जातो. ही सर्व प्रक्रिया म्हटले तर स्वाभाविक सरळ सहजसाध्य आहे, म्हटले तर जगातली अत्यंत गुंतागुंतीची प्रक्रिया आहे. ९ महिन्यांच्या काळात गर्भाशयात गर्भाची वाढ निरोगी, निकोप होणे, प्रसूती सुलभपणे होणे, आणि अनंत भावनिक, शारीरिक, मानसिक, बौद्धिक क्षमता असणाऱ्या एका व्यक्तित्वाचे या जगात पदार्पण होणे ही सर्व प्रक्रिया घराघरात अनुभवाला येणारी सर्वसामान्य घटना आहे; परंतु ती कधीकधी अत्यंत जीवघेणी आणि गुंतागुंतीचीही होऊ शकते; आणि मातेला तसेच बाळालाही घातक ठरू शकते. बीजाचे रोप, क्षेत्र निकृष्ट असेल तर किंवा त्यात रुजणारे बी कमजोर असेल तर येणारे रोप खुरटलेले असेल. स्त्री-पुरुष निकोप असतील, तर त्यांच्या मीलनातून निर्माण होणारा अंकुरही सुदृढच निपजेल; स्त्री-पुरुष अशक्त, रोगी, कमजोर असतील तर जन्मणारे बालकही अनेक समस्या निर्माण करीत पालकांची तसेच स्वत:चीही फरफट करीत राहील. माता-पित्याकडून मिळणाऱ्या गुणसूत्रांनी जन्माला येणाऱ्या नव्या जीवाचे स्वरूप ठरते. स्त्री-पुरुषांच्या प्रत्येकी २२ जोड्या या सारख्याच असतात. पुरुषाकडून मिळणाऱ्या २३ व्या क्रोमोझोममधील एक्स किंवा वाय या क्रोमोझोमनुसार गर्भाचे लिंग ठरते. वाय क्रोमोझोममुळे गर्भाला पुरुषत्व लाभते. एक्समुळे स्त्रीत्व. नेहमी मुलीच होतात म्हणून स्त्रीला दोष देणे हा प्रकार पूर्वी समाजात सर्रास रूढ होता. नव्या संशोधनाने स्त्रीच्या ऐवजी पुरुषच यासाठी जबाबदार ठरतो. डॉ. रत्नावली दातार यांनी या पुस्तकात प्रथम आई होण्यासाठी प्रत्येक विवाहित स्त्रीची मनोभूमिका पक्की होण्यापासून आरंभ केला आहे. शरीरातील विशिष्ट इंद्रियांची रचना मातृत्व, गर्भसंभव, गर्भसंगोपन वगैरे दृष्टींनी कशी कार्यरत असते याचीही कल्पना दिली आहे. गर्भारपण कसे ओळखावे, त्यासाठी कराव्या लागणाऱ्या चाचण्या, गरोदरपणी घ्यावयाची काळजी, गरोदरपणात आढळणारी सर्वसामान्य दुखणी, (ओटीपोटात दुखणे, पांढरा स्त्राव वाहणे, त्वचा ताणली जाणे, रक्तदाब अचानक वाढणे, स्तनांची वाढ होणे, पोटात दुखणे, मळमळणे, उलट्या होणे, छातीत जळजळणे, रक्तातील लोह कमतरता जाणवणे, अपचन, वांब येणे, लघवी अडकणे, गर्भाशयात जास्त पाणी होणे, स्तनांमध्ये दुखणे इ. इ.) यांची कल्पना दिली आहे. स्तनपानाच्या दृष्टीनेही पहिलटकरणीच्या मनात अनेक शंका असतात. स्तनपान हे सर्वात स्वस्त आहे; ते पूर्णत: निर्जंतुक असते. आईचे दूध बालकाला पचायला सोपे असते. त्यात अ‍ॅलर्जीचा धोका नसतो. वरच्या दुधाप्रमाणे जीवाणू-विषाणू बाधा होण्याची शक्यता नसते, बाळाची प्रतिकारशक्ती वाढते, स्तनपानामुळे आई व मूल यांच्यामध्ये जवळिकीचे प्रेम-विश्वासाचे नाते दृढ होते. स्तनपानामुळे स्तनांचा देखणेपणा कमी होतो, सौंदर्यात तो उणेपणा आणतो या आक्षेपात तथ्य नाही असे डॉ. दातार आवर्जून सांगतात. अर्थात दूध पाजणाऱ्या मातेने स्तनांची योग्य प्रकारे काळजी घ्यायलाच हवी असेही त्या बजावतात. स्तनाग्रे स्वच्छ व कोरडी ठेवणे, बाळाला पाजायला घेताना कोमट पाण्यात मऊ रुई वा कापड भिजवून स्तनाग्रे पुसून घेणे, दूध खूप गळत असल्यास ब्रेसियर दिवसातून तीन-चार वेळा बदलणे, स्तन दाटू न देणे, स्तनाग्रे दिवसात थोडा वेळ तरी मोकळी हवेवर उघडी राहू देणे, दोन स्तनपानांमध्ये क्रीम वा तेल लावणे, स्तनपान करणाऱ्या स्त्रीने योग्य आहार घेणे, (मद्यपान-धूम्रपान टाळणे, विशिष्ट औषधे टाळणे), इ. टिप्स लक्षात ठेवायला हव्या. गरोदरपणाच्या काळात अनेक प्रकारे सावधगिरी बाळगावी लागते. तीन-तीन महिन्यांचे तीन टप्पे पाडून त्या त्या टप्प्यात काय करावे, काय करू नये, काय खावे-प्यावे, व्यायाम कुठला करावा, याबाबत बहुमोल सूचना दिल्या आहेत. बाळाच्या जन्माच्या आधीचा व नंतरचा काळ हाही अनेक दृष्टींनी कसोटीचा असतो. बाळंतपणासाठी तयारी करताना कितीतरी गोष्टींची जमवाजमव करावी लागते. बाळंतपण ही एक कठीण स्थिती आहे. जी स्त्री प्रसूती कळा सहन करते ती जगातली कोणतीही वेदना सहन करू शकते, असेही म्हटले तर चालेल. बाळंतपणानंतर येणारा लठ्ठपणा टाळण्यासाठी आहार आणि व्यायाम, यांचा योग्य तो वापर करावा लागतो. त्याबाबत स्वतंत्र प्रकरणाद्वारे मार्गदर्शन केले आहे. अनेक आकृत्यांद्वारे व्यायामाचे प्रकार स्पष्ट केले आहेत. ब्रेड, बिस्किट, केक्स, मटण, चिकन, फॅटी फिश, तळलेले पदार्थ, तेलतूप, कोकाकोला, बियर, वाईन वगैरे पदार्थ या काळात खाऊ नयेत. शाकाहारी लोकांनी चौरस आहार घ्यावा. दूध घ्यावे. मांसाहारी लोकांनी रोज एक अंडे आणि नॉन फॅटी तूप याची त्याला जोड द्यावी. गर्भतेजाने स्त्रीचे अंगचे सौंदर्य झळाळून येते. कांती उजळ होते. चेहऱ्यावर हास्य येते. केसांनाही तकाकी येते. समतोल आहार, मानसिक प्रसन्नता, उत्तम वातावरण यामुळे हे तेज अधिक झळाळते. आईपण मौजमजेत जगा, जीवनाचे सार्थक करणारा एक अनुभव म्हणून त्याकडे पाहा. जाणकार मातृत्वाचा आनंद घ्या, असा संदेश देणारे हे पुस्तक आहे. ...Read more

  • Rating StarDAINIK TARUN BHARAT 15-10-2000

    सुखद मातृत्वासाठी उपयुक्त पुस्तक... जगातील सर्व नात्यांमध्ये आईचे व तिच्या अपत्याचे–बाळाचे–नाते सर्वश्रेष्ठ मानले गेले आहे. कारण ते अपूर्व त्यागाचे, प्रेमाचे, वात्सल्याचे असे एक पवित्र नाते आहे. आई बाळाला जन्माला घालण्यापासून त्याच्याजवळ असते, त्याच सर्व प्रकारची काळजी घेते. म्हणून बाळाची गर्भात चाहूल लागताच ती त्याच्यात हरखून जाते. त्याच्या आगमनाची योग्यप्रकारे तयारी करण्यासाठी ती सज्ज होते. यासाठी सर्व मातांना ‘सुखद मातृत्व’ हे डॉ. रत्नावली दातार यांचे पुस्तक उपयोगाचे ठरेल; परंतु अनुवाद करताना त्यांनी नवीन माहिती व संदर्भ घालून एक पुस्तक तयार केले आहे. डॉ. रत्नावली दातार यांनी ‘सुखद मातृत्व’ या पुस्तकामध्ये स्त्रियांनी स्वत:चे निर्णय स्वत: घेऊन ते अमलात आणण्यासाठी स्वत:ची शारीरिक व मानसिक तयारी कशी करावी याबद्दल सविस्तर माहिती दिलेली आहे. समाजात दोन स्वतंत्र भाग जाणवतात. एक शहरी भाग व दुसरा ग्रामीण भाग. शहरी स्त्रिया स्वतंत्रपणे विचार करू शकतात. विशेषत: स्वत:बद्दल! आपण लग्न, कसे, केव्हा व कोणाशी करायचे याबद्दल त्यांची स्वत:ची अशी खास मते असतात. त्यामुळे लग्नानंतर होणारी गर्भधारणा केव्हा होऊ द्यायची, त्याचे नियोजन मग बालसंगोपन वगैरे गोष्टींचे शास्त्र त्या अवगत करून घेतात. स्वत:चा व्यक्ती-विकास घडवताना सर्व कुटुंबाचेही शिस्तबद्ध नियमन, नियोजन व विकास कसा करायचा, याचे शास्त्रीय ज्ञान त्या मिळवतात! आपण स्वत: व आपले कुटुंब शारीरिक व मानसिक पातळीवर सुदृढ राखतात. परंतु ग्रामीण भाग मात्र बराचसा मागासलेला आहे. ग्रामीण भागातील अस्वच्छता, आरोग्याबाबतचे अज्ञान आणि बेपर्वाई यामुळे तेथे भयावह स्थिती आहे. या ग्रामीण भागातील स्त्रियांना जास्तीत जास्त लाभ होण्यासाठी, तसेच आरोग्य केंद्रातील मिडवाईफ नर्सेसना, तसेच दाईचे काम करणाऱ्या स्त्रियांना या पुस्तकाचा उपयोग व्हावा, यासाठी ‘आई’ होण्याच्या निर्णयापासून ते बाळंतपणानंतरच्या व्यायामापर्यंत सविस्तर माहिती या पुस्तकात दिलेली आहे. ‘होय, आता मला आई व्हायचंय!’ या पहिल्या प्रकरणात त्यांनी आई होण्यासाठी योग्य वय, शारीरिक सुडौलता व सुयोग्यता तसेच वजनाचे महत्त्व सांगितले आहे. वैद्यकीय तपासणी, गर्भधारणेचे नियोजन व आखणी कशी करावी, स्त्रियांची पोटातील इंद्रिये चित्रासहित समजावून सांगितली आहेत. ‘मी, आई होणार हे नक्की ठरले.’ या दुसऱ्या प्रकरणात स्त्रीचे जनन अवयव तसेच संतती प्रतिबंधक उपाय कसे, कोणते करावे, त्याबद्दल कोणती काळजी घ्यावी हे सुचविले आहे. प्रसूतीचे वेगवेगळे प्रकार सांगितले आहेत. ‘गर्भारपणात आढळणारी सर्वसामान्य दुखणी म्हणजे रक्तदाब, मूळव्याध, त्वचेवरील परिणाम, योनी मार्गातून पांढरा स्राव वाहणे, ओटीपोटात दुखणे इत्यादी. तसेच बाळंतरोग, अपचन, मळमळणे, बद्धकोष्ठता इत्यादींबद्दल सविस्तर लिहून त्याचवेळी कोणती काळजी घ्यावी हे सुचविले आहे.’ ‘स्तनपानाची तयारी’ या प्रकरणात प्रसूतीनंतर कोणते कपडे वापरावे, स्तनांच्या समस्या व स्तनपानाचे फायदे स्वत: आईसाठी व बाळासाठी सांगितले आहेत. सर्वसामान्य स्त्रियांच्या मनातले पुढच्या प्रकरणात मांडले आहेत. त्यामुळे स्त्रिया नि:शंक मनाने बाळंतपणास सामोऱ्या जाऊ शकतात. डॉ. दातार यांनी गर्भारपणाच्या कालावधीचे एकूण तीन टप्पे सांगितले आहेत. पहिला टप्पा पहिल्या तीन महिन्यांचा, दुसरा टप्पा त्याच्या पुढील तीन महिन्यांचा व शेवटचा टप्पा शेवटच्या तीन महिन्यांचा. या प्रत्येक टप्प्यांमध्ये गर्भार स्त्रीने काय करावे, कोणती काळजी घ्यावी यासंदर्भातल्या सूचना आहेत. गर्भाची वाढ कशी होते, या दिवसातील आहार कसा असावा. बसताना कसे बसावे याबद्दल माहिती दिलेली आहे. बाळाच्या जन्माच्या आधीचा काळ व जन्मदात्यानंतरचा काळ यांत कोणती तयारी करावी हे सांगितले आहे. बाळंतपणानंतर बऱ्याच स्त्रिया लठ्ठ होतात. पूर्वीचा शारीरिक डौल राहत नाही. त्यामुळे पुन्हा तसेच सुंदर दिसण्यासाठी, शरीराची कमनीयता जपण्यासाठी कोणते व्यायाम करावे, ते कशा प्रकारे करावे या प्रत्येक आसनाची चित्रासहित माहिती दिलेली आहे. गर्भार स्त्रीच्या लहानसहान शंकांपासून ते बाळंतपणासाठीची शस्त्रक्रियापर्यंतची अनेक दृष्टिकोनातून सविस्तर माहिती डॉ. रत्नावली दातार यांनी वाचकांना दिलेली आहे. नवीन बाळाच्या स्वागतासाठी व जगातल्या सर्वश्रेष्ठ प्रेमाचे प्रतीक म्हणजे आई होण्यासाठी, ‘आईपण मौजमजेत जगा. सुस्वभावी, सुज्ञ आणि बांधेसूद आई व्हा!’ अशा शुभेच्छा या पुस्तकात दिलेल्या आहेत. ...Read more

Write Your Own Review
  • Default typing language is Marathi. To type in English press Ctrl+G key combination
Submit Review
PLEASE SEND YOUR AUDIO REVIEW ON editorial@mehtapublishinghouse.com

Related Books

People Who Bought This Item Also Bought

Latest Reviews

NAGZIRA
NAGZIRA by VYANKATESH MADGULKAR Rating Star
कृष्णा DIWATE

आजच्या पुस्तकाचा विषय माझ्या आवडीचा - जंगलाचा... *जंगल - काय असतं ?* म्हटलं तर फक्त झाडे, नदी-नाले, प्राणी पक्षी यांनी भरलेला जमिनीचा एक तुकडा .... की वन-देवता? की पशु-पक्ष्यांचं घर? की जीवनचक्रातील अति-महत्वाचा घटक? की आपल्यातल्या दांभिकपणाला - दिखव्याला - व्यवहाराला गाळून टाकणारं आणि आपल्यालाही त्याच्यासारखाच सर्वसमावेशक, निर्मळ बनवणारं आणि आपल्यातल्या originality ला बाहेर आणणारं, असं एक अजब रसायन? *जंगल भटक्यांना विचारा एकदा... बोलतानाच त्यांच्या चेहऱ्यावर आणि डोळ्यात जी चमक दिसेल ना, त्यातून फार वेळ वाट न बघता सरळ जंगल गाठण्याची इच्छा न होईल तरच नवल!* आमचा एक मित्र- ज्याने असंच जंगलांचं वेड लावलं आणि अजून एक भटकी मैत्रीण - जिने त्या वेडात भरच घातली..... आणि असे अजून अनेक भटके निसर्गप्रेमी ... आणि मुळातूनच निसर्गाची ओढ , या सर्व गोष्टी माझ्या जंगल -प्रेमासाठी कारणीभूत ठरल्या. *आणि मग अरण्यऋषी श्री. मारुती चितमपल्ली, शंकर पाटील (कथा), डॉ. सलीम अली, जिम कॉर्बेट, व्यंकटेश माडगूळकर इत्यादींनी या निसर्गदेवतेकडे बघण्याची एक वेगळी दृष्टी दिली. त्या सर्वांनाच आजचा हा पुस्तक-परिचय सादर अर्पण!!* कथांसाठी प्रसिद्ध असणाऱ्या लेखकाने हे नागझिरा पुस्तक का बरे लिहिले असावे? मनोगतात ते स्वतः म्हणतात - *"महाराष्ट्रातील एखाद्या आडबाजूच्या जंगलात जाऊन महिना दोन महिने राहावे, प्राणी जीवन, पक्षी जीवन, झाडेझुडे पाहत मनमुराद भटकावे आणि या अनुभवाला शब्दरूप द्यावे हा विचार गेली काही वर्षे माझ्या मनात घोळत होता. काही परदेशी प्राणी शास्त्रज्ञांनी असा उद्योग करून लिहिलेली उत्तम पुस्तके माझ्या वाचण्यात आल्यापासून ही इच्छा फारच बळवली. मी इथे तिथे प्रयत्न करून पाहिले आणि निराश झालो. हे काम आपल्या आवाक्यातले नाही असे वाटले. मग शेल्लरने कुठेतरी लिहिल्याचे वाचले की भारतातील लोक प्राणी जीवनाच्या अभ्यासात उदासीन आहेत, आफ्रिकेच्याही फार मागे आहेत. त्यांना वाटते अशा संशोधनासाठी प्रचंड खर्च करावा लागतो, पाण्यासारखा पैसा लागतो. पण तसे नाही. गळ्यात दुर्बीण, मनात अमाप उत्साह आणि आस्था असली की अभ्यास होतो. मी शक्य तेव्हा एकट्यानेच उठून थोडेफार काम करत राहायचे ठरवले. कधी काझीरंगा, मानस या अभयारण्यावर, कधी नवेगाव-बांधावर तर कधी कोरेगावच्या मोरावर लिहित राहिलो.* *मला चांगली जाणीव आहे की हा प्रयत्न नवशिक्याचा आहे. तो अपुरा आहे, भरघोस नाही. त्यात बऱ्याच त्रुटी आहेत, पण नव्या रानात शिरण्यासाठी पहिल्यांदा कोणीतरी वाट पाडावी लागते. पुढे त्या वाटेने ये-जा सुरू होते. मी लहानशी वाट पाडली आहे एवढेच!"* लेखक आत्ता असते तर त्यांना नक्की सांगितले असते की तुम्ही पाडलेली पायवाट आता जवळ-पास राजमार्ग बनत चालली आहे. आज अनेक वन्य-जीव अभ्यासक, जंगल भटके सुजाण व सतर्क झाले आहेत, जंगले आणि प्राणी वाचले पाहिजेत यासाठी प्रयत्न सुरु आहेत. ह्या प्रयत्नांमागे लेखकासारख्या अनेक वनांचा अभ्यास करून ते आपल्यासमोर आणणाऱ्यांचा मोठा हात आहे. आज पक्षी-निरीक्षक किरण पुरंदरेंसारखे व्यक्ती शहरातील सगळा गाशा गुंडाळून जंगलात राहायला गेलेत ... काय नक्की thought -process झाली असेल त्यांची? फक्त जंगल-भटकंती करताना पाळावयाचे नियम अत्यंत महत्वाचे आहे. मुख्यत्वे-करून कुठल्याही वृक्षांचे, प्राणी-पक्ष्यांचे आपल्या असण्याने कुठलाही त्रास किंवा धोका - हानी संभवू नये, याची काळजी आपल्यासारख्या सुज्ञ भटक्यांनी नक्की घ्यावी. तरच हे भटकणे आनंद-दायी होईल. *भंडारा जिल्यातील नागझिरा हे एक अभयारण्य! फार सुंदर आहे.* हे पुस्तक फक्त लेखकाच्या दृष्टीने त्यांना भावलेलं जंगल आहे का? फक्त जंगलाचं वर्णन आहे का? तर नाही. एक पट्टीचा कथालेखक आणि मानव-स्वभाव चितारणारा लेखक केवळ वर्णन करू शकत नाही. माझ्या मते ही एक प्रक्रिया आहे, त्यांच्या अंतर्बाह्य बदलाची, जी त्यांना जाणवली, अगदी प्रकर्षाने. आणि तोच स्वतःचा शोध त्यांनी आपल्यासमोर मांडण्याचा प्रयत्न केलाय. बाकी प्रत्येकाचं जंगल वेगळं, खरं जंगल नाही तर स्वतःच्या आतलं एक जंगल. ते ज्याचं त्याने शोधायचं, त्यात डुंबायच, विहार करायचा आणि काही गवसत का ते बघायचं .... लेखकानेही तेच केलं... एक स्वगत मांडलं आहे.... आणि त्यातून संवादही साधला आहे. हे पुस्तक ललित म्हणावे की कादंबरी, वर्णन म्हणावे की आत्मकथन, अशा हिंदोळ्यावर हे वाचताना मी सतत राहते. अतिशय आशयपूर्ण गहिऱ्या अर्थाचे लिखाण आहे यात. लेखकाने नागझिरा आणि त्याचे वर्णन कसे केले आहे ते आपण रसिक वाचकांनी हे पुस्तक वाचूनच त्याचा आनंद घ्यावा. ते इथे मी सांगत बसणार नाही, उगाच तुमचं आनंद का हिरावून घेऊ? मी इथे मला भावलेले लेखकच मांडण्याचा अल्पसा प्रयत्न करत आहे, ते ही या पुस्तकाच्या माध्यमातून... पहिल्याच पानावर ते काय लिहितात बघा - *"गरजा शक्य तेवढ्या कमी करायच्या, दोनच वेळा साधे जेवण घ्यायचे, त्यात पदार्थ सुद्धा दोन किंवा तीनच. स्वतःचे कामे स्वतःच करायची. पाणी आणणे, कपडे धुणे अंथरून टाकणे आणि काढणे या साध्या सुध्या गोष्टींसाठी माणसांनी दुसऱ्यावर का अवलंबून राहावे? एकांत, स्वावलंबन आणि प्रत्येक बाबतीत मितव्यय ही त्रिसूत्री पाळून जंगलात पायी भटकायचे, जंगलाच्या कुशीत राहून निरागस असा आनंद लुटायचा या माफक अपेक्षेने गेलो आणि माझा काळ फार आनंदत गेला . रेडिओ, वृत्तपत्रे, वाङ्मय चर्चा, वाचन, कुटुंब, मित्र, दुसऱ्याच्या घरी जाणे येणे, जेवण देणे आणि घेणे यापैकी काहीही नसताना कधी कंटाळा आला नाही. करमत नाही असे झाले नाही. रोज गाढ झोप आली. स्वप्न पडले असतील तर ती सकाळी आठवली नाही. शिवाय मित आहार आणि पायी हिंडणे यामुळे चरबी झडली. एकूणच मांद्य कमी झाले."* हे वाचून आपल्याला नक्की काय हवे असते, आणि रोजच्या रहाटगाडग्यात आपण काय करतो, याची मनातल्या मनात तुलना व्हावी. खरंच काय हवं असतं आपल्याला? आपण सतत प्रेम, शांती, समाधान आणि मनःशांती याच्याच तर शोधात असतो ना? आणि नेमक्या ह्याच सर्व गोष्टी बाजूला पडून आपण नुसते धावतच असतो... कशासाठी?? जीवनाचं तत्वज्ञान हे फार गंभीर नाहीये, अगदी छोट्या छोट्या गोष्टीतून आपण ते समजून घेऊन शकतो. फक्त ती जाण असली पाहिजे. थोडासा थांबून विचार झाला पाहिजे. मनःचक्षु उघडे पाहिजे आणि मुख्य म्हणजे मी कुणीतरी मोठा , हा भाव पहिल्यांदा गाळून पडला पाहिजे. *अगदी तसंच जसं पानगळीच्या मोसमात जुनं पान अगदी सहज गळून पडतं ... नव्यासाठी जागा करून देतं ... जंगल आपल्याला हेच शिकवतं ... न बोलता ... त्याच्या कृतीतून ... आपली ते समजून घेण्याची कुवत आहे का?* शेवटच्या प्रकरणात लेखक परतीसाठी रेल्वे फलाटावर येतो. तेव्हाचचं त्यांचं स्वगत फार विचार करायला भाग पाडतं - *"ह्या दोन तासात करण्याजोगे असे काहीच महत्त्वाचे कार्य नसल्यामुळे मी आरशासमोर बसून दाढी केली, मिशा काढून टाकल्या. सतत अंगावर होते ते हिरवे कपडे काढून टाकले आणि इतके दिवस माझ्या कातडी पिशवीच्या तळाशी परिटघडी राहिलेले झुळझुळीत कपडे चढवून पोशाखी बनलो.`* किती साधी वाक्य आहेत, पण `पोशाखी बनलो` यातून किती काय काय सांगायचे आहे लेखकाला... गहिरेपण जाणवते! मला विचार करायला भाग पाडते. ट्रेक करून गड -किल्ल्यांहून परतताना माझीही अवस्था काहीशी अशीच व्हायची... जाड पावलांनी घरी परतणे आणि पुन्हा निसर्गात भटकायला मिळण्याची वाट पाहणे, याशिवाय गत्यंतर नसायचे. *जंगलांवर , निसर्गावर निस्सीम प्रेम करणाऱ्या आणि त्यांच्या संवर्धनासाठी झटणाऱ्या अनेक वेड्यांमुळे आज आपली वसुंधरा टिकली आहे. पुढील पिढ्यांसाठी तिला असच बहरत ठेवायचं असेल, किमान टिकवायचं जरी असेल तरी आपणही थोडेसे निसर्ग-वेडे व्हायला काय हरकत आहे??* *वृक्षवल्ली आम्हा सोयरे... वनचरे ...* धन्यवाद! जय हिंद!!! ...Read more