* Front & back cover images are for illustration purposes only and the price of book is sold separately.
  • Original Book Title: THE FIST OF GOD
  • Availability : Available
  • Translators : ANIL KALE
  • ISBN : 9788171619283
  • Edition : 2
  • Publishing Year : JANUARY 2000
  • Weight : 0.00 gms
  • Pages : 480
  • Language : Translated From ENGLISH to MARATHI
  • Category : FICTION
Quantity
Buying Options:
  • Print Books:
FROM THE BESTSELLING AUTHOR OF THE DAY OF THE JACKAL, INTERNATIONAL MASTER OF INTRIGUE FREDERICK FORSYTH, COMES A THRILLER THAT BRILLIANTLY BLENDS FACT WITH FICTION FOR ONE OF THIS SUMMER`S--OR ANY SEASON`S--MOST EXPLOSIVE READS! FROM THE BEHIND-THE-SCENES DECISION-MAKING OF THE ALLIES TO THE SECRET MEETINGS OF SADDAM HUSSEIN`S WAR CABINET, FROM THE BRAVE AMERICAN FLIERS RUNNING THEIR DANGEROUS MISSIONS OVER IRAQ TO THE HEROIC YOUNG SPY PLANTED DEEP IN THE HEART OF BAGHDAD, FORSYTH`S INCOMPARABLE STORYTELLING SKILL KEEPS THE SUSPENSE AT A BREAKNECK PACE. SOMEWHERE IN BAGHDAD IS THE MYSTERIOUS "JERICHO," THE TRAITOR WHO IS WILLING--FOR A PRICE--TO REVEAL WHAT IS GOING ON IN THE HIGH COUNCILS OF THE IRAQI DICTATOR. BUT SADDAM`S ULTIMATE WEAPON HAS BEEN KEPT SECRET EVEN FROM HIS MOST TRUSTED ADVISERS, AND THE NIGHTMARE SCENARIO THAT HAUNTS GENERAL SCHWARZKOPF AND HIS COLLEAGUES IS SUDDENLY IMMINENT, UNLESS SOMEHOW, THE SPY CAN LOCATE THAT WEAPON--THE FIST OF GOD--IN TIME. PEOPLED WITH VIVID CHARACTERS, BRILLIANTLY DISPLAYING FORSYTH`S INCOMPARABLE, KNOWLEDGE OF INTELLIGENCE OPERATIONS AND TRADECRAFT, MOVING BACK AND FORTH BETWEEN WASHINGTON AND LONDON, BAGHDAD AND KUWAIT, DESERT VASTNESSES AND CITY BAZAARS, THIS BREATHTAKING NOVEL IS AN UTTERLY CONVINCING STORY OF WHAT MAY ACTUALLY HAVE HAPPENED BEHIND THE HEADLINES.
१९९० साली सद्दाम हुसेनन कुवेतवर आक्रमण केल. त्याआधी काही दिवस इंग्लडमध्ये एक अस्पष्ट रेडिओ-संभाषणं पकडल गेल. त्या संभाषणात ` कुबत-उत-अल्ला` नावाच्या एका अत्यंत गुप्त, महाविध्वंसक शत्राचा उल्लेख होता. हे शस्त्र संयुक्त फौजाचा विध्वंस करणार होत.... हुबेहूब अरबासारख्या दिसेना-या मेजर माइक मार्टिनला, कुवेतमधल्या इराकी फौजांची माहिती काढण्यासाठी आणि इराकला कुवेतमधून गुप्त सशस्त्र विरोध करण्यासाठी कुवेतमध्ये पाठवल गेलं. तिथं मिळालेल्या माहितीमुळे त्यानं चक्क बगदाद मध्ये शिरकाव केला. बगदाद मध्ये त्याला `जेरिको` नावाच्या फितुरांकरवी माहिती गोळा करायची होती.... हे युद्ध जिंकण्याची सद्दामला एवढी खात्री का होती? त्यांन कुवेतमधून बाहेर पडायला का नकार दिला? या प्रश्नाची उत्तर हि कादंबरी वाचल्याखेरीज मिळणार नाहीत?
Video not available
No Records Found
No Records Found
Keywords
"#MEHTAPUBLISHINGHOUSE #MARATHIBOOKS #TRANSLATEDBOOKS #ONLINEBOOKS #BIOGRAPHYA&TRUESTORIES #THEFISTOFGOD #THEAFGHAN #NOCOMEBACKS #दफिस्टऑफगॉड #दअफगाण #नोकमबॅक्स #ANILKALE #BALBHAGWAT #VIJAYDEODHAR #अनिलकाळे #बाळभागवत #FREDERICKFORSYTH #फ्रेडरिकफॉरसाइथ"
Customer Reviews
  • Rating StarNavnath Devnale

    #द_फिस्ट_ऑफ_गॉड जागतिक कीर्तीचा लेखक फ्रेडरिक फोरसिथ याचे या अगोदर `द अफगाण` आणि `द ओडिसी फाईल` हे दोन पुस्तके वाचलेले होते. एकूणच या लेखकाची लेखनशैली व वाचकाला शेवटपर्यंत खेळवून ठेवत जणू काही आपण एक चित्तथरारक चित्रपट पाहात आहोत, अशी उत्सुकता नि्माण करते. म्हणून या लेखकाचे नवीन एखादे पुस्तक कधी हाती लागते याची वाटच पाहात असताना #द_फिस्ट_ऑफ_गॉड मिळाले आणि आज वाचून पूर्ण झाले. हे पुस्तक 1991 मध्ये झालेल्या इराक-कुवेत युद्धावर आधारित आहे. हे युद्ध या दोन देशापुरतेच मर्यादित नव्हते तर यामध्ये अमेरिका, ब्रिटन, इस्राएल, फ्रान्स अन इतर अरब राष्ट्र यांचा सुद्धा सहभाग होता. इराकमध्ये सद्दाम हुसेन सत्तेवर आल्यानंतर त्याची राजकीय आकांक्षा व बलाढ्य अमेरिका व इतर राष्ट्रांचे राजकीय धोरणे यातून या घडलेल्या युद्धात `द फिस्ट ऑफ गॉड` चा शेवट होईपर्यंतची चित्तथरारक कहाणी व या कहाणीचा नायक मेजर माईक मार्टिन नक्कीच भाव खाऊन जातो. फ्रेडरिक फोरसिथ यांचे हे पुस्तक इराक-कुवेत युद्धावर आधारित एक कादंबरी आहे. यांचे बहुतेक पुस्तके एखाद्या प्रत्यक्ष घडलेल्या घटनेच्या पार्श्वभूमीवर लिहलेले असतात. त्यामुळे जागतिक राजकारणात मोठी घटना घडते तेव्हा फोरसिथचा चाहता वर्ग त्यांच्या पुस्तकाची वाट पाहात असतो आणि चर्चा घडते खरंच असं घडलं का!!! या पुस्तकात ब्रिटनच्या मार्गारेट थॅचर, जॉन मेजर अमेरिकेचे जॉर्ज बुश, इस्राएलचे बेंजामिन नेतान्याहू, इराकचे सद्दाम हुसेन, रशियाचे मिखाईल गोर्बाचेव्ह या प्रमुख राजकीय पात्रासह इतर या देशाशी संबंधित विविध जे की या युध्दाशी व द फिस्ट ऑफ गॉड संबंधित जवळजवळ 70 पात्र आहेत. खरं तर या युद्धाच्या पार्श्वभूमीवर इराक मधील एक गुप्त रेडीओ संदेश इंग्लडमध्ये पकडलं गेलं त्यामधील `कुब्त-उत-अल्ला` म्हणजेच अल्लाचा ठोसा/दणका या नावाचा महाविध्वंसक शस्त्राचा उल्लेख होता. ते नष्ट करण्यासाठी हुबेहूब अरबासारखा दिसणारा इंग्लंडचा मेजर मार्टिन गुप्तपणे थेट बगदादमध्ये प्रवेश करून तिथल्याच `जेरिको` या टोपण नावाने सद्दामच्या जवळचाच माणूस सर्व गुपिते त्यास पुरवतो व त्यावरून अमेरिका, ब्रिटनला त्या संहारक शस्त्राचा नायनाट करता येतो. हे युद्ध जिंकण्याची सद्दामला एवढी खात्री `कुब्त-उत-अल्ला` मुळे होती. केवळ पैशाच्या मोहासाठी `जेरिको` म्हणजेच इराकच्या गुप्त पोलीस दलाचा प्रमुख व सद्दामचा एक विश्वासू ब्रिगेडियर जनरल उमर खातीब सर्व गुपिते इस्राएलची मोसाद, ब्रिटनची एस ए एस व अनेरिकेच्या सी आय ए ला पुरवतो, म्हणूच `कुब्त-उत-अल्ला` म्हणजेच `द फिस्ट ऑफ गॉड` चा नायनाट करता येतो. इस्राएल, ब्रिटन, अमेरिका यानंतर जेरिको म्हणजेच उमर खातीबचाही उपयुक्तता संपल्यावर त्याचाही काटा काढून या प्रकणावर कायमस्वरूपी पडदा टाकतात. आणि या युद्धात सद्दाम हुसेनवर विजयी आघाडी घेतात. मेहता पब्लिसिंग हाऊसने प्रकाशित केलेले फ्रेडरिक फोरसिथ यांचे हे पुस्तक मराठीत अनिल काळे यांनी अनुवादित केलेले एक चित्तथरारक पुस्तक नक्कीच वाचनीय आहे. ...Read more

  • Rating StarNEWSPAPER REVIEW

    इराकच्या अण्वस्त्रनिर्मितीचे रहस्य आणि सद्दाम हुसेनवरील हल्ले... बेस्टसेलर लेखकांच्या प्रभावळीत गाजणाऱ्यांमध्ये फ्रेडरिक फोरसीथ हे एक अग्रगण्य नाव. विस्तृत राजकीय, दहशतवादी, आंतरराष्ट्रीय पट उभा करण्यात त्याचा हातखंडा आहे, विविध देश, त्यांचे राज्यकरते, त्यांच्यातील ताणतणाव कुठल्याही समस्येशी संबंधित असणारे निरनिराळे घटक व त्यांच्यातील गुंतागुंत यांचे धागेधोरे तो इतक्या कुशलतेने गुंफतो की वाचक त्यात हरवून जातो. त्यातील वास्तव तपशील मर्मिक व भेदक असतात. वाचकाच्या सामान्य ज्ञानात ते तपशील प्रचंड भर घालतात. राज्यकर्त्यांच्या सर्वोच्च दरबारापासून ते शय्यागृहापर्यंत सर्वदूरच्या बारीकसारीक गोष्टी त्यातून कळतात. त्याचबरोबर नाट्यपूर्ण घटनेच्या अनुषंगाने अत्यंत उत्कंठावर्धक कथावस्तूचा प्रचंड डोलारा तो उभा करतो. व्यक्तिरेखाही अत्यंत नावीन्यपूर्ण ढंगाने पेश करतो. त्यामुळे त्याच्या कादंबऱ्या जगभरच्या वाचकांची दाद सहजपणे मिळवतात. फोरसीथचा बेस्टसेलरचा जो काही फॉर्म्युला आहे तो विलक्षण लोकप्रियता मिळवण्यात यशस्वी ठरला आहे. इतकी गुंतागुंतीची रचना इतर कोणा बेस्टसेलर लेखकाला जमलेली नाही. ‘द फिस्ट ऑफ गॉड’ (दैवी तडाखा किंवा ईश्वराची मूठ) या त्याच्या कादंबरीत ग्रेट ब्रिटन, अमेरिका, इस्त्राएल, कुवेत, इराक, रशिया या राष्ट्रांतील पंचाहत्तरावर व्यक्तिरेखा आल्या आहेत. त्यात ब्रिटनच्या प्रधानमंत्री थॅचर व जॉन मेजर, अमेरिकेचे राष्ट्राध्यक्ष जॉर्ज बुश, इस्त्राएलचे प्रधानमंत्री यित्झाक शामिर, इराकचा राष्ट्राध्यक्ष सद्दाम हुसेन, रशियाचे राष्ट्राध्यक्ष गोर्बाचेव्ह यांच्यापासून तेथील सैन्यप्रमुख, गुप्तहेर व पोलिस संघटनांचे प्रमुख, बँकर्स व व्यावसायिक, बंडखोर अतिरेकी नेते, अणुशास्त्रज्ञ - इत्यादी अनेक व्यक्तींचा समावेश आहे. कादंबरीत ही नावे केवळ शोभेसाठी भरताड म्हणून येत नाहीत. ती आपापली पदसिद्ध कर्तव्ये व हक्क, आणि आपापले मानवी चेहरे व स्वभाव घेऊन येतात. विशिष्ट भूमिका बजावतानाही आपल्या वृत्तिप्रवृत्तींशी प्रामाणिक राहतात. ऑगस्ट १९९० मध्ये इराकने कुवेत या शेजारी राष्ट्रावर हल्ला करून सहा तासात कुवेतवर कब्जा केला. कुवेतची मुक्तता करण्यासाठी बरेच राजनैतिक प्रयत्न झाले. पण सद्दामने दाद दिली नाही. १९९१ मध्ये अमेरिका-ब्रिटन - फ्रान्स - अरब देश यांच्या संयुक्त फौजांनी इराकवर हल्ला चढवला. इराकने आपल्या भूमीवर अतिसंहारक शस्त्रास्त्रांचे कारखाने काढले, शस्त्रास्त्रांचा प्रचंड साठा केला आणि अण्वस्त्रे बनविण्याचा घाट घातला. त्यामुळे त्याचा बंदोबस्त करण्यासाठी, कुवेत मुक्त करून इराकच्या सद्दाम हुसेन या सत्ताधीशाला धडा शिकवण्यासाठी अमेरिकेच्या पुढाकाराने ही लष्करी कारवाई करण्यात आली. संयुक्त राष्ट्रसंघावर दडपण आणून इराकविरोधी या लष्करी कारवाईला जागतिक मान्यता असल्याचा दावाही केला. कुवेतची मुक्तता झाल्यावरही सद्दाम हुसेनने इराकमध्ये आपल्या स्थानाला धक्का लागू दिला नाही, उलट शस्त्रास्त्रांची जमवाजमव करून, अण्वस्त्रांच्या उत्पादनाचा आपला प्रयत्न जारीच ठेवला आहे. या युद्धाच्या पार्श्वभूमीवरील द फिस्ट ऑफ गॉड ही कादंबरी आहे. इराकला मुख्य उत्पन्न तेलाच्या निर्मितीतून मिळते. एप्रिल ९० ते मार्च ९१ याकाळात तेलाच्या बॅरची किंमत १५ डॉलरवरून २५ डॉलर एवढी वाढली. त्यामुळे भारताला तेलापोटी जादा रक्कम द्यावी लागली. भारताची व्यापारी तूट ७७३१ कोटी ऐवजी ११५०० कोटी रुपये एवढी वाढली (हे केवळ माहितीसाठी) इराकी सैनिकांनी पराभूत होऊन माघार घेताना कुवेतच्या तेलाच्या विहिरींना आगी लावल्या. त्या कित्येक महिने धुमसत होत्या. इराकी सैनिकांनी एक कोटी बॅरल्स तेल समुद्रात ओतले. त्यामुळे पर्यावरणाचे अपरिमित नुकसान झाले. कादंबरीच्या आरंभी आपल्याला भेटतो तो डॉक्टर जेरॉल्ड बुल. ब्रुसेल्समधील आपल्या स्पेस रिसर्च कॉर्पोरेशनच्या ऑफिसमधून तो आपल्या रेनॉल्ट - २१ मधून घरी चाललेला असतो. त्याची सेक्रेटरी मोनिक जॅमिनी ही तरुणी कार चालवत असते. तिच्या विनोदावर तो हसत असतो. आणि पुढे एकदम असे वाक्य येते ‘‘आणखी दहाच मिनिटांची आपण मरणार आहोत याची त्याला मुळीसुद्धा कल्पना नव्हती. अर्थात् तशी ती असण्याचं कारणही नव्हतं.’’ हा डॉक्टर जेरॉल्ड बुश शास्त्रज्ञ असतो. नवनवीन तोफांची डिझाइन्स बनवण्याबद्दल त्याची जगभर ख्याती असते. आपल्या संशोधनाचे कागदपत्र एखाद्या कपाटात वा घरी सुरक्षित राहू शकतील यावर त्याचा विश्वास नसतो. ते सर्व आपल्या जवळच्या बॅगेत ठेवूनच तो सगळीकडे जात असतो. सद्दाम हुसेनसाठी तो एक सुपनगन तयार करीत असतो. अक्कलहुशारी वापरून या सुपरगनच्या वेगवेगळ्या भागांची वेगवेगळ्या देशांत वेगवेगळ्या कारखान्यांत निर्मिती चालू असते. आपण जो भाग करीत आहोत. तो कुठल्या यंत्रासाठी आहे याची त्यापैकी कुठल्याही कारखान्याला कल्पना नसते. त्याच्या निवासस्थानी कार उभी करून मोनिका त्याचा निरोप घेते. डॉ. जेरॉल्ड बुल आपला फ्लॅटचा दरवाजा उघडण्यासाठी वाकतो; आणि त्याच्या डोक्याच्या पाठीमागच्या भागात पाच गोळ्या घुसतात. गोळ्या झाडणारा मारेकरी तो मेलाय की नाही हे पाहण्यासाठीही न थांबता पळ काढतो. डॉ. बुलच्या हत्येनंतर अर्थातच वृत्तपत्रांतून वेगवेगळे तर्क प्रकट केले जातात. तसेच युरोपमध्ये एक विचित्र घटनांचे सत्र सुरू होते. ११ एप्रिलला इंग्लंडमधल्या एका गोदीतून ब्रिटिश कस्टम्स अधिकारी आठ पोलादी पाइप्स जप्त करतात. ते इराकला रवाना होणार असतात. हे सुपरगनचे भाग असावेत असा तर्क केला जाता २३ एप्रिलला तुर्कस्थान जाहीर करते की जप्त केलेल्या एका हंगेरियन ट्रकमध्ये दहा मीटर लांबीचा पोलादी पाईप मिळाला. मे महिन्यात इटलीत तोफेचे नव्वद टन वजनाचे सुटे भाग मिळतात. जर्मनीतही सुपरगनचे काही भाग मिळतात. अशी सुपरगनची जुळवाजुळव होत जाते. १५६ मीटर लांबीच्या, एक मीटर व्यासाच्या दोन बॅरल्सचाही पत्ता लागतो. स्वित्झलँड, इटली, ऑस्ट्रिया, जर्मनी, बेल्जियम, ग्रीस इत्यादी देशातही या सुपरगनचे भाग बनवले जात असतात. बुलची हत्या कोणी केली याबद्दल तर्कवितर्क होत राहतात. कॅनडात जन्मलेला बुल अमेरिकन नागरिक होता. तो बडबड्या होता. भरपूर पिणारा होता. इस्त्राइलवर त्याचं प्रेम होतं. रॉकेटच्या निर्मितीचा तो अभ्यास करतो. रॉकेटचा ९० टक्के भाग पृथ्वीपासून दीडशे किलोमीटरच्याआत खर्ची पडतो. उपग्रह रॉकेटऐवजी महाकाय तोफेतून अंतरिक्षात पाठवता येईल व खर्चात बचत करता येईल असे त्याला वाटते. अमेरिकन भूदल त्याला ही कल्पना प्रत्यक्षात उतरवण्यास मदत करतो कॅनडातील एक विद्यापीठ छोटी यंत्रशाळा उभारून देते. बार्बाडोस बेटावर स्वत:ची संशोधनशाळा तो तेहतिसाव्या वर्षी उभी करतो. पारंपारिक तोफांच्या विकासाचं काम करून खूप पैसा मिळवतो. तोफांतून उपग्रह पाठवण्यासाठी लागणारं योगय ते इंधन व दारूगोळा तयार करण्यात यश मिळवतो. छोटी राष्ट्रे त्याच्या संशोधनाची दखल घेतात. त्यांच्यासाठी तो तोफखान्याचा सल्लागार म्हणून काम करतो. १९७२ मध्ये त्याला अमेरिकन नागरिकत्व मिळते. दक्षिण आफ्रिकेला तो जीसी ४५ या प्रगत तोफा विकसित करून देतो. तेव्हा अमेरिका त्याला एक वर्ष कैदेची शिखा सुनावते. आंतरराष्ट्रीय राजकारणाचे ज्ञान त्याला नसते. या शिक्षेमुळे तो अमेरिका-कॅनडा यांचा त्याग करून बेल्जियममध्ये स्थायिक होतो. त्याच्या जीसी४५ तोफांची निर्मिती ऑस्ट्रियातील एक कारखाना करून त्याला लाखो डॉलर्स देतो. त्याच्या तोफा वापरून आठ वर्षे लढून सद्दाम हुसेन आघाडी मिळवतो. इराकचा एक उच्चपदस्थ अधिकारी उपग्रह सोडणाऱ्या रॉकेट निर्मितीबद्दल बुल याच्याशी वाटाघाटी करतो. तो आपली प्रचंड तोफेची कल्पना सांगून, तीस लाख डॉलर्स खर्च येईल असे म्हणतो. इराकला त्याची योजना मान्य होते. ‘सद्दाम हुसेन हा खुनी रक्तपिपासू आहे. त्याला मदत करू नये’ असे म्हणणाऱ्या मित्रांना बुल सांगतो, ‘‘इतर अनेक कंपन्या व राष्ट्रे त्याला मदत करीत आहेत. मग मीच एकट्यानं काय घोडं मारलंय ?’’ सुपरगनचं स्वप्न प्रत्यक्षात उतरविण्याची संधी प्रथमच मिळत असल्याने बुल सद्दामसाठी काम करायला तयार होतो. ‘प्रोजेक्ट बॅबिलॉन’च्या कामाला आरंभ होतो. बगदादला शस्त्रास्त्रप्रदर्शनात त्याची उपग्रह सोडणारी तोफ पाहून देशोदेशींची गुप्तहेरखाती खडबडून जागी होतात. आंतरराष्ट्रीय प्रक्षेपणास्त्र म्हणून या अल अबिद रॉकेटची उपयुक्तता सर्वांच्या लक्षात येते... त्या रॉकेटची तिसरी प्रगत अवस्था तयार करण्याची तयारी सुरू होते... परंतु सद्दामच्या खऱ्या हेतूची कल्पना बुलला येते. तेव्हा त्याच्या मनात चलबिचल होते. त्याचे इस्त्राइलशी असणारे संबंध स्वत: सद्दामलाही खटकतात. बुलचा काटा काढण्याची निकड त्याला वाटू लागते. इराकने १६ जानेवारी १९९१ पर्यंत कुवेतमधून माघार न घेतल्यास अमेरिका-ब्रिटन-फ्रान्स यांच्या संयुक्त सैन्याने कुवेतमध्ये प्रवेश करून इराकला हुसकावून लावावे असा ठराव राष्ट्रसंघ मंजूर करते. या लष्करी कारवाईची पूर्वतयारी आधीपासून कसकशी केली जाते याचे तपशील पहिल्या दोनशे पृष्ठात आले आहेत. मध्यपूर्वेत ब्रिटिश-अमेरिकन गुप्तहेरसंघटनांचा वावर वाढत जातो. १६ जानेवारीची मुदत संपल्यावर अमेरिकेची अ‍ॅपाची जातीची हॅलिकॉप्टर्स आकाशात उड्डाण करतात. ती इराकची दोन रडार केंद्रे उद्ध्वस्त करतात. नंतर लढाऊ विमाने इराकच्या लष्करी तळांवर बाँम्बवर्षाव करतात. विनाशिकांतून टोमाहॉक क्षेपणास्त्रे सोडण्यात येतात... - हे या लढाईचे तपशील अर्थातच रोमहर्षक आहेत. आणि शेवट ? इराकमधला सफवान गावाजवळच्या विमानतळावर संयुक्त फौजांचे अधिकारी ३ मार्चला इराकच्या शरणागतीच्या मसुद्याची चर्चा करायला जमतात. त्या वेळी तेथे आलेल्या एका इराकी अधिकाऱ्याला अमेरिकन अधिकारी ताब्यात घेऊन जीपने विमानतळावर नेतात. तेथे त्याला सौदी अरेबियाच्या विमानतळावर आणतात. व्हिएन्नामधल्या त्याच्या गुप्त खात्यात एक कोटी डॉलर्सची रक्कम जमा झालेली आहे असे सांगतात. ‘‘वेल, माय फ्रेंड, टू युवर रिटायरमेंट अँड प्राँस्पेरिटी.’’ असे म्हणून अमेरिकन अधिकारी त्याला ग्लास वर करून चीअर्स देतात. एका किल्ल्यात इराकचा अणुबाँब सुरक्षित आहे ही बातमी सिद्दिकी मृत्यूपूर्वी जेरिकोला सांगतो, तेव्हा जेरिको - म्हणजे ब्रि. ज. उमर खातिबच्या मनावरचा ताण उतरतो. पण त्याला विमानातून इस्त्राइली पायलट सरळ फेकून देतात. त्याच्या खात्यातले पैसे इस्त्राइली गुप्तहेर संघटनेच्या मोसादच्या फन फंड खात्यात भरण्यात येतात. माईक मार्टिन अरबासारखा दिसतो म्हणून त्याला युद्धाच्या तयारीसाठी कुवेतमध्ये पाठवण्यात येते. इराकी फौजांची माहिती मिळवून तो बगदादमध्ये प्रवेश मिळवतो. तेथे जरिको या फितुराकडून आणखी माहिती मिळवतो. तो हा मेजर नंतर मात्र भ्रमनिरास झाल्यासारखा कुवेतबद्दल बोलायचे टाळतो. असा हा मोठा युद्धपट फ्रेडरिक फोरसीथने अत्यंत ताकदीने पेश केला आहे. त्यात नाट्य आहे. हेरगिरी आहे. चातुर्य आहे. दगाबाजी, क्रौर्य, मुत्सद्देगिरी, राजकारण, गुंतागुंत सर्व काही आहे. आश्चर्य हे की एकही प्रेमप्रकरण नाही. जेम्स बाँड टाइप मादक मस्त ललनांची पलटण नाही. युद्ध म्हणजे युद्ध. नावे गावे अपरिचित असल्याने कुठे-कुठे वाचकाला अडखळल्यासारखे वाटेल. परंतु त्यासाठी आरंभीच पात्रांचे परिचय दिले आहेत. आंतरराष्ट्रीय संदर्भही स्पष्ट केले आहेत. ...Read more

Write Your Own Review
  • Default typing language is Marathi. To type in English press Ctrl+G key combination
Submit Review
PLEASE SEND YOUR AUDIO REVIEW ON editorial@mehtapublishinghouse.com

Related Books

People Who Bought This Item Also Bought

Latest Reviews

NAGZIRA
NAGZIRA by VYANKATESH MADGULKAR Rating Star
कृष्णा DIWATE

आजच्या पुस्तकाचा विषय माझ्या आवडीचा - जंगलाचा... *जंगल - काय असतं ?* म्हटलं तर फक्त झाडे, नदी-नाले, प्राणी पक्षी यांनी भरलेला जमिनीचा एक तुकडा .... की वन-देवता? की पशु-पक्ष्यांचं घर? की जीवनचक्रातील अति-महत्वाचा घटक? की आपल्यातल्या दांभिकपणाला - दिखव्याला - व्यवहाराला गाळून टाकणारं आणि आपल्यालाही त्याच्यासारखाच सर्वसमावेशक, निर्मळ बनवणारं आणि आपल्यातल्या originality ला बाहेर आणणारं, असं एक अजब रसायन? *जंगल भटक्यांना विचारा एकदा... बोलतानाच त्यांच्या चेहऱ्यावर आणि डोळ्यात जी चमक दिसेल ना, त्यातून फार वेळ वाट न बघता सरळ जंगल गाठण्याची इच्छा न होईल तरच नवल!* आमचा एक मित्र- ज्याने असंच जंगलांचं वेड लावलं आणि अजून एक भटकी मैत्रीण - जिने त्या वेडात भरच घातली..... आणि असे अजून अनेक भटके निसर्गप्रेमी ... आणि मुळातूनच निसर्गाची ओढ , या सर्व गोष्टी माझ्या जंगल -प्रेमासाठी कारणीभूत ठरल्या. *आणि मग अरण्यऋषी श्री. मारुती चितमपल्ली, शंकर पाटील (कथा), डॉ. सलीम अली, जिम कॉर्बेट, व्यंकटेश माडगूळकर इत्यादींनी या निसर्गदेवतेकडे बघण्याची एक वेगळी दृष्टी दिली. त्या सर्वांनाच आजचा हा पुस्तक-परिचय सादर अर्पण!!* कथांसाठी प्रसिद्ध असणाऱ्या लेखकाने हे नागझिरा पुस्तक का बरे लिहिले असावे? मनोगतात ते स्वतः म्हणतात - *"महाराष्ट्रातील एखाद्या आडबाजूच्या जंगलात जाऊन महिना दोन महिने राहावे, प्राणी जीवन, पक्षी जीवन, झाडेझुडे पाहत मनमुराद भटकावे आणि या अनुभवाला शब्दरूप द्यावे हा विचार गेली काही वर्षे माझ्या मनात घोळत होता. काही परदेशी प्राणी शास्त्रज्ञांनी असा उद्योग करून लिहिलेली उत्तम पुस्तके माझ्या वाचण्यात आल्यापासून ही इच्छा फारच बळवली. मी इथे तिथे प्रयत्न करून पाहिले आणि निराश झालो. हे काम आपल्या आवाक्यातले नाही असे वाटले. मग शेल्लरने कुठेतरी लिहिल्याचे वाचले की भारतातील लोक प्राणी जीवनाच्या अभ्यासात उदासीन आहेत, आफ्रिकेच्याही फार मागे आहेत. त्यांना वाटते अशा संशोधनासाठी प्रचंड खर्च करावा लागतो, पाण्यासारखा पैसा लागतो. पण तसे नाही. गळ्यात दुर्बीण, मनात अमाप उत्साह आणि आस्था असली की अभ्यास होतो. मी शक्य तेव्हा एकट्यानेच उठून थोडेफार काम करत राहायचे ठरवले. कधी काझीरंगा, मानस या अभयारण्यावर, कधी नवेगाव-बांधावर तर कधी कोरेगावच्या मोरावर लिहित राहिलो.* *मला चांगली जाणीव आहे की हा प्रयत्न नवशिक्याचा आहे. तो अपुरा आहे, भरघोस नाही. त्यात बऱ्याच त्रुटी आहेत, पण नव्या रानात शिरण्यासाठी पहिल्यांदा कोणीतरी वाट पाडावी लागते. पुढे त्या वाटेने ये-जा सुरू होते. मी लहानशी वाट पाडली आहे एवढेच!"* लेखक आत्ता असते तर त्यांना नक्की सांगितले असते की तुम्ही पाडलेली पायवाट आता जवळ-पास राजमार्ग बनत चालली आहे. आज अनेक वन्य-जीव अभ्यासक, जंगल भटके सुजाण व सतर्क झाले आहेत, जंगले आणि प्राणी वाचले पाहिजेत यासाठी प्रयत्न सुरु आहेत. ह्या प्रयत्नांमागे लेखकासारख्या अनेक वनांचा अभ्यास करून ते आपल्यासमोर आणणाऱ्यांचा मोठा हात आहे. आज पक्षी-निरीक्षक किरण पुरंदरेंसारखे व्यक्ती शहरातील सगळा गाशा गुंडाळून जंगलात राहायला गेलेत ... काय नक्की thought -process झाली असेल त्यांची? फक्त जंगल-भटकंती करताना पाळावयाचे नियम अत्यंत महत्वाचे आहे. मुख्यत्वे-करून कुठल्याही वृक्षांचे, प्राणी-पक्ष्यांचे आपल्या असण्याने कुठलाही त्रास किंवा धोका - हानी संभवू नये, याची काळजी आपल्यासारख्या सुज्ञ भटक्यांनी नक्की घ्यावी. तरच हे भटकणे आनंद-दायी होईल. *भंडारा जिल्यातील नागझिरा हे एक अभयारण्य! फार सुंदर आहे.* हे पुस्तक फक्त लेखकाच्या दृष्टीने त्यांना भावलेलं जंगल आहे का? फक्त जंगलाचं वर्णन आहे का? तर नाही. एक पट्टीचा कथालेखक आणि मानव-स्वभाव चितारणारा लेखक केवळ वर्णन करू शकत नाही. माझ्या मते ही एक प्रक्रिया आहे, त्यांच्या अंतर्बाह्य बदलाची, जी त्यांना जाणवली, अगदी प्रकर्षाने. आणि तोच स्वतःचा शोध त्यांनी आपल्यासमोर मांडण्याचा प्रयत्न केलाय. बाकी प्रत्येकाचं जंगल वेगळं, खरं जंगल नाही तर स्वतःच्या आतलं एक जंगल. ते ज्याचं त्याने शोधायचं, त्यात डुंबायच, विहार करायचा आणि काही गवसत का ते बघायचं .... लेखकानेही तेच केलं... एक स्वगत मांडलं आहे.... आणि त्यातून संवादही साधला आहे. हे पुस्तक ललित म्हणावे की कादंबरी, वर्णन म्हणावे की आत्मकथन, अशा हिंदोळ्यावर हे वाचताना मी सतत राहते. अतिशय आशयपूर्ण गहिऱ्या अर्थाचे लिखाण आहे यात. लेखकाने नागझिरा आणि त्याचे वर्णन कसे केले आहे ते आपण रसिक वाचकांनी हे पुस्तक वाचूनच त्याचा आनंद घ्यावा. ते इथे मी सांगत बसणार नाही, उगाच तुमचं आनंद का हिरावून घेऊ? मी इथे मला भावलेले लेखकच मांडण्याचा अल्पसा प्रयत्न करत आहे, ते ही या पुस्तकाच्या माध्यमातून... पहिल्याच पानावर ते काय लिहितात बघा - *"गरजा शक्य तेवढ्या कमी करायच्या, दोनच वेळा साधे जेवण घ्यायचे, त्यात पदार्थ सुद्धा दोन किंवा तीनच. स्वतःचे कामे स्वतःच करायची. पाणी आणणे, कपडे धुणे अंथरून टाकणे आणि काढणे या साध्या सुध्या गोष्टींसाठी माणसांनी दुसऱ्यावर का अवलंबून राहावे? एकांत, स्वावलंबन आणि प्रत्येक बाबतीत मितव्यय ही त्रिसूत्री पाळून जंगलात पायी भटकायचे, जंगलाच्या कुशीत राहून निरागस असा आनंद लुटायचा या माफक अपेक्षेने गेलो आणि माझा काळ फार आनंदत गेला . रेडिओ, वृत्तपत्रे, वाङ्मय चर्चा, वाचन, कुटुंब, मित्र, दुसऱ्याच्या घरी जाणे येणे, जेवण देणे आणि घेणे यापैकी काहीही नसताना कधी कंटाळा आला नाही. करमत नाही असे झाले नाही. रोज गाढ झोप आली. स्वप्न पडले असतील तर ती सकाळी आठवली नाही. शिवाय मित आहार आणि पायी हिंडणे यामुळे चरबी झडली. एकूणच मांद्य कमी झाले."* हे वाचून आपल्याला नक्की काय हवे असते, आणि रोजच्या रहाटगाडग्यात आपण काय करतो, याची मनातल्या मनात तुलना व्हावी. खरंच काय हवं असतं आपल्याला? आपण सतत प्रेम, शांती, समाधान आणि मनःशांती याच्याच तर शोधात असतो ना? आणि नेमक्या ह्याच सर्व गोष्टी बाजूला पडून आपण नुसते धावतच असतो... कशासाठी?? जीवनाचं तत्वज्ञान हे फार गंभीर नाहीये, अगदी छोट्या छोट्या गोष्टीतून आपण ते समजून घेऊन शकतो. फक्त ती जाण असली पाहिजे. थोडासा थांबून विचार झाला पाहिजे. मनःचक्षु उघडे पाहिजे आणि मुख्य म्हणजे मी कुणीतरी मोठा , हा भाव पहिल्यांदा गाळून पडला पाहिजे. *अगदी तसंच जसं पानगळीच्या मोसमात जुनं पान अगदी सहज गळून पडतं ... नव्यासाठी जागा करून देतं ... जंगल आपल्याला हेच शिकवतं ... न बोलता ... त्याच्या कृतीतून ... आपली ते समजून घेण्याची कुवत आहे का?* शेवटच्या प्रकरणात लेखक परतीसाठी रेल्वे फलाटावर येतो. तेव्हाचचं त्यांचं स्वगत फार विचार करायला भाग पाडतं - *"ह्या दोन तासात करण्याजोगे असे काहीच महत्त्वाचे कार्य नसल्यामुळे मी आरशासमोर बसून दाढी केली, मिशा काढून टाकल्या. सतत अंगावर होते ते हिरवे कपडे काढून टाकले आणि इतके दिवस माझ्या कातडी पिशवीच्या तळाशी परिटघडी राहिलेले झुळझुळीत कपडे चढवून पोशाखी बनलो.`* किती साधी वाक्य आहेत, पण `पोशाखी बनलो` यातून किती काय काय सांगायचे आहे लेखकाला... गहिरेपण जाणवते! मला विचार करायला भाग पाडते. ट्रेक करून गड -किल्ल्यांहून परतताना माझीही अवस्था काहीशी अशीच व्हायची... जाड पावलांनी घरी परतणे आणि पुन्हा निसर्गात भटकायला मिळण्याची वाट पाहणे, याशिवाय गत्यंतर नसायचे. *जंगलांवर , निसर्गावर निस्सीम प्रेम करणाऱ्या आणि त्यांच्या संवर्धनासाठी झटणाऱ्या अनेक वेड्यांमुळे आज आपली वसुंधरा टिकली आहे. पुढील पिढ्यांसाठी तिला असच बहरत ठेवायचं असेल, किमान टिकवायचं जरी असेल तरी आपणही थोडेसे निसर्ग-वेडे व्हायला काय हरकत आहे??* *वृक्षवल्ली आम्हा सोयरे... वनचरे ...* धन्यवाद! जय हिंद!!! ...Read more

KHULBHAR DUDHACHI KAHANI
KHULBHAR DUDHACHI KAHANI by SUNANDA AMRAPURKAR Rating Star
श्रीपाद ब्रह्मे

नुकतंच असंच वेगानं वाचून संपवलेलं दुसरं पुस्तक म्हणजे सुनंदा अमरापूरकर यांचं ‘खुलभर दुधाची कहाणी’. दिवंगत ज्येष्ठ अभिनेते सदाशिव अमरापूरकर यांच्या त्या पत्नी. अर्थात ही काही त्यांची एकमेव ओळख नव्हे. एक चांगल्या अभिनेत्री, उत्तम अनुवादक म्हणूनही त्या ्रसिद्ध आहेत. त्यांनी ‘खुलभर दुधाची कहाणी’ या आत्मचरित्रवजा लेखनातून त्यांच्या जगण्याचा व्यापक पट अतिशय प्रांजळपणे उलगडला आहे. मला हे पुस्तक विशेष भावण्याचं कारण म्हणजे त्यात आलेलं नगरचं वर्णन. मी स्वत: नगरला फार प्रदीर्घ काळ राहिलो नसलो, तरी ते शेवटी माझ्या जिल्ह्याचं गाव. आणि वयाच्या १३ ते २२ अशा महत्त्वाच्या कुमार व तरुण वयातला माझा तिथला रहिवास असल्यानं नगरच्या आठवणी विसरणं शक्य नाही. सुनंदाताई माझ्या आईच्या वयाच्या. त्यामुळं त्यांच्या लहानपणच्या आठवणी जवळपास माझ्या जन्माच्या २०-२५ वर्षं आधीच्या. असं असलं तरी मी त्या वर्णनाशी, त्या काळातल्या नगरशीही रिलेट होऊ शकलो, याचं कारण मुळात गेल्या शतकात बदलांचा वेग अतिशय संथ होता. नगरसारख्या निम्नशहरी भागात तर तो आणखी संथ होता. त्यामुळं एकूण समाजजीवनात १९६० ते १९९० या तीस वर्षांत तपशिलातले फरक सोडले, तर फार मोठा बदल झाला नव्हता. सुनंदाताई माहेरच्या करमरकर. त्यांचं आजोळ‌ सातारा असलं, तरी त्या जन्मापासून नगरमध्येच लहानाच्या मोठ्या झालेल्या. अगदी पक्क्या ‘नगरी’ म्हणाव्यात अशा. ( आजही त्या स्वत:ला अभिमानानं ‘नगरकर’च म्हणवून घेतात.) सुनंदाताईंचे वडील त्या दहा वर्षांच्या असतानाच गेले. त्यांना मामांचा आधार होता, पण आईनंच लहानाचं मोठं केलं. तेव्हाचं त्यांचं निम्न मध्यमवर्गीय जगणं, नगरमधले वाडे, तिथलं समाजजीवन, तिथल्या शाळा, शिक्षक, नगरमधील दुकानं, दवाखाने, तिथल्या गल्ल्या, बाजार हे सगळं सगळं सुनंदाताई अतिशय तपशीलवार उभं करतात. नगरसारख्या मध्यम शहरात वाढलेल्या महाराष्ट्रातील कुठल्याही शहरातील त्या काळातील व्यक्तीला अतिशय सहज रिलेट होईल, असं त्यांचं हे जगणं होतं. त्यात सुनंदाताईंचं लेखन अतिशय सहज, सोपं आणि प्रांजळ असल्यामुळं ते आपल्याला अगदी भिडतं. एका प्रख्यात अभिनेत्याची पत्नी असल्यानं त्यांचं जीवन इतर सर्वसामान्य स्त्रियांपेक्षा वेगळं झालं असेल, अशी आपली अपेक्षा असते. सुनंदाताईंच्या लेखनातून या ‘वेगळ्या जीवना’ची काही तरी झलक मिळेल, अशीही आपली एक भूमिका तयार झालेली असते. सदाशिव अमरापूरकरांसारख्या मनस्वी अभिनेत्याशी लग्न झाल्यानंतर सुनंदाताईंचं जगणं बदललंही; मात्र ते वेगळ्या पद्धतीनं. सदाशिव अमरापूरकर ऊर्फ नगरकरांचा लाडका बंडू त्यांना नगरमध्ये शाळेपासून कसा भेटला, नंतर कॉलेजमध्ये दोघांनी एकाच ग्रुपमधील नाटकं कशी सादर केली, त्यात अगदी नकळतपणे त्यांचं प्रेम कसं जमलं आणि नंतर नगर सोडून त्या पतीच्या कारकिर्दीसाठी मुंबईत कशा आल्या हा सर्व नाट्यमय प्रवास सुनंदाताई अतिशय तन्मयतेनं मांडतात. अमरापूरकर मंडळींच्या घराविषयीचे तपशील त्यात येतात. अमरापूरकरांचे वडील दत्तोपंत हे नगरमधलं मोठं प्रस्थ. श्रीमंत घराणं. मोठा वाडा, नोकरचाकर वगैरे. त्या तुलनेत सुनंदाताईंची माहेरची परिस्थिती जेमतेम म्हणावी अशी. अशा परिस्थितीत हे लग्न झालं आणि त्या अमरापूरकरांची सून झाल्या, इथपर्यंत पुस्तकाचा निम्मा प्रवास (मध्यंतरच) होतो. पुढल्या दोनशे पानांत आपल्याला खऱ्या अर्थानं सदाशिव अमरापूरकर हे काय व्यक्तिमत्त्व होतं, हे उलगडत जातं. अमरापूरकरांनी शेवटपर्यंत त्यांची मध्यमवर्गीय राहणी व मध्यमवर्गीय मूल्यं सोडली नाहीत. ‘अर्धसत्य’सारख्या सिनेमामुळं एका रात्रीतून ते भारतभरात प्रसिद्ध झाले. या एका ओळखीमुळं अमरापूरकरांचं जीवन पूर्ण बदलून गेलं. तोपर्यंत असलेली आर्थिक ओढगस्तीही संपली. हिंदी चित्रपटसृष्टीत अगदी स्वप्नवत अशा रीतीनं ते मोठे स्टार झाले. एकापाठोपाठ एक खलनायकी भूमिका त्यांच्याकडं येऊ लागल्या. पैसा येऊ लागला. अशा परिस्थितीत एक मध्यमवर्गीय कुटुंब या सगळ्या धबधब्याला कसं तोंड देतं आणि आपली मूल्यं कायम जपत राहतं, हे सुनंदाताईंनी फार हृद्यपणे लिहिलं आहे. सुनंदाताईंनी अनेक वर्षं एलआयसीत नोकरी केली. पतीचं अस्थिर क्षेत्र असल्यानं त्यांनी सुरुवातीला नोकरी केलीच; पण नवरा हिंदी चित्रपटसृष्टीत सुपरस्टार व्हिलन झाल्यावरही त्यांनी ही नोकरी सोडली नाही. त्यांच्या तिन्ही मुलींवर त्यांनी उत्तम संस्कार केले. एका सिनेमाच्या प्रीमियरनंतर हे सगळे कुटुंबीय कसे घरी जाऊन पिठलं-भाकरीचं जेवण तयार करून जेवले हे त्यांनी एका प्रसंगात अतिशय खेळकरपणे सांगितलं आहे. अमरापूरकरांचं नाटकवेड, भौतिक सुखांविषयीची काहीशी विरक्त वृत्ती, त्यांचा मित्रांचा गोतावळा, अनेक माणसांचा घरात राबता असा एकूण ‘देशस्थी’ कारभार यावर सुनंदाताई कधी गमतीत, तर कधी काहीसं वैतागून टिप्पणी करतात. अर्थात त्यांचं सदाशिव अमरापूरकरांवर अतिशय प्रेम होतं आणि त्यांनी हे शेवटपर्यंत उत्तम निभावलं. अशा आत्मचरित्रांत अनेकदा ‘आहे मनोहर तरी... गमते उदास’ असा सूर लागण्याचा धोका असतो. सुनंदाताईंच्या लेखनाचं वैशिष्ट्य म्हणजे, एखादा अपवाद वगळता, त्यांच्या या संपूर्ण पुस्तकात असा रडवा सूर कधीही लागलेला नाही. आपल्याला जे काही मिळालं, ते आपणच निवडलं आहे आणि त्यामुळं त्याविषयी तक्रार करण्याचा आपल्याला काही अधिकार नाही, अशी एक भूमिका त्यांनी घेतलेली दिसते. त्यांच्या या पुस्तकातून विसाव्या शतकातील मध्यमवर्गीय ब्राह्मण घरातील एका तरुणीच्या आशा-आकांक्षांचा, आयुष्यानं दिलेल्या आश्चर्याच्या धक्क्यांचा आणि त्याला सामोरं जाण्यातील धीट दिलदारपणाचा लोभस प्रवास दिसतो. आपली मध्यमवर्गीय मूल्यं जपत, प्रामाणिकपणे व उमेदीनं आयुष्य जगणाऱ्या अनेक महिलांना या पुस्तकात आपल्या जगण्याचं प्रतिबिंब सापडेल. तेच या ‘खुलभर दुधाच्या कहाणी’चं यश आहे. ...Read more