* Front & back cover images are for illustration purposes only and the price of book is sold separately.
  • Original Book Title: THE MIRACLE
  • Availability : Available
  • Translators : JAYWANT CHUNEKAR
  • ISBN : 9788177661033
  • Edition : 2
  • Publishing Year : MARCH 2001
  • Weight : 0.00 gms
  • Pages : 508
  • Language : Translated From ENGLISH to MARATHI
  • Category : FICTION
Quantity
Buying Options:
  • Ebooks:
  • Print Books:
THOUSANDS OF DESPERATE PEOPLE ARE DRAWN TO LOURDES AND ITS RENOWNED GROTTO WHEN THE VATICAN ANNOUNCES THAT THE VIRGIN MARY WILL PERFORM ANOTHER MIRACLE CURE THERE. THEIR LIVES ARE AT STAKE…BUT WILL A MIRACLE REALLY OCCUR? IRVING WALLACE, AUTHOR OF THE WORD, THE MAN, AND THE PRIZE, FOCUSES ON AN ECLECTIC GROUP OF PILGRIMS AT THE SITE OF THE VIRGIN MARY`S LEGENDARY APPEARANCE: KEN CLAYTON, A YOUNG AMERICAN WHO GIVES UP MEDICINE IN HOPE OF A SPIRITUAL CURE; HIS FIANCÉE, AMANDA, A PSYCHOLOGIST; A POWERFUL RUSSIAN OFFICIAL WHO MUST KEEP HIS DANGEROUS VISIT A SECRET; HURTADO, A BASQUE TERRORIST TO WHOM THE GROTTO SYMBOLIZES REPRESSION; LIZ FINCH, A CYNICAL JOURNALIST; KLEINBERG, A JEWISH DOCTOR; EDITH MOORE, AN ENGLISH WOMAN WHO IS THRUST INTO THE LIMELIGHT BECAUSE OF HER OWN RECOVERY; AND GISELE, WHOSE AMBITION IS NOT TO REACH LOURDES BUT TO ESCAPE IT.THIS IS A NOVEL OF MYSTERY, FAITH, BLACKMAIL, LOVE, AND VIOLENCE, ENCASING THE FASCINATING STORY OF BERNADETTE, THE YOUNG FRENCH PEASANT GIRL WHO FIRST SAW MARY AT THE GROTTO IN 1858. THE SUBJECT IS THOUGHT PROVOKING. THE CLIMAX IS SURPRISING.
लूर्द फ्रान्समधलं एक छोटसं गाव. खिश्चनधर्मीयांचं पवित्र श्रद्धास्थान. एक किसानकन्या; एपीआय् या वृत्तसंस्थेची, एक सुमार रूपाची, पण बुद्धिमान वार्ताहर; एक रूपसंपन्न, निष्णात मानसशास्त्रज्ञ आणि तिचा गुणसंपन्न,देखणा प्रियकर; रशियन पंतप्रधानकीची महत्त्वाकांक्षा बाळगणारा एक रशियन परराष्ट्रमंत्री; साधी-सरळ, निष्कपट, नोकरदार ब्रिटिश महिला नि तिचा अनेक ‘उद्योग’ करणारा नवरा; एक अंध, पण रूपवान इटालियन तरुण अभिनेत्री नि तिचा क्रांतिकारक प्रियकर. वेगवेगळ्या स्वभावांच्या,व्यक्तिमत्त्वांच्या; वेगवेगळ्या थरांतल्या या व्यक्ती लूर्दला गोळा होतात आणि सुरू होतं एक उत्कंठापूर्ण , काहीशी रहस्याची छटा असणारं नाट्य. श्रद्धा, अंधश्रद्धा यांच्यांतील द्वंद्वाच्या आधारे उलगडत जाणारी कहाणी. श्रद्धेचा आणि धर्माचा ‘वापर’ आणि ‘व्यापार’ करुन घेण्याची वृत्ती सार्वत्रिकच असते. म्हणूनच ‘द मिरॅकल’ वाचून विसाव्या शतकाच्या अखेरीस मराठी वाचक आपले विचार, आपला धर्म आणि आपलं राष्ट्र यांबाबत अंतर्मुख होऊन पुन्हा एकदा नव्यानं मांडणी करील, असं वाटतं.
Video not available
No Records Found
No Records Found
Keywords
"#MARATHIBOOKS#ONLINEMARATHIBOOKS#TRANSLATEDMARATHIBOOKS#TBC#TRANSLATEDBOOKS@50% #THEMIRACLE #THEMIRACLE #दमिरॅकल #FICTION #TRANSLATEDFROMENGLISHTOMARATHI #JAYWANTCHUNEKAR IRVING WALLACE इर्विंग वॉलेस "
Customer Reviews
  • Rating StarNEWSPAPER REVIEW

    श्रद्धा-अंधश्रद्धा यांच्यातील संघर्षाचे रोमांचकारक थरारनाट्य... `दि मिरॅकल` ही कादंबरी एका उत्कंठावर्धक कथासूत्राभोवती गुंफण्यात आली आहे. मानवी श्रद्धा-अश्रद्धा या अथांग आहेत; आणि माणूस कितीही बौद्धिक, तात्त्विक उंचीवर गेला तरी त्याच्या अंतर्मनातील ूलभूत श्रद्धा-अश्रद्धांचा आविष्कार कसा व कुठे होईल याबाबत काहीही अनुमान करता येत नाही. आयर्विंग वॅलेस हा सेव्हन्थ सिक्रेट, सेकंड लेडी, प्राइझ वगैरे कादंबऱ्यांचा गाजलेला लेखक. येशू खिस्ताची माता पवित्र व्हर्जिन मेरी यंदा पुन्हा ऑगस्टमध्ये अवतार घेणार या भविष्यवाणीवर कॅथॉलिक पंथाचे धर्मगुरू पोप अधिकृत म्हणून शिक्कामोर्तब करतात; आणि त्यासाठी नेमलेल्या समितीचा निर्णय पत्रकार परिषदेत जाहीर करतात. त्यानंतर जगभर उमटणाऱ्या या चमत्काराबद्दलच्या प्रतिक्रियांची सांगड घालून आयर्विंग वॅलेस या कादंबरीच्या कथानकामध्ये रंग भरत जातो. फ्रान्सच्या लूर्द या लहानशा गावातील एका किसानकन्या बेनादेत्त सिबिल ही गावाबाहेरच्या एका गुहेत सहज जाते आणि तिला पवित्र व्हर्जिन मेरीचे दर्शन होते. पुढेही रोज ती गुहेला भेट देते आणि पवित्र मेरी तिला तीन रहस्यपूर्ण गोष्टी सांगते; मात्र आपल्या हयातीत ती रहस्ये गुप्तच ठेवण्याची अट घालते. खुद्द पोपने विचारले तरी ती रहस्ये आपण उघड करणार नाही असे ती म्हणते. त्या रहस्यांचा संबंध माझ्याशीच आहे, इतर कोणाशी नाही, तेव्हा ती इतर कोणाला सांगण्याची गरजच नाही असे ती ठामपणे पुन:पुन्हा सांगते. पवित्र व्हर्जिन मेरीचे दर्शन तिला खरोखर झाले काय याबद्दल कोणी शंका घेत नाही. का? तर त्या साध्याभोळ्या किसानकन्येच्या संपूर्ण देहाला एक दिव्य रूप प्राप्त होते. चेहरा स्वर्गीय तेजाने झळाळू लागतो. डोळ्यांमध्ये अलौकिक चमक दिसते. ओठांवरचे हास्यही गूढ रम्य जाणवते. गुहेच्या प्रत्येक भेटीनंतर ती जे काही सांगते त्यातून लोकांना तिच्या साक्षात्काराची जास्तीत जास्त खात्री पटू लागते. ११ फेब्रुवारी १८५८ रोजी व त्यानंतर एकूण १८ वेळा पवित्र मेरीने बेनादेत्तला गुंफेत दर्शन दिले. हा साक्षात्कार पूर्णपणे सत्य आह, आणि त्या श्रद्धावान मुलीचा विश्वास आहे, म्हणून तिला अवर लेडी ऑफ ग्रोटो ऑफ लूर्द म्हणून मान्यता देण्याचा निर्णय नोव्हेंबर १८६२ मध्ये तेथील बिशपने नेमलेल्या पहिल्या चौकशी आयोगाच्या अहवालानंतर लूर्दमध्ये जाहीर करण्यात येतो. त्या गुहेतल्या झऱ्याच्या पाण्याने अनेकांचे असाध्य आजार बरे होतात; अनेक अपंग बरे होतात. मृत्यूआधी एका टिपणवहीत बेर्नादत्तने आपल्याला पवित्र मेरीने दिलेल्या दर्शनांची व सांगितलेल्या रहस्यांची नोंद करून ठेवली होती; आणि ती वही आपल्या एका आप्ताकडे देऊन ठेवली होती. त्या टिपणवहीचा १४० वर्षांनी अभ्यास करून तिसरे रहस्य एका पत्रकार परिषदेत उघड करण्यात येते. ते रहस्य म्हणजे १४ ते २२ ऑगस्ट दरम्यान आपण पुन्हा लूर्द येथे अवतीर्ण होऊन आणखी एका व्यक्तीला स्वत:ची ओळख पटवून देऊ आणि दु:खमुक्तीचा चमत्कार घडवून आणू.`` या नोंदीतले वर्ष हे यंदाचे वर्ष आहे. जगातील सर्व वृत्तपत्रे `पवित्र व्हर्जिन मेरी पुन्हा लूर्दला अवतरणार आणि रुग्णांना दु:खमुक्त करणार` अशा बातम्या पहिल्या पानावर छापतात. या पत्रकार परिषदेला एपीआय या वृत्तसंस्थेची पॅरिसस्थित प्रतिनिधी म्हणून लिझ फिंच हजर असते. पॅरिसच्या आर्च बिशपने बोलावलेल्या या पत्रकार परिषदेला अभूतपूर्व गर्दी उसळलेली असते. बेर्नादतने मेरीच्या पुनरावतरणाची जी तारीख लिहून ठेवली आहे ती चालू वर्षातील १४ ते २२ ऑगस्ट दरम्यानची आहे. या अवधीला पुनरावतरण अवधी म्हणून घोषित करण्यात येते. या बातमीचे महत्त्व लिझला काहीच जाणवत नाही; पण तिचा वरिष्ठ ट्रास्क म्हणतो, ``या बातमीने अर्धे जग लूर्दकडे यायला निघेल. लूर्दच्या या गुहेत आजही सालिना पन्नास लाखावर लोक भेट देतात. आपले आजार बरे झाले असे सांगणारे पाच हजारावर तरी लोक हयात आहेत. जगातल्या ७४ कोटी कॅथॉलिक खिश्चनांचा त्यावर विश्वास आहे.`` आणि तो लिझला सांगतो, ``पुढचे तीन चार आठवडे तू लूर्दला राहून या घटनेचा पाठपुरावा कर. व्हर्जिन मेरीच्या पुनरागमनाबाबत प्रत्यक्ष साक्षीदारांची कहाणी मिळव.`` या असल्या भंपक भाकडकथेवर कोणीतरी विश्वास ठेवील काय असा प्रश्न लिझ फिंचला पडतो. परंतु या बातमीने भलेभले प्रभावित होतात. तेहतीस वर्षांचा धनाढ्य केन क्लेटन वैद्यकीय मानसशास्त्रज्ञ अ‍ॅमंडा स्पेन्सरशी लग्न करण्याच्या विचारात असतो; पण तेवढ्यात त्याला हाडाचा कर्करोग असल्याचे निष्पन्न होते; आठवड्याच्या आत शस्त्रक्रिया केली तरच जगण्याची थोडीफार आशा असे डॉक्टर व्हिटनी सांगतात. परंतु व्हर्जिन मेरीची बातमी वाचताच केन शस्त्रक्रियेला नकार देतो; आणि लूर्दला प्रयाण करतो. त्याची प्रेयसी अ‍ॅमंडा ही फादर आर्न यांना भेटून बेर्नादत्तच्या संदर्भातील बातमीबद्दल चर्चा करते. तत्संबंधित पुस्तके वाचून ती त्यांच्याशी वाद घालते. रशियन परराष्ट्रमंत्री सर्जी तिखनॉव हे संयुक्त राष्ट्रसंघात भाषण देत असताना तेथील राजदूत इझकॉन मध्येच उठून बाहेर पडतो. नंतर तिखनॉवला तो सांगतो, ``पंतप्रधान स्क्रायबिन यांना अर्धांचा झटका आला आहे. तुमची निवड पुढचा पंतप्रधान म्हणून केली आहे. केजीबीचे प्रमुख जन. कोसॉफ यांच्याशी बोलून पुढचे प्लॅन ठरवा.`` त्याच वेळी डॉ. इव्हान्स कार्प या मूळ रशियन पण न्यूयॉर्कस्थित डॉक्टरकडे रुटिन चेकअपसाठी गेलेल्या तिखनॉवचा रिपोर्ट पाहून, त्याला डॉ. कार्प तातडीने भेटीला बोलावतो आणि तुम्हाला मस्क्युलर डिस्ट्रफी झाली आहे, ती मिश्र प्रकारची आहे. हातापायाचे स्नायू कमकुवत होत जातील. ही दुर्बलता थोपवण्यासाठी कोणताही उपाय आज ज्ञात नाही. तुम्ही राजीनामा देऊन पूर्ण व्यायाम-विश्रांतीकडे लक्ष दिले तर दहा-बारा वर्षे जगू शकाल. नाहीतर दोनतीन वर्षांपेक्षा अधिक जगू शकणार नाही.`` पंतप्रधानपदाची आलेली संधी या मस्क्युलर डिस्ट्रफीने हुकणार या विचाराने तिखनॉव बेचैन होतो. त्याचवेळी लूर्दला व्हर्जिन मेरी पुन्हा अवतरणार, रोगमुक्त करणार ही बातमी तो बघतो आणि लूर्दच्या प्रवासाची योजना आखतो. पण बनावट नावाने. बनावट पासपोर्टवर. सॅम्युअल टॅली नामक अमेरिकन नागरिक म्हणून तो वेषांतर करून फ्रान्समध्ये दाखल होतो. तेथे डॉ. मोत्ता यांना डॉ. कार्पच्या तपासणीचा रिपोर्ट दाखवितो. अकाली वृद्धत्वाकडे झुकू लागलेल्या व्यक्तींवर उपचार करणे ही त्याची स्पेशॅलिटी. डिस्ट्रफीवर उपचार हे अनुषंगिक काम. नताली रिनाल्डी ही एक नव्या दमाची अभिनेत्री. तीन वर्षांपूर्वी ऑप्टिक अ‍ॅट्रिफने (अपुऱ्या पोषणामुळे झालेल्या दृष्टिक्षयाने) तिला अंधत्व आले, आणि तिचे अभिनय क्षेत्रातले अस्तित्वच संपुष्टात आले. तीही लूर्दला जाण्याचे ठरविते. एडिथ मूर एका चित्रपट एजन्सीचं काम करीत असे. मालकाची वैयक्तिक सचीव. भरपूर पगार. लग्नानंतर तीन वर्षांनी तिच्या नितंबात वेदना सुरू होतात. बायोप्सी होते. सरकोमा-लहान आतड्यातील खालच्या हाडातील जोडपेशीवर गाठ. या व्याधीवरही अजून औषध सापडलेले नाही. नोकरी सोडणे तिला भाग पडते. लूर्दला जाऊन तरी बघू या असा विचार ती करते; आणि तिला तेथील पाण्याने फायदा होतो. व्याधीची तीव्रता कमी होते. कुबड्या न घेता चालता येते. पुन्हा नोकरी स्वीकारते. आर्चबिशप तिच्या व्याधिमुक्तीच्या अद्भूत कहाणीबद्दल तिच्याशी चर्चा करतात... आणि आता व्हर्जिन मेरी दर्शन देणार ही बातमी येते. आर्चबिशप तिला सांगतात, ``कदाचित मेरी तुला दिसेल. तू एक अलौकिक स्त्री ठरशील.`` तिचा नवरा रेगी हा या घटनेवर चित्रपट काढण्याची कल्पना मनात खेळवतो. `दैवी वरदान असलेली स्त्री` पत्नी म्हणून आपल्याला लाभली आहे हे लक्षात येताच त्याच्या कल्पनाशक्तीचे विमान हवेत उंच झेपावू लागते. केवळ चित्रपट काढून थांबायचे नाही. लूर्दमधले हॉटेल विकत घ्यायचे, लूर्दच्या सहली आखणारी ट्रॅव्हल एजन्सी चालवायची असे त्याचे मनोरथ दौडू लागतात. स्पेनमधील जुलमी फ्रॅंकोच्या कारकीर्दीत छळ झालेल्या कुटुंबातला मायकेल हुर्टाडो क्रांतिकारक व लेखक बनलेला होता. कॉम्रेड क्रांतिकारक म्हणून तो बॉम्बनं लूर्दची ती नतद्रष्ट गुहाच उद्ध्वस्त करण्याची योजना आखतो. बास्क नागरिकांना गुलामीतून मुक्त करू पाहणाऱ्या इटीए या दहशतवादी संघटनेचा तो कार्यकर्ता असतो. १९७३ मध्ये अ‍ॅडमिरल ब्रँको प्रार्थनेसाठी चालला असताना स्फोट घडवून त्याची गाडी पाच मजली इमारतीच्याही वर फेकली गेली होती. हुर्टाडोची साथीदार ज्युलिया वाल्देझ ही लूर्दची गुहा बाँबस्फोटाने उडवण्याच्या योजनेला विरोध करते. ``मायकेल, तसं करणं म्हणजे साक्षात ईश्वरी वस्तूचाच अपहार करण्याचं भयंकर कृत्य ठरेल ते!`` अशा विविध उपकथानकांची जोड देऊन आयर्विंग वॅलेस या सर्व पात्रांना लूर्द येथे आणून त्यांच्या नाट्यपूर्ण भेटीगाठीमध्ये रंग भरू लागतो. व्हर्जिन मेरीच्या संभाव्य अवतरणाच्या आदल्या दिवशीच एपीआयची प्रतिनिधी लिझ फिंचच लूर्दला येऊन ओतेला गालिआ अँड लोन्द्रमध्ये मुक्काम ठोकते. गावात फेरफटका मारते. व्हर्जिन मेरी, बेर्नादत्त यांच्या प्रतिमांचा वापर करून तयार केलेल्या भेटवस्तूंची दुकाने भरलेली असतात. गुहेतल्या पाण्याचा वापर केलेल्या साखरेच्या कांड्या, पाण्यासाठी बाटल्या– तेथील एक वृत्तप्रसारण कचेरीत जाऊन ती धडकते. ओळखपत्र व माहितीपत्रकांचे पाकीट घेते. झिसल द्युप्री या मार्गदर्शक तरुणीला बरोबर घेऊन ती गुंफेकडे जाते. १८५८ साली बेर्नादत्तला त्या गुहेत जे दिसले, त्याची माहिती घेते. त्याचवेळी ती झिसलला एक ऑफर देते.`` ही सारी लूर्द कथा बनावट आहे अशी माझी खात्री आहे. पण ते सिद्ध करणं आवश्यक आहे. तू हे गाव, इथले लोक यांच्या पातळीवर रहा. काही धागादोरा मिळाला तर मला सांग. मला त्यातून मोठी स्टोरी मिळेल. मी तुला खूप पैसे देईन.`` बेर्नादत्तचं बिंग फोडणारी ही कहाणी नक्कीच मोठी ठरेल अशी तिची खात्री असते. १४ ऑगस्ट ते २२ ऑगस्ट या कालावधीत ३० लाख खासगी मोटारी, ३० हजार बसगाड्या, ४ हजार विमानं, ४ हजार विमानं, ११०० रेल्वेगाड्या लूर्दमध्ये प्रवाशांना आणून सोडणार होत्या. दरवर्षी ५० लाख पर्यटक येत. यंदा ही संख्या कितीतरी पटीने वाढणार होती. अ‍ॅमंडा व केन फ्लेटन फादर वुडकोर्टसह तेथे येतात. सर्जी तिखनॉव सॅम्युएल टॅली बनून येतो, आणि इतर कुठा जागा न मिळाल्यामुळे योगायोगाने झिसल द्युप्रीच्याच घरी उतरतो. आंधळी अभिनेत्री नताली गुंफेत रोझाबरोबर जाते. बेर्नादत्तने जेथे गुडघे टेकून प्रार्थना केली त्या जागी बसून प्रार्थना करते. हुर्टाडो गुहेत फिरत असताना त्याला केन समजून अ‍ॅमंडा स्पेन्सर क्लेटन त्याच्या दंडाला पकडते. तो तिला म्हणतो, ``तुमची काहीतरी चूक झालेली दिसते. मी क्लेटन नाही.`` मग त्या दोघांची श्रद्धेबद्दल चर्चा होते. रात्री दोन वाजता अंध नताली एकटीच हॉटेलबाहेर पडते आणि ठामपणे पावले टाकीत ती गुंफेत जाऊन व्हर्जिन मेरीची प्रार्थना करण्यात दंग होते. तिची निश्चल समाधी लागते. थोडी हालचाल करून ती जमिनीवर उन्मनी अवस्थेत अचेतन होऊन पडते. हुर्ताडो तिला पाहून दचकतो. तिच्या मदतीला जाण्याचे तो टाळतो. स्फोटानंतर संशयिताचा शोध सुरू झाला तर ती त्याला आवाजावरून ओळखू शकेल अशी भीती तिला वाटते. तेवढ्यात त्या हॉटेलमधला नाइट वॉचमन अनातोल तेथे येऊन तिच्या चेहऱ्यावर पाणी मारून तिला शुद्धीवर आणतो. तिला उभे करून तिचा हात पकडून तिला गुंफेबाहेर नेतो. ती दुक्कल बाहेर पडेपर्यंत वाट बघायचे हुर्ताडो ठरवतो... हॉटेलात आल्यावर अनातोल नतालीच्या खोलीत शिरतो. तिच्याशी लगट करू शकतो. तिची किंचाळी ऐकून हुर्ताडो त्या खोलीत शिरतो आणि अनातोलाच्या जबड्यावर दणका देतो. अनातोलला तो खोलीबाहेर आणून आणखी लाथांनी तुडवतो. नताली त्याला धन्यवाद देते. इकडे झिसलला त्या दिवशीच्या वृत्तपत्रात रशियन पंतप्रधान आजारी, पंतप्रधानपदी कोण येणार ही बातमी वाचायला मिळते. संभाव्य उमेदवारांचे फोटो बघितल्यावर त्यातील एक चेहरा ओळखीचा दिसतो. मात्र त्याखाली नाव असते तिखनॉव. तिला संयुक्त राष्ट्रसंघातले दिवस आठवतात. तिखनॉवही वृत्तपत्र पाहतो. त्याला आपला फोटो दिसतो. तो लगेच स्नानकुंडाकडे निघतो. स्नानानंतर बाहेर पडताना वेषांतर करण्यासाठी लावलेली मिशी खाली पडते. तो ती उचलून पुन्हा लावतो. तिकडे झिसल कॅमेरा लावून उभी असते. कॅमेऱ्यात आपले चित्र आले धंदेवाईक मिस्टर मूर मादाम मूर्ख मिरॅकल रेस्टॉरंट असा बोर्ड लावून कर्करोगातून मुक्त झालेल्या एडिथ मूरच्या नावाने ग्राहकांना आकृष्ट करू पाहतात. तिला भेटायला व तिच्याशी गप्पा मारायला एक वेगळे दालन सजवलेले असते. त्यासाठी खास मेनू. जबरदस्त कव्हर चार्ज. तरीही गर्दी होतेच. लूर्दची आर्थिक सुबत्ता तेथील गुहेच्या पर्यटकांवर अवलंबून असते. त्यामुळे तेथे घडणाऱ्या चमत्कारांच्या कहाण्या लोकांपुढे सातत्याने येण्याची गरज असते. पत्रकार लिझ किसानकन्येचा ढोंगीपणा उघड करायला आलेली असते. तिला तसे काही पुरावेही मिळतात. बेर्नादत्तच्या पहिल्या डायरीतच तसे काही उल्लेख येतात. पण अंध अभिनेत्री नताली हिला गुहेत प्रार्थना केल्यावर खरोखरच दृष्टी येते आणि तिचा व्हर्जिन मेरीचे दर्शन होते तेव्हा तिच्या मनात खरा गोंधळ सुरू होतो. फक्त सहा व्यक्तींनाच ही घटना सांगण्याची व त्यांनी तिची वाच्यता न करण्याची शपथ घातलेली असते. एडिथ मूरचा कर्करोग पुन्हा उचल खातो. पण त्यातून ती मुक्त होते. चमत्काराचे मग नवेच अर्थ गवसतात. हे सगळे नंतरचे कथानकातले गुंते हे मूळातूनच वाचायला हवेत. आयर्विंग वॅलेसने त्यातील गुंतागुंत रंगवताना खूपच कल्पकता दाखवली आहे. अनेक पथ्ये पाळली आहेत. लिझलाही पत्रकारितेत स्थैर्य मिळेल अशी घेतली दक्षता आहे. एकदा वाचायला घेतल्यावर सारखी पुढे काय अशी उत्सुकता लागून राहते आयर्विंग वॅलेसचे कथावस्तूचा उभारणीचे कौशल्य थक्क करते. ...Read more

  • Rating StarDAINIK LOKMAT 22-04-2001

    एका तरुणीला लूर्दच्या गुंफेत व्हर्जिन मेरीचे दर्शन होते, आणि... ‘दि मिरॅकल’ ही कादंबरी एका उत्कंठावर्धक कथासूत्राभोवती गुंफण्यात आली आहे; मानवी श्रद्धा-अंधश्रद्धांचा आविष्कार कसा व कुठे होईल याबाबत काहीही अनुमान करता येत नाही. आयर्विंग वॅलेस हा से्हन्थ सिक्रेट, सेकंड लेडी, प्राइझ वगैरे कादंबऱ्यांचा गाजलेला लेखक. येशू खिस्ताची माता पवित्र व्हर्जिन मेरी यंदा पुन्हा ऑगस्टमध्ये अवतार घेणार या भविष्यवाणीवर कॅथॉलिक पंथाचे धर्मगुरू पोप अधिकृत म्हणून शिक्कामोर्तब करता आणि त्यासाठी नेमलेल्या समितीचा निर्णय पत्रकार परिषदेत जाहीर करतात– त्यानंतर जगभर उमटणाऱ्या चमत्कारांबद्दलच्या प्रतिक्रियांची सांगड घालून आयर्विंग वॅलेसने या कादंबरीच्या कथानकामध्ये रंग भरला आहे. साक्षात्काराची आभा फ्रान्सच्या लूर्द या लहानशा गावातील एका किसान कन्य बेर्नादत्त सुबिरू ही गावाबाहेरच्या एका गुहेत सहज जाते आणि तिला पवित्र व्हर्जिन मेरीचे दर्शन होते. पुढेही रोज ती गुहेला भेट देते आणि पवित्र मेरी तिला तीन रहस्यपूर्ण गोष्टी सांगते, मात्र आपल्या हयातीत ती रहस्ये गुप्तच ठेवण्याची अट घालते. खुद्द पोपने विचारले तरी ती रहस्ये आपण उघडे करणार नाही असे म्हणते. त्या रहस्यांचा संबंध माझ्याशीच आहे, इतर कोणाशी नाही. तेव्हा ती इतर कोणाला सांगण्याची गरजच नाही असे ठामपणे पुन: पुन्हा सांगते. पवित्र व्हर्जिन मेरीचे खरोखर दर्शन तिला झाले का याबद्दल कोणी शंका घेत नाही. का? तर त्या साध्याभोळ्या किसानकन्येच्या संपूर्ण देहाला एक दिव्य रूप प्राप्त होते. चेहरा स्वर्गीय तेजाने झळाळू लागतो. डोळ्यांमध्ये अलौकिक चमक दिसते. ओठांवरचे हास्यही गूढरम्य जाणवते. गुहेच्या प्रत्येक भेटीनंतर ती जे काही सांगते त्यातून लोकांना तिच्या साक्षात्काराची जास्तीत जास्त खात्री पटू लागते. ११ फेब्रुवारी १८५८ रोजी व त्यानंतर एकूण १८ वेळा पवित्र मेरीने बेर्नादत्तला गुंफेत दर्शन दिले; हा साक्षात्कार पूर्णपणे सत्य आहे आणि त्या श्रद्धावान मुलीचा विश्वास साधार आहे म्हणून तिला अवर लेडी ऑफ ग्रोटो ऑफ लूर्द म्हणून मान्यता देण्याचा निर्णय नोव्हेंबर १८५८ मध्ये तेथील बिशपने नेमलेल्या पहिल्या चौकशी आयोगाच्या अहवालानंतर लूर्दामध्ये जाहीर करण्यात येतो. त्या गुहेतल्या झऱ्याच्या पाण्याने अनेकांचे असाध्य आजार बरे होतात, अनेक अपंग बरे होतात, मृत्यूआधी एका टिपणवहीत बेर्नादत्तने आपल्याला पवित्र मेरीने दिलेल्या दर्शनांची व सांगितलेल्या रहस्यांची नोंद करून ठेवली होती आणि ती वही आपल्या एका आप्ताकडे देऊन ठेवली होती. त्या टिपणवहीचा १४० वर्षांनी अभ्यास करून तिसरे रहस्य एका पत्रकार परिषदेत उघड करण्यात येते. ते रहस्य म्हणजे ‘‘१४ ते २२ ऑगस्ट दरम्यान आपण पुन्हा लूर्द येथे अवतीर्ण होऊन आणखी एका व्यक्तीला स्वत:ची ओळख पटवून देऊ आणि दु:खमुक्तीचा चमत्कार घडवून आणू.’’ या नोंदीतले वर्ष हे यंदाचे वर्ष आहे. जगातील सर्व वृत्तपत्रे पवित्र व्हर्जिन मेरी पुन्हा लूर्दला अवतरणार आणि रुग्णांना दु:खमुक्त करणार अशा बातम्या पहिल्या पृष्ठावर छापतात. पत्रकार लिझ फिंच या पत्रकार परिषदेला एपीआयया वृत्तसंस्थेची पॅरिसस्थित प्रतिनिधी म्हणून लिझ फिंच हजर असते. पॅरिसच्या आर्च बिशपने बोलावलेल्या या पत्रकार परिषदेला अभूतपूर्व गर्दी उसळलेली असते. बेर्नादत्तने मेरीच्या पुनरावतरणाची जी तारीख लिहून ठेवली आहे ती चालू वर्षातील १४ ते २२ दरम्यानची आहे. या अवधीला पुनरवतरण अवधी म्हणून घोषित करण्यात येत आहे. या बातमीचे महत्त्व लिझला काहीच जाणवत नाही; पण तिचा वरिष्ठ टास्क म्हणतो, ‘‘या बातमीने अर्धे जग लूर्दकडे यायला निघेल. लूर्दच्या या गुहेला आजही सालिना पन्नासावर लाखो भेट देतात. आपले आजार बरे झाले असे सांगणारे पाच हजारांवर तरी लोक हयात आहेत. जगातल्या ७४ कोटी कॅथलिक खिश्चनांचा त्यावर विश्वास आहे.’’ आणि तो लिझला सांगतो, ‘‘पुढचे तीन-चार आठवडे तू लूर्दला राहून या घटनेचा पाठपुरावा कर. व्हर्जिन मेरीच्या पुनरागमनाबाबत प्रत्यक्ष साक्षीदाराची कहाणी मिळव.’’ या असल्या भंपक भाकडकथेवर कोणीतरी विश्वास ठेवील का असा प्रश्न लिझ फिंचला पडतो. धनाढ्य केप क्लेटन परंतु या बातमीने भलेभले प्रभावित होतात. तेहतीस वर्षांचा धनाढ्य केन क्लेटन वैद्यकीय मानसशास्त्रही अ‍ॅमंडा स्पेन्सरशी लग्न करण्याच्या विचारात असतो; पण तेवढ्यात त्याला हाडाचा कर्करोग असल्याचे निष्पन्न होते; आठवड्याच्या आत शस्त्रक्रिया केली तरच थोडीफार जगण्याची आशा असे डॉक्टर व्हिटनी सांगतात. परंतु व्हर्जिन मेरीची बातमी वाचताच केन शस्त्रक्रियेला नकार देतो आणि लूर्दला प्रयाण करतो. त्याची प्रेयसी अ‍ॅमंडा ही फादर ऑर्न यांना भेटून बेर्नादत्तच्या संदर्भातील बातमीबद्दल चर्चा करते. तत्संबंधित पुस्तके वाचून ती त्यांच्याशी वाद घालते. रशियन तिरखॉव : पंतप्रधानपदी निवड रशियन परराष्ट्रमंत्री : सर्जी तिखनॉव हे संयुक्त राष्ट्रसंघात भाषण देत असताना तेथील राजदूत इझकॉन मध्येच उठून बाहेर पडतो. नंतर तिखनॉवला तो सांगतो, ‘‘पंतप्रधान स्क्रायबिन यांना अर्धांगवायूचा झटका आला आहे. तुमची निवड पुढचा पंतप्रधान म्हणून केली आहे. केजीबीचे प्रमुख जन. कोसॉफ यांच्याशी बोलून पुढचे प्लॅन ठरवा.’’ त्याचवेळी डॉ. ड्रव्हान्स कार्प या मूळ रशियन; पण न्यूयॉर्कस्थित डॉक्टरकडे रुटिन चेकअपसाठी गेलेल्या तिखनॉवचा रिपोर्ट पाहून, त्याला डॉ. कॉर्प तातडीने भेटीला बोलावतो आणि तुम्हाला मस्क्युलर डिस्ट्रफी झाली आहे, ती मिश्र प्रकारची आहे. हातपायाचे स्नायू कमकुवत हात जातील. ही दुर्बलता थोपवण्यासाठी कोणताही उपाय ज्ञात नाही. तुम्ही राजीनामा देऊन पूर्ण व्यायाम-विश्रांतीकडे लक्ष दिले तर दहाबारावर्षं जगू शकाल. नाही तर दोन-तीन वर्षांपेक्षा अधिक जगू शकणार नाही. पंतप्रधानपदाची आलेली संधी या मस्क्युलर डिस्ट्रफीने हुकणार या विचाराने तिखनॉव बेचैन होतो. त्याचवेळी लूर्दला व्हर्जिनमेरी पुन्हा अवतरणार, रोगमुक्त करणार ही बातमी तो बघतो आणि लूर्दच्या प्रवासाची योजना आखतो. पण बनावट नावाने. बनावट पासपोर्टावर. सॅम्युएल टॅली नामक अमेरिकन नागरिक म्हणून तो वेशांतर करून फ्रान्समध्ये दाखल होतो. तेथे डॉ. मोत्ता यांना डॉ. कार्पच्या तपासणीचा रिपोर्ट दाखवतो. अकाली वृद्धत्वाकडे झुकू लागलेल्या व्यक्तींवर उपचार करणे ही त्याची स्पेशॅलिटी. डिस्ट्रफीवर उपचार हे अनुवंशिक काम. तरुण अभिनेत्री नताली हिचे अंधत्व नताली रिनाल्डी ही एक नव्या दमाची अभिनेत्री. तीन वर्षांपूर्वी अँप्टिक अ‍ॅट्रफिने (अपुऱ्या पोषणामुळे झालेल्या दृष्टिक्षयाने) तिला अंधत्व आले आणि तिचे अभियन क्षेत्रातले अस्तित्वच संपुष्टात आले. तीही लूर्दला जाण्याचे ठरविते. एडिथ मूर; असाध्य रोग एडिथ मूर एका चित्रपट एजन्सीचं काम करीत असे. मालकाची वैयक्तिक सचिव. भरपूर पगार. लग्नानंतर तीन वर्षांनी तिच्या नितंबात वेदना सुरू होतात. बायोप्सी होते. सरकोमा– लहान आतड्यातील खालच्या हाडातील जोडपेशीवर गाठ. या व्याधीवरही अजून औषध सापडलेले नाही. नोकरी सोडणे तिला भाग पडते. लूर्दला जाऊन तरी बघू या असा विचार ती करते आणि तिला तेथील पाण्याने पाण्याने फायदा होतो. व्याधीची तीव्रता कमी होते. कुबड्या न घेता चालता येते. पुन्हा नोकरी स्वीकारते. आर्चबिशप तिच्या व्याधीमुक्तीच्या अद्भूत कहाणीबद्दल तिच्याशी चर्चा करतात... आणि आता व्हर्जिन मेरी दर्शन देणार ही बातमी येते आर्चाबिशप तिला सांगतात. ‘‘कदाचित मेरी तुला दिसेल. तू एक अलौकिक स्त्री ठरशील.’’ तिचा नवरा रेगी हा या घटनेवर चित्रपट काण्याची कल्पना मनात खेळवतो. ‘दैवी वरदान असलेली स्त्री’ पत्नी म्हणून लाभली आहे. हे लक्षात येताच त्याचे विमान हवेत उंच झेपावू लागते. केवळ चित्रपटच काढून थांबायचे नाही. लूर्दमधले हॉटेल विकत घ्यायचे, लूर्दच्या सहली आखणारी ट्रॅव्हल एजन्सी चालवायची असे त्याचे मनोरथ दौडू लागतात. गुहा बाँबस्फोटाने उद्ध्वस्त करण्याची योजना स्पेनमधील जुलमी फ्रॅंकच्या कारकिर्दीत छळ झालेल्या कुटुंबातला मायकेल हुर्टाडो क्रांतीकारक व लेखक बनलेला होता. कॉम्रेड क्रांतिकारक व लेखक बनलेला होता. क्रॉम्रेड क्रांतीकारक म्हणून तो लूर्दची ती नतद्रष्ट गुहाच बॉम्बनं उद्ध्वस्त करण्याची योजना आखतो. बास्क नागरिकांना गुलामतीतून मुक्त करू पाहणाऱ्या इटीए या दहशतवाद संघटनेचा तो कार्यकर्ता असतो. १९७३ मध्ये अ‍ॅडमिरल ब्रँको प्रार्थनेसाठी चालला असताना स्फोट घडवून त्याच्या गाडी पाच मजली इमारतीच्याही वर फेकली गेली होती. हुर्टाडोची प्रयेसी साथीदार ज्युलिया वाल्देझ ती लूर्दची गुहा बाँब स्फोटने उडवण्याच्या योजनेला विरोध करते. ‘‘मायकेल, तसं करणं म्हणजे साक्षात ईश्वरी वस्तूचाच अपहार करण्याचं भयंकर कृत्य ठरेल ते!’’ – या विविध उपकथानकांची जोड घेऊन आयर्विंग वॅलेस या सर्व पात्रांना लूर्द येथे आणून त्यांच्या नाट्यपूर्ण भेटीगाठीमध्ये रंग भरत जातो. लूर्दमधील उत्सवी वातावरण व्हर्जिन मेरीच्या संभाव्य अवरणाच्या आदल्या दिवशीच एपीआयची प्रतिनिधी लिझ फिंच लूर्दला येऊन ओतेला गालिआ अँड लोंद्रमध्ये मुक्काम ठोकते. गावात फेरफटका मारते. व्हर्जिन मेरी बेर्नादत्त यांच्या प्रतिमांचा वापर करून तयार केलेल्या भेटवस्तूंनी दुकाने भरलेली असतात. गुहेतल्या पाण्याचा वापर केलेला साखरेच्या कांड्या, पाण्यासाठी बाटल्या– डिशेस, जपमाळा, तबकड्या, भिंतीचित्रे, मेणबत्त्या, चामड्याच्या पिशव्या इ. इ. तेथील मुख्य वृत्तप्रसारण कचेरीत जाऊन ती धडकते. ओळखपत्र व माहितीपत्रकांचे पाकीट घेते. झिसल द्युप्री या मार्गदर्शक तरुणीला बरोबर घेऊन ती गुंफेकडे जाते. १८५८ साली बेर्नादत्तला त्या गुहेत जे दिसले, त्याची माहिती घेते. त्याचवेळी ती झिसलला ऑफर देते. ‘‘ही सारी लूर्दकथा बनावट आहे अशी माझी खात्री आहे. पण ते सिद्ध करणं आवश्यक आहे. तू हे गाव, इथले लोक यांच्या पाळतीवर राहा. काही धागादोरा मिळाला तर मला सांग. मला यातून मोठी स्टोरी मिळेल. मी तुला खूप पैसे देईन.’’ बेर्नादत्तचं बिंग फोडणारी ही कहाणी नक्कीच मोठी ठरेल अशी तिची खात्री असते. १४ ऑगस्ट ते २२ ऑगस्ट या कालावधीत ३० लाख खासगी मोटारी, ३० हजार बसगाड्या, ४ हजार विमानं, ११०० रेल्वेगाड्या लूर्दमध्ये प्रवाशांना आणून सोडणार होत्या. दरवर्षी लाखो पर्यटक येत. यंदा ही संख्या कितीतरी पटीनं वाढणार होती. अ‍ॅमेंडा व केन क्लेटन फादर वुडकोर्टसह तेथे येतात. सर्जी तिखनॉव सॅम्युएल टॅली बनून येतो आणि झिसल द्युप्रीच्याच घरी तो उतरतो. आंधळी अभिनेत्री नताला गुंफेत रोझाबरोबर जाते. बेर्नादत्तने जेथे गुडघे टेकून प्रार्थना केली त्या जागी बसून प्रार्थना करते. हुर्टाडो गुहेत फिरत असताना त्याला केन समजून अ‍ॅमंडा स्पेन्सर क्लेटन त्याच्यचा दंडाला पकडते... तो तिला म्हणतो, ‘‘तुमची काहीतरी चूक झालेली दिसते. मी क्लेटन नाही.’’ पण त्या दोघांची श्रद्धेबद्दल चर्चा होते. रात्री दोन वाजता अंध नताली एकटीच हॉटेलबाहेर पडते आणि ठामपणे पावले टाकत ती पुढे जात राहिले होते. गुंफेत जाऊन ती व्हर्जिन मेरीची प्रार्थना करण्यात दंग होते. तिची व्हर्जिन मेरीची प्रार्थना करण्यात दंग होते. तिची निश्चल समाधी लागते. थोडी हालचाल करून ती जमिनीवर उन्मनी अवस्थेत अचेतन होऊन पडते. हुर्टाडो तिला पाहून दचकतो. तिच्या मदतीला जाण्याचे तो टाळतो. स्फोटानंतर संशयिताचा शोध सुरू झाला तर ती त्याला ओळखू शकेल, अशी भीती तिला वाटते. तेवढ्यात त्या हॉटेलमधला नाइट वॉचमन अनातोल तेथे येऊन तिच्या चेहऱ्यावर पाणी मारून तिला शुद्धीवर आणतो. तिला उभे करून तिचा हात पकडून तिला गुफेबाहेर नेतो. ती दुक्कल बाहेर पडेपर्यंत वाट बघायचे हुर्ताडो ठरवतो. हॉटेलात आल्यावर अनातोल नतालीच्या खोलीत शिरतो. तिच्याशी लगट करू लागतो. तिची किंचाळी ऐकून हुर्ताडो त्या खोलीत शिरतो आणि अनातोलच्या जबड्यावर दणका देतो. अनातोलला तो खोलीबाहेर आणून आणखी लाथांनी तुडवतो. नताली त्याला धन्यवाद देते. तिखनॉवचे पितळ उघडे पडते इकडे झिसलला त्या दिवशीच्या वृत्तपत्रात रशियन पंतप्रधान आजारी, पंतप्रधानपदी कोण येणार ही बातमी वाचायला मिळते. संभाव्य उमेदवारांचे फोटो बघितल्यावर त्यातील एक चेहरा ओळखीचा दिसतो. मात्र त्याखाली नाव असते तिखनॉव. तिला संयुक्त राष्ट्रसंघातले दिवस आठवतात. तिखनॉवही वृत्तपत्र पाहतो. त्याला आपला फोटो दिसतो. तो लगेच स्नानकुंडाकडे निघतो. स्नानानंतर बाहेर पडताना वेशांतर करण्यासाठी लावलेली मिशी खाली पडते. तो ती उचलून पुन्हा लावतो. तिकडे झिसल कॅमेरा लावून उभी असते. कॅमेऱ्यात आपले चित्र आले असेल का असा प्रश्न त्याला पडतो. मिस्टर मूड हॉटेलवर मादाम मूर्स मिरॅकल रेस्टॉरंट असा बोर्ड लावून कर्करोगातून मुक्त झालेल्या एडिथ मूरच्या नावाने ग्राहकांना आकृष्ट करू पाहतात. तिला भेटायला व तिच्या गप्पा मारायला एक वेगळे दालन सजवलेले असते. त्यासाठी खास मेनू. जबरदस्त कव्हर चार्ज. तरीही गर्दी होतेच. मी चमत्कार बघितलेला नाही अ‍ॅमंडा आणि लिझ दोघी कोतरे या गावी जातात. कारण तेथेच गरम पाण्याच्या कुंडात बेर्नादत्त व्याधीमुक्त झाली होती. तेथे फादर कायू यांच्याशी लिझची चर्चा होते. ते म्हणतात, ‘‘मी आतापर्यंत कधीच चमत्कार बघितलेला नाही. लूर्दची आर्थिक सुबत्ता तेथील गुहेच्या पर्यटकांवर अवलंबून असते. त्यामुळे तेथे घडणाऱ्या चमत्काराच्या कहाण्या लोकांपुढे सातत्याने येण्याची गरज असते. नतालीला खरोखरच दृष्टी येते. पत्रकार लिझ किसानकन्येचा ढोंगीपणा उघड करायला आलेली असते. तिला तसे काही पुरावेही मिळतात. तिला तसे काही पुरावेही मिळतात. बेर्नादत्तच्या पहिल्या डायरीतच तसे काही उल्लेख येतात. पण जेव्हा अंध अभिनेत्री नताली हिला गुहेत प्रार्थना केल्यावर खरोखरच दृष्टी येते आणि तिचा व्हर्जिन मेरीचे दर्शन होते तेव्हा तिच्या मनात खरा गोंधळ सुरू होतो. फक्त सहा व्यक्तींनाच ही घटना सांगण्याची व त्यांनी तिची वाच्यता न करण्याची शपथ घातलेली असते... एडिथ मूरचा कर्करोग पुन्हा उचल खातो पण त्यातून ती मुक्त होते. चमत्काराचे मग नवेच अर्थ गवसतात. कथानकातले हे सगळे नंतरचे गुंते हे मूळातूनच वाचायलाच हवेत. आयर्विंग वॅलेसने त्यातील गुंतागुंत रंगवताना खूपच कल्पकता दाखवली आहे. अनेक पथ्ये पाळली आहेत. लिझलाही पत्रकारितेत स्थैर्य मिळेल अशी दक्षता घेतली आहे. -शंकर सारडा ...Read more

  • Rating StarDAINIK SAMANA 27-05-2001

    श्रद्धा व अंधश्रद्धेच्या झुल्यावर झुलवत ठेवणारी कांदबरी… श्रद्धा आणि अंधश्रद्धा हा विषय ज्या कादंबरीत प्रभावीपणे हाताळला आहे ती कादंबरी आहे. आयर्विंग वॅलेस यांची ‘द मिरॅकल’ ही जयवंत चुनेकर यांनी या कादंबरीचा मराठी अनुवाद केला आहे, शीर्षक मात्र तेच ठवले आहे. देव, धर्म, श्रद्धा-अंधश्रद्धा या संकल्पना वा भावना जगाच्या पाठीवर कुठंही गेलं तरी आढळताच आणि मानसिक हळवेपणाकडे झुकलेल्या या संकल्पनांचा ‘व्यापारा’साठी वापर करायची वृत्तीही सर्वत्र आढळते. ‘द मिरॅकल’ ही कादंबरी एका उत्कंठावर्धक सूत्राभोवती गुंफण्यात आली आहे. ‘येशू खिस्ताची माता पवित्र व्हर्जिन मेरी ऑगस्टमध्ये पुन्हा अवतार घेणार’ या भविष्यवाणीवर कॅथॉलिक धर्मगुरू पोप अधिकृत म्हणून शिक्कामोर्तब करतात. नेमलेल्या समितीचा निर्णय पत्रकार परिषदेत जाहीर करतात. या चमत्कारावर उमटलेल्या अनेकविध प्रतिक्रिया त्याभोवती कथानक गुंफले आहे. फ्रान्सच्या लूर्द या छोट्याशा गावातील एक किसानकन्यका बेर्नादत सुविस गावाबाहेरच्या गुहेत एकदा गेली असताना पवित्र व्हर्जिन मेरीचे तिला दर्शन होते. पवित्र मेरी तिला भेटीमध्ये तीन रहस्यपूर्ण गोष्टी सांगते व त्या गोष्टी गुप्तच ठेवण्याची अटही घालते. अगदी खुद्द पोपपासूनदेखील ही रहस्ये गुप्त ठेवायची. पण व्हर्जिन मेरीचं पवित्र दर्शन हिला झाले हे खरे कशावरून? तर यानंतर यासाध्यासुध्या कन्येच्या देहाला एक दिव्य रूप प्राप्त होते. चेहरा स्वर्गीय तेजाने झळाळू लागतो. ओठांवरचे हास्य गूढरम्य असल्यागत जाणवू लागते. या गुहेतल्या झऱ्याच्या पाण्याने असाध्य अजार बरे होतात. बेर्नादत्तने मृत्यूआधी पवित्र मेरीच्या दर्शनाची व सांगितलेल्या रहस्यांची नोंदवही आप्ताकडे देऊन ठेवली होती. या वहीचा १४० वर्षांनी अभ्यास करून तिसरे रहस्य उघड करण्यात येते. ते म्हणजे १४ ते २२ ऑगस्टच्या दरम्यान पुन्हा लूर्द येथे अवतीर्ण होऊन आणखी एका व्यक्तीला स्वत:ची ओळख पटवून देऊ आणि दु:खमुक्तीचा चमत्कार घडवून आणू म्हणूनच जगातील सर्व वृत्तपत्रे अशा बातमीने झळाळतात की, ‘पवित्र व्हर्जिन मेरी लूर्द येथे पुन्हा अवतरणार व रुग्णांना दु:खातून मुक्त करणार.’ या बातमीने भले-भले प्रभावित होतात. ज्यात धनाढ्य केप क्लेटन, पंतप्रधान स्क्रायबिन, तरुण अभिनेत्री नताली, एडिथ मूर ही नोकदार अशा अनेकांचा समावेश असतो. म्हणूनच १४ ते २२ ऑगस्ट या काळात ३० लाख खासगी मोटारी, ३० हजार बसगाड्या, ४ हजार विमान व ११०० रेल्वेगाड्या लूर्दमध्ये प्रवाशांना आणून सोडणार होत्या. हा खरोखरच काही चमत्कार आहे की भाकडकथा आहे हे अजमावयला एपीआयची प्रतिनिधी लिझ फिच लूर्दला येते. यातले वास्तव म्हणजे नतालीला खरोखरीच दृष्टी येते, एडिथ कर्करोगमुक्त होतो. चमत्काराचे नवे अर्थ गवसत जातात. अखेर लूर्दची आर्थिक सुबत्ता येथीहल गुहेच्या पर्यटकांवर अवलंबून असते. म्हणूनच तेथे घडणाऱ्या चमत्कारांच्या कहाण्या सातत्याने लोकांपुढे येण्याची गरज असते. कथानकात असलेले गुंतागुंतीचे संदर्भ हे मुळातूनच वाचण्यासारखे. ‘द मिरॅकल’ वाचून विसाव्या शतकाच्या अखेरीस मराठी वाचक आपले विचार, आपला धर्म व आपलं राष्ट्र याबाबत परत एकदा अंतर्मुख होऊन पुन्हा नव्यानं मांडणी होईल या अपेक्षेनेच लेखकाने हा प्रपंच साधला आहे. कथानकाला साजेशी अशीच प्रवाही भाषा आहे. कादंबरीत बरेच फ्रेंच शब्दही आले आहेत. कादंबरीचा व्याप आणि पसारा बराच मोठा असूनही प्रवाही व बोलकी भाषा हे वैशिष्ट्यअसल्याने शेवटपर्यंत ती वाचावीशी वाटत राहते. कादंबरीत व्यक्त झालेला चमत्कार, श्रद्धा-अंधश्रद्धा यांच्या झुल्यावर झुलणारी नियतीशरण व्यक्तिमत्त्व व पवित्र व्हर्जिन मेरी यांचं सुखद दर्शन घडवणारे चंद्रमोहन कुलकर्णी यांचे मुखपृष्ठ अतिशय समर्पक व बोलके आहे. -शोभा नाखरे ...Read more

Write Your Own Review
  • Default typing language is Marathi. To type in English press Ctrl+G key combination
Submit Review
PLEASE SEND YOUR AUDIO REVIEW ON editorial@mehtapublishinghouse.com

Related Books

People Who Bought This Item Also Bought

Latest Reviews

NAGZIRA
NAGZIRA by VYANKATESH MADGULKAR Rating Star
कृष्णा DIWATE

आजच्या पुस्तकाचा विषय माझ्या आवडीचा - जंगलाचा... *जंगल - काय असतं ?* म्हटलं तर फक्त झाडे, नदी-नाले, प्राणी पक्षी यांनी भरलेला जमिनीचा एक तुकडा .... की वन-देवता? की पशु-पक्ष्यांचं घर? की जीवनचक्रातील अति-महत्वाचा घटक? की आपल्यातल्या दांभिकपणाला - दिखव्याला - व्यवहाराला गाळून टाकणारं आणि आपल्यालाही त्याच्यासारखाच सर्वसमावेशक, निर्मळ बनवणारं आणि आपल्यातल्या originality ला बाहेर आणणारं, असं एक अजब रसायन? *जंगल भटक्यांना विचारा एकदा... बोलतानाच त्यांच्या चेहऱ्यावर आणि डोळ्यात जी चमक दिसेल ना, त्यातून फार वेळ वाट न बघता सरळ जंगल गाठण्याची इच्छा न होईल तरच नवल!* आमचा एक मित्र- ज्याने असंच जंगलांचं वेड लावलं आणि अजून एक भटकी मैत्रीण - जिने त्या वेडात भरच घातली..... आणि असे अजून अनेक भटके निसर्गप्रेमी ... आणि मुळातूनच निसर्गाची ओढ , या सर्व गोष्टी माझ्या जंगल -प्रेमासाठी कारणीभूत ठरल्या. *आणि मग अरण्यऋषी श्री. मारुती चितमपल्ली, शंकर पाटील (कथा), डॉ. सलीम अली, जिम कॉर्बेट, व्यंकटेश माडगूळकर इत्यादींनी या निसर्गदेवतेकडे बघण्याची एक वेगळी दृष्टी दिली. त्या सर्वांनाच आजचा हा पुस्तक-परिचय सादर अर्पण!!* कथांसाठी प्रसिद्ध असणाऱ्या लेखकाने हे नागझिरा पुस्तक का बरे लिहिले असावे? मनोगतात ते स्वतः म्हणतात - *"महाराष्ट्रातील एखाद्या आडबाजूच्या जंगलात जाऊन महिना दोन महिने राहावे, प्राणी जीवन, पक्षी जीवन, झाडेझुडे पाहत मनमुराद भटकावे आणि या अनुभवाला शब्दरूप द्यावे हा विचार गेली काही वर्षे माझ्या मनात घोळत होता. काही परदेशी प्राणी शास्त्रज्ञांनी असा उद्योग करून लिहिलेली उत्तम पुस्तके माझ्या वाचण्यात आल्यापासून ही इच्छा फारच बळवली. मी इथे तिथे प्रयत्न करून पाहिले आणि निराश झालो. हे काम आपल्या आवाक्यातले नाही असे वाटले. मग शेल्लरने कुठेतरी लिहिल्याचे वाचले की भारतातील लोक प्राणी जीवनाच्या अभ्यासात उदासीन आहेत, आफ्रिकेच्याही फार मागे आहेत. त्यांना वाटते अशा संशोधनासाठी प्रचंड खर्च करावा लागतो, पाण्यासारखा पैसा लागतो. पण तसे नाही. गळ्यात दुर्बीण, मनात अमाप उत्साह आणि आस्था असली की अभ्यास होतो. मी शक्य तेव्हा एकट्यानेच उठून थोडेफार काम करत राहायचे ठरवले. कधी काझीरंगा, मानस या अभयारण्यावर, कधी नवेगाव-बांधावर तर कधी कोरेगावच्या मोरावर लिहित राहिलो.* *मला चांगली जाणीव आहे की हा प्रयत्न नवशिक्याचा आहे. तो अपुरा आहे, भरघोस नाही. त्यात बऱ्याच त्रुटी आहेत, पण नव्या रानात शिरण्यासाठी पहिल्यांदा कोणीतरी वाट पाडावी लागते. पुढे त्या वाटेने ये-जा सुरू होते. मी लहानशी वाट पाडली आहे एवढेच!"* लेखक आत्ता असते तर त्यांना नक्की सांगितले असते की तुम्ही पाडलेली पायवाट आता जवळ-पास राजमार्ग बनत चालली आहे. आज अनेक वन्य-जीव अभ्यासक, जंगल भटके सुजाण व सतर्क झाले आहेत, जंगले आणि प्राणी वाचले पाहिजेत यासाठी प्रयत्न सुरु आहेत. ह्या प्रयत्नांमागे लेखकासारख्या अनेक वनांचा अभ्यास करून ते आपल्यासमोर आणणाऱ्यांचा मोठा हात आहे. आज पक्षी-निरीक्षक किरण पुरंदरेंसारखे व्यक्ती शहरातील सगळा गाशा गुंडाळून जंगलात राहायला गेलेत ... काय नक्की thought -process झाली असेल त्यांची? फक्त जंगल-भटकंती करताना पाळावयाचे नियम अत्यंत महत्वाचे आहे. मुख्यत्वे-करून कुठल्याही वृक्षांचे, प्राणी-पक्ष्यांचे आपल्या असण्याने कुठलाही त्रास किंवा धोका - हानी संभवू नये, याची काळजी आपल्यासारख्या सुज्ञ भटक्यांनी नक्की घ्यावी. तरच हे भटकणे आनंद-दायी होईल. *भंडारा जिल्यातील नागझिरा हे एक अभयारण्य! फार सुंदर आहे.* हे पुस्तक फक्त लेखकाच्या दृष्टीने त्यांना भावलेलं जंगल आहे का? फक्त जंगलाचं वर्णन आहे का? तर नाही. एक पट्टीचा कथालेखक आणि मानव-स्वभाव चितारणारा लेखक केवळ वर्णन करू शकत नाही. माझ्या मते ही एक प्रक्रिया आहे, त्यांच्या अंतर्बाह्य बदलाची, जी त्यांना जाणवली, अगदी प्रकर्षाने. आणि तोच स्वतःचा शोध त्यांनी आपल्यासमोर मांडण्याचा प्रयत्न केलाय. बाकी प्रत्येकाचं जंगल वेगळं, खरं जंगल नाही तर स्वतःच्या आतलं एक जंगल. ते ज्याचं त्याने शोधायचं, त्यात डुंबायच, विहार करायचा आणि काही गवसत का ते बघायचं .... लेखकानेही तेच केलं... एक स्वगत मांडलं आहे.... आणि त्यातून संवादही साधला आहे. हे पुस्तक ललित म्हणावे की कादंबरी, वर्णन म्हणावे की आत्मकथन, अशा हिंदोळ्यावर हे वाचताना मी सतत राहते. अतिशय आशयपूर्ण गहिऱ्या अर्थाचे लिखाण आहे यात. लेखकाने नागझिरा आणि त्याचे वर्णन कसे केले आहे ते आपण रसिक वाचकांनी हे पुस्तक वाचूनच त्याचा आनंद घ्यावा. ते इथे मी सांगत बसणार नाही, उगाच तुमचं आनंद का हिरावून घेऊ? मी इथे मला भावलेले लेखकच मांडण्याचा अल्पसा प्रयत्न करत आहे, ते ही या पुस्तकाच्या माध्यमातून... पहिल्याच पानावर ते काय लिहितात बघा - *"गरजा शक्य तेवढ्या कमी करायच्या, दोनच वेळा साधे जेवण घ्यायचे, त्यात पदार्थ सुद्धा दोन किंवा तीनच. स्वतःचे कामे स्वतःच करायची. पाणी आणणे, कपडे धुणे अंथरून टाकणे आणि काढणे या साध्या सुध्या गोष्टींसाठी माणसांनी दुसऱ्यावर का अवलंबून राहावे? एकांत, स्वावलंबन आणि प्रत्येक बाबतीत मितव्यय ही त्रिसूत्री पाळून जंगलात पायी भटकायचे, जंगलाच्या कुशीत राहून निरागस असा आनंद लुटायचा या माफक अपेक्षेने गेलो आणि माझा काळ फार आनंदत गेला . रेडिओ, वृत्तपत्रे, वाङ्मय चर्चा, वाचन, कुटुंब, मित्र, दुसऱ्याच्या घरी जाणे येणे, जेवण देणे आणि घेणे यापैकी काहीही नसताना कधी कंटाळा आला नाही. करमत नाही असे झाले नाही. रोज गाढ झोप आली. स्वप्न पडले असतील तर ती सकाळी आठवली नाही. शिवाय मित आहार आणि पायी हिंडणे यामुळे चरबी झडली. एकूणच मांद्य कमी झाले."* हे वाचून आपल्याला नक्की काय हवे असते, आणि रोजच्या रहाटगाडग्यात आपण काय करतो, याची मनातल्या मनात तुलना व्हावी. खरंच काय हवं असतं आपल्याला? आपण सतत प्रेम, शांती, समाधान आणि मनःशांती याच्याच तर शोधात असतो ना? आणि नेमक्या ह्याच सर्व गोष्टी बाजूला पडून आपण नुसते धावतच असतो... कशासाठी?? जीवनाचं तत्वज्ञान हे फार गंभीर नाहीये, अगदी छोट्या छोट्या गोष्टीतून आपण ते समजून घेऊन शकतो. फक्त ती जाण असली पाहिजे. थोडासा थांबून विचार झाला पाहिजे. मनःचक्षु उघडे पाहिजे आणि मुख्य म्हणजे मी कुणीतरी मोठा , हा भाव पहिल्यांदा गाळून पडला पाहिजे. *अगदी तसंच जसं पानगळीच्या मोसमात जुनं पान अगदी सहज गळून पडतं ... नव्यासाठी जागा करून देतं ... जंगल आपल्याला हेच शिकवतं ... न बोलता ... त्याच्या कृतीतून ... आपली ते समजून घेण्याची कुवत आहे का?* शेवटच्या प्रकरणात लेखक परतीसाठी रेल्वे फलाटावर येतो. तेव्हाचचं त्यांचं स्वगत फार विचार करायला भाग पाडतं - *"ह्या दोन तासात करण्याजोगे असे काहीच महत्त्वाचे कार्य नसल्यामुळे मी आरशासमोर बसून दाढी केली, मिशा काढून टाकल्या. सतत अंगावर होते ते हिरवे कपडे काढून टाकले आणि इतके दिवस माझ्या कातडी पिशवीच्या तळाशी परिटघडी राहिलेले झुळझुळीत कपडे चढवून पोशाखी बनलो.`* किती साधी वाक्य आहेत, पण `पोशाखी बनलो` यातून किती काय काय सांगायचे आहे लेखकाला... गहिरेपण जाणवते! मला विचार करायला भाग पाडते. ट्रेक करून गड -किल्ल्यांहून परतताना माझीही अवस्था काहीशी अशीच व्हायची... जाड पावलांनी घरी परतणे आणि पुन्हा निसर्गात भटकायला मिळण्याची वाट पाहणे, याशिवाय गत्यंतर नसायचे. *जंगलांवर , निसर्गावर निस्सीम प्रेम करणाऱ्या आणि त्यांच्या संवर्धनासाठी झटणाऱ्या अनेक वेड्यांमुळे आज आपली वसुंधरा टिकली आहे. पुढील पिढ्यांसाठी तिला असच बहरत ठेवायचं असेल, किमान टिकवायचं जरी असेल तरी आपणही थोडेसे निसर्ग-वेडे व्हायला काय हरकत आहे??* *वृक्षवल्ली आम्हा सोयरे... वनचरे ...* धन्यवाद! जय हिंद!!! ...Read more

KHULBHAR DUDHACHI KAHANI
KHULBHAR DUDHACHI KAHANI by SUNANDA AMRAPURKAR Rating Star
श्रीपाद ब्रह्मे

नुकतंच असंच वेगानं वाचून संपवलेलं दुसरं पुस्तक म्हणजे सुनंदा अमरापूरकर यांचं ‘खुलभर दुधाची कहाणी’. दिवंगत ज्येष्ठ अभिनेते सदाशिव अमरापूरकर यांच्या त्या पत्नी. अर्थात ही काही त्यांची एकमेव ओळख नव्हे. एक चांगल्या अभिनेत्री, उत्तम अनुवादक म्हणूनही त्या ्रसिद्ध आहेत. त्यांनी ‘खुलभर दुधाची कहाणी’ या आत्मचरित्रवजा लेखनातून त्यांच्या जगण्याचा व्यापक पट अतिशय प्रांजळपणे उलगडला आहे. मला हे पुस्तक विशेष भावण्याचं कारण म्हणजे त्यात आलेलं नगरचं वर्णन. मी स्वत: नगरला फार प्रदीर्घ काळ राहिलो नसलो, तरी ते शेवटी माझ्या जिल्ह्याचं गाव. आणि वयाच्या १३ ते २२ अशा महत्त्वाच्या कुमार व तरुण वयातला माझा तिथला रहिवास असल्यानं नगरच्या आठवणी विसरणं शक्य नाही. सुनंदाताई माझ्या आईच्या वयाच्या. त्यामुळं त्यांच्या लहानपणच्या आठवणी जवळपास माझ्या जन्माच्या २०-२५ वर्षं आधीच्या. असं असलं तरी मी त्या वर्णनाशी, त्या काळातल्या नगरशीही रिलेट होऊ शकलो, याचं कारण मुळात गेल्या शतकात बदलांचा वेग अतिशय संथ होता. नगरसारख्या निम्नशहरी भागात तर तो आणखी संथ होता. त्यामुळं एकूण समाजजीवनात १९६० ते १९९० या तीस वर्षांत तपशिलातले फरक सोडले, तर फार मोठा बदल झाला नव्हता. सुनंदाताई माहेरच्या करमरकर. त्यांचं आजोळ‌ सातारा असलं, तरी त्या जन्मापासून नगरमध्येच लहानाच्या मोठ्या झालेल्या. अगदी पक्क्या ‘नगरी’ म्हणाव्यात अशा. ( आजही त्या स्वत:ला अभिमानानं ‘नगरकर’च म्हणवून घेतात.) सुनंदाताईंचे वडील त्या दहा वर्षांच्या असतानाच गेले. त्यांना मामांचा आधार होता, पण आईनंच लहानाचं मोठं केलं. तेव्हाचं त्यांचं निम्न मध्यमवर्गीय जगणं, नगरमधले वाडे, तिथलं समाजजीवन, तिथल्या शाळा, शिक्षक, नगरमधील दुकानं, दवाखाने, तिथल्या गल्ल्या, बाजार हे सगळं सगळं सुनंदाताई अतिशय तपशीलवार उभं करतात. नगरसारख्या मध्यम शहरात वाढलेल्या महाराष्ट्रातील कुठल्याही शहरातील त्या काळातील व्यक्तीला अतिशय सहज रिलेट होईल, असं त्यांचं हे जगणं होतं. त्यात सुनंदाताईंचं लेखन अतिशय सहज, सोपं आणि प्रांजळ असल्यामुळं ते आपल्याला अगदी भिडतं. एका प्रख्यात अभिनेत्याची पत्नी असल्यानं त्यांचं जीवन इतर सर्वसामान्य स्त्रियांपेक्षा वेगळं झालं असेल, अशी आपली अपेक्षा असते. सुनंदाताईंच्या लेखनातून या ‘वेगळ्या जीवना’ची काही तरी झलक मिळेल, अशीही आपली एक भूमिका तयार झालेली असते. सदाशिव अमरापूरकरांसारख्या मनस्वी अभिनेत्याशी लग्न झाल्यानंतर सुनंदाताईंचं जगणं बदललंही; मात्र ते वेगळ्या पद्धतीनं. सदाशिव अमरापूरकर ऊर्फ नगरकरांचा लाडका बंडू त्यांना नगरमध्ये शाळेपासून कसा भेटला, नंतर कॉलेजमध्ये दोघांनी एकाच ग्रुपमधील नाटकं कशी सादर केली, त्यात अगदी नकळतपणे त्यांचं प्रेम कसं जमलं आणि नंतर नगर सोडून त्या पतीच्या कारकिर्दीसाठी मुंबईत कशा आल्या हा सर्व नाट्यमय प्रवास सुनंदाताई अतिशय तन्मयतेनं मांडतात. अमरापूरकर मंडळींच्या घराविषयीचे तपशील त्यात येतात. अमरापूरकरांचे वडील दत्तोपंत हे नगरमधलं मोठं प्रस्थ. श्रीमंत घराणं. मोठा वाडा, नोकरचाकर वगैरे. त्या तुलनेत सुनंदाताईंची माहेरची परिस्थिती जेमतेम म्हणावी अशी. अशा परिस्थितीत हे लग्न झालं आणि त्या अमरापूरकरांची सून झाल्या, इथपर्यंत पुस्तकाचा निम्मा प्रवास (मध्यंतरच) होतो. पुढल्या दोनशे पानांत आपल्याला खऱ्या अर्थानं सदाशिव अमरापूरकर हे काय व्यक्तिमत्त्व होतं, हे उलगडत जातं. अमरापूरकरांनी शेवटपर्यंत त्यांची मध्यमवर्गीय राहणी व मध्यमवर्गीय मूल्यं सोडली नाहीत. ‘अर्धसत्य’सारख्या सिनेमामुळं एका रात्रीतून ते भारतभरात प्रसिद्ध झाले. या एका ओळखीमुळं अमरापूरकरांचं जीवन पूर्ण बदलून गेलं. तोपर्यंत असलेली आर्थिक ओढगस्तीही संपली. हिंदी चित्रपटसृष्टीत अगदी स्वप्नवत अशा रीतीनं ते मोठे स्टार झाले. एकापाठोपाठ एक खलनायकी भूमिका त्यांच्याकडं येऊ लागल्या. पैसा येऊ लागला. अशा परिस्थितीत एक मध्यमवर्गीय कुटुंब या सगळ्या धबधब्याला कसं तोंड देतं आणि आपली मूल्यं कायम जपत राहतं, हे सुनंदाताईंनी फार हृद्यपणे लिहिलं आहे. सुनंदाताईंनी अनेक वर्षं एलआयसीत नोकरी केली. पतीचं अस्थिर क्षेत्र असल्यानं त्यांनी सुरुवातीला नोकरी केलीच; पण नवरा हिंदी चित्रपटसृष्टीत सुपरस्टार व्हिलन झाल्यावरही त्यांनी ही नोकरी सोडली नाही. त्यांच्या तिन्ही मुलींवर त्यांनी उत्तम संस्कार केले. एका सिनेमाच्या प्रीमियरनंतर हे सगळे कुटुंबीय कसे घरी जाऊन पिठलं-भाकरीचं जेवण तयार करून जेवले हे त्यांनी एका प्रसंगात अतिशय खेळकरपणे सांगितलं आहे. अमरापूरकरांचं नाटकवेड, भौतिक सुखांविषयीची काहीशी विरक्त वृत्ती, त्यांचा मित्रांचा गोतावळा, अनेक माणसांचा घरात राबता असा एकूण ‘देशस्थी’ कारभार यावर सुनंदाताई कधी गमतीत, तर कधी काहीसं वैतागून टिप्पणी करतात. अर्थात त्यांचं सदाशिव अमरापूरकरांवर अतिशय प्रेम होतं आणि त्यांनी हे शेवटपर्यंत उत्तम निभावलं. अशा आत्मचरित्रांत अनेकदा ‘आहे मनोहर तरी... गमते उदास’ असा सूर लागण्याचा धोका असतो. सुनंदाताईंच्या लेखनाचं वैशिष्ट्य म्हणजे, एखादा अपवाद वगळता, त्यांच्या या संपूर्ण पुस्तकात असा रडवा सूर कधीही लागलेला नाही. आपल्याला जे काही मिळालं, ते आपणच निवडलं आहे आणि त्यामुळं त्याविषयी तक्रार करण्याचा आपल्याला काही अधिकार नाही, अशी एक भूमिका त्यांनी घेतलेली दिसते. त्यांच्या या पुस्तकातून विसाव्या शतकातील मध्यमवर्गीय ब्राह्मण घरातील एका तरुणीच्या आशा-आकांक्षांचा, आयुष्यानं दिलेल्या आश्चर्याच्या धक्क्यांचा आणि त्याला सामोरं जाण्यातील धीट दिलदारपणाचा लोभस प्रवास दिसतो. आपली मध्यमवर्गीय मूल्यं जपत, प्रामाणिकपणे व उमेदीनं आयुष्य जगणाऱ्या अनेक महिलांना या पुस्तकात आपल्या जगण्याचं प्रतिबिंब सापडेल. तेच या ‘खुलभर दुधाच्या कहाणी’चं यश आहे. ...Read more