* Front & back cover images are for illustration purposes only and the price of book is sold separately.
  • Original Book Title: JAPANESE PEONY : THE PRINCESS & THE SPY
  • Availability : Available
  • Translators : VASANTI GHOSAPURKAR
  • ISBN : 9789386745101
  • Edition : 1
  • Publishing Year : AUGUST 2017
  • Weight : 0.00 gms
  • Pages : 272
  • Language : Translated From ENGLISH to MARATHI
  • Category : BIOGRAPHY & TRUE STORIES
  • Available in Combos :REI KIMURA COMBO SET - 8 BOOKS
Quantity
Buying Options:
  • Ebooks:
  • Print Books:
"“MY NAME IS YOSHIKO KAWASHIMA, SOME CALL ME AISIN GIORO XIANYU IN MANCHURIA BUT TO MANY IN MY CIRCLE WHO KNEW WHAT I DID, I AM KNOWN SIMPLY AS THE JAPANESE PEONY AFTER MY FAVORITE FLOWER! I HAVE LIVED A COLORFUL AND COVERT DOUBLE LIFE OF INTRIGUE AND LIES, I’M EVEN SUPPOSED TO HAVE BEEN EXECUTED IN 1948! SO I REALLY CAN’T COMPLAIN THAT I MANAGED TO MAKE IT TO “OLD BONES” BUT DAY BY DAY, AS MY BODY GROWS WEAK, THE BURDEN OF THE SECRETS THAT WILL DIE WITH ME GROWS HEAVIER. I NEED TO TELL MY STORY AND CHANGE HISTORY FOREVER!” BORN INTO THE ROYAL FAMILY OF PRINCE SU AND A RELATIVE OF PU YI, THE LAST EMPEROR OF CHINA, YOSHIKO WAS A PRINCESS. HOW, ONE MIGHT ASK, DID A CHINESE PRINCESS FROM THE ROYAL HOUSE OF THE QING DYNASTY BECOME A SPY FOR THE JAPANESE SECRET SERVICE UNIT? THIS BOOK SETS OUT TO PUT ALL THE DISJOINTED PIECES OF A HUGE PUZZLE TOGETHER TO ANSWER THAT QUESTION! THIS BOOK ALSO LOOKS AT THE FASCINATING COVERT ACTIVITIES OF YOSHIKO AS A SPY, PLANNING AND ENGINEERING SOME OF THE MOST FAMOUS JAPANESE INCURSIONS INTO CHINA THAT MADE HER A HISTORICAL FIGURE NEVER TO BE FORGOTTEN. BUT IN THE MIDST OF SO MUCH HARDNESS, ANGST AND HIGH LIVING WERE TWO POIGNANT MOMENTS IN YOSHIKO’S LIFE WHEN SHE LOVED AND LOST FIRST YAMAGA, A JAPANESE MILITARY OFFICER AND IN THE FINAL YEARS OF HER HEYDAYS, JACK STONE, AN AMERICAN JOURNALIST. IN 1945, WHEN JAPAN LOST THE WAR, YOSHIKO WAS BETRAYED BY HER BODYGUARDS AND CAPTURED BY CHIANG KAI SHEK’S MEN AND SENTENCED TO DEATH FOR TREASON AND ESPIONAGE. HISTORY HAS IT THAT SHE WAS EXECUTED ON 25TH MARCH, 1948 BUT AS IN LIFE, HER “DEATH” WAS SHROUDED IN MYSTERY AND INTRIGUE. WAS SHE EXECUTED OR DID SHE CHEAT DEATH IN A DARING SWAP WITH A DYING GIRL PAID TO TAKE HER PLACE? THIS IS THE TRUE STORY OF YOSHIKO KAWASHIMA AND HER SPECTACULAR LIFE AS A PRINCESS AND A SPY. WE TRAVEL WITH HER THROUGH THE BREATH TAKING MAZE OF HER EARLY YEARS IN MANCHURIA EVOLVING TO HER TURBULENT LIFE IN JAPAN AS THE ADOPTED DAUGHTER OF NANIWA KAWASHIMA AND HIS COLD, DISDAINFUL WIFE, NATSUKO. THE TRAIL THEN TAKES US ON A WHIRLWIND ARRANGED MARRIAGE TO A MONGOLIAN PRINCE WHICH LASTED JUST ONE YEAR AND ON TO A GLITTERING LIFE IN SHANGHAI WHERE YOSHIKO WAS RECRUITED BY THE JAPANESE INTELLIGENCE AS A SPY FOR JAPAN AND FINALLY TO PEKING WHERE SHE ENDED UP IN PRISON NO. 1 WITH AN EXECUTION ORDER ON HER HEAD. IT REMAINS A MYSTERY WHETHER YOSHIKO KAWASHIMA WAS ACTUALLY EXECUTED ON 25TH MARCH, 1948, THE OFFICIAL STAND OF CHINA IS THAT SHE WAS EXECUTED. "
"’योशिको कावाशिमा’ अर्थात मंचुरियाची ’आयसिन गिओरो’ आणि राजकुमार स्यू यांची मुलगी; कोणी तिला ’जपानी पियुनी’ या नावानेही ओळखत असत. योशिकोचे वैवाहिक (!) जीवन किंबहुना तिचे सारे आयुष्यच जपानी पियुनी या फुलासारखे रंगीत आणि त्याच्या दुहेरी गच्च पाकळ्यांप्रमाणे साहसी आणि संकटांनी भरलेले होते. लहानपणापासूनच राजकन्या योशिको बंडखोर आणि संशयी वृत्तीची, स्वतंत्र (खरेतर स्वैर) विचारांची होती. पुढे तरुणपणी ती जपानची गुप्तहेर बनली; आपले इप्सित साध्य होण्यासाठी ’वाट्टेल ते’ करण्यास ती तयार असे. कारस्थाने, लबाडी, खोटेपणा यावर तिचा अधिक भर असल्याने आपोआप ती दोन परस्परविरोधी देशांच्या जाळ्यात अडकली आणि तिची तुरुंगात रवानगी झाली. तिला मृत्युदंडाची शिक्षा ठोठावण्यात आली. अर्थात त्यातूनही तिने आपली सुटका करून घेतली आणि पुढे ती सुमारे 39 वर्षे जगली; मात्र योशिकोचा तुरुंगातून पळाल्यानंतरचा जीवनप्रवास अज्ञातच राहिला. "

No Records Found
No Records Found
Keywords
"#MARATHIBOOKS#ONLINEMARATHIBOOKS#TRANSLATEDMARATHIBOOKS#TBC#TRANSLATEDBOOKS@50% #VADALFUL #JAPANESEPEONY:THEPRINCESS&THESPY #वादळफूल #BIOGRAPHY&TRUESTORIES #TRANSLATEDFROMENGLISHTOMARATHI #VASANTIGHOSAPURKAR #REIKIMURA #रेईकिमुरा "
Customer Reviews
  • Rating StarMAHARASHTRA TIMES 24-02-2019

    स्त्री गुप्तहेराची रोमांचक कथा... आपल्या वकिलीच्या व्यवसायासह मुक्तपत्रकारिता करताना विविध प्रकारचे लेखन करणाऱ्या ‘रेई किमुरा’ यांनी सत्य घटनांना कल्पकतेची जोड देऊन कथा या कादंबरीचे लेखनही केले आहे. त्यांच्या ‘जापनीज पिओनी’ या इंग्रजी कादंबरीचा मराठ अनुवाद वासंती घोसपूरकर यांनी केला असून ही कादंबरी ‘वादळफूल’ या शीर्षकाने नुकतीच प्रकाशित झाली आहे. मंचुरियाची ‘आयसिन गिओरो’ आणि राजकुमार ‘स्यु’ यांची कन्या ‘योशिको कावाशिमा’ ही या कादंबरीची मुख्य पात्र आहे. योशिको ही राजकन्या लहानपणीच आपल्या वडिलांची अनैतिक कृत्ये आणि समाजातील वाईट प्रवृत्ती पाहते. या सर्वाचा तिच्या मनावर वाईट परिणाम होतो आणि ती आपले आयुष्य वेगळ्या पद्धतीने, अर्थात स्वैरपणे जगण्याचे ठरवते. तिच्या या बंडखोर वृत्तीमुळे तिचे वडील तिची रवानगी जपानला करतात. यामुळे योशिकोच्या जीवनात तिच्या वयाच्या अवघ्या आठव्या वर्षापासूनच संघर्ष निर्माण होतो. हा संघर्ष अखेरपर्यंत सुरू राहिलेला आहे. या कादंबरीतून, योशिकोचे जपानमधील दत्तकपित्याच्या घरचे वास्तव्य, मंगोलियाच्या राजकुमाराशी तिचा झालेला विवाह, तेथून तिने केलेले पलायन, जहाजावरून केलेल्या प्रवासात तिला भेटलेली एक विधवा स्त्री, त्या स्त्रीच्या घरातील तिचे वास्तव्य, त्यानंतर तिला गुप्तहेर विभागात मिळालेली नोकरी, गुप्तहेर पदावर तिने मिळविलेला नावलौकिक, नंतर पुढे चीन व जपान यांच्यातील युद्धाच्या पार्श्वभूमीवर तिला राजद्रोही ठरवून झालेली अटक आणि तिने करून घेतलेली सुटका अशा तिच्या जीवनातील महत्त्वपूर्ण घटनांचा एक सलग कथापट साकारला आहे. योशिकाला बालपणापासूनच चांगली समज आलेली दिसते. माणुसकीविरहित रूढी पाळणाऱ्या देशात स्त्रीला फक्त उपभोगाची वस्तू मानली जाते या भावनेतून तिची बंडखोर वृत्ती बळावते आणि ती जीवनाचा आनंद स्वैरपणे लुटण्याचे मनोमन ठरवते. त्यामुळे स्वत:च्या मातेच्या ममतेला वंचित होऊन जपानला जातानाही ती स्वत:च्या मनाला आवर घालते. पुढे अठराव्या वर्षी तिचा विवाह झाला तरी पतीपत्नीचे मनोमिलन न झाल्याने ती तेथून पळून जाते. यावेळी जहाजावरील प्रवासात तामुरा नामक एका विधवा स्त्रीशी तिचा परिचय होतो. ती तामुराकडेच आसरा घेते. योशिका राजकुमारी असल्यामुळे समाजातील उच्चभ्रू, श्रीमंत, उच्चपदस्थ आणि लब्धप्रतिष्ठित माणसांचा गोतावळा तिच्याभोवती जमतो, तामुरा निघून गेल्यावर ती एकाकी पडते. परंतु याच दरम्यान तिला गुप्तहेर विभागात नोकरी करण्याची संधी चालून येते. गुप्तहेराचे कर्तव्य पार पाडताना तिच्या साहसाच्या, धोक्याच्या आणि व्यभिचाराच्या अंतहीन भूकेमुळे भविष्याचा विचार तिने केलेला दिसत नाही. यामुळे चीन हा जन्मदेश आणि तिला दत्तक घेतले तो जपान या दोन्ही देशांत ती एक कुख्यात स्त्री असल्याची नोंद होते. या सर्व प्रवासात योशिकोला अनेक प्रसंगांना सामोरे जावे लागले आहे. प्रत्येक टप्प्यावर संघर्ष केलेला आहे. परंतु ती हतबल झालेली दिसत नाही. मृत्यूदंडाची शिक्षा सुनावल्यानंतर मात्र ती हवालदिल झाली आहे. तुरुंगसेवकाने आखलेल्या योजनेनुसार सुटका झाल्यावर मात्र तिने नवी उभारी घेतली आहे. ती आणखी काही वर्षे स्वच्छंदी जीवन जगली आहे असे इथे दाखविले आहे. योशिकाचे संपूर्ण जीवन संघर्षपूर्ण असले, तरी संधी मिळाली तेव्हा तिने नेहमीच विषयलोलुपतेला प्राधान्य दिले. भूतलावरची सर्व भौतिक सुखे तिने उपभोगलीत. लहानपणापासूनच स्वैर व स्वतंत्र विचारांची असलेल्या योशिकोचे तडफदार व आशावादी असे व्यक्तिचित्र येथे ठळकपणे साकारले आहे. तसेच तिची आई, तिच्या बहिणी, तिची आया ‘जेड’, तामुरा, तिच्या पतीची मैत्रीण ‘मायी’ आणि तिची बहीण बनून तुरुंगात आलेली एक तरुणी अशा अनेक स्त्रियांची व्यक्तिचित्रे येथे रंगविली आहेत. याशिवाय तिचे वडील, दत्तकपिता, तिचा पती, तिचे मित्र, अशा अनेक व्यक्तींची व्यक्तिचित्रेही येथे साकार केली आहेत. ही कादंबरी म्हणजे ‘योशिको’ नामक एका राजकन्येच्या जीवनातील संघर्षाची कहाणी असली तरी यामधुन चीन व जपान या दोन देशांतील सामाजिक, सांस्कृतिक, आर्थिक, भौगोलिक व राजकीय आणि विशेषत: गुप्तहेर विभागातील कार्यप्रणालीची माहिती मिळत जाते. – कमलाकर राऊत ...Read more

  • Rating StarDAINIK TARUN BHARAT 10-02-2019

    एका राजकन्येची अचंबित करणारी कहाणी... रेई किमुरा हे नाव अपरिचित नाही. किमुरांच्या कादंबऱ्या अतिशय वाचकप्रिय आहे. The Princess and The Spy मेहता प्रकाशनाने ‘वादळफूल’ या शीर्षकाने वाचकांसाठी आणले आहे. अतिशय आकर्षक मुखपृष्ठ आणि अगदी नेमका ब्लर्ब यासह. मांचुरिया हा विस्मृत चीनचा एक भाग. इथेही राजेशाही होती. वजकुमार स्यू काय किंवा चिनी सम्राट काय सगळे एका माळेचे मणी होते. ‘दी किंग कॅन डू नो राँग’ मानणारे. जनतेची पर्वा नसणारे. उपभोगात रमलेले, कोणाच्या जनान्यात किती भोगस्त्रिया आहेत, यावर मोठेपणा मानणारे, एकप्रकारे सत्तेच्या, भोगाच्या, सुखलोलुपतेच्या कैफात असलेले, मांचुरियाचे राजकुमार स्यू त्याच परंपरेतले. स्यूंच्या एका ‘जनानी’ची बंडखोर, मनस्वी, संस्कारशून्य मुलगी म्हणजे आयसिन सिओरो. ही सुधारणेच्या पलीकडे आहे हे जाणून राजकुमार स्यू त्यांच्या सावत्र भावाला ही कन्या दत्तक देतो. तिची जपानमध्ये पाठवणी करतो. ‘योशिको कावाशिमा’ या नावाने इथून पुढे ती ओळखली जाते. तिची आत्मकथनात्मक कादंबरी म्हणजे ‘वादळफूल’. Know thy self ही आज्ञा ती पाळते. ती स्वत:ला पूर्ण ओळखते. साहसी, संकटांनी भरलेले दुहेरी आयुष्य जगणारी. एक निरुपयोगी मुलगी असा वडिलांनी शिक्का मारलेली, खेद-खंत नसलेली, वडिलांवरही हेरगिरी करणारी, मुलांसारखा पोशाख करणारी, अन्नावर तुटून पडणारी, स्त्री-पुरुष संबंध याबद्दल लहान वयात जाण आलेली, त्यात कसलेही पाप न मानणारी, स्वयंकेद्रित, टीकेची पर्वा न करणारी, देहसुख घेण्यात कसलाही टॅबू न मानणारी, मिलिटरी ऑफिसर यमागासह सातआठ मित्र असलेली, अनेकांशी निकटचे संबंध असले तरी एक सैल व स्वैर आयुष्य जगणारी मुलगी. वासंती घोसपूरकर यांनी हा अनुवाद एवढा चांगला केला आहे, की हा अनुवाद वाटत नाही. आपण मराठीतून रेई किमुरा यांनी कादंबरी लिहिली व मेहता प्रकाशनाने ती प्रसिद्ध केली याचे समाधान देणारा हा छान अनुवाद आहे. ज्यांना दुसऱ्या महायुद्धात, त्यातल्या जपानी सहभागात व गुन्हेगारी विश्वात रस आहे. त्यानी ‘वादळफूल’ वाचायलाच हवे, एवढ्या तोलामोलाचे हे पुस्तक आहे. –अनंत मनोहर ...Read more

  • Rating StarDivya Marathi 1-12-17

    येशिकाे कावाशिमा अर्थात मंचुरियाची अायसिन गिअाेराे अाणि राजकुमार स्यू यांची मुलगी; काेणी तिला जपानी पिअाेनी या नावानेही अाेळखत असत. येशिकाेचे वैवाहिक जीवन किंबहुना तिचे सारे अायुष्यच जपानी पिअाेनी या फुलासारखे रंगीत अाणि त्याच्या दुहेरी गच्च पाकळ्यां्रमाणे साहसी अाणि संकटांनी भरलेले हाेते. लहानपणापासून राजकन्या येशिकाे बंडखाेर अाणि संयमी वृत्तीची, स्वतंत्र खरेतर स्वैर विचारांची हाेती. पुढे तरुणपणी ती जपानची गुप्तहेर बनली. अापले इप्सित साध्य हाेण्यासाठी `वाट्टेल ते` करण्यास ती तयार असे. कारस्थाने, लबाडी, खाेटेपणा यावर तिचा अधिक भर असल्याने अापाेअाप ती दाेन परस्परविराेधी देशांच्या जाळ्यात अडकली अाणि तिची तुरुंगात रवानगी झाली. तिला मृत्युदंडाची शिक्षा ठाेठावण्यात अाली. अर्थात त्यातूनही तिने अापली सुटका करून घेतली अाणि पुढे ती सुमारे ३९ वर्षे जगली; मात्र येशिकाेचा तुरुंगातून पळाल्यानंतरचा जीवनप्रवास अज्ञातच राहिला. येशिकाेचं असं जगणं `वादळफूल` या पुस्तकात रेई किमुरा यांनी शब्दबद्ध केलं अाहे. तर त्याचा अत्यंत सुंदर असा अनुवाद वासंती घाेसपूरकर यांनी केला अाहे. जीवनाचा संघर्षच या कादंबरीतून वाचकांना अनुभवायला मिळताे. काही काही प्रसंग तर अंगावर राेमांच उभे करतात. रेई किमुरा यांच्या लेखनाचे वैशिष्ट्य म्हणजे वास्तव घटना, प्रसंग अाणि व्यक्तिमत्त्वांना अापल्या लेखणीतून जिवंत करणे. अगदी तसेच त्यांनी येशिकाला वाचकांपुढे उभे केले अाहे. सातत्याने सत्याचा शाेध घेणारे, अाव्हानांना सामाेरे जाणारे अाणि पूर्णत्वासाठी प्रयत्नशील असणारे असे अापले लेखन असावे या विचारानेच त्यांची अनेक पुस्तके गाजली अाहेत. त्यापैकीच एक म्हणजे वादळफूल अर्थात `japanese peony : the princess and the say`. ...Read more

  • Rating StarShabdruchee Diwali Ank 2017

    मंचुरियाची ‘आयसिन गिओरो’ अर्थात ‘योशिको कावाशिमा’ हिची ही जीवनकहाणी आहे. आयसिन ही मंचुरियाचा राजकुमार स्यू याची मुलगी; राजकुमार स्यू हा एक कामांध पुरुष असतो. कामासक्त आणि मानसिकदृष्ट्या दूषित वातावरणात वाढणा-या आयसिनच्या मनात कामांधता, खोटेपणा, विश्वसघात अशा नकारात्मक भावनांची बीजं लहानपणीच पेरली जातात. या पुस्तकातील राजकुुमार स्यूच्या घरातील वातावरण आणि तेथील स्त्रियांची अवस्था वाचल्यावर अंगावर शहारे येतात. चीन-जपान यांच्यातील तत्कालीन संबंधही या कादंबरीतून अधोरेखित होतात. वासंती घोसपूरकर यांचा अनुवादही उत्तम. नाट्यमय वळणांनी पुढे सरकणारी योशिकोची ही जीवनकहाणी मुळातून वाचण्यासारखी आहे. ...Read more

  • Read more reviews
Write Your Own Review
  • Default typing language is Marathi. To type in English press Ctrl+G key combination
Submit Review
PLEASE SEND YOUR AUDIO REVIEW ON editorial@mehtapublishinghouse.com

Related Books

People Who Bought This Item Also Bought

Latest Reviews

NAGZIRA
NAGZIRA by VYANKATESH MADGULKAR Rating Star
कृष्णा DIWATE

आजच्या पुस्तकाचा विषय माझ्या आवडीचा - जंगलाचा... *जंगल - काय असतं ?* म्हटलं तर फक्त झाडे, नदी-नाले, प्राणी पक्षी यांनी भरलेला जमिनीचा एक तुकडा .... की वन-देवता? की पशु-पक्ष्यांचं घर? की जीवनचक्रातील अति-महत्वाचा घटक? की आपल्यातल्या दांभिकपणाला - दिखव्याला - व्यवहाराला गाळून टाकणारं आणि आपल्यालाही त्याच्यासारखाच सर्वसमावेशक, निर्मळ बनवणारं आणि आपल्यातल्या originality ला बाहेर आणणारं, असं एक अजब रसायन? *जंगल भटक्यांना विचारा एकदा... बोलतानाच त्यांच्या चेहऱ्यावर आणि डोळ्यात जी चमक दिसेल ना, त्यातून फार वेळ वाट न बघता सरळ जंगल गाठण्याची इच्छा न होईल तरच नवल!* आमचा एक मित्र- ज्याने असंच जंगलांचं वेड लावलं आणि अजून एक भटकी मैत्रीण - जिने त्या वेडात भरच घातली..... आणि असे अजून अनेक भटके निसर्गप्रेमी ... आणि मुळातूनच निसर्गाची ओढ , या सर्व गोष्टी माझ्या जंगल -प्रेमासाठी कारणीभूत ठरल्या. *आणि मग अरण्यऋषी श्री. मारुती चितमपल्ली, शंकर पाटील (कथा), डॉ. सलीम अली, जिम कॉर्बेट, व्यंकटेश माडगूळकर इत्यादींनी या निसर्गदेवतेकडे बघण्याची एक वेगळी दृष्टी दिली. त्या सर्वांनाच आजचा हा पुस्तक-परिचय सादर अर्पण!!* कथांसाठी प्रसिद्ध असणाऱ्या लेखकाने हे नागझिरा पुस्तक का बरे लिहिले असावे? मनोगतात ते स्वतः म्हणतात - *"महाराष्ट्रातील एखाद्या आडबाजूच्या जंगलात जाऊन महिना दोन महिने राहावे, प्राणी जीवन, पक्षी जीवन, झाडेझुडे पाहत मनमुराद भटकावे आणि या अनुभवाला शब्दरूप द्यावे हा विचार गेली काही वर्षे माझ्या मनात घोळत होता. काही परदेशी प्राणी शास्त्रज्ञांनी असा उद्योग करून लिहिलेली उत्तम पुस्तके माझ्या वाचण्यात आल्यापासून ही इच्छा फारच बळवली. मी इथे तिथे प्रयत्न करून पाहिले आणि निराश झालो. हे काम आपल्या आवाक्यातले नाही असे वाटले. मग शेल्लरने कुठेतरी लिहिल्याचे वाचले की भारतातील लोक प्राणी जीवनाच्या अभ्यासात उदासीन आहेत, आफ्रिकेच्याही फार मागे आहेत. त्यांना वाटते अशा संशोधनासाठी प्रचंड खर्च करावा लागतो, पाण्यासारखा पैसा लागतो. पण तसे नाही. गळ्यात दुर्बीण, मनात अमाप उत्साह आणि आस्था असली की अभ्यास होतो. मी शक्य तेव्हा एकट्यानेच उठून थोडेफार काम करत राहायचे ठरवले. कधी काझीरंगा, मानस या अभयारण्यावर, कधी नवेगाव-बांधावर तर कधी कोरेगावच्या मोरावर लिहित राहिलो.* *मला चांगली जाणीव आहे की हा प्रयत्न नवशिक्याचा आहे. तो अपुरा आहे, भरघोस नाही. त्यात बऱ्याच त्रुटी आहेत, पण नव्या रानात शिरण्यासाठी पहिल्यांदा कोणीतरी वाट पाडावी लागते. पुढे त्या वाटेने ये-जा सुरू होते. मी लहानशी वाट पाडली आहे एवढेच!"* लेखक आत्ता असते तर त्यांना नक्की सांगितले असते की तुम्ही पाडलेली पायवाट आता जवळ-पास राजमार्ग बनत चालली आहे. आज अनेक वन्य-जीव अभ्यासक, जंगल भटके सुजाण व सतर्क झाले आहेत, जंगले आणि प्राणी वाचले पाहिजेत यासाठी प्रयत्न सुरु आहेत. ह्या प्रयत्नांमागे लेखकासारख्या अनेक वनांचा अभ्यास करून ते आपल्यासमोर आणणाऱ्यांचा मोठा हात आहे. आज पक्षी-निरीक्षक किरण पुरंदरेंसारखे व्यक्ती शहरातील सगळा गाशा गुंडाळून जंगलात राहायला गेलेत ... काय नक्की thought -process झाली असेल त्यांची? फक्त जंगल-भटकंती करताना पाळावयाचे नियम अत्यंत महत्वाचे आहे. मुख्यत्वे-करून कुठल्याही वृक्षांचे, प्राणी-पक्ष्यांचे आपल्या असण्याने कुठलाही त्रास किंवा धोका - हानी संभवू नये, याची काळजी आपल्यासारख्या सुज्ञ भटक्यांनी नक्की घ्यावी. तरच हे भटकणे आनंद-दायी होईल. *भंडारा जिल्यातील नागझिरा हे एक अभयारण्य! फार सुंदर आहे.* हे पुस्तक फक्त लेखकाच्या दृष्टीने त्यांना भावलेलं जंगल आहे का? फक्त जंगलाचं वर्णन आहे का? तर नाही. एक पट्टीचा कथालेखक आणि मानव-स्वभाव चितारणारा लेखक केवळ वर्णन करू शकत नाही. माझ्या मते ही एक प्रक्रिया आहे, त्यांच्या अंतर्बाह्य बदलाची, जी त्यांना जाणवली, अगदी प्रकर्षाने. आणि तोच स्वतःचा शोध त्यांनी आपल्यासमोर मांडण्याचा प्रयत्न केलाय. बाकी प्रत्येकाचं जंगल वेगळं, खरं जंगल नाही तर स्वतःच्या आतलं एक जंगल. ते ज्याचं त्याने शोधायचं, त्यात डुंबायच, विहार करायचा आणि काही गवसत का ते बघायचं .... लेखकानेही तेच केलं... एक स्वगत मांडलं आहे.... आणि त्यातून संवादही साधला आहे. हे पुस्तक ललित म्हणावे की कादंबरी, वर्णन म्हणावे की आत्मकथन, अशा हिंदोळ्यावर हे वाचताना मी सतत राहते. अतिशय आशयपूर्ण गहिऱ्या अर्थाचे लिखाण आहे यात. लेखकाने नागझिरा आणि त्याचे वर्णन कसे केले आहे ते आपण रसिक वाचकांनी हे पुस्तक वाचूनच त्याचा आनंद घ्यावा. ते इथे मी सांगत बसणार नाही, उगाच तुमचं आनंद का हिरावून घेऊ? मी इथे मला भावलेले लेखकच मांडण्याचा अल्पसा प्रयत्न करत आहे, ते ही या पुस्तकाच्या माध्यमातून... पहिल्याच पानावर ते काय लिहितात बघा - *"गरजा शक्य तेवढ्या कमी करायच्या, दोनच वेळा साधे जेवण घ्यायचे, त्यात पदार्थ सुद्धा दोन किंवा तीनच. स्वतःचे कामे स्वतःच करायची. पाणी आणणे, कपडे धुणे अंथरून टाकणे आणि काढणे या साध्या सुध्या गोष्टींसाठी माणसांनी दुसऱ्यावर का अवलंबून राहावे? एकांत, स्वावलंबन आणि प्रत्येक बाबतीत मितव्यय ही त्रिसूत्री पाळून जंगलात पायी भटकायचे, जंगलाच्या कुशीत राहून निरागस असा आनंद लुटायचा या माफक अपेक्षेने गेलो आणि माझा काळ फार आनंदत गेला . रेडिओ, वृत्तपत्रे, वाङ्मय चर्चा, वाचन, कुटुंब, मित्र, दुसऱ्याच्या घरी जाणे येणे, जेवण देणे आणि घेणे यापैकी काहीही नसताना कधी कंटाळा आला नाही. करमत नाही असे झाले नाही. रोज गाढ झोप आली. स्वप्न पडले असतील तर ती सकाळी आठवली नाही. शिवाय मित आहार आणि पायी हिंडणे यामुळे चरबी झडली. एकूणच मांद्य कमी झाले."* हे वाचून आपल्याला नक्की काय हवे असते, आणि रोजच्या रहाटगाडग्यात आपण काय करतो, याची मनातल्या मनात तुलना व्हावी. खरंच काय हवं असतं आपल्याला? आपण सतत प्रेम, शांती, समाधान आणि मनःशांती याच्याच तर शोधात असतो ना? आणि नेमक्या ह्याच सर्व गोष्टी बाजूला पडून आपण नुसते धावतच असतो... कशासाठी?? जीवनाचं तत्वज्ञान हे फार गंभीर नाहीये, अगदी छोट्या छोट्या गोष्टीतून आपण ते समजून घेऊन शकतो. फक्त ती जाण असली पाहिजे. थोडासा थांबून विचार झाला पाहिजे. मनःचक्षु उघडे पाहिजे आणि मुख्य म्हणजे मी कुणीतरी मोठा , हा भाव पहिल्यांदा गाळून पडला पाहिजे. *अगदी तसंच जसं पानगळीच्या मोसमात जुनं पान अगदी सहज गळून पडतं ... नव्यासाठी जागा करून देतं ... जंगल आपल्याला हेच शिकवतं ... न बोलता ... त्याच्या कृतीतून ... आपली ते समजून घेण्याची कुवत आहे का?* शेवटच्या प्रकरणात लेखक परतीसाठी रेल्वे फलाटावर येतो. तेव्हाचचं त्यांचं स्वगत फार विचार करायला भाग पाडतं - *"ह्या दोन तासात करण्याजोगे असे काहीच महत्त्वाचे कार्य नसल्यामुळे मी आरशासमोर बसून दाढी केली, मिशा काढून टाकल्या. सतत अंगावर होते ते हिरवे कपडे काढून टाकले आणि इतके दिवस माझ्या कातडी पिशवीच्या तळाशी परिटघडी राहिलेले झुळझुळीत कपडे चढवून पोशाखी बनलो.`* किती साधी वाक्य आहेत, पण `पोशाखी बनलो` यातून किती काय काय सांगायचे आहे लेखकाला... गहिरेपण जाणवते! मला विचार करायला भाग पाडते. ट्रेक करून गड -किल्ल्यांहून परतताना माझीही अवस्था काहीशी अशीच व्हायची... जाड पावलांनी घरी परतणे आणि पुन्हा निसर्गात भटकायला मिळण्याची वाट पाहणे, याशिवाय गत्यंतर नसायचे. *जंगलांवर , निसर्गावर निस्सीम प्रेम करणाऱ्या आणि त्यांच्या संवर्धनासाठी झटणाऱ्या अनेक वेड्यांमुळे आज आपली वसुंधरा टिकली आहे. पुढील पिढ्यांसाठी तिला असच बहरत ठेवायचं असेल, किमान टिकवायचं जरी असेल तरी आपणही थोडेसे निसर्ग-वेडे व्हायला काय हरकत आहे??* *वृक्षवल्ली आम्हा सोयरे... वनचरे ...* धन्यवाद! जय हिंद!!! ...Read more