* Front & back cover images are for illustration purposes only and the price of book is sold separately.
  • Original Book Title: LESSONS IN FORGETTING
  • Availability : Available
  • Translators : SMITA LIMAYE
  • ISBN : 9788184984132
  • Edition : 1
  • Publishing Year : NOVEMBER 2012
  • Weight : 0.00 gms
  • Pages : 313
  • Language : Translated From ENGLISH to MARATHI
  • Category : FICTION
Quantity
Buying Options:
  • Print Books:
WHEN WE FIRST SEE MEERA, SHE IS A CAREFULLY GROOMED CORPORATE WIFE WITH A SUCCESSFUL CAREER AS A WRITER OF COOKBOOKS. THEN ONE DAY HER HUSBAND FAILS TO COME HOME AFTER A PARTY AND SHE BECOMES RESPONSIBLE NOT JUST FOR HER CHILDREN BUT HER MOTHER AND GRANDMOTHER, AND THE RUNNING OF LILAC HOUSE, THEIR RAMBLING OLD FAMILY HOME IN BANGALORE. ENTER PROFESSOR J.A. KRISHNAMURTHY, OR JAK, A RENOWNED CYCLONE STUDIES EXPERT, ON A VERY DIFFERENT TRAJECTORY IN LIFE. IN A BEDROOM IN HIS HOUSE LIES HIS NINETEEN-YEAR-OLD DAUGHTER SMRITI, LEFT COMATOSE AFTER A VICIOUS ATTACK ON HER WHILE SHE WAS ON HOLIDAY AT A BEACHSIDE TOWN. A WALL OF SILENCE AND FEAR SURROUNDS THE INCIDENT THE GRIEVING FATHER IS HELPED NEITHER BY THE LOCAL POLICE, NOR BY HER BOYFRIEND IN HIS SEARCH FOR THE TRUTH. THROUGH A SERIES OF COINCIDENCES, MEERA AND JAK FIND THEIR LIVES TURNING AND TWISTING TOGETHER, WITH THE UNPREDICTABILITY AND SHEER INEVITABILITY OF A CYCLONE. AND AS THE DAYS PASS, FRESH BEGINNINGS APPEAR WHERE THERE SEEMED TO BE ONLY ENDINGS.
मीरा, सुंदर मीरा, हंसिनी मीरा, कॉर्पोरेट पत्नी आणि पाकशास्त्राच्या पुस्तकांची लेखिका या दोन भूमिकांमध्ये बुडून गेलीये. मग एक दिवस तिचा नवरा घरी परतत नाही. एका रात्रीत मीरा, उद्ध्वस्त मीरा, भावनाप्रधान हळवी मीरा— तिची मुलं- नयनतारा आणि निखिल- एवढंच नव्हे, तर तिची आई सारो, तिची आजी लिली आणि त्यांच्या बंगळुरूमधल्या मोडकळीला आलेल्या गुलबक्षी घराचा कारभार— या सर्वांची जबाबदारी घेते. काही रस्ते पलीकडे राहणा-या प्रोफेसर जे. ए. कृष्णमूर्ती ऊर्फ जॅक– एक हवामान व वादळ-तज्ज्ञ, घटस्फोटित आणि अनेक बाकीच्या संबंधांतून बाहेर पडलेला, नुकताच फ्लोरिडाहून परतलाय. त्याच्या घरातल्या बेडरूममध्ये त्याची एकोणीस वर्षीय मुलगी स्मृती एका आठवणींच्या आणि गतकाळातल्या बलात्काराच्या मूर्तिमंत दु:खद रूपात लोळागोळा होऊन पडली आहे. तामीळनाडूच्या समुद्रकाठच्या एका छोट्या गावात तिच्यावर अशी वेळ यावी, असं काय घडलं? पोलीस मदत करत नाहीत, स्मृतीचे मित्र-मैत्रिणी नाहीसे झालेत आणि एक स्तब्धता आणि भयाची भिंत या घटनेला घेरून आहे; पण जॅक सत्य शोधून काढेपर्यंत विश्रांती घेऊ शकत नाही. योगायोगांच्या साखळीमुळे मीरा आणि जॅकची आयुष्यं एकमेकांत गुंतली, गुंफली जातात; वादळाच्या अनिश्चिततेसारखी आणि अटळपणे आणि जसे दिवस सरतात, तशी नवीन सुरुवात प्रकटते, जिथे फक्त अंतच असावा, असं वाटतं तिथे. वादळाच्या स्थितींना प्रतिध्वनित करत रेखलेली ‘लेसन्स इन फरगेटिंग’ ही कादंबरी एक मुक्ततेची, क्षमाशीलतेची आणि पुनर्संधीची हृदयस्पर्शी कहाणी आहे.
Video not available
No Records Found
No Records Found
Keywords
"#MARATHIBOOKS#ONLINEMARATHIBOOKS#TRANSLATEDMARATHIBOOKS#TBC#TRANSLATEDBOOKS@50% #VISMARNATACHASARVAKAHI #LESSONSINFORGETTING #विस्मरणातचसर्वकाही #FICTION #TRANSLATEDFROMENGLISHTOMARATHI #SMITALIMAYE #ANITANAIR "
Customer Reviews
  • Rating StarLOKPRABHA - JANUARY 2017

    एक हृदयस्पर्शी कहाणी... कुठलीही पूर्वसूचना न देता, एखादा शकुन किंवा लक्षणसुद्धा न दाखवता हे अगदी शक्य आहे. बंद पडली असं वाटणाऱ्या एका प्रणालीतून एखादी मूक लाट जन्माला येतेय. एक ओहोळ कार्यरत झालाय. ही लाट उलटल्यावर फिरते ती तिच्या शिरावर सर्व समजून आि कळून फिरते, ज्यामुळे एक खोल, तीव्र आणि अस्थिर वातावरण निर्माण होतं. जेव्हा निराशा धडकते, तेव्हा ती तशीच असते... असं निराशेचं सायक्लोजेनेसिस सुरुवातीलाच ध्वनित करून, वादळाच्या अनिश्चिततेला प्रतिध्वनित करत रेखलेली ही कादंबरी– ‘विस्मरणातच सर्व काही’. अनिता नायर यांनी ‘लेसन्स इन फर्गेटिंग’ ही इंग्रजीत लिहिलेली कादंबरी स्मिता लिमये यांनी मराठीत अनुवादित केली आहे. एक घटस्फोटित हवामान आणि वादळतज्ज्ञ जे. ए. कृष्णमूर्ती उर्फ जॅक नुकताच फ्लोरिडाहून भारतात परतलाय. त्याच्या घरातल्या बेडरूममध्ये त्याची एकोणीस वर्षांची मुलगी, स्मृती, आठवणींच्या मूर्तिमंत दु:खद रूपात लोळागोळा होऊन पडली आहे. तामिळनाडूमधल्या समुद्राकाठच्या एका लहान आणि अनोळखी गावात तिच्याबद्दल नेमकं काय घडलं? ‘मुलगी वाचवा’ मोहिमेत सहभागी झालेली आपल्या मुलीवर ही वेळ यावी नेमकं असं काय घडलं? पोलीस मदत करत नाहीत, स्मृतीचे मित्रमैत्रिणी नाहीसे झालेत. एक स्तब्धता आणि भयाची भिंत त्या घटनेला घेरून आहे. हवामान आणि वादळतज्ज्ञ असलेल्या जॅकच्या लेकीच्या आयुष्यात असं नेमकं कुठलं वादळ आलं, याचा मागोवा घेण्यासाठी जॅक स्वत:च प्रयत्न सुरू करतो. या शोधादरम्यान कौटुंबिक वादाळाच्या तडाख्यात अडकलेली त्याची कॉर्पोरेट मीरा गिरिधर योगायोगाने त्याच्या आयुष्यात येते. या दोघांचीही आयुष्यं एकमेकांत गुंतली जातात, वादळाच्या अनिश्चिततेसारखी आणि अटळपणे. कादंबरीच्या प्रत्येक टप्प्यावर काही चित्रांच्या रेखाटनांचा वेध घेत वादळ आणि मानवी आयुष्यातल्या अनिश्चिततेला अधोरेखित करणारे साम्य-भेद जॅकच्या लेखणीतून व्यक्त होतात. त्या अनुषंगाने कादंबरीचं कथानक प्रत्येक टप्प्यावर उलगडत जातं. कथानकाचा विचार करता अनिता नायर यांची स्त्री चित्रणातली हातोटी प्रकर्षाने जाणवते. मध्यमवयीन कॉर्पोरेट पत्नी मीरा, गतवैभवात रमलेल्या म्हाताऱ्या सारे आणि लिली, तरुणपणातली आणि वय झालेली कलाचित्ती, नयनतारा आणि स्मृती या दोन तरुणी, या वेगवेगळ्या वयाच्या स्त्रिया बारकाईने आणि खुबीने रंगवल्या आहेत. कादंबरीत उल्लेखलेली स्थळं, वातावरणही समर्पक रेखाटलेली आहेत. अनिश्चितता आणि अस्वस्थता या मूळ गाभ्याभोवती रचलेलं हे कथानक मराठीत वाचताना काही ठिकाणी, अनुवाद न वाटता, इंग्रजी वाक्यांचा शब्दश: भाषांतर केल्यासारख्या वाक्यरचनांमुळे रसभंग होतो. कादंबरीच्या सुरुवातीलाच ध्वनित केलेली वादळाच्या आणि मानवी आयुष्यांच्या बाबतीत असलेली अनिश्चितता कथानकातही जाणवते, आणि समोर येते, ती या अनिश्चिततेमुळे निर्माण होणारी खळबळ. मीरा, जॅक या आणि कादंबरीतल्या प्रत्येक पात्राच्या आयुष्याचा भाग आहे ही अनिश्चितता आणि खळबळ. म्हणूनच ‘विस्मरणातच सर्व काही’ ही कादंबरी एक मुक्ततेची, क्षमाशीलतेची आणि पुनर्संधीची हृदयस्पर्शी कहाणी आहे. ...Read more

Write Your Own Review
  • Default typing language is Marathi. To type in English press Ctrl+G key combination
Submit Review
PLEASE SEND YOUR AUDIO REVIEW ON editorial@mehtapublishinghouse.com

Related Books

People Who Bought This Item Also Bought

Latest Reviews

NAGZIRA
NAGZIRA by VYANKATESH MADGULKAR Rating Star
कृष्णा DIWATE

आजच्या पुस्तकाचा विषय माझ्या आवडीचा - जंगलाचा... *जंगल - काय असतं ?* म्हटलं तर फक्त झाडे, नदी-नाले, प्राणी पक्षी यांनी भरलेला जमिनीचा एक तुकडा .... की वन-देवता? की पशु-पक्ष्यांचं घर? की जीवनचक्रातील अति-महत्वाचा घटक? की आपल्यातल्या दांभिकपणाला - दिखव्याला - व्यवहाराला गाळून टाकणारं आणि आपल्यालाही त्याच्यासारखाच सर्वसमावेशक, निर्मळ बनवणारं आणि आपल्यातल्या originality ला बाहेर आणणारं, असं एक अजब रसायन? *जंगल भटक्यांना विचारा एकदा... बोलतानाच त्यांच्या चेहऱ्यावर आणि डोळ्यात जी चमक दिसेल ना, त्यातून फार वेळ वाट न बघता सरळ जंगल गाठण्याची इच्छा न होईल तरच नवल!* आमचा एक मित्र- ज्याने असंच जंगलांचं वेड लावलं आणि अजून एक भटकी मैत्रीण - जिने त्या वेडात भरच घातली..... आणि असे अजून अनेक भटके निसर्गप्रेमी ... आणि मुळातूनच निसर्गाची ओढ , या सर्व गोष्टी माझ्या जंगल -प्रेमासाठी कारणीभूत ठरल्या. *आणि मग अरण्यऋषी श्री. मारुती चितमपल्ली, शंकर पाटील (कथा), डॉ. सलीम अली, जिम कॉर्बेट, व्यंकटेश माडगूळकर इत्यादींनी या निसर्गदेवतेकडे बघण्याची एक वेगळी दृष्टी दिली. त्या सर्वांनाच आजचा हा पुस्तक-परिचय सादर अर्पण!!* कथांसाठी प्रसिद्ध असणाऱ्या लेखकाने हे नागझिरा पुस्तक का बरे लिहिले असावे? मनोगतात ते स्वतः म्हणतात - *"महाराष्ट्रातील एखाद्या आडबाजूच्या जंगलात जाऊन महिना दोन महिने राहावे, प्राणी जीवन, पक्षी जीवन, झाडेझुडे पाहत मनमुराद भटकावे आणि या अनुभवाला शब्दरूप द्यावे हा विचार गेली काही वर्षे माझ्या मनात घोळत होता. काही परदेशी प्राणी शास्त्रज्ञांनी असा उद्योग करून लिहिलेली उत्तम पुस्तके माझ्या वाचण्यात आल्यापासून ही इच्छा फारच बळवली. मी इथे तिथे प्रयत्न करून पाहिले आणि निराश झालो. हे काम आपल्या आवाक्यातले नाही असे वाटले. मग शेल्लरने कुठेतरी लिहिल्याचे वाचले की भारतातील लोक प्राणी जीवनाच्या अभ्यासात उदासीन आहेत, आफ्रिकेच्याही फार मागे आहेत. त्यांना वाटते अशा संशोधनासाठी प्रचंड खर्च करावा लागतो, पाण्यासारखा पैसा लागतो. पण तसे नाही. गळ्यात दुर्बीण, मनात अमाप उत्साह आणि आस्था असली की अभ्यास होतो. मी शक्य तेव्हा एकट्यानेच उठून थोडेफार काम करत राहायचे ठरवले. कधी काझीरंगा, मानस या अभयारण्यावर, कधी नवेगाव-बांधावर तर कधी कोरेगावच्या मोरावर लिहित राहिलो.* *मला चांगली जाणीव आहे की हा प्रयत्न नवशिक्याचा आहे. तो अपुरा आहे, भरघोस नाही. त्यात बऱ्याच त्रुटी आहेत, पण नव्या रानात शिरण्यासाठी पहिल्यांदा कोणीतरी वाट पाडावी लागते. पुढे त्या वाटेने ये-जा सुरू होते. मी लहानशी वाट पाडली आहे एवढेच!"* लेखक आत्ता असते तर त्यांना नक्की सांगितले असते की तुम्ही पाडलेली पायवाट आता जवळ-पास राजमार्ग बनत चालली आहे. आज अनेक वन्य-जीव अभ्यासक, जंगल भटके सुजाण व सतर्क झाले आहेत, जंगले आणि प्राणी वाचले पाहिजेत यासाठी प्रयत्न सुरु आहेत. ह्या प्रयत्नांमागे लेखकासारख्या अनेक वनांचा अभ्यास करून ते आपल्यासमोर आणणाऱ्यांचा मोठा हात आहे. आज पक्षी-निरीक्षक किरण पुरंदरेंसारखे व्यक्ती शहरातील सगळा गाशा गुंडाळून जंगलात राहायला गेलेत ... काय नक्की thought -process झाली असेल त्यांची? फक्त जंगल-भटकंती करताना पाळावयाचे नियम अत्यंत महत्वाचे आहे. मुख्यत्वे-करून कुठल्याही वृक्षांचे, प्राणी-पक्ष्यांचे आपल्या असण्याने कुठलाही त्रास किंवा धोका - हानी संभवू नये, याची काळजी आपल्यासारख्या सुज्ञ भटक्यांनी नक्की घ्यावी. तरच हे भटकणे आनंद-दायी होईल. *भंडारा जिल्यातील नागझिरा हे एक अभयारण्य! फार सुंदर आहे.* हे पुस्तक फक्त लेखकाच्या दृष्टीने त्यांना भावलेलं जंगल आहे का? फक्त जंगलाचं वर्णन आहे का? तर नाही. एक पट्टीचा कथालेखक आणि मानव-स्वभाव चितारणारा लेखक केवळ वर्णन करू शकत नाही. माझ्या मते ही एक प्रक्रिया आहे, त्यांच्या अंतर्बाह्य बदलाची, जी त्यांना जाणवली, अगदी प्रकर्षाने. आणि तोच स्वतःचा शोध त्यांनी आपल्यासमोर मांडण्याचा प्रयत्न केलाय. बाकी प्रत्येकाचं जंगल वेगळं, खरं जंगल नाही तर स्वतःच्या आतलं एक जंगल. ते ज्याचं त्याने शोधायचं, त्यात डुंबायच, विहार करायचा आणि काही गवसत का ते बघायचं .... लेखकानेही तेच केलं... एक स्वगत मांडलं आहे.... आणि त्यातून संवादही साधला आहे. हे पुस्तक ललित म्हणावे की कादंबरी, वर्णन म्हणावे की आत्मकथन, अशा हिंदोळ्यावर हे वाचताना मी सतत राहते. अतिशय आशयपूर्ण गहिऱ्या अर्थाचे लिखाण आहे यात. लेखकाने नागझिरा आणि त्याचे वर्णन कसे केले आहे ते आपण रसिक वाचकांनी हे पुस्तक वाचूनच त्याचा आनंद घ्यावा. ते इथे मी सांगत बसणार नाही, उगाच तुमचं आनंद का हिरावून घेऊ? मी इथे मला भावलेले लेखकच मांडण्याचा अल्पसा प्रयत्न करत आहे, ते ही या पुस्तकाच्या माध्यमातून... पहिल्याच पानावर ते काय लिहितात बघा - *"गरजा शक्य तेवढ्या कमी करायच्या, दोनच वेळा साधे जेवण घ्यायचे, त्यात पदार्थ सुद्धा दोन किंवा तीनच. स्वतःचे कामे स्वतःच करायची. पाणी आणणे, कपडे धुणे अंथरून टाकणे आणि काढणे या साध्या सुध्या गोष्टींसाठी माणसांनी दुसऱ्यावर का अवलंबून राहावे? एकांत, स्वावलंबन आणि प्रत्येक बाबतीत मितव्यय ही त्रिसूत्री पाळून जंगलात पायी भटकायचे, जंगलाच्या कुशीत राहून निरागस असा आनंद लुटायचा या माफक अपेक्षेने गेलो आणि माझा काळ फार आनंदत गेला . रेडिओ, वृत्तपत्रे, वाङ्मय चर्चा, वाचन, कुटुंब, मित्र, दुसऱ्याच्या घरी जाणे येणे, जेवण देणे आणि घेणे यापैकी काहीही नसताना कधी कंटाळा आला नाही. करमत नाही असे झाले नाही. रोज गाढ झोप आली. स्वप्न पडले असतील तर ती सकाळी आठवली नाही. शिवाय मित आहार आणि पायी हिंडणे यामुळे चरबी झडली. एकूणच मांद्य कमी झाले."* हे वाचून आपल्याला नक्की काय हवे असते, आणि रोजच्या रहाटगाडग्यात आपण काय करतो, याची मनातल्या मनात तुलना व्हावी. खरंच काय हवं असतं आपल्याला? आपण सतत प्रेम, शांती, समाधान आणि मनःशांती याच्याच तर शोधात असतो ना? आणि नेमक्या ह्याच सर्व गोष्टी बाजूला पडून आपण नुसते धावतच असतो... कशासाठी?? जीवनाचं तत्वज्ञान हे फार गंभीर नाहीये, अगदी छोट्या छोट्या गोष्टीतून आपण ते समजून घेऊन शकतो. फक्त ती जाण असली पाहिजे. थोडासा थांबून विचार झाला पाहिजे. मनःचक्षु उघडे पाहिजे आणि मुख्य म्हणजे मी कुणीतरी मोठा , हा भाव पहिल्यांदा गाळून पडला पाहिजे. *अगदी तसंच जसं पानगळीच्या मोसमात जुनं पान अगदी सहज गळून पडतं ... नव्यासाठी जागा करून देतं ... जंगल आपल्याला हेच शिकवतं ... न बोलता ... त्याच्या कृतीतून ... आपली ते समजून घेण्याची कुवत आहे का?* शेवटच्या प्रकरणात लेखक परतीसाठी रेल्वे फलाटावर येतो. तेव्हाचचं त्यांचं स्वगत फार विचार करायला भाग पाडतं - *"ह्या दोन तासात करण्याजोगे असे काहीच महत्त्वाचे कार्य नसल्यामुळे मी आरशासमोर बसून दाढी केली, मिशा काढून टाकल्या. सतत अंगावर होते ते हिरवे कपडे काढून टाकले आणि इतके दिवस माझ्या कातडी पिशवीच्या तळाशी परिटघडी राहिलेले झुळझुळीत कपडे चढवून पोशाखी बनलो.`* किती साधी वाक्य आहेत, पण `पोशाखी बनलो` यातून किती काय काय सांगायचे आहे लेखकाला... गहिरेपण जाणवते! मला विचार करायला भाग पाडते. ट्रेक करून गड -किल्ल्यांहून परतताना माझीही अवस्था काहीशी अशीच व्हायची... जाड पावलांनी घरी परतणे आणि पुन्हा निसर्गात भटकायला मिळण्याची वाट पाहणे, याशिवाय गत्यंतर नसायचे. *जंगलांवर , निसर्गावर निस्सीम प्रेम करणाऱ्या आणि त्यांच्या संवर्धनासाठी झटणाऱ्या अनेक वेड्यांमुळे आज आपली वसुंधरा टिकली आहे. पुढील पिढ्यांसाठी तिला असच बहरत ठेवायचं असेल, किमान टिकवायचं जरी असेल तरी आपणही थोडेसे निसर्ग-वेडे व्हायला काय हरकत आहे??* *वृक्षवल्ली आम्हा सोयरे... वनचरे ...* धन्यवाद! जय हिंद!!! ...Read more